Sport Sciences and Health Research

هدف از تحقیق حاضر، مقایسة تأثیر هشت هفته پروتکل های حرکات اصلاحی و بازآموزی پوسچرال به صورت مستقل و ترکیبی بر کاهش درد گردن کاربران کامپیوتر بود. به این منظور 84 نفر از زنان کاربر کامپیوتر مبتلا به درد گردن دانشگاه پیام نور تهران در دامنة سنی 45 – 22 سال به عنوان نمونة آماری به طور هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در چهار گروه 21 نفری حرکات اصلاحی، بازآموزی پوسچرال، ترکیبی و کنترل قرار گرفتند. شدت درد در پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از مقیاس عددی سنجش درد اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که میزان درد گردن آزمودنی های گروه حرکات اصلاحی و ترکیبی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون کاهش معناداری یافت (05/0 P<). اما کاهش معناداری در میزان درد گردن گروه بازآموزی پوسچرال مشاهده نشد (105/0 = P). همچنین شدت درد گردن گروه کنترل در پس آزمون افزایش معناداری یافت (002/0 = P). در مورد تفاوت های بین گروهی نتایج بیانگر آن بود که تفاوت معناداری بین میزان درد گردن چهار گروه تحقیق در پیش آزمون وجود ندارد. اما در پس آزمون اختلاف معناداری بین آنها مشاهده شد. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد بین گروه بازآموزی پوسچرال با گروه های ترکیبی و کنترل بین گروه های ترکیبی و کنترل اختلاف معناداری وجود دارد (05/0 P<). درحالی که بین گروه حرکات اصلاحی و ترکیبی تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0 P>). براساس این یافته ها می توان نتیجه گرفت که اجرای هشت هفته پروتکل ترکیبی (حرکات اصلاحی توأم با بازآموزی پوسچرال) تأثیر معناداری بر کاهش درد گردن زنان کاربر کامپیوتر 45 – 22 سال داشت. درحالی که در بقیة گروه ها از جمله گروه بازآموزی پوسچرال، تأثیر معناداری مشاهده نشد و در گروه اصلاحی نیز میزان تأثیرپذیری زیاد نبود.

هدف پژوهش حاضر مقایسة وضعیت ستون فقرات کودکان با اختلال های حسی و همتایان سالم بود. در این مطالعة موردی مشاهده ای 16 کودک نابینا و 30 کودک ناشنوای 12 – 6 ساله به صورت هدفمند و از جامعة در دسترس انتخاب شدند و 60 کودک سالم به عنوان گروه کنترل در پژوهش شرکت کردند. ارزیابی قوس های ستون فقرات توسط اسپینال موس با روایی 94/0=r صورت گرفت. برای مقایسة نتایج بین گروه ها نیز از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. تحلیل داده ها نشان داد که اسکولیوز پشتی نابینایان و ناشنوایان مشابه یکدیگر ولی به طور معناداری بیشتر از گروه سالم بود (002/0=P). اما تفاوت معناداری بین کایفوز (345/0 = P)، لوردوز (204/0 = P) و اسکولیوز کمری (185/0 = P) گروه ها با یکدیگر مشاهده نشد. در مجموع با توجه به یافته های پژوهش حاضر احتمالاً اختلال های بینایی و شنوایی با برخی ناهنجاری های پاسچرال ارتباط دارد، به ویژه آنکه نابینایی بیشتر از ناشنوایی با این اختلال ها ارتباط نشان می دهد. از این رو، غربالگری زودهنگام و به موقع برای شناسایی و پیشگیری از ناهنجاری های بدنی به ویژه ستون فقرات آنان، ضروری به نظر می رسد.

