ادراک بینایی

کودکان با کم توانی ذهنی مشکلات عدیده ای در زندگی روزمره و مسائل آموزشی تجربه می کنند که یکی از این مشکلات تاثیرگذار در زمینه ادراک بینایی می باشد بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات دید ورزشی بر ادراک بینایی کودکان کم توان ذهنی شهر اصفهان می باشد. از بین دانش آموز کم توان ذهنی آموزش پذیر 7 تا 11 سال 30 کودک بعنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری قرار گرفتند که شامل دو گروه کنترل و تجربی بودند جهت انتخاب نمونه ها قبل از شروع تمرین از کودکان کم توان ذهنی تست هوش وکسلر گرفته شد و کودکان آموزش پذیر وارد مطالعه شدند همچنین قبل از شروع تمرین، پیش آزمون ادراک بینایی TVPS-II از نمونه ها بعمل آمد و بعد از آن گروه تجربی تمرین خود را که شامل 8 هفته و هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 45 دقیقه بود انجام دادند. در آخرین مرحله، پس آزمون ادراک بینایی TVPS-II گرفته شد. براساس نتایج تحلیل مانکووا (با کنترل نمره های پیش آزمون) تمرین دید ورزشی در مرحله پس آزمون بر میانگین تمامی مولفه های ادراک بینایی به جز مولفه آزمون ثبات شکل اثر داشت (05/0>P). همچنین نتایج نشان داد، تمرین های دید ورزشی می تواند باعث بهبود ادراک بینایی کودکان کم توان ذهنی شود بنابراین پیشنهاد می شود جهت درمان و توانبخشی اختصاصی این کودکان از تمرین های دید ورزشی نیز در فرایند بهبودی استفاده شود.

هدف از پژوهش حاضر تعیین تأثیر قابلیت محیط (فراهم سازها) روی ادراک بینایی و تعادل کودکان دچار اختلالات ذهنی شش تا نه ساله بود. این پژوهش کاربردی و از نوع نیمه تجربی ) مداخله ای ( بود. جامعه آماری این پژوهش تمام کودکان دچار اختلالات ذهنی شش تا نه ساله در سال 1396 به تعداد 175 کودک بود. با توجه به امکانات و همکاری مدیران و معلمان مدارس استثنایی شهر ستان، از این تعداد، 50 دانش آموز پسر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در یکی از گروه های آزمایش یا کنترل قرار گرفتند (25 نفر در هر گروه). آزمودنی ها در گروه آزمایش به مدت 36 جلسه (سه ماه و هفته ای سه جلسه) و هر جلسه 30 تا 45 دقیقه تحت آموزش و تمرین برنامه های خاصی که شامل فراهم سازی محیطی با قابلیت زیاد در راستای بهبود متغیرهای پژوهش بود و در محیط مدرسه اجرا می شد قرار گرفتند. برای ارزیابی مهارت های رشد حرکتی کودکان از آزمون تبحر حرکتی بروینینکز اوزرتسکی و آزمون مهارت های ادراک بینایی ( TVPS ) استفاده شد. داده ها با روش آماری آنالیز کوواریانس تجزیه وتحلیل شدند. نتایج به دست آمده نشان داد که فراهم سازها روی مهارت های رشد حرکتی در دو مهارت ادراک بینایی و تعادل تأثیر داشته است (P<0.01) ، همچنین، نتایج این پژوهش نشان داد که فراهم سازها در متغیر اکمال بینایی (تشخیص شکل ها از نمادهای ناکامل آنها) تأثیری نداشتند (P>0.05) . یافته های پژوهش نشان داد که لازم است به محیط و توانایی های محیطی و استفاده از روش های مناسب فراهم سازی به منظور افزایش ادراک بینایی و تعادل کودکان دارای اختلال ذهنی توجه ویژه داشت و با استفاده از قابلیت محیط، مهارت های ادراک بینایی و تعادل را در کودکان دچار اختلال ذهنی بهبود بخشید.

