زاویه Q

هدف از انجام این پژوهش، بررسی ارتباط راستای اندام تحتانی با آسیب لیگامان و مینیسک مفصل زانو در کشتی گیران آزادکار نخبه است. تحقق حاضر از نوع تحقیقات توصیفی – همبستگی بوده و طرح تحقیق به کار رفته روش آماری رگرسیون خطی دو متغیره است. جامعه آماری پژوهش را کلیه ورزشکاران کشتی گیر آزادکار ملی پوش کشور با سابقه ورزشی بیش از 5 سال که از ناحیه مفصل زانو دچار آسیب لیگامانی و یا مینیسک مفصل زانو شده بودند، تشکیل می دادند. نمونه های تحقیق را 75 نفر از کشتی گیران آزادکار آسیب دیده با میانگین سن 4/2 ±7/26، وزن 6/4 ±8/71 و قد 3/3 ± 2/179 که در ناحیه مفصل زانو دچار آسیب پارگی در یکی از لیگامان های جانبی داخلی، جانبی خارجی، متقاطع قدامی، متقاطع خلفی، مینیسک داخلی یا مینیسک خارجی بودند، تشکیل می دادند. در این پژوهش از گونیامتر یونیورسال با دقت 1/0 درجه ساخت شرکت LTD کشور ژاپن، برای اندازه گیری زاویه Q و از کولیس صنعتی تغییر شکل یافته با دقت 1/1 ساخت شرکت LTD کشور ژاپن برای ارزیابی ناهنجاری های زانوی پرانتزی و زانوی ضربدری استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده مشخص شد که انحراف راستای اندام تحتانی یعنی کاهش و یا افزایش زاویه Q که به صورت زانوی پرانتزی و زانوی ضربدری در بین ورزشکاران کشتی گیر آزادکار نمایان می شود، از جمله عوامل خطرزای بروز آسیب لیگامان مفصل زانو است. نتایج توصیفی تحقیق حاضر درصد فراوانی ناهنجاری های ناحیه مفصل زانو در اندام تحتانی را برای زانوی پرانتزی 46 درصد، زانوی ضربدری 19 درصد و فراوانی آسیب های لیگامانی زانو را 38 ، 26، 19 و 17 درصد به ترتیب برای هر یک از آسیب های ACL، MCL، PCL و LCL و 07/65 درصد برای آسیب مینیسک داخلی و 93/34 درصد برای آسیب مینیسک خارجی گزارش می کند. اما نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری داده ها رابطه معنی داری را بین آسیب های مینیسک داخلی و خارجی با تغییرات زاویه Q گزارش نمی کند.

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تغییر عرض رکاب (Q Factor) بر کینماتیک مفصل زانو در صفحه فرونتال در دوچرخه سواران با زاویه کیوهای متفاوت بود. سه گروه 8 نفره از دوچرخه سواران جاده رو (1- زاویه کیو کوچک، 2- زاویه کیو نرمال و 3- زاویه کیو بزرگ)، در چهار عرض رکاب 16، 19، 22 و 25 سانتی متر رکاب زدند. متغیرهای ماکزیم ابداکشن، ماکزیمم اداکشن، دامنه حرکتی و میانگین زاویه ابداکشن/اداکشن مفصل زانو با استفاده از سیستم آنالیز حرکت 8 دوربینه حین رکاب زدن محاسبه گردید. نتایج نشان داد در متغیرهای ماکزیمم، مینیمم و میانگین زاویه ابداکشن مفصل زانو بین گروه 1 و گروه 3 تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین اثر تغییر عرض رکاب بر متغیرهای ماکزیمم، مینیمم و میانگین ابداکشن مفصل زانو معنادار و با افزایش عرض رکاب، ابداکشن مفصل زانو نیز افزایش یافته بود. همچنین اثر تعاملی بین عامل درون گروهی و بین گروهی در تمامی متغیرها غیر معنادار بود. نتایج پژوهش حاضر نشان داد تفاوت در زاویه کیو افراد و همچنین افزایش عرض رکاب بر کینماتیک مفصل زانو در صفحه فرونتال اثرگذار است؛ بنابراین در انتخاب عرض رکاب مناسب برای دوچرخه سواران، تفاوت در زاویه کیو آنها باید در نظر گرفته شود.