تعادل، مهارت حرکتی پیچیده ای است که پویایی وضعیت بدن را در جلوگیری از افتادن توصیف می کند. هدف از این تحقیق، پایایی سنجی آزمون های عملکردی تعادل ایستا، نیمه پویا و پویا در زنان آکتومورف جوان (34 – 24 سال) بود. 25 زن آکتومورف با میانگین سنی 51/1 ± 00/26 سال، قد 14/1 ± 9/166 سانتی متر و وزن 27/3 ± 99/46 کیلوگرم به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. تعادل آزمودنی ها با استفاده از آزمون های عملکردی تعادلی ایستا (بس، رومبرگ، شارپندرومبرگ، لک لک و فرشته)، نیمه پویا (ستاره) و پویا (زمان برخاستن و رفتن و راه رفتن تاندوم) و تیپ بدنی با استفاده از روش هیث – کارتر ارزیابی شد. هر آزمون برای هر فرد در سه نوبت با فاصلة استراحت 72 ساعت انجام گرفت. از آزمون کولموگروف – اسمیرنوف برای بررسی نرمال بودن توزیع داده ها و همچنین از روش آماری ICC برای بررسی پایایی آزمون ها در سطح معناداری 05/0 P≤ استفاده شد. در زنان آکتومورف جوان، برای ارزیابی تعادل ایستا، آزمون های بس در سطح پایدار در وضعیت های یک پا بالا و تاندوم، بس در سطح ناپایدار در وضعیت یک پا بالا، لک لک، فرشته در سطح پایدار در پای برتر حالت چشم باز و پای غیربرتر حالت های چشم باز و بسته و فرشته در سطح ناپایدار در پای برتر در حالت های چشم باز و بسته، تعادل نیمه پویا، آزمون ستاره و تعادل پویا، آزمون زمان برخاستن و رفتن که از سطح پایایی خیلی خوب برخوردار شدند (80/0 ICC>)، توصیه می شوند. پایایی آزمون های تعادلی ایستای بس در سطح ناپایدار در وضعیت های پاجفت و تاندوم، رومبرگ، فرشته در سطح پایدار در پای برتر حالت چشم بسته، فرشته در سطح ناپایدار در پای غیربرتر حالت چشم بسته و آزمون تعادل پویای راه رفتن تاندوم مورد استفاده در این تحقیق با تیپ بدنی آکتومورف تأیید نشد، ازاین رو می توان گفت که پایایی آزمون های مذکور متأثر از تیپ بدنی افراد است. براساس یافته های این تحقیق به پژوهشگران توصیه می شود در ارزیابی تعادل افراد با توجه به تیپ بدنی آنان، آزمون هایی معتبر و پایا به کار ببرند.

