سازگاری اجتماعی

هدف: این پژوهش به منظور مقایسه اثر بخشی درمان شناختی- رفتاری با آموزش هوش هیجانی بر سازگاری اجتماعی نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک انجام شد. روش پژوهش: روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک که درکانون اصلاح تربیت تهران در سال 1398حضور دارند، تشکیل دادند. نمونه ازبین افراد آزمودنی های مبتلا به اختلال سلوک غربال شدند، 45 نفر از نوجوانان به صورت تصادفی در سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه هر گروه 15 نفر) جای گرفتند. نمونه گیری، در مرحله انتخاب آزمودنی ها به صورت هدفمند و در مرحله جایگزینی در گروه های آزمایش و گواه به صورت تصادفی انجام گرفت. گروه آزمایش اول در طی هشت جلسه براساس پروتکل شناختی- رفتاری اسمیت (2000) و گروه آمایش دوم طی هشت جلسه براساس پروتکل آموزش هوش هیجانی برادبری و گریوزف (2001) تحت آموزش قرار گرفتند اما گروه گواه در لیست انتظار قرار گرفت. ابزار گردآوری داده ها در این تحقیق پرسشنامه سازگاری اجتماعی کالیفرنیا (1953) بود. جهت تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که درمان شناختی- رفتاری و آموزش هوش هیجانی بر افزایش سازگاری اجتماعی (49/6=F، 003/0=P)، قالب های اجتماعی (74/57=F، 001/0>P)، مهارتهای اجتماعی (33/7=F، 002/0=P)، علائق ضد اجتماعی (73/7=F، 001/0>P)، روابط خانوادگی (34/4=F، 010/0=P)، روابط مدرسه ای (13/4=F، 045/0=P) و روابط اجتماعی (97/4=F، 018/0=P) نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک اثربخش است. همچنین مقایسه دو گروه آزمایش نشان داد که درمان شناختی-رفتاری تاثیر بیشتری در افزایش سازگاری اجتماعی نوجوانان دارد (001/0>P). نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که درمان شناختی- رفتاری و آموزش هوش هیجانی بر افزایش سازگاری اجتماعی نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک موثر بود.

مقدمه: با توجه به اهمیت سازگاری اجتماعی در دوره نوجوانی و بررسی عوامل مرتبط با آن در سیستم آموزشی مدارس هدف پژوهش حاضر پیش بینی سازگاری اجتماعی با توجه به خودکارآمدی و تنظیم هیجانی شناختی در دانش آموزان پسر دوره اول متوسطه بوده است. روش کار: روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری دانش آموزان دوره اول دبیرستانهای شهر قائمشهر بوده که حجم نمونه آماری بر اساس فرمول کوکران 368 نفر تعیین گردید. اما با توجه به احتمال بازگشت نکردن تعدادی از پرسشنامه ها تصمیم بر آن شد که پرسشنامه بیشتری توزیع گردد که در مجموع پرسشنامه 384 نفر به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای دریافت شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های سازگاری اجتماعی کالیفرنیا، خودکارآمدی عمومی شرر و آدامز و تنظیم شناختی هیجان به عنوان ابزار پژوهش استفاده شد است. یافته ها: نتایج نشان داده که همبستگی مثبت بین سازگاری اجتماعی با خودکارآمدی(206/0R=) و تنظیم شناختی مثبت(427/0R=) وجود داشت؛ را بطه سازگاری اجتماعی با تنظیم شناختی منفی(274/0-R=) معکوس است؛ خودکارآمدی با تنظیم شناختی مثبت (276/0R=) رابطه مثبت معنی داری دارد. خودکارآمدی با تنظیم شناختی منفی(145/0-R=) رابطه معکوس داشته است. همچنین نتایج نشان داد تنظیم شناختی مثبت به تنهای 18 درصد سازگاری اجتماعی را پیش بینی میکند و خودکارآمدی تاثیر بسیار ناچیز حدود 1 درصد بر سازگاری گذاشته است. نتیجه گیری: با توجه به تحقیق حاضر و استناد پژوهشهای انجام شده پیشنهاد می گردد کارگاه ها و کلاسهای آموزشی در زمینه آموزش راهبردهای شناختی هیجانی و مدیریت هیجان و ترکیب آنها با محتوای درسی مدارس به ویژه دردوره دبیرستان به عنوان عامل اثرگذار در سازگاری اجتماعی و خودکارآمدی مدد نظر قرار گیرد.

