پژوهش در طب ورزشی و فنآوری

آتروفی عضلانی از پیامدهای سالمندی است و فعالیت ورزشی ممکن است از آن جلوگیری کند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن های Tweak و Fn14 عضله EDL موش های پیرنژاد C57bl/6 است. به این منظور، 28 سر موش C57bl/6 پیر (14= n ) 24 تا 26 ماه و بالغ (14= n ) چهار تا شش ماه در دو گروه تمرین (7= n ) و کنترل (7= n ) قرار گرفت. گروه های تمرین پس از یک هفته آشناسازی، در برنامه چهار هفته ای تمرین تناوبی شدید روی تردمیل با شدت 85 درصد سرعت بیشینه در هفته اول تا 95 درصد سرعت بیشینه در هفته آخر، در تناوب های دو دقیقه ای (شش وهله در هفته اول تا ده وهله در هفته آخر) یا یک دقیقه استراحت غیرفعال، مشارکت داده شدند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، عضله EDL استخراج شد و میزان بیان ژن های Tweak و Fn14 اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که پیری اثر معنی داری بر وزن عضله EDL دارد (0/032= P )؛ همچنین، پیری موجب افزایش معنی دار بیان Tweak و Fn14 شده است (به ترتیب 0/001= P و 0/002= P )؛ تمرین ورزشی بیان این ژن ها را در عضله EDL هر دو نوع موش بالغ و پیر کاهش داد (0/001= P )؛ از سوی دیگر، با اینکه تمرین ورزشی وزن عضله را مقداری افزایش داد اما این مقدار به لحاظ آماری در هر دو گروه بالغ (0/117= P ) و پیر (0/321= P ) معنی دار نبود؛ بنابراین، افزایش سن با افزایش بیان ژن های Tweak و Fn14 همراه است که ممکن است به تغییرات توده عضلانی همراه با افزایش سن مربوط باشد و با توجه به کاهش بیان این ژن ها بر اثر تمرینات شدید، این تمرینات ممکن است در دوران سالمندی به منظور حفظ توده عضلانی مؤثر باشد.

ازآنجاکه زانوی پرانتزی یکی از عارضه های اندام تحتانی است، اصلاح نکردن آن به ایجاد ناهنجاری های ثانویه در بزرگ سالی می انجامد. هدف این پژوهش، بررسی اثر برنامه تمرینی اصلاحی بر مؤلفه های نیروی واکنش زمین، میزان بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد طی مرحله استقرار راه رفتن بود. به این منظور، 17 کودک مبتلا به اختلال زانوی پرانتزی داوطلب مشارکت در این پژوهش شدند (سن: 1/68 ± 11/71 سال؛ قد: 0/09 ± 1/40 متر؛ جرم؛ 11/47 ± 35/14 کیلوگرم، و شاخص توده بدن: 3/61 ± 17/49 کیلوگرم بر متر مربع) . اطلاعات نیروی واکنش زمین به وسیله صفحه نیروی کیستلر طی پیش و پس آزمون اندازه گیری شد. تمرین های اصلاحی طی شانزده هفته برای آزمودنی ها اجرا شد. مقدار زمان رسیدن پای برتر به اوج در مؤلفه نیروی واکنش زمین در راستای داخلی-خارجی، در لحظه تماس پاشنه، حدود 61/90 درصد کاهش نشان داد ( 0 / 011 = p ) . همچنین، مقادیر زمان رسیدن به اوج نیروی عمودی واکنش زمین در میانه مرحله استقرار، تمایل به افزایش معناداری را در حدود 11/47 درصد طی پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون نشان داد ( 0 / 063 = p ) . مقادیر اوج مؤلفه های نیروی واکنش زمین، میزان بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد بین پیش و پس آزمون اختلاف معنی داری نداشت. یا فته ها نشان داد که تمرین های اصلاحی به کار رفته در پژوهش حاضر بیشترین اثر را بر مؤلفه های زمان رسیدن به اوج نیروهای واکنش زمین داشته است، اما اثر معنی داری بر مؤلفه های میزان بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد نشان نداده است. تمرین های اصلاحی پژوهش حاضر بیشترین اثر را بر مؤلفه های زمان رسیدن به اوج نیروهای واکنش زمین و بهبود آنها داشته است. از سوی دیگر، این تمرین ها بر مقادیر بارگذاری عمودی و ضربه و گشتاور آزاد اثر معناداری نداشته اند.