سندروم درد پاتلوفمورال یکی از متداول ترین آسیب های زانو در سنین جوانی است. با توجه به انتخاب راهبرد های مختلف توسط افراد هنگام بروز درد، هدف از این مطالعه دستیابی به پاسخ این پرسش است که وجود درد یکطرفه پاتلوفمورال توزیع نیروی بین دو پا و نوسانات مرکز فشار را چگونه تحت تأثیر قرار می دهد؟ برای این منظور دوازده زن مبتلا به درد یکطرفه پاتلوفمورال و دوازده زن بدون سابقه هیچ گونه درد در اندام تحتانی، همگن شده با گروه مبتلا در این تحقیق شرکت کردند. شاخص های انحراف استاندارد نوسانات قدامی خلفی (SDAP)، انحراف استاندارد نوسانات داخلی خارجی (SDML)، میانگین سرعت نوسانات، طول مسیر جابه جایی مرکز فشار، محدوده نوسانات، طول محور مینور، طول محور ماژور، نیرو و شاخص تقارن (SI) ارزیابی شد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که سندروم درد پاتلوفمورال بر توزیع متقارن نیرو بر روی دو پا در حالت ایستاده ساکن در افراد مبتلا تأثیر گذاشت و متعاقب آن بیشترین تأثیر در نوساناتِ پاسچرالِ این افراد در جهت داخلی - خارجی (64/21±12/19) دیده شد. از کلیه شاخص های مورد بررسی تنها طول مسیر جابه جایی مرکز فشار در دو گروه تفاوت معناداری را نشان نداد (4/0P=). افزایش نیروی متحمل شده بر روی پای سالم در افراد مبتلا به درد یکطرفه زانو در درازمدت می تواند صدمات جبران ناپذیری را به پای سالمِ این افراد وارد کند، بنابراین در برنامه های توانبخشی علاوه بر ارائه راهکارهای تقویتی سازوکار های درگیر در تعادل، باید به صورت ویژه پای سالم در افراد مبتلا به درد یکطرفه پاتلوفمورال را در نظر داشت.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر برنامه بازتوانی با شدت فزاینده بر پویایی رشد قدرت اندام تحتانی سالمندان مبتلا به آرتروز، پس از عمل تعویض زانو بود. بدین منظور، 30 سالمند که توسط پزشک معین با روشی مشابه تحت عمل آرتروپلاستی کامل زانو قرار گرفته بودند، در دو گروه تمرینی پانزده نفره قرار گرفتند. رژیم تمرینی یکی از گروه ها، اجرای تمرینات بدنی معمول برای بیماران بعد از عمل آرتروپلاستی بود. اما در پروتکل تمرینی گروه دیگر، شدت فشارها مرحله ای افزایش می یافت. نتایج آزمون تحلیل واریانس، بیانگر پیشرفت معنادار قدرت اندام تحتانی هر دو گروه بود. اما نتایج نهایی آزمون قدرت، بر برتری 25 درصدی گروه برخوردار از شدت فشار از گروه دیگر دلالت داشتند (016/0P=). این یافته ها بر احتمال ایجاد وقفه در پویایی رشد قدرت اندام تحتانی در صورت عدم رعایت اصل افزایش تدریجی شدت فشارهای تمرینی توسط سالمندان تحت عمل آرتروپلاستی زانو دلالت دارند.

سالمندی موجب بروز تغییراتی در عملکرد سیستم های فیزیولوژیک درگیر در تعادل بدن می شود که با عدم تعادل همراه است. بنابراین استفاده از تمریناتی که به کسب و پایداری تعادل منجر شوند، اهمیت دارد. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر دوازده هفته تمرینات عملکردی و دوره های مختلف بی تمرینی بر عملکرد عصبی-عضلانی و تعادل پویای مردان سالمند سالم بود. 30 مرد سالمند (میانگین سنی 22/3±71 سال، قد 2/7±168 سانتی متر و توده بدنی 6/6±8/66 کیلوگرم) داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و پس از تأیید نمره مطلوب با تست تعادل برگ تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به انجام تمرینات عملکردی (12 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 75 دقیقه) پرداختند. گروه کنترل نیز به فعالیت های روزانه خود ادامه دادند. قبل و بعد از دوازده هفته تمرینات و پس از چهار، شش و هشت هفته بی تمرینی آزمون زمان برخاستن و رفتن (TUG) از آزمودنی ها به منظور سنجش تعادل پویا، به عمل آمد. آزمون های آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری و Anova یکطرفه نشان داد که پس از اجرای تمرینات، عملکرد عصبی-عضلانی آزمودنی ها در گروه تمرینات عملکردی به طور معنا داری بهبود یافت (05/0≥P). همچنین در گروه تمرین عملکردی بین پس آزمون و شش و هشت هفته بی تمرینی اختلاف معنا داری مشاهده شد (05/0≥P). نتایج این پژوهش نشان داد که تمرینات عملکردی با تأکید بر تقویت فاکتورهای قدرت، استقامت، انعطاف پذیری و تعادل تأثیر معنا داری بر عملکرد عصبی-عضلانی افراد سالمند دارد. همچنین سازگاری های به دست آمده تا چهار هفته پس از قطع تمرین حفظ شد. بنابراین انجام این الگوی جدید تمرینات که با هزینه اندک موجب بهبود و حفظ کارایی می شود، می تواند برای سالمندان مفید باشد.