مقدمه: هدف از انجام تحقیق حاضر، تأثیر تمرینات ریتمیک _ موسیقیایی بر ادراک بینایی و کارکردهای اجرایی کودکان 8 تا 10 سال نارساخوان بود . روش کار: این تحقیق به روش نیمه تجربی و به صورت میدانی و با طرح پیش آزمون _ پس آزمون انجام شد. شرکت کنندگان این پژوهش را 23 نفر از کودکان 10-8 سال دارای اختلال نارساخوانی تشکیل می دادند که به صورت در دسترس انتخاب و پس از همتا سازی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش، به مدت 12 هفته در تمرینات ریتمیک _ موسیقیایی (3 جلسه یک ساعته در هفته) شرکت کردند و گروه کنترل در طول دوره تمرینات هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. قبل و بعد از دوره مداخله، مهارت ادراک بینایی توسط آزمون ادراک بینایی Gardner و کارکرد اجرایی توسط آزمون دسته بندی کارت ویسکانسین سنجیده شد و داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج تجزیه و تحلیل یافته ها نشان داد که تمرینات ریتمیک _ موسیقیایی باعث افزایش مهارت های ادراک بینایی و کارکردهای اجرایی کودکان نارساخوان می شود. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان چنین نتیجه گرفت که از تمرینات ریتمیک-موسیقیایی می توان برای بهبود مهارت های ادراک بینایی و کارکرد اجرایی کودکان دارای اختلال نارساخوانی استفاده کرد.

هدف از این پژوهش، تعیین اثر تمرینات بینایی ورزشی و ذهن آگاهی بر ادراک بینایی و دقت تصمیم گیری داوران بسکتبال بود. شرکت کنندگان این پژوهش   را 52 داور بسکتبال زن و مرد (20 زن و 32 مرد)  تشکیل می دادند که بر اساس جنسیت، سابقه و درجه داوری در چهار گروه آموزش تمرینات بینایی ورزشی، آموزش ذهن آگاهی، ترکیبی (آموزش تمرینات بینایی ورزشی و ذهن آگاهی) و کنترل همتاسازی شدند. گروه تمرینات بینایی ورزشی و ترکیبی به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه در تمرینات بینایی ورزشی شرکت کردند. گروه ذهن آگاهی و ترکیبی به مدت هشت هفته و هفته ای یک جلسه، آموزش ذهن آگاهی دیدند. در این مدت گروه کنترل به فعالیت های روزانه خود پرداختند. قبل از مداخله، یک روز و همچنین یک ماه بعد ازآن، دقت تصمیم گیری داوران با استفاده از آزمون ویدئویی و ادراک بینایی توسط دستگاه ردیاب بصری ارزیابی شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه های تکراری تحلیل شد. یافته ها نشان داد که در مرحله پس آزمون و پیگیری، ادراک بینایی و دقت تصمیم گیری گروه های بینایی ورزشی و ذهن آگاهی و ترکیبی بهتر از گروه کنترل بود، اما بین گروه های تمرینی تفاوتی مشاهده نشد. بنابراین پیشنهاد شد برای افزایش ادراک بینایی و دقت تصمیم گیری داوران از تمرینات بینایی ورزشی و ذهن آگاهی استفاده شود.

مقدمه: کار با کلاژ یک نوع سبک هنری است که با چسباندن و کنار هم چیدن اشیاء مختلف سر و کار دارد. این روش نه تنها روشی درمانی و پیش گیرانه از بروز برخی از اختلالات روانی است، بلکه روشی جهت تقویت توانایی های مغزی از جمله کارکرد شناختی_دیداری است. هدف پژوهش، بررسی اثر بخشی کار با کلاژ بر کارکرد شناختی_دیداری کودکان و مقیاس های آن نظیر ادراک بینایی، حافظه بینایی، توانایی بنیادی بینایی بود. روش کار: روش پژوهش آزمایشی، از نوع پیش آزمون، پس آزمون به همراه گروه کنترل و مرحله پیگیری بود. جامعه پژوهش تمامی کودکان دختر و پسر پیش دبستانی شهر کرمان بودند که از میان آنها 40 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای به روش تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه 20 نفری آزمایش (10 دختر و 10 پسر) و کنترل (10 دختر و 10 پسر)، جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت هشت جلسه تحت آموزش کلاژ طراحی شده توسط پژوهشگر (با اقتباس از بسته آموزشی توحیدی و همکاران) قرار گرفتند. روی هر دو گروه آزمایش و کنترل آزمون نگهداشت دیداری Benton به عنوان پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. داده ها با استفاده کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که تاثیر آموزش کلاژ بر مؤلفه های کارکرد شناختی_دیداری در سه مقیاس ادراک بینایی (0001/0=P ،40=2η)، حافظه بینایی (0001/0=P ،54=2η) و توانایی بنیادی بینایی (0001/0=P ،39=2η) معنادار بود. نتیجه گیری: به ویژه با توجه به انجام مرحله پیگیری و ماندگاری اثربخشی مداخله، نتیجه گرفته می شود که کار با کلاژ روشی مناسب جهت بهبود کارکرد شناختی_دیداری کودکان است و از کلاژ می توان به عنوان روشی در جهت افزایش توانایی های شناختی آنها استفاده کرد.

