نیروی عمودی عکس العمل

زمینه و هدف: انحراف در راستای مطلوب مفصل زانو موجب تغییر در چگونگی توزیع وزن و در نتیجه کاهش کارایی مکانیکی آن می شود (1و2). آگاهی از میزان تغییرات بیومکانیکی حاصل از این ناهنجاری ها به هنگام خستگی گام مهمی در جهت پیشگیری از بروز آسیب های بعدی می باشد لذا هدف از  این تحقیق، بررسی اثر خستگی بر حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در حرکت فرود تک پای زنان دارای زانوی پرانتزی، ضربدری و نرمال بود. مواد و روش ها: 40 دانشجوی زن سالم رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی، دارای زانوی پرانتزی(14نفر)، زانوی ضربدری (14نفر) و زانوی نرمال(12نفر) در این تحقیق شرکت کردند. از کولیس برای ارزیابی راستای زانوی استفاده شد و آزمودنی ها در سه گروه (زانو پرانتزی، ضربدری و نرمال) قرار گرفتند. سپس آزمودنی ها فرود تک پا را از 50 درصد حداکثر پرش سارجنت بر روی صفحه نیرو انجام دادند. پس از اجرای پروتکل خستگی، تکلیف پرش_فرود دوباره اندازه گیری و ثبت شد. برای مقایسه درون گروهی، آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها : مقدار حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در زنان با راستاهای متفاوت زانو (p=0/314) معنادار نبوده و همچنین خستگی (p=0/479) بر مقدار این مولفه تفاوت معناداری نداشته است. نتیجه گیری: باتوجه به نتایج تحقیق حاضر به نظر می رسد خستگی (مطابق پروتکل این تحقیق) نتوانست میزان نیروی عمودی عکس العمل زمین در افراد با راستاهای مختلف زانو را دست خوش تغییر سازد که ضرورت انجام مطالعات بیشتر با پروتکل های مختلف خستگی را روشن می سازد.

هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر خستگی القاشده بر مؤلفه های نیروی عکس العمل و نرخ بارگذاری در حین فرود بود. ۱۵ نفر مرد سالم در این مطالعه شرکت کردند. نقاط اوج و فرود نیروی عکس العمل، زمان رسیدن به آن ها و نرخ بارگذاری در آزمودنی ها، قبل و بعد از خستگی با صفحه نیروی کیستلر استخراج شدند. نتایج مؤید کاهش حداقلی نیروی عمودی عکس العمل در تماس پنجه پا با زمین و افزایش حداقل نیروی عمودی عکس العمل در تماس پاشنه پا با زمین ( Fz4 ) بود. همچنین نتایج نشان داد در افرادی که در معرض خستگی قرار دارند، زمان رسیدن به حداقل نیروی عمودی عکس العمل در تماس پاشنه با زمین سریع تر است. تغییر مؤلفه های نیروی عکس العمل و زمان رسیدن سریع تر به نیروی عکس العمل عمودی هنگام تماس پا با زمین خود عاملی خطرزا در پرش یا فرودها تلقی می شوند. بنابراین ارائه راه کارهای پیشگیری از این عامل خطر می تواند نقشی بسیار مهم ایفا کنند. بنابراین، پیشنهاد می شود بازخورد حاصل از تغییرات این پارامترهای بیومکانیکی مکمل راه کارهای درمان و پیشگیری از این عوامل خطر در فعالیت و بازتوانی درمانگران، فیزیوتراپ ها و سایر گروه ها شود.