فاطمه سالاری اسکر

این پژوهش با هدف بررسی اثر شش هفته تمرین روی سطح شن بر متغیر های بیومکانیکی مرتبط با آسیب رباط صلیبی قدامی در دختران فوتسالیست نوجوان حین حرکت برش انجام شد. داده های 12 آزمودنی، قبل و متعاقب شش هفته تمرین روی سطح شن به هنگام برش های 45 و 90 درجه توسط صفحه نیروسنج و دوربین ثبت شد. مقایسه بین متغیر پژوهش در پیش آزمون و پس آزمون از طریق آزمون تحلیل واریانس دو عاملی انجام شد. زاویه ی فلکشن زانو در لحظه تماس اولیه در برش 45 در پس آزمون بیشتر از برش 90 درجه بود. گشتاور اداکتور خارجی زانو و سرعت حرکت در جهت قدامی خلفی بعد از تمرین روی سطح شن در برش های 45 و 90 درجه افزایش یافت. براین اساس، تمرینات روی سطح شن از طریق افزایش سرعت اجرا باعث بهبود عملکردشده و از سوی دیگر سبب افزایش بار روی مفصل زانو شده است که ضرورت ارایه راهکارهایی از قبیل ارایه تمرینات بهبود تکنیک در کنار این پروتکل تمرینی را نشان می دهد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تغییرات ارتفاع زین بر اکسیژن مصرفی و اقتصاد انرژی رکاب زنی در دوچرخه سواران نخبه ملی بود. داده های مربوط به تجزیه گازهای تنفسی 15 دوچرخه سوار مرد شرکت کننده در این پژوهش ثبت شد. ارتفاع زین بر اساس استفاده از محدوده زاویه فلکشن زانو (25، 30 و 35 درجه) تعیین شد. اکسیژن مصرفی و تهویه ریوی به وسیله دستگاه گاز آنالایزر متامکس جمع آوری و اقتصاد انرژی از محاسبه تغییرات شیب بازده اکسیژن جذبی در هر ارتفاع زین محاسبه شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با مقادیر تکراری دوعاملی استفاده شد. نتایج نشان داد تغییرات ارتفاع زین بر مجموع مصرف اکسیژن اثرگذار است، درحالی که بر شیب بازده اکسیژن جذبی به عنوان شاخص اقتصاد حرکتی اثر معناداری نداشته است. در پژوهش حاضر دوچرخه سواران در ارتفاع زین 30 درجه، میزان اکسیژن مصرفی کمتری نشان دادند و این ارتفاع، در مقایسه با دو ارتفاع زین دیگر در وضعیت بهینه تری قرار داشت

ارتزهای پا با درجات مختلف سختی به صورت گسترده ای جهت درمان ناهنجاری ها و آسیب های اندام تحتانی مورد استفاده قرار می گیرند؛ اما اثر آن ها بر هماهنگی و تغییرپذیری مفاصل هنوز به طور واضح بیان نشده است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر درجات متفاوت سختی کفی بر الگوی هماهنگی و تغییرپذیری بین مفصلی ناحیه پا طی فاز اتکای دویدن بود. 15 نفر مرد ورزشکار سالم برای شرکت در پژوهش داوطلب شدند. هماهنگی و تغییرپذیری با استفاده از روش فاز نسبی پیوسته طی دویدن با درجات متفاوت کفی (سخت، نیمه سخت و نرم) از داده های سینماتیک تعیین شد. نتایج نشان داد کفی سخت، نرم و نیمه سخت در فاز 25 درصد اول مرحله اتکا فاز به ترتیب باعث افزایش 95، 179 و 220 درصدی در فاز نسبی پیوسته بین مفصلی اینورژن: اورژن مچ پا و تارسومتاتارسال نسبت به شرایط دویدن بدون کفی شدند (001/0≥p ). نتایج به طور کلی نشان داد درجات متفاوت سختی کفی می تواند از طریق تغییر در الگوی هماهنگی و تغییرپذیری بین مفاصل پا، مکانیک اندام تحتانی را تحت تأثیر قرار دهد. بنابراین توجه به درجه سختی کفی هنگام استفاده از وسایل ارتوتیکی اهمیت ویژه دارد.

مکانیسم کاهش درد بیماران مبتلا به درد کشککی-رانی طی نواربندی کشکک به طور کامل مشخص نیست. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر نواربندی کشکک بر گشتاور سه بعدی مفاصل ران و زانوی زنان مبتلا به درد کشککی-رانی طی مرحله اتکای دویدن بود. متغیرهای سینماتیکی و سینتیکی 14 زن دارای درد کشککی-رانی توسط پنج دوربین و یک صفحه نیروسنج ثبت شد. از معادلات دینامیک معکوس نیوتن-اولر جهت محاسبه گشتاور استفاده شد. آزمون تی زوجی برای مقایسه اوج گشتاور پیش و حین نواربندی کشکک استفاده شد. اوج گشتاور دورکننده زانو پس از نواربندی به طور معناداری کاهش یافت (بدون نواربندی: 44/0؛ نواربندی: 25/0 نیوتن متر بر کیلوگرم). مقادیر اوج گشتاور مفصل ران بین دو شرایط اختلاف معناداری نشان نداد. کاهش اوج گشتاور دورکننده زانو می تواند بیانگر مکانیسم کاهش درد حین نواربندی کشکک در افراد دارای درد کشککی-رانی باشد.

هدف این تحقیق تعیین اثر هشت هفته تمرین اصلاحی بر الگوی توزیع فشار کف پایی نوجوانان دچار زانوی پرانتزی بود. ۱۲ پسر ۱۳ تا ۱۷ ساله دچار دفورمیتی زانوی پرانتزی به عنوان گروه تجربی و ۱۲ نفر بدون دفورمیتی به عنوان گروه شاهد در این تحقیق شرکت کردند. از دستگاه اندازه گیری فشار کف پایی برای اندازه گیری پارامترهای کف پایی حین فاز استانس راه رفتن استفاده شد. گروه دچار زانوی پرانتزی هشت هفته تمرین اصلاحی انجام دادند. در ابتدا و انتهای دوره پیش آزمون و پس آزمون گرفته شد. اطلاعات جمع آوری شده گروه ها از طریق روش های آماری t مستقل و همبسته در سطح معناداری ۰۵/۰ تجزیه و تحلیل شد. نتایج پیش آزمون نشان داد که افراد دچار زانوی پرانتزی در ناحیه انگشتان دوم تا پنجم، حداکثر فشار بیشتری را نسبت به افراد گروه شاهد تجربه می کنند (۰۱۸/۰=P). مرکز فشار پا در جهت جانب داخلی-خارجی این افراد در زیر فاز تماس پاشنه با زمین بیشتر سوپی نیت است (۰۴۹/۰=P). تمرینات اصلاحی موجب کاهش حداکثر فشار در ناحیه انگشتان دوم تا پنجم در گروه تجربی شد (۰۲۲/۰=P)، اما تغییر معناداری در مقادیر مرکز فشار پا در جهت جانب داخلی-خارجی مشاهده نشد (۰۵/۰˃P). با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که حرکات اصلاحی موجب بهبود الگوی توزیع فشار افراد دچار زانوی پرانتزی و بهبود الگوی راه رفتن می شود.