Sport Sciences and Health Research

 شیوع قابل توجه اسپرین مچ پا،کناره گیری زودهنگام از ورزش و ناتوانی ناشی از این آسیب، توجه محققان را به انجام پژوهش هایی در جهت شناسایی و کنترل عوامل اثرگذار در ابتلا به این آسیب جلب کرده است. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه میزان فعالیت فیدفورواردی منتخبی از عضلات مچ پا در دختران فعال دانشگاهی در معرض خطرآسیب اسپرین مچ پا با دختران سالم بود. بدین منظور، 32 دانشجوی دختر فعال رشته تربیت بدنی، بدون سابقه ی اسپرین مچ پا، به صورت هدفمند و بر اساس نمرات تعادل پویای ناشی از اجرای آزمون Y، به دو گروه 16 نفری، شامل گروه در معرض خطر اسپرین مچ پا (با تعادل کمتر) و گروه سالم، تقسیم شدند. فعالیت فیدفورواردی عضلات، توسط دستگاه الکترومیوگرافی در تکلیف پرش- فرود ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون تحلیل واریانس چند متغیری، بررسی و 05/0≥p در نظر گرفته شد. درگروه در معرض خطر اسپرین مچ پا (تعادل کمتر)، میزان فعالیت فیدفورواردی کمتری در عضلات پرونئوس لانگوس و سولئوس نسبت به گروه کنترل، مشاهده شد (05/0p˂). احتمالا فعالیت کمتر این عضلات در افراد با تعادل کمتر، ثبات مچ پا را به خطر انداخته و آنها را در معرض خطر اسپرین مچ پا قرار می دهد.

مچ پا اولین اندامی است که در فعالیتهای روزمره با زمین در تماس است. پیچ خوردگی شایع ترین  عارضه این مفصل است که علاوه بر مفصل آسیب دیده مفاصل دورتر را نیز درگیر می کند. هدف از تحقیق حاضر مقایسه زمان شروع فعالیت عضلات کمری لگنی و پرونئال در تکواندوکاران نخبه زن با و بدون بی ثباتی عملکردی مچ پا حین فرود تک پا است. 13 ورزشکار میتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا (سن36/1±23/21 سال، وزن56/3±76/53 کیلوگرم و قد 84/4±46/166 سانتیمتر) و 13 ورزشکار سالم (سن 25/1±92/20 سال، وزن 17/4±69/53 کیلوگرم و قد 00/5±92/166 سانتیمتر) بصورت هدفمند انتخاب شدند. حین اجرای پرش– فرود تک پا از عضلات ارکتوراسپاین، کوادراتوس لومباروم، گلوتوس مدیوس و پرونئوس لانگوس آنها فعالیت الکتریکی ثبت شد. برای مقایسه ی زمان شروع فعالیت عضلات از تحلیل واریانس چند متغیری با  05/0≥p استفاده شد. نتایج نشان داد افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا بطور معناداری دچار تاخیر در زمان آغاز فعالیت عضلات ارکتوراسپاین، کوادراتوس لومباروم، گلوتوس مدیوس و پرونئوس لانگوس نسبت به افراد گروه کنترل می باشند. در نتیجه این افراد علاوه بر اختلال در فعالیت عضله پرونئوس لانگوس دچار تاخیر در فعال شدن عضلات کمری-لگنی نیز می باشند که این عامل می تواند دلیلی برای وقوع مجدد آسیب در این افراد باشد.