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش رویکرد هیجان مدار بر رفتار کمک طلبی تحصیلی و سازگاری اجتماعی در دانش آموزان مقطع متوسطه شهر تهران در سال 1399 انجام شد. روش: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی است و برای جمع آوری داده ها از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش را کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه شهر تهران تشکیل دادند که از بین آن ها، 30 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و به طور تصادفی در گروه آزمایش (هر گروه 15 نفر) و کنترل (15 نفر) گمارده شدند. گروه آزمایش تحت آموزش درمان هیجان مدار در 8 جلسه 90 دقیقه ای قرار گرفتند و گروه کنترل در لیست انتظار ماندند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش حاضر شامل رفتار کمک طلبی تحصیلی (ریان و پنتریج، 1997) و سازگاری اجتماعی کالیفرنیا (کلارک و همکاران، 1953) بودند که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفتند. تجزیه وتحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه از طریق نرم افزار spss-V24 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس) انجام گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد که درمان هیجان مدار باعث بهبود رفتارهای کمک طلبی تحصیلی در دانش آموزان مقطع متوسطه شده است. همچنین نتایج نشان داد که درمان هیجان مدار باعث افزایش سازگاری فردی و اجتماعی در دانش آموزان شده است. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این پژوهش، درمان هیجان مدار، مداخله موثری در بهبود رفتارهای کمک طلبی تحصیلی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان است.

مقدمه : سازگاری اجتماعی شامل تعامل مؤثر فرد با محیط زندگی بوده و نشانه های آن داشتن احساسات مثبت درباره خود، شرکت در فعالیت های اجتماعی، لذت بردن از ارتباط با دیگران، احساس آرامش در موقعیت های ناآشنا، داشتن احساسات مثبت درباره دیگران و توانایی تأثیرگذاری بر دیگران است. بنابر این پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر "روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده" بر "سازگاری اجتماعی" بیماران دچار اختلال شخصیت ضد اجتماعی انجام شده است. روش کار: پژوهش حاضر یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده با استفاده از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل دارای مراقبت های معمول یک پژوهش استاندارد است. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه مردان 19-45 سال مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی محکومین زندان سمنان تشکیل می دهند. از بین این افراد، تعداد 16 نفر با توجه به تحقیقات مشابه، به شیوه دردسترس انتخاب و با روش تولید اعداد تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل جایگزین شدند. برای جمع آوری اطلاعات از مقیاس چند محوری میلون 3 و مقیاس سازگاری اجتماعی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل واریانس چند متغیری با اندازه گیری مکرر) و نرم افزار آماری spss-19 استفاده شد. یافته ها: بررسی تفاوت میانگین سازگاری اجتماعی گروه آزمایش (روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده) و کنترل حاکی از آن است که با حذف اثر پیش آزمون ها، بین هر دو گروه در سازگاری اجتماعی (001/0 P<، 01/34 F=)، تفاوت معنادار وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده (ISTDP) بر افزایش سازگاری اجتماعی بیماران دچار اختلال شخصیت ضد اجتماعی موثر است. در تبیین این یافته باید گفت در روانپویشی کوتاه مدت مراجعین در مورد موضوعات مختلفی صحبت می کنند و درمانگر موضوعات مختلفی می شنود ،گوش کردن برای یافتن عناصر مشخص و مهم در درک مراجعین به ما کمک می کند رویکرد درمانی گروه درمانی روانپویشی با تاکید بر رفتارها، تفکرات، هیجانات و تعارضاتی که افراد در شرایط کنونی بین فردی خود دارند باعث کاهش اضطراب و استرس فرد می شود.

