مهدی مجلسی

ازآنجاکه زانوی پرانتزی یکی از عارضه های اندام تحتانی است، اصلاح نکردن آن به ایجاد ناهنجاری های ثانویه در بزرگ سالی می انجامد. هدف این پژوهش، بررسی اثر برنامه تمرینی اصلاحی بر مؤلفه های نیروی واکنش زمین، میزان بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد طی مرحله استقرار راه رفتن بود. به این منظور، 17 کودک مبتلا به اختلال زانوی پرانتزی داوطلب مشارکت در این پژوهش شدند (سن: 1/68 ± 11/71 سال؛ قد: 0/09 ± 1/40 متر؛ جرم؛ 11/47 ± 35/14 کیلوگرم، و شاخص توده بدن: 3/61 ± 17/49 کیلوگرم بر متر مربع) . اطلاعات نیروی واکنش زمین به وسیله صفحه نیروی کیستلر طی پیش و پس آزمون اندازه گیری شد. تمرین های اصلاحی طی شانزده هفته برای آزمودنی ها اجرا شد. مقدار زمان رسیدن پای برتر به اوج در مؤلفه نیروی واکنش زمین در راستای داخلی-خارجی، در لحظه تماس پاشنه، حدود 61/90 درصد کاهش نشان داد ( 0 / 011 = p ) . همچنین، مقادیر زمان رسیدن به اوج نیروی عمودی واکنش زمین در میانه مرحله استقرار، تمایل به افزایش معناداری را در حدود 11/47 درصد طی پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون نشان داد ( 0 / 063 = p ) . مقادیر اوج مؤلفه های نیروی واکنش زمین، میزان بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد بین پیش و پس آزمون اختلاف معنی داری نداشت. یا فته ها نشان داد که تمرین های اصلاحی به کار رفته در پژوهش حاضر بیشترین اثر را بر مؤلفه های زمان رسیدن به اوج نیروهای واکنش زمین داشته است، اما اثر معنی داری بر مؤلفه های میزان بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد نشان نداده است. تمرین های اصلاحی پژوهش حاضر بیشترین اثر را بر مؤلفه های زمان رسیدن به اوج نیروهای واکنش زمین و بهبود آنها داشته است. از سوی دیگر، این تمرین ها بر مقادیر بارگذاری عمودی و ضربه و گشتاور آزاد اثر معناداری نداشته اند.