تعیین بهترین میزان فاصله استراحت بین دوره های تمرین ﻣﻘﺎﻭﻣﺘی، برای رسیدن به سازگاری، بسیار مهم است. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر فاصله های گوناگون استراحت بین نوبت های یک جلسه تمرین مقاومتی بر بیان ژن پپتید وابسته به ژن کلسی تونین (CGRP) و عامل رشد شبه انسولینی یک (IGF-1) در عضله بود. به این منظور، 42 سر موش صحرایی نر ویستار، به صورت تصادفی در هفت گروه قرار گرفتند. گروه های تمرینی یک جلسه تمرین مقاومتی (صعود از نردبان عمودی یک متری با 26 پله) با چهار نوبت، پنج تکرار با استراحت های 30، 60، 90، 120، 150 و 180 ثانیه ای بین نوبت ها را اجرا کردند. اضافه بار برابر با حدود 150 درصد وزن بدن موش ها بود. برای ارزیابی بیان ژن CGRP و IGF-1 از تکنیک RT-qPCR استفاده شد. میزان بیان ژن CGRP عضله نعلی در گروه هایی که 30 ثانیه، 60 ثانیه و 90 ثانیه بین دوره های تمرینی استراحت می کردند، به طور معنی داری پایین تر از گروه های کنترل، 120، 150 و 180 ثانیه بود. بااین حال، میزان بیان ژن IGF-1 عضله در بین گروه ها تفاوت معنی داری نداشت (P=0.12). مطابق یافته های پژوهش حاضر، به نظر می رسد این دامنه استراحتی را نقطه افتراق بیان ژن های فعال شونده در فرآیندهای توسعه قدرت و حجیم سازی در سطح سلولی مطرح کرد.

هدف این پژوهش، مقایسه تأثیر یک جلسه تمرین تخصصی فوتسال همراه با و بدون محدودیت جریان خون (BFR) بر فعال سازی عوامل آنژیوژنیک و آنژیواستاتیک مردان فعال بود. 12 نفر دانشجوی تربیت بدنی، که ویژگی های شرکت در پژوهش را داشتند، به صورت هدفمند انتخاب و به دو گروه تمرین تخصصی فوتسال همراه با محدودیت جریان خون (سن 1/17±24/16 سال و کیلوگرم بر متر مربع 2/25±22/48: BMI) و تمرین بدون محدودیت جریان خون (سن 1/83±23/76 سال و کیلوگرم بر متر مربع 1/83±21/87:BMI) تقسیم شدند. آزمودنی ها در هر دو گروه، تمرین سه در برابر سه را، که یک تمرین تخصصی در رشته فوتسال است، به صورت شش تکرار دودقیقه ای انجام دادند. بین هر تکرار یک دقیقه استراحت اعمال شد. در گروه تمرین با محدودیت جریان خون، فشار کاف 110 درصد فشار خون سیستولیک روی ناحیه فوقانی هر دو ران در نظر گرفته شد. از همه آزمودنی ها قبل و بلافاصله بعد از انجام پروتکل، نمونه خونی به منظور اندازه گیری مقادیر VEGF و اندوستاتین و نسبت این دو فاکتور به هم گرفته شد. همچنین، روش الایزا برای اندازه گیری متغیرها مورد استفاده قرار گرفت. از آزمون های تی مستقل و وابسته در سطح معنی داری 0/05≥P برای تعیین تفاوت بین گروهی و درون گروهی استفاده شد. نتایج آزمون ها تفاوت معنی داری را برای هیچ کدام از متغیرها بین دو گروه نشان نداد. بااین حال، مقادیر VEGF به طور معنی داری در هر دو گروه کاهش یافت (0/002=P) و همچنین، مقدار اندوستاتین در هر دو گروه به طور معنی داری افزایش نشان داد (گروه تمرین با P=0/003 :BRF، گروه تمرین: P=0/005). نسبت VEGF به اندوستاتین در گروه تمرین با BFR به طور معنی داری تغییر کرد (P=0/002)، اما تغییر آن در گروه تمرین معنی دار نبود (P=0/006). این نتایج در حالی به دست آمد که تفاوت معنی دار لاکتات نشان دهنده شدت بیشتر برای گروه تمرین با محدودیت جریان خون (P=0/003) بود. نتایج این پژوهش نشان داد که یک جلسه تمرین تخصصی فوتسال با محدویت جریان خون سطح سرمی VEGF را کاهش می دهد و همانند بسیاری از مطالعات، سطح اندوستاتین را افزایش می دهد.