یکی از بحران های بزرگ نظام آموزشی در کشورهای مختلف، مسئله افت و شکست تحصیلی است که از دیرباز موردتوجه مسئولان آموزشی بوده است، و امروزه نیز از مهم ترین مسائل آموزش وپرورش به شمار می رود. پژوهش حاضر باهدف تبیین دل زدگی تحصیلی دانش آموزان و پیش بینی آن بر مبنای سبک های دل بستگی و سازگاری فردی و اجتماعی انجام شده است. در این پژوهش، از روش پیمایش و ابزار پرسشنامه بهره گرفته شده است. میزان دل زدگی تحصیلی با استفاده از فرم 22 سؤالی مقیاس دل زدگی پکران و همکاران (2002)، دل بستگی با استفاده از پرسشنامه سبک های دل بستگی بزرگ سالان AAI و سازگاری با استفاده از پرسشنامه سازگاری فردی-اجتماعی کالیفرنیا مستقیماً با مراجعه ی پرسشگر به دانش آموزان در مدارس نسبت به تکمیل آن اقدام گردید. جمعیت آماری شامل تمامی دانش آموزان متوسطه دوم منطقه 1 تهران در سال تحصیلی 99-98 بوده و حجم نمونه 364 نفر تعیین شد. نمونه ها با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. یافته های تحقیق حاکی از آن است که 53 درصد از پاسخگویان دل زدگی تحصیلی پایین، 26 درصد دل زدگی تحصیلی متوسط و 21 درصد نیز دل زدگی تحصیلی بالایی را داشته اند. تحلیل داده ها با استفاده از روش های آماری تحلیل همبستگی رگرسیون و رگرسیون گام به گام نشان می دهد در فرضیه ی اصلی تحقیق، سبک های دل بستگی، سازگاری فردی و سازگاری اجتماعی قادر به پیش بینی دل زدگی تحصیلی بوده اند. از بین مؤلفه های واردشده به معادله رگرسیون گام به گام به ترتیب متغیرهای سبک های دل بستگی، سازگاری فردی، و سازگاری اجتماعی قادر به پیش بینی معنادار دل زدگی تحصیلی می باشند. بر اساس یافته های پژوهش؛ سبک های دل بستگی، سازگاری فردی و سازگاری اجتماعی 52 درصد از واریانس دل زدگی تحصیلی را پیش بینی می نمایند. همچنین، سبک های دل بستگی نمی تواند به عنوان پیش بینی کننده ای برای سازگاری اجتماعی در دانش آموزان باشد اما 16 درصد از واریانس سازگاری فردی را پیش بینی می نماید.

هدف: از پژوهش حاضر مقایسه تأثیر دو شیوه ی آموزش گروهی مدیریت خشم و توانمندسازی روانی _ اجتماعی بر رفتارهای جامعه پسند و سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر تهران بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه انتظار همراه با مرحله پیگیری 2 ماهه بود. در این پژوهش جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر تهران در سال تحصیلی 1400-1399 به تعداد 125110 نفر دختر بودند و با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس عداد 90 نفر از آنان انتخاب به صورت تصادفی جایگزین شدند. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه 24 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی) انجام پذیرفت. یافته ها: نتایج نشان داد هر دو آموزش داده شده در مرحله پس آزمون و پیگیری نسبت به گروه انتظار اثربخشی معناداری بر رفتارهای جامعه پسند و سازگاری اجتماعی دانش آموزان اعمال کردند (05/0>P). افزون بر این نتایج نشان داد که آموزش گروهی توانمندسازی روانی _ اجتماعی در افزایش رفتارهای جامعه پسند و سازگاری اجتماعی مؤثرتر بود (05/0>P). نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر، می توان گفت که آموزش گروهی مدیریت خشم و توانمندسازی روانی _ اجتماعی می توانند به عنوان یک شیوه آموزشی برای افزایش رفتارهای جامعه پسند و سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر تهران در مراکز مشاوره و خدمات روان شناختی به کار برده شوند. شماره ی مقاله: ۸

مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش نقش گذاری روانی و آموزش مهارت مدیریت رفتار والدینی در سازگاری اجتماعی کودکان پیش دبستانی انجام شد. روش پژوهش، آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پیش دبستانی منطقه 9 آموزش و پرورش شهر تهران در سال 1398 بود. مدارس به روش تصادفی خوشه ای انتخاب و از میان آنها 45 دانش آموز به روش تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه جایگزین شدند (هر گروه 15 دانش آموز). آموزش نقش گذاری روانی کودکان در 10 جلسه 45 دقیقه ای و آموزش مهارت های مدیریت رفتار والدینی در 6 جلسه 90 دقیقه ای برگزار شد. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه سازگاری اجتماعی دخانچی ( CSAS ، 1377) بود. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس انجام شد. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد آموزش نقش گذاری روانی بر سازگاری اجتماعی کودکان پیش دبستانی اثربخش است (001/0= P ). افزون بر این، آموزش مهارت های مدیریت رفتار والدینی نیز بر سازگاری اجتماعی اثربخش بود (001/0= P ). نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد آموزش مدیریت رفتار والدینی اثربخشی بیشتری در مقایسه با آموزش نقش گذاری روانی در بهبود سازگاری اجتماعی کودکان پیش دبستانی دارد (001/0= P ). برای بهبود سازگاری اجتماعی کودکان پیش دبستانی استفاده از آموزش نقش گذاری روانی و آموزش مهارت مدیریت رفتار والدینی با اولویت آموزش مهارت مدیریت رفتار والدینی سودمند خواهد بود.

