ممکن است که در سایة توجهات زیاد جامعه و رسانههای گروهی به ورزشکاران ملیپوش، خودشیفتگی آنها بیشتر از افراد عادی جامعه باشد. براساس همین احتمال در پژوهش حاضر که از نوع توصیفی و میدانی است، میزان خودشیفتگی در بین دانشجویان ورزشکار نخبه، غیرنخبه و افراد غیرورزشکار مقایسه شده است. جامعة آماری تحقیق شامل دانشجویان دانشکدههای تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاههای تهران است که نمونة آماری مورد بررسی دربردارندة 105 نفر از سه گروه دانشجویان ورزشکار ملیپوش و غیرملیپوش رشتههای گروهی (فوتبال، والیبال و بسکتبال) و رشتههای انفرادی (کشتی، جودو و دو و میدانی) و دانشجویان غیرورزشکار (هر گروه 35 نفر) دانشگاههای تهران بودند که بهصورت انتخاب در دسترس مورد مطالعه قرار گرفتند. دادهها با استفاده از آزمون خودشیفتگی راسکین و تری و مقیاس شخصیتی آیسنک (EPQ) جمعآوری و با استفاده از آزمون تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی نیومن کولزتحلیل شد. نتایج نشان داد که بین دانشجویان ورزشکار ملیپوش با دانشجویان ورزشکار غیرملیپوش و دانشجویان غیرورزشکار در مقیاس خودشیفتگی، روانآزردگیگرایی و روانگسیختگیگرایی تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0 P≤). ولی در بعد برونگرایی دانشجویان ورزشکار ملیپوش نسبت به دانشجویان ورزشکار غیرملیپوش و دانشجویان غیرورزشکار نمرههای بیشتری بهدست آوردهاند (05/0 P≤).