زمینه و هدف: انحراف در راستای مطلوب مفصل زانو موجب تغییر در چگونگی توزیع وزن و در نتیجه کاهش کارایی مکانیکی آن می شود (1و2). آگاهی از میزان تغییرات بیومکانیکی حاصل از این ناهنجاری ها به هنگام خستگی گام مهمی در جهت پیشگیری از بروز آسیب های بعدی می باشد لذا هدف از  این تحقیق، بررسی اثر خستگی بر حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در حرکت فرود تک پای زنان دارای زانوی پرانتزی، ضربدری و نرمال بود. مواد و روش ها: 40 دانشجوی زن سالم رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی، دارای زانوی پرانتزی(14نفر)، زانوی ضربدری (14نفر) و زانوی نرمال(12نفر) در این تحقیق شرکت کردند. از کولیس برای ارزیابی راستای زانوی استفاده شد و آزمودنی ها در سه گروه (زانو پرانتزی، ضربدری و نرمال) قرار گرفتند. سپس آزمودنی ها فرود تک پا را از 50 درصد حداکثر پرش سارجنت بر روی صفحه نیرو انجام دادند. پس از اجرای پروتکل خستگی، تکلیف پرش_فرود دوباره اندازه گیری و ثبت شد. برای مقایسه درون گروهی، آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها : مقدار حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در زنان با راستاهای متفاوت زانو (p=0/314) معنادار نبوده و همچنین خستگی (p=0/479) بر مقدار این مولفه تفاوت معناداری نداشته است. نتیجه گیری: باتوجه به نتایج تحقیق حاضر به نظر می رسد خستگی (مطابق پروتکل این تحقیق) نتوانست میزان نیروی عمودی عکس العمل زمین در افراد با راستاهای مختلف زانو را دست خوش تغییر سازد که ضرورت انجام مطالعات بیشتر با پروتکل های مختلف خستگی را روشن می سازد.

زنان والیبالیست در الگوهای حرکتی که با کاهش شتاب، فرود و چرخش های مکرر همراه هستند، 2 تا 10 برابر بیشتر از مردان دچار آسیب لیگامان صلیبی قدامی می شوند.هدف این تحقیق بررسی تأثیر شش هفته تمرین بازخوردی بر اوج نیروی عمودی عکس العمل زمین و نرخ بارگذاری   مرتبط با آسیب اندام تحتانی در فرود بعد از دفاع موفق و ناموفق والیبال در زنان والیبالیست دانشگاهی بود. 32 والیبالیست زن با دامنه سنی 18-24 سال، انتخاب شد و بصورت تصادفی در دو گروه، تمرینات بازخوردی (16نفر) و کنترل (16نفر) تقسیم بندی شدند. به منظور اندازه گیری اوج نیروی عمودی عکس العمل زمین و نرخ بارگذاری از صفحه نیرو در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. براساس یافته های پژوهش سطح معناداری برای اوج اول و دوم  VGRFدر فرود استیک به ترتیب (003/0 و004/0 P=)، در فرود استپ بک بترتیب (005/0 و012/0 P=)، ROL اول و دوم در فرود استیک بترتیب (008/0 و011/0 P=) در فرود استپ بک به ترتیب (002/0 و016/0 P=) گزارش شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرینات بازخوردی با اعمالتغییراتمعناداربر روی عوامل خطر آسیب لیگامان صلیبی قدامی تأثیرات مثبتی در جهت پیشگیری از آسیب در بازیکنان والیبال داشته است. پیشنهاد می شود می توان برای کاهش عوامل خطر مرتبط با آسیب لیگامان صلیبی قدامی و همچنین یادداری صحیح و انتقال تکنیک های ایمن در طول جلسات تمرینی به مسابقات از تمرینات بازخوردی بهره مند شد.

عقب ماندگی ذهنی یکی از رایج ترین معلولیت های ذهنی است که حدود 3 درصد از جمعیت جهان را تشکیل می دهد. هدف تحقیق حاضر، بررسی آثار یک دوره برنامه تمرینی ثبات مرکزی بدن بر فعالیت اﻟﮑﺘﺮومایوﮔﺮاﻓﯽ، تعادل ایستا و پویای دختران نوجوان کم توان ذهنی بود. 24 دانش آموز دختر کم توان ذهنی با دامنه سنی 17-15 سال به گروه تجربی (12 نفر) و شاهد (12 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت شش هفته تمرینات ثبات مرکزی شامل نیمه دراز و نشست، پل از کنار، و چهار حرکت تقویتی ناحیه پایین شکم را انجام دادند. آزمون استورک (ایستادن روی یک پا) و Y به ترتیب برای سنجش تعادل ایستا و پویا استفاده شد. فعالیت اﻟﮑﺘﺮومایوﮔﺮاﻓﯽ ناشی از حداکثر انقباض ایزومتریک ارادی عضلات راست شکمی و مایل شکمی با دستگاه EMG ارزﯾﺎﺑﯽ شد. آزمون t همبسته و مستقل برای تجزیه تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها اشاره داشت که نسبت به گروه شاهد، تمرینات ثبات مرکزی باعث بهبود معنادار تعادل ایستا، پویا، و همچنین فعالیت EMG در گروه تجربی شد (همه 001/0P<).  بنابر این، جهت بازتوانی و بهبود عملکرد دختران نوجوان کم توان ذهنی، بکارگیری عملی این پروتکل همراه با سایر آموزش ها، پیشنهاد می شود.