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر ذهن آگاهی بر ارتقای نشاط اجتماعی و سازگاری اجتماعی در دختران اقدام به خودکشی مراجعه کننده به اورژانس اجتماعی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون _ پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری شامل تمامی دختران اقدام به خودکشی مراجعه کننده به اورژانس اجتماعی شهر سقز در سال 1400-1399 بود که از طریق روش نمونه گیری هدفمند و بر اساس معیار های ورود و خروج تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه شادکامی اکسفورد ( OHQ ، 2002) و سازگاری اجتماعی بل ( BAI ، 1961) بود. گروه آزمایش تحت درمان ذهن اگاهی ویلئامز و سگال (2003) به مدت 8 جلسه 2 ساعته قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. تجزیه و تحلیل داده های آماری با استفاده از روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر صورت گرفت. ی افته ها نشان داد که درمان مبتنی بر ذهن آگاهی بر ارتقای نشاط اجتماعی (32/52 = f ، 01/0= p ) و سازگاری اجتماعی (71/39 = f ، 01/0= p ) در دختران اقدام به خودکشی مراجعه کننده به اورژانس اجتماعی معنادار بود و نتایج حاکی از ماندگاری درمان در دوره پیگیری بود ( 01/0= p ). بر اساس نتایج پژوهش می توان گفت درمان ذهن آگاهی روش مناسبی برای ارتقای نشاط اجتماعی و سازگاری اجتماعی در دختران اقدام به خودکشی مراجعه است.

زمینه و هدف: دوره جوانی دوره ای از رشد است که در آن رفتارهای گوناگونی ممکن است سلامت فرد را به خطر بیندازد. رفتارهای جنسی، نقطه عطف رشد بهنجار در این دوره است و رفتارهای پرخطر به طور عمده در همین دوره شروع شده است و تهدیدی جدی برای سلامتی و بهزیستی است؛ لذا هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه بین سازگاری اجتماعی با رفتارهای پرخطر جنسی در دختران دانش آموز دبیرستانی بود. روش پژوهش: این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از حیث گردآوری داده ها توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر را همه دانش آموزان دختر مقطع دبیرستان شهر تهران در سال تحصیلی 98-1397 تشکیل دادند. از طریق روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای از بین مناطق چهارگانه تهران (شمال، جنوب، شرق و غرب) از هر منطقه دو مدرسه انتخاب و از بین دانش آموزان این مدارس که 3993 نفر بودند، براساس جدول مورگان 35 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب گردید. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه رفتارهای پر خطر جنسی و پرسشنامه سنجش کارکرد خانواده بود. داده های به دست آمده از طریق روش های آمار توصیفی و روش های آمار استنباطی شامل روش همبستگی و رگرسیون تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد که بین سازگاری اجتماعی با رفتارهای پرخطر جنسی رابطه منفی معنادار وجود دارد. نتیجه گیری: وجود همبستگی بین رفتارهای پرخطر جنسی، به متولیان سلامت اجتماعی و نهادهایی چون آموزش و پرورش کمک می کند تا با شناسایی رفتارهایی که با صرف هزینه و زمان کمتر قابل کنترل است، از بروز و ظهور سایر رفتارها در دانش آموزان پیشگیری کنند.

زمینه و هدف: اختلال یادگیری یکی از مهم ترین مشکلات در فرایند یادگیری به شمار می رود. هدف از پژوهش حاضر مطالعه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر سازگاری اجتماعی و خودنظم دهی تحصیلی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص است. روش پژوهش: روش این پژوهش به صورت نیمه آزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل و با مرحله پیگیری بوده است. جامعه آماری پژوهش حاضر را دانش آموزان دختر دارای اختلال یادگیری مقطع متوسطه اول شهرستان ساری تشکیل دادند که به مراکز اختلال یادگیری شهرستان ساری مراجعه کردند . در این پژوهش 60 دانش آموز دارای اختلال یادگیری خاص به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به روش نمونه گیری تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند . به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه های خودنظم دهی تحصیلی رایان و کانل، سازگاری اجتماعی بل استفاده شده است. ابتدا پیش آزمون بر روی دو گروه انجام شد سپس گروه آزمایش به مدت 8 جلسه هر مرحله به مدت 120 دقیقه و هفته ای یکبار تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند . سپس پس آزمون بر روی هر دو گروه اجرا شد. ضمن بررسی پیش شرط ها از تحلیل کوواریانس و اندازه گیری مکرر برای تحلیل داده ها تحت نرم افزار spss استفاده شد . یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که تفاوت معنی داری بین نمرات خود نظم دهی تحصیلی و سازگاری اجتماعی دو گروه پس از اعمال آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد وجود (0/05>P) . نتیجه گیری: بنابراین می توان نتیجه گرفت که مدارس با به کارگیری مداخله درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد می توانند باعث افزایش سازگاری اجتماعی و خودتنظیمی یادگیری دانش آموزان شوند تا از این طریق دانش آموزان به موفقیت تحصیلی دست یابند .