متداول ترین روش تجربی برای بررسی مسائل مربوط به محدودیت توجه، ارزیابی میزان تداخل در تکالیف دوگانه یا چندگانه است. هدف تحقیق حاضر، طراحی نرم افزاری برای تخمین میزان تداخل نسبی تکالیف چندگانه و ارزیابی روایی آن در پیش بینی اجرای چند تکلیف هم زمان بود. برای سنجش روایی نرم افزار، 46 نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد واحد تهران شرق که گواهی نامه رانندگی داشتند، با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. زمان پاسخ مشارکت کنندگان به محرک بینایی و شنوایی در حین رانندگی در موقعیت های مختلف با استفاده از نرم افزار و سخت افزاری که روی اتومبیل آنها نصب شده بود اندازه گیری شد و سپس، میزان تداخل نسبی در آن موقعیت ها با بهره گیری از نرم افزار تخمین میزان تداخل نسبی محاسبه شد. تجزیه و تحلیل یافته ها با آزمون هم بستگی پیرسون، نشان داد که بین میزان تداخل تخمین زده شده با نرم افزار و زمان پاسخ اندازه گیری شده شرکت کنندگان در شرایط مختلف رانندگی هم بستگی بالا، معنی دار و مستقیم وجود دارد (r=0/95 ،p≤0/01). بنابراین، از نرمافزار طراحیشده می توان برای پیش بینی میزان تداخل بین دو یا چند تکلیف هم زمان استفاده کرد.

کمردرد مزمن از شایع ترین مشکلات اسکلتی- عضلانی است. این عارضه، علاوه بر ایجاد درد و ناتوانی، بر متغیرهای راه رفتن در افراد مبتلا نیز اثر می گذارد. هدف این مطالعه، بررسی اثر تمرینات درمانی در آب بر درد، ناتوانی، متغیرهای فضایی-زمانی و کینتیکیِ راه رفتن در زنان مبتلا به کمردرد مزمن است. 24 زن مبتلا به کمردرد مزمن (با میانگین سنی 6/26 سال) در مطالعه حاضر مشارکت کردند. پروتکل تمرینی در آب به مدت هشت هفته اجرا شد. شدت درد و ناتوانی به ترتیب از طریق پرسش نامه های کیوبک و اوسوستری، و متغیرهای راه رفتن نیز با استفاده از دستگاه اندازه گیری توزیع فشار کف پایی ارزیابی شد. تمرینات درمانی در آب به کاهش معنادار درد و ناتوانی و بهبود معنادار پارامترهای راه رفتن در گروه تجربی منجر شد (0/05≥P). تفاوت معناداری نیز بین متغیرهای پیش گفته در پس آزمون بین گروه تجربی و کنترل حاصل شد (0/05≥P). با مقایسه پیش آزمون و پس آزمون در گروه کنترل، هیچ گونه تفاوت معناداری مشاهده نشد (0/05≤P). با توجه به کاهش درد و ناتوانی و بهبود متغیرهای راه رفتن پس از هشت هفته تمرین در آب، پروتکل تمرینی پژوهش حاضر می تواند برای بهبود بیماران مبتلا به کمردرد مزمن مفید باشد.