تعادل یکی از اجزای کلیدی اجرای مهارت های ورزشی است. بنابراین هدف پژوهش حاضر تاثیر 8 هفته تمرینات تعادلی بر عملکرد اندام فوقانی و نمره ی آزمون های غربالگری حرکت عملکردی والیبالیست های نوجوان است. در این تحقیق نیمه تجربی 30 نفر از بازیکنان والیبالیست نوجوان در لیگ استان گلستان به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. در ابتدای و انتهای پژوهش از آزمون عملکردی اندام فوقانی به وسیله دستگاه تعادلی Y و آزمون  FMSاستفاده شد. سپس گروه تجربی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته تمرینات تعادلی را انجام دادند. نتایج آماری نشان داد در گروه تجربی نمره آزمون FMS و آزمون های گام به جلو در یک خط، اسکات کامل، گام برداری روی مانع و عملکرد اندام فوقانی بهبودی ایجاد شده است اما در گروه کنترل تفاوت معناداری ایجاد نشد. همچنین آزمون های تحرک پذیری شانه، بالا آوردن پا به صورت صاف و فعال، آزمون پایداری تنه از طریق شنای سوئدی و پایداری در چرخش، در گروه تجربی و کنترل قبل و بعد از تمرینات تفاوت معناداری ایجاد نشد. با توجه به نتایج تحقیق مربیان ورزشی می توانند از این تمرینات با هدف پیشگیری از آسیب های ورزشی و بهبود عملکرد استفاده کنند.

هدف: خطر بروز آسیب نیز در رشته فوتبال بالا است. بسیاری از محققان قدرت عضلانی را به عنوان یکی از مهم ترین ریسک فاکتورهای داخلی معرفی کرده اند، اما مطالعات اندکی به بررسی رابطه بین قدرت آیزومتریک عضلات با بروز آسیب ها پرداخته اند. لذا پژوهش حاضر به بررسی ارتباط قدرت آیزومتریک عضلات اندام تحتانی و میزان بروز آسیب های بازیکنان فوتبال و توانایی پیش بینی این آسیب ها می پردازد. روش تحقیق: نمونه های آماری این پژوهش را 73 بازیکنان فوتبال زیر 21 سال تشکیل دادند. قبل از شروع فصل ابعاد آنتروپومتری و قدرت آیزومتریک عضلات اندام تحتانی هر فرد در پای برتر بازیکنان به وسیله دستگاه آیزوکنتیک بایودکس سیستم 4 اندازه گیری، سپس هر فرد به مدت 8 ماه مورد پیگیری قرار گرفت و آسیب های بازیکنان ثبت شد. نتایج: نتایج آزمون کاکس رگرسیون نشان داد رابطه معناداری میان نسبت قدرت آیزومتریک در هیچ یک از عضلات مورد اندازه گیری و میزان بروز آسیب های اندام تحتانی وجود ندارد. بحث: با توجه به نتایج به دست آمده در این پژوهش توصیه می گردد کادر پزشکی و فنی تیم های فوتبال از آزمون های آیزومتریک برای شناسایی بازیکنان در معرض خطر استفاده ننمایند. احتمالا انواع دیگر سنجش قدرت مانند قدرت آیزوتونیک و آیزوکنتیک برای این مساله موثرتر باشد