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مدل جبرانی مددکاری اجتماعی گروهی با رویکرد واقعیت درمانی بر سازگاری اجتماعی افراد بهبودیافته از اعتیاد انجام شده است. روش تحقیق شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل و آزمایش است. جامعه آماری این پژوهش همه افراد شرکت کننده در گروه خودیار رهپویان رهایی شعبه تهران پس از ترک اولیه سوءمصرف بوده اند. ابتدا پرسشنامه سازگاری اجتماعی توسط افراد تکمیل شد. سپس تعداد 30 نفر از افرادی که نمره سازگاری اجتماعی آن ها کمتر از دیگر افراد در این گروه بود و معیارهای ورود به پژوهش را داشتند، به شکل تصادفی در دو گروه کنترل ( 15 نفر ) و آزمایش ( 15 نفر ) قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت آموزش 8 جلسه ای مداخله واقعیت درمانی طبق مدل جبرانی مددکاری اجتماعی گروهی قرار گرفت. پس از اتمام همه جلسات و آموزش کامل، پس آزمون ( پرسشنامه سازگاری اجتماعی ویزمن و پی کل ) بر روی هر دو گروه اجرا شد و پیگیری یک ماهه از دو گروه انجام گردید. در تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی ( تحلیل کوواریانس) استفاده شد. نتایج بررسی ها نشان داد که میانگین نمرات گروه آزمایش با مداخله مدل جبرانی مددکاری اجتماعی گروهی با رویکرد واقعیت درمانی بر سازگاری اجتماعی افراد بهبودیافته از اعتیاد تأثیر معناداری یافته است. مطابق با یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که مدل جبرانی مددکاری اجتماعی گروهی با رویکرد واقعیت درمانی تأثیر مثبت معناداری بر سازگاری اجتماعی افراد بهبودیافته از اعتیاد دارد و این می تواند توسط مددکاران اجتماعی در حوزه اعتیاد مورد استفاده قرار گیرد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه عزت نفس با سازگاری اجتماعی دانش آموزان پایه پنجم ابتدایی اجرا گردید. این پژوهش از نوع کاربردی است که با طرح پژوهشی همبستگی بوده و جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پایه پنجم ابتدایی شهر چالوس که در مراکز آموزشی شهر چالوس در سال تحصیلی 1397-1398مشغول به تحصیل بوده اند. که ازتعداد856 نفر دانش آموز به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای تعداد 150 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش سیاهه آزمون شخصیت کالیفرنیا (1939) و سیاهه عزت نفس آیزنک(1967) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون به کمک نرم افزار spss انجام گردید. نتایج نشان داد که بین عزت نفس با سازگاری اجتماعی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی بررسی صمیمیت و سازگاری اجتماعی بر امنیت روانی ورزشکاران حرفه ای فوتبال طراحی و اجرا گردید. این پژوهش به لحاظ هدف از نوع پژوهش های کاربردی، به لحاظ روش اجرا میدانی و به لحاظ نوع تحلیل، توصیفی- همبستگی می باشد. جامعه آماری این پژوهش را بازیکنان فوتبال حرفه ای ایران تشکیل دادند. ابزار پژوهش حاضر پرسش نامه استاندارد بود. جهت تحلیل داده های پژوهش حاضر از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد. در بخش آمار توصیفی از میانگین و انحراف استاندارد استفاده گردید. در بخش آزمون استنباطی از آمار کلوموگراف-اسمیرنف جهت تعیین وضعیت توزیع داده های پژوهش استفاده گردید. همچنین از آزمون معادلات ساختاری جهت بررسی مدل پژوهش استفاده شد. کلیه روند تحلیل داده های پژوهش حاضر در نرم افزارهای اس.پی.اس.اس و پی.ال.اس انجام گردید. مطابق با نتایج پژوهش مشخص گردید که صمیمیت بر امنیت روانی (195/0= تأثیر، 001/0=سطح معناداری) تأثیر معناداری در جهت مثبت دارد. نتایج همچنین نشان داد که سازگاری اجتماعی بر امنیت روانی (723/0= تأثیر، 001/0=سطح معناداری) تأثیر معناداری در جهت مثبت دارد. بدین صورت صمیمیت و سازگاری اجتماعی نقش مهمی در جهت بهبود امنیت روانی ورزشکاران حرفه ای فوتبال دارد.