هدف از این تحقیق، مقایسه ریتم اسکاپولوهومرال دانشجویان مبتلا به گردپشتی با دانشجویان سالم و مقایسه ریتم اسکاپولوهومرال در دست غالب و غیرغالب دانشجویان مبتلا به گردپشتی است. 25 دانشجوی سالم و 25 دانشجوی مبتلا به گردپشتی از دانشجویان پسر دانشگاه اراک به روش هدفمند انتخاب شدند. برای ارزیابی زاویه گردپشتی و اندازه گیری ریتم اسکاپولوهومرال به ترتیب از دستگاه اسپاینال موس و گونیامتر استفاده شد. تجزیه وتحلیل آماری با استفاده از آزمون t مستقل و در سطح معناداری 05/0 انجام گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که اختلاف معناداری در لحظه شروع حرکت کتف، زاویه چرخش کتف، میزان درجه دور شدن بازو و همچنین نسبت ریتم اسکاپولوهومرال در دانشجویان مبتلا به گردپشتی و دانشجویان سالم وجود دارد ( 05/0P<). اختلاف معناداری بین ریتم اسکاپولوهومرال دست غالب و غیرغالب دانشجویان مبتلا به گردپشتی وجود نداشت ( 05/0P<). نتایج نشان داد که گردپشتی می تواند موجب بر هم خوردن ریتم اسکاپولوهومرال شود. همچنین گردپشتی به یک اندازه بر ریتم اسکاپولوهومرال در دست غالب و غیرغالب دانشجویان اثر دارد. بنابراین توصیه می شود دانشجویان ضمن حفظ ملاحظات اصلاحی درمانی در راستای درمان عارضه کایفوز و تقویت عضلات کمربند شانه ای براساس تمرینات پروتکل های اصلاحی اقدام کنند.

هدف از تحقیق حاضر بررسی میزان کارایی هریک از سیستم های حسی بینایی، دهلیزی و حس پیکری در کنترل پاسچر ناشنوایان ورزشکار و غیرورزشکار بود. به این منظور، 30 نفر از نوجوانان 15 تا 20 ساله ناشنوای مادرزادی عمیق و شدید در دو گروه ورزشکار و غیرورزشکار ( 17/1 ± 08/18 سال، 82/6 ± 04/173 سانتی متر، 47/7 ± 41/59 کیلوگرم) به صورت نمونه گیری هدفمند بررسی شدند. برای تفکیک سهم هریک از سیستم های حسی بینایی، دهلیزی و حس پیکری، وضعیت کنترل پاسچر نمونه ها با دستگاه تعادل سنج بایودکس در چهار حالت حسی مختلف اندازه گیری و کارایی هریک از سیستم های حسی به وسیله فرمول ناشنر محاسبه شد. اطلاعات خام به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS18 و بهره گیری از آمار توصیفی و آزمون تی مستقل (05/0α≤) تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد میزان کارایی همه سیستم های حسی درگیر در کنترل پاسچر گروه ناشنوای ورزشکار به طور معناداری بهتر از ناشنوایان غیرورزشکار است و کاراترین سیستم حسی درگیر در کنترل پاسچر هر دو گروه سیستم حس پیکری است و بعد از آن به ترتیب سیستم های بینایی و دهلیزی قرار داشتند. احتمالاً بهتر بودن وضعیت قدرت اندام تحتانی و نیز کنترل عصبی عضلانی بهتر در ورزشکاران دلیل وضعیت تعادلی بهتر آنان است. اثر منفی ضعف داده های دهلیزی در فرایند خیره شدن نیز می تواند در کاهش کارایی سیستم بینایی در کنترل پاسچر ناشنوایان اثرگذار باشد. از نتایج این تحقیق می توان در طراحی برنامه های توانبخشی ناشنوایان استفاده کرد و نشان می دهد تمرینات عصبی عضلانی که حس پیکری را بهبود بخشند، احتمالاً اثر بیشتری در بهبود وضعیت تعادلی ناشنوایان خواهند داشت، ازاین رو پیشنهاد می شود این گونه تمرینات در برنامه های ورزشی و توانبخشی ناشنوایان بیشتر مورد توجه قرار گیرد.

