هدف این مقاله، بررسی روش های رشد دین پژوهی اساتید بر اساس اقدام پژوهی است. این تحقیق از نوع کاربردی بوده و برای اجرای آن از روش توصیفی پیمایشی استفاده شده است. جامعه آماری شامل 503 عضو هیأت علمی در دانشگاه اصفهان بود که 106 عضو هیأت علمی در دانشگاه اصفهان از طریق نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با حجم به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شده است. به منظور برآورد روایی، از روایی محتوا استفاده شده است. اعتبار پرسشنامه با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ ( 98/0) محاسبه گردیده است. نتایج نشان داد، میانگین نمره تاثیر روش های رشد دین پژوهی اساتید در حیطه های تشخیص مسئله، تغییر مسئله، ارزیابی مسئله، برنامه ریزی تدریس و فعالیت های آگاهانه، بیشتر از میانگین فرضی(3) است؛ بنابراین راهکارهای مطرح شده در این حیطه ها از لحاظ مؤثربودن در روش های رشد دین پژوهشی به اساتید، بیشتر از سطح متوسط است. همچنین بین نظرات پاسخ دهندگان در خصوص روش های رشد دین پژوهشی در حیطه های مذکور، تفاوت وجود داشته است(001/0 = p). در میان حیطه های بالا حیطه تشخیص مسئله بیشترین میانگین نمره را داشته است (87/3 ). همچنین بین نظرات پاسخ دهندگان در خصوص روش های رشد دین پژوهشی اساتید، بر حسب جنسیت تفاوت مشاهده شده است(05/0 ≥ p )؛ اما بین نظرات پاسخ دهندگان در خصوص روش های رشد دین پژوهشی اساتید بر حسب سابقه خدمت و مرتبه علمی تفاوت معناداری مشاهده نشده است.