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی واقعیت درمانی بر سازگاری اجتماعی، بهزیستی روان شناختی و خودانتقادی افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر بود. جامعه آماری این پژوهش شامل افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیری که در سال 1396 به کلینیک های درمانی روان شناختی شهر اهواز مراجعه کرده بودند که با روش نمونه گیری هدفمند تعداد 40 نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس به روش گمارش تصادفی ساده در گروه آزمایشی و گروه گواه قرار گرفتند. طرح پژوهش از نوع تجربی پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جهت جمع آوری داده ها از مقیاس سازگاری اجتماعی ویسمن و پیکل، پرسشنامه بهزیستی روان شناختی ریف و مقیاس خودانتقادی گیلبرت و همکاران استفاده شد. مداخله واقعیت درمانی بر روی گروه آزمایشی در 8 جلسه 120 دقیقه ای به مدت دو ماه اجرا گردید. پس از پایان مداخله، از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری انجام شد. نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که واقعیت درمانی بر بهزیستی روان شناختی و خودانتقادی در مراجعین مبتلا به اضطراب فراگیر تأثیر داشت اما، این مداخله بین گروه آزمایشی و گروه گواه از نظر سازگاری اجتماعی تفاوت معنی داری مشاهده نشد.

ضعف در مهارت های ارتباطی و سازگاری اجتماعی از مشکلات ثانویه نقص توجه/ بیش فعالی است که توجه به این مشکلات برای بهبود زندگی اجتماعی کودکان مبتلا حائز اهمیت است؛این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی درمان ارتباطی والد-کودک و درمان تعامل والد-کودک بر مهارت های ارتباطی و سازگاری اجتماعی کودکان مبتلا به نقص توجه/ بیش فعالی ۶ تا ۱۲ سال، به روش نیمه تجربی با طرح تک آزمودنی انجام شد. در این پژوهش12 بار اندازه گیری (4 بار به عنوان خط پایه، 4 بار طی درمان و 4 بار در مرحله ی پیگیری) به عمل آمد. از مادران دارای کودک 6 تا 12 سال مبتلا به به نقص توجه/بیش فعالی شهر اصفهان به همراه کودکانشان، 6 مادر-کودک (12 نفر) شیوه هدفمند انتخاب و تصادفاً در دو گروه درمان ارتباطی والد-کودک و درمان تعاملی والد-کودک جایگزین شدند. سپس 11 جلسه درمان ارتباطی والد-کودک برای گروه اول و 12 جلسه درمان تعامل والد-کودک برای گروه دوم اجرا شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه مهارت های ارتباطی جرابک (2004) و مقیاس سازگاری اجتماعی واینلند (1935) بود. نتایج نشان داد درمان ارتباطی والد-کودک و درمان تعامل والد-کودک بر مهارت های ارتباطی کودکان مبتلا به نقص توجه/بیش فعالی تاثیر داشته اند (05/0>p)؛ لیکن تنها درمان ارتباطی والد-کودک بر سازگاری اجتماعی کودکان مبتلا به نقص توجه/ بیش فعالی تاثیرات پایدار داشته است. بنابراین درمان ارتباطی والد-کودک نسبت به درمان تعامل والد-کودک نقش موثرتری در بهبود مهارت های ارتباطی و سازگاری اجتماعی کودکان مبتلا به نقص توجه/ بیش فعالی ایفا کند.

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان اثربخشی بازی درمانی شناختی – رفتاری و قصه درمانی بر سازگاری اجتماعی، هیجانی و تحصیلی دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر انجام گرفت. روش: این پژوهش، مطالعه ای نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر در سال تحصیلی 1399-1400 است که در مدارس ابتدایی استثنایی شهر تبریز مشغول تحصیل بودند. با توجه به ساخت پژوهش و شرایط کنونی، از روش نمونه گیری دردسترس برای انتخاب نمونه استفاده شد. از این رو، نمونه آماری شامل 45 دانش آموز پسر ابتدایی بود که به صورت تصادفی (15 نفر گروه آزمایش بازی درمانی، 15 نفرگروه آزمایش قصه درمانی و 15 نفرگروه کنترل) با رعایت ملاک های ورود به پژوهش و با جایگزینی تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها، پرسشنامه سازگاری اجتماعی دانش آموزان سینها و سینگ استفاده شد. یکی از گروه های آزمایش برنامه آموزشی بازی درمانی (8 جلسه 45 دقیقه ای بازی درمانی شناختی-رفتاری)، گروه بعدی برنامه آموزشی قصه درمانی (8 جلسه 45 دقیقه ای قصه درمانی) و گروه کنترل برنامه آموزشی دریافت نکردند. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین بازی درمانی شناختی- رفتاری و قصه درمانی با گروه کنترل در تمام مؤلفه های سازگاری (اجتماعی، هیجانی و تحصیلی) تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین بازی درمانی شناختی- رفتاری نسبت به قصه درمانی در افزایش مؤلفه های سازگاری مؤثرتر بود. بحث و نتیجه گیری: بر این اساس می توان نتیجه گرفت که قصه درمانی و بازی درمانی شناختی- رفتاری می توانند به عنوان مداخلات تکمیلی در جهت آموزش سازگاری و بهبود مشکلات روانشناختی دانش آموزان کم توان ذهنی به کار گرفته شوند