زمینه و هدف: در سال های اخیر استفاده از تمرینات تراباند به دلیل هزینه پایین، نیاز به فضای کم و ایمن بودن، در توانبخشی مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر 12 هفته تمرین تراباند بر وضعیت زانو، زاویه Q و تعادل ایستا و پویای دانش آموزان مبتلا به پای پرانتزی بود. روش تحقیق: 30 دانش آموز دختر دوره متوسطه اول مبتلا به زاتوی پرانتزی به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 15 نفری تجربی (سن 1/6±14/01 سال، قد 0/12±1/57 متر و وزن 9/7±50/3 کیلوگرم) و کنترل (سن 1/6±14/06 سال، قد 0/18±1/56 متر و وزن 11/3±50/03 کیلوگرم) وارد مطالعه شدند. فاصله بین زانو ها، زاویه Q، تعادل ایستا و تعادل پویای آزمودنی ها به ترتیب توسط کولیس، گونیامتر، آزمون لک لک و آزمون Y اندازه گیری شد. آزمودنی های گروه تجربی به مدت 12 هفته، هفته ای 3 جلسه و در هر جلسه 60 دقیقه به تمرین پرداختند. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها از تحلیل واریانس ترکیبی در بسته آماری SPSS نسخه 22 استفاده شد (0/05>P). یافته ها: پس از دوره تمرینی، کاهش معنی داری در فاصله بین زانو ها (0/001=p) و افزایش معنی داری در زاویه Q (p=0/04)، تعادل ایستا (0/001=p) و تعادل پویا در جهت قدامی (0/001=p)، خلفی داخلی (0/002=p) و خلفی خارجی (0/003=p) دیده شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل می توان اذعان نمود که تمرینات تراباند مربوط به پروتکل تمرینی ارائه شده در تحقیق حاضر بر بهبود زانوی پرانتزی، زاویه Q و تعادل دانش آموزان مبتلا به زانوی پرانتزی مؤثر بوده است.

زانوی پرانتزی و ضربدری شایع ترین تغییر شکل های پاسچرال مفصل زانو می باشند. به منظور اندازه گیری این ناهنجاری ها، از زاویه کوادریسپس استفاده می شود. روش های اندازه گیری این زاویه به دو دسته تهاجمی و غیرتهاجمی تقسیم می گردد. هدف از این مطالعه بررسی پایایی درون/ بین آزمونگر روش غیرتهاجمی آنالیز لندمارک های بدن برای اندازه گیری زاویه کوادریسپس می باشد. هفده آزمودنی مرد (سن: 7/1 ± 40/23 سال، قد: 41/6 ± 32/176 سانتی-متر، وزن: 6/14 ± 25/72 کیلوگرم و شاخص توده بدنی: 38/1 ± 33/22 کیلوگرم بر مترمربع) در این تحقیق شرکت نمودند. سیستم آنالیزور لندمارک های بدنی از یک قلم (فرستنده) و دوربین (گیرنده) که هر دو مجهز به سنسور IR هستند تشکیل شده است. موقعیت های آنتروپومتریک خار خاصره ای قدامی فوقانی، اپی کندیل داخلی و خارجی فمور، برجستگی درشت نئی و قوزک داخلی و خارجی مچ پا برای تشخیص و محاسبه وضعیت زاویه کوادریسپس مورد استفاده قرار گرفت. برای تشخیص پایایی درون و بین گروهی از مدل دو طرفه ی مختلط ضریب همبستگی درون گروهی بر روی توافق مطلق برای پیدا کردن میزان اعتبار درون/ بین آزمونگرها استفاده شد. نتایج نشان داد که پایایی درون آزمونگر برای تکنسین اول 0.83؛ تکنسین دوم 0.81 و تکنسین سوم 0.8 می باشد. علاوه براین، پایایی بین آزمونگر نیز 0.85 به دست آمد. بنابراین می توان چنین نتیجه گرفت که روش آنالیز لندمارک های بدن پایایی مناسب برای استفاده در استخراج ناهنجاری های مفصل زانو دارد. لذا می توان پیشنهاد کرد که در کنار سایر روش های غیرتهاجمی از این سیستم نیز استفاده گردد.