بازی یکی از محرک های مورد نیاز کودکان است و سهم عظیمی از هویت و تجارب کودک در آن کسب می شود. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه بازی در محیط های مختلف (فضای باز طبیعی و سرپوشیده) بر مهارت های ادراکی-بینایی و بهره هوشی کودکان پیش دبستانی است. پژوهش حاضر از نوع علی-مقایسه ای بوده که بصورت میدانی انجام شد. جامعه ی آماری آن کودکان 6-4 ساله شهر تبریز بودند که نمونه آماری شامل دو گروه 30 نفره بود که به صورت هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای سنجش مهارت های ادراکی-بینایی از آزمون فراستیگ و برای سنجش بهره هوشی از آزمون مهارت شناختی آدمک گودیناف استفاده شد. داده ها با استفاده از روش آماری تی مستقل و تحلیل واریانس چند متغییری در نرم افزار spss22 در سطح معنی داری 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان می دهد در کل ادراک بینایی کودکان(0001/0=P) و در بین خرده مقیاس های ادراک بینایی، هماهنگی حرکتی چشم (0001/0=P)، متن و زمینه (003/0=P)، وضعیت در فضا (003/0=P)، روابط ویژه (004/0=P) و همچنین در بهره هوشی نیز (001/0= p) بین دو گروه تفاوت معناداری وجود داشت. بطوری که نمرات کودکانی که در فضای باز طبیعی بازی می کردند، بیشتر از نمرات کودکانی بود در در فضای سرپوشیده بازی می کردند. نوع محیطی که کودکان در آن فعالیت می کنند، بر رشد آنها اثرگذار است. محیط طبیعی، محیطی غنی از محرک هاست که بر رشد کودکان تاثیر چشمگیری دارد. برهمین اساس پیشنهاد می شود در دوران کودکی، جهت بهبود مهارت های ادراکی-بینایی و افزایش بهره هوشی، کودکان در فضاهای باز طبیعی فعالیت بیشتری داشته باشند.

توض یح مبتنی بر ویژگ ی عمل برای ادراک ادعا می کند که ادراک فضایی بر مبنای قابلیت های ادراک کننده برای انجام عمل تنظیم می شود. هدف پژوهش حاضر بررسی آثار سطح مهارت و دشواری تکلیف بر ادراک فاصله توسط سنگ نوردان بود. از سنگ نوردان ماهر (تعداد = ۱۵، میانگین سن = ۷۰/۲ ± ۸۰/۲۳سال، تجربه سنگ نوردی = ۷۴/۱ ± ۸۰/۳ سال) و تازه کار (تعداد = ۱۵، میانگین سن = ۱۴/۳ ± ۷۳/۲۲ سال، تجربه سنگ نوردی کمتر از دو ماه) درخواست شد فاصله شان را تا گیره های هدف روی دیواره سنگ نوردی به صورت کلامی برآورد کنند. دشواری صعود با الزام شرکت کنندگان به استفاده از یک کوله پشتی سنگین یا شرایط بدون کوله پشتی هنگام قضاوت در مورد فاصله تا گیره های هدف روی دیواره دست کاری شد. فواصل برآورد شده با استفاده از یک طرح تحلیل واریانس مخلوط (کرت های تقسیم شده) با فاصله تا هدف و دشواری تکلیف به عنوان عوامل درون آزمودنی ها و سطح مهارت به عنوان عامل بین آزمودنی ها تحلیل شد. نتایج نشان داد تازه کار ها فواصل هدف را در مقایسه با ماهرها بیشتر تخمین زدند. افزون براین، شرکت کنندگان در شرایط بدون کوله پشتی در مقایسه با شرایط حمل کوله پشتی، دسترسی به گیره های هدف را آسان تر ادراک کردند. برای هر دو گروه سنگ نوردان ماهر و تازه کار، فواصل در وضعیت حمل کوله پشتی دورتر از شرایط بدون کوله پشتی به نظر می رسید. نتایج به طورکلی مؤید آن است که اشخاص محیط را بر مبنای توانایی خود در انجام اعمال ادراک می کنند و اینکه ادراک ویژه عمل در زمینه های مختلف، ازجمله سنگ نوردی داخل سالن عمومیت دارد.