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش حمایت اجتماعی مبتنی بر خانواده بر سازگاری اجتماعی و رفتارهای خودمراقبتی بیماران قلبی با علائم افسردگی (پس از عمل جراحی قلب باز) انجام گرفت . روش: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل بیماران تحت جراحی قلب باز با علائم افسردگی مراجعه کننده به بیمارستان های تخصصی قلب (چمران، سینا و میلاد) شهر اصفهان در شش ماهه دوم سال 1398 بود. در این پژوهش تعداد 36 بیمار قلبی با علائم افسردگی با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه جایدهی شدند (17 بیمار در گروه آزمایش و 19 بیمار در گروه گواه). خانواده بیماران حاضر در گروه آزمایش مداخله آموزش حمایت اجتماعی مبتنی بر خانواده را طی دو ماه در 8 جلسه 75 دقیقه ای دریافت نمودند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه افسردگی (بک و همکاران، 1996)، پرسشنامه سازگاری اجتماعی (بل، 1962) و پرسشنامه رفتارهای خودمراقبتی (گالینا و همکاران، 2015) بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس آمیخته و آزمون تعقیبی بونفرنی با استفاده از نرم افزار آماری SPSS 23 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش حمایت اجتماعی مبتنی بر خانواده بر سازگاری اجتماعی و رفتارهای خودمراقبتی بیماران قلبی با علائم افسردگی تأثیر معنادار دارد (p < 0/001) . نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان چنین نتیجه گرفت که آموزش حمایت اجتماعی مبتنی بر خانواده با بهره گیری از ایجاد حلقه های حمایت اجتماعی و تقویت و بازسازی گروه اجتماعی حمایت کننده می تواند به عنوان یک مداخله موثر جهت بهبود سازگاری اجتماعی و رفتارهای خودمراقبتی بیماران قلبی با علائم افسردگی مورد استفاده گیرد.

مقدمه: سالمندی به عنوان گذر از مرحله ای به مرحله جدیدی از زندگی تلقی میگردد، یکی از پدیده های این سن سندرم آشیانه خالی است. شناسایی مداخلات مؤثر در درمان این سندرم حائز اهمیت است. بنابر این پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش هشیاری وجودی بر طرد اجتماعی، سازگاری اجتماعی، کفایت اجتماعی، اجتناب شناختی در سالمندان مبتلا به سندرم آشیانه خالی انجام شد. روش: روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون- گروه کنترل و دوره پیگیری بود. جامعه آماری ، کلیه سالمندان مبتلا به سندرم آشیانه خالی شهر تهران در سال 1401 بودند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، بر اساس ملاک های ورود تعداد 30 نفر انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند (هر گروه 15 نفر).گروه آزمایش تحت 10 جلسه 90 دقیقه ای درمان مبتنی بر هشیاری وجودی قرار گرفت.ابزار جمع آوری دادهها عبارت بود از:مقیاس ادراک طردشدگی پنهالیگون و همکاران (2009)،پرسشنامه سازگاری اجتماعی بل(1961)، پرسشنامه کفایت اجتماعی فلنر و همکاران ( 1990)، پرسشنامه اجتناب شناختی سگستون ،داگاس (2008). داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری تحلیل شد.یافته ها:نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر هشیاری وجودی در کاهش طرد اجتماعی ، کفایت اجتماعی و اجتناب شناختی سالمندان مبتلا به سندرم آشیانه خالی اثربخش بود،ولی بر سازگاری اجتماعی اثر معنی داری نداشت.نتیجه گیری:طبق نتایج به دست آمده میتوان در طراحی برنامه های مرتبط با ارتقای سلامت سالمندان مبتلا به سندم آشیانه خالی به عنوان مداخله ای موثر در بهبود طرد اجتماعی، کفایت اجتماعی و اجتناب شناختی استفاده نمود.