با توجه به نقش کلیدی تعادل در فعالیت های روزانه و ورزشی، هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر خستگی ناشی از فعالیت وامانده ساز بر تعادل پویا و زمان بازیافت تعادل مردان فعال دارای زانوی پرانتزی و طبیعی بود. 40 دانشجوی مرد فعال سالم، شامل 20 نفر دارای زانوی پرانتزی و 20 نفر دارای زانوی طبیعی در این تحقیق نیمه تجربی شرکت کردند. ناهنجاری زانوی پرانتزی با کولیس و گونیامتر انداز ه گیری شد. از آزمون آستراند برای ایجاد خستگی استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری تحلیل واریانس مرکب درون- برون گروهی، t مستقل و t زوجی استفاده شد. نتایج حاصل از میانگین شاخص ثبات پویا از طریق آزمون t زوجی نشان داد که این شاخص در هر دو گروه در مقایسه پیش آزمون و پس آزمون افزایش معنا داری داشت (00/0= P). اما آزمون t مستقل نشان داد که میانگین این تغییرات در دو گروه تفاوت معنا داری نداشت (56/0= P). همچنین شاخص ثبات پویا در دو گروه 10 دقیقه پس از خستگی به طور کامل بازیافت شد. جابه جایی خط جاذبه به طرف داخل در افراد زانو پرانتزی می تواند موجب افزایش نوسانات پوسچر طرفی شود و از آنجا که ناهنجاری زانوی پرانتزی موجب چرخش داخلی ساق پا و تبدیل آن به پرونیشن مفصل ساب تالار در وضعیت تحمل وزن می شود، این تغییر در ساختارهای پا می تواند موجب تغییر عملکرد پا برای کنترل تعادل شود.

اخیراً متخصصان علوم حرکتی برای تعیین کمیت حس عمقی استفاده از نتایج اندازه گیری های فرعی، شامل سنجش پایداری پاسچر و نوسانات پاسچر را پیشنهاد کرده اند. با توجه به اینکه ساختار پا عامل مؤثری بر عملکرد حرکتی انسان است، هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر ناهنجاری های اسکلتی عضلانی کف پای صاف، گود و انگشت شست کج بر نوسانات پاسچر در وضعیت ایستاده است. 48 دانشجوی دختر با میانگین سن 64/2±11/24 سال، قد 92/5±53/158 سانتی متر و وزن 94/7±79/55 کیلوگرم در این پژوهش شرکت کردند. ناحیه و سرعت نوسانات پاسچر با دستگاه FDM-S Foot Pressing force اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل آماری از ANOVA یکطرفه در سطح 5 درصد استفاده شد. نتایج آماری نشان داد که بین پای گود و نرمال، انگشت شست کج و سالم و همچنین بین پای گود و انگشت شست کج با گروه دارای کف پای صاف اختلافات معنا داری وجود دارد (05/0>P). یافته ها نشان داد بین پای صاف و نرمال اختلافات معنا داری وجود ندارد (05/0<P). نتایج این مطالعه نشان داد ساختارهای مختلف کف پایی روی فاکتورهای نوسانات پاسچر تأثیر دارد؛ بنابراین طبقه بندی نوع پا و میزان دفورمیتی در هردو زمینه تحقیقی و کلینیکالی اهمیت بسیاری دارد و باید مورد توجه محققان قرار گیرد، همچنین مربیان ورزشی و درمانگران باید این یافته ها را به منظور طراحی و کاربرد برنامه های ورزشی و توانبخشی مورد نظر قرار دهند.