مقدمه و هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مطالعه رمان نوجوان بر بهبود همجوشی شناختی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه شیراز بود. روش شناسی پژوهش : . روش پژوهش شبه تجربی از نوع طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه به همراه دوره پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه شهر شیراز بودند. برای تعیین حجم نمونه 40 نفر از اعضای نوجوان مراکز فرهنگی هنری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های 20 نفر گواه و آزمایش قرار داده شدند. جهت انجام طرح آزمایشی، 9 عنوان کتاب رمان از مجموعه رمان نوجوان امروز به نوجوانان گروه آزمایش معرفی و توسط ایشان مطالعه شد. بعد از مطالعه هر عنوان کتاب، یک جلسه بحث کتاب برگزار شد. ابزار پژوهش، پرسشنامه همجوشی شناختی گیلاندرز و همکاران(2015) و پرسشنامه سازگاری اجتماعی دانش آموزان سینها و سینگ(1993) بود. تحلیل داده در دو مرحله آمار توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و مرحله آمار استنباطی (آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره) انجام شد. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که با مطالعه رمان های نوجوان مقادیر میانگین هر دو متغیر همجوشی شناختی و سازگاری اجتماعی در پس آزمون نسبت به قبل از اجرای طرح آزمایشی کاهش یافته است. همچنین بر اساس تحلیل کووارانس، تأثیر مطالعه رمان نوجوان بر بهبود همجوشی شناختی به میزان  82/0و افزایش سازگاری اجتماعی به میزان 78/0 در دانش آموزان دختر 13 تا 15 ساله شد. نتیجه گیری : تأمل بر نیازهای اساسی دانش آموزان به اقتضای شرایط کنونی و انتظارات مبتنی بر بایسته ها در تربیت غیرمستقیم و اثربخش و با توجه به تأثیر مطالعه رمان نوجوان؛ تخصیص ساعتی از فوق برنامه های درسی نوجوانان به مطالعه غیر درسی در جهت پیشگیری و بهبود اختلالات اجتناب ناپذیر و ناشی از فرایند رشد دانش آموزان در مدارس توسط برنامه ریزان در سطح کلان پیشنهاد می گردد.   کلید واژه ها: رمان نوجوان، سازگاری اجتماعی، همجوشی شناختی

تغییر ساختار کاربری فضایی شهرها موجب تشدید مسائل اجتماعی از جمله، کاهش سازگاری اجتماعی درمیان ساکنین مجتمع های مسکونی شهری شده است. در سال های اخیر توجه به ابعاد پایداری محیطی و کیفیت زندگی و اجتماعات سالم، باعث توجه بیشتر به ابعاد کیفیتی در محیط های شهری و سکونتی شده است که با توجه به آن، یکی از عوامل افزایش کیفیت زندگی در محیط زندگی افراد، سازگاری اجتماعی می باشد . هدف از این پژوهش، بررسی رابطه بین سرمایه فرهنگی و سرمایه اجتماعی و ابعاد آن با سازگاری اجتماعی در میان ساکنین مجتمع های مسکونی شهر اصفهان در سال 1398 است که با ترکیبی ازنظریه های جامعه شناختی و روان شناختی مورد مطالعه قرار گرفت.با توجه به اینکه سرمایه فرهنگی و سرمایه اجتماعی از جمله متغیرهایی هستندکه می توانند بر میزان سازگاری افراد تأثیرگذار باشند، لذا در پژوهش حاضر، کوشش می شود تا به این سؤال اساسی پاسخ داده شود که آیا سرمایه اجتماعی و ابعاد آن و همچنین سرمایه فرهنگی با میزان سازگاری اجتماعی ساکنین مجتمع های مسکونی در شهر اصفهان رابطه دارد؟ پژوهش حاضر به روش پیمایشی و مصاحبه مشارکتی انجام شد و داده ها با ابزار پرسشنامه با پایایی و روایی مناسب، با شیوه نمونه گیری خوشه ای و تصادفی طبقه ای چندمرحله ای جمع آوری گردید .جامعه آماری این پژوهش را کلیه افراد و خانوارهای ساکن مجتمع های مسکونی شهر اصفهان تشکیل داده اند که حدود 1155800 نفرمی باشند و تعداد385 نفراز ساکنین، طبق فرمول کوکران بعنوان نمونه انتخاب شدند. جهت تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون به کمک نرم افزارSPSS وAMOS استفاده شد.براساس نتایج تحقیق،، بین سرمایه فرهنگی و سازگاری اجتماعی ساکنین، رابطه معکوس و معناداری وجود دارد. همچنین بین سرمایه اجتماعی و ابعاد آن (اعتماد اجتماعی، اتصال به شبکه های اجتماعی و هنجارگرایی) با سازگاری اجتماعی ساکنین،رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد.