رسول حمایت طلب

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر بازی درمانی و دارو درمانی بر رشد مهارت های حرکتی درشت و دامنه توجه دانش آموزان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ نقص توجه می باشد. بدین منظور، از بین 65 دانش آموز مبتلا به اختلال بیش فعالی، تعداد 40 نفر انتخاب گردیدند و بر اساس سن و نتایج پیش آزمون که به وسیله آزمون اولریخ و خرده آزمون تیک زنی آزمون کیتلر لارنت تیریو انجام شد به چهار گروه کنترل، بازی درمانی، دارو درمانی و ترکیبی (10=N) تقسیم شدند. سپس، کودکان در گروه بازی درمانی به مدت 18 جلسه 45 دقیقه ای تحت تأثیر بازی های برگرفته از برنامه ""ورزش برای همه"" مؤسسه هیومن کنتیک آمریکا قرار گرفتند. افراد گروه دارو درمانی نیز دوره دارویی خود را براساس تشخیص پزشک معالج و به مدت شش هفته آغاز کردند. همچنین، کودکان گروه ترکیبی تحت تأثیر عامل مداخله گر (بازی و دارو) قرار گرفتند و در پایان، توسط ابزار اندازه گیری اولریخ، مهارت های حرکتی درشت و دامنه توجه توسط ابزار اندازه گیری کیتلر لارنت تیریو ارزیابی گردید. علاوه براین، به منظور تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس چند متغیره مانوا استفاده شد. یافته ها حاکی از آن است که بازی درمانی و درمان ترکیبی باعث بهبود مهارت های حرکتی درشت و دامنه توجه دانش آموزان بیش فعال/ نقص توجه گردیده است. همچنین، دارو درمانی تنها باعث بهبود دامنه توجه این کودکان گردیده و بر رشد مهارت های حرکتی بی تأثیر بوده است. با توجه به یافته های این پژوهش پیشنهاد می شود برای کودکانی که مبتلا به این اختلال هستند از درمان ترکیبی استفاده شود.

همان طور که از عنوان تحقیق بر می آید ، هدف اصلی تحقیق حاضر بررسی تاثیر سه شیوه تمرینی فیزیکی ، ذهنی و فیزیکی - ذهنی بر یادگیری مهارت شوت بسکتبال بوده است . لذا روش تحقیق از نوع نیمه تجربی است و به منظور تحقق اهداف تحقیق تعداد 60 نفر از دانش آموزان مقطع دبیرستان شهر تهران ، که هیچ گونه سابقه آموزشی در زمینه ورزش بسکتبال نداشتند ، انتخاب شده و در سه گروه 20 نفری همگی ( بر اساس نتایج پیش آزمون ) قرار داده شدند و تمرینات مورد نظر را به مدت 20 جلسه انجام دادند ...

افزایش استرس بر کارکردهای شناختی اثر منفی می گذارد. ازاین رو شناسایی راهبردهای مناسب برای جلوگیری از کاهش عملکرد شناختی و حرکتی ضروری است. هدف از این پژوهش، بررسی اثر استرس محدودیت حرکتی بر یادگیری و حافظه و نقش پیش گیرنده فعالیت بدنی بر آنها بود. از میان رت های نر آلبینو- ویستار انستیتو پاستور 32 رت به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. حیوانات برحسب نوع گروه در معرض مداخله های استرس از نوع بی حرکتی (2 ساعت در روز × 21 روز)، دویدن با شدت ملایم (30 دقیقه در روز × 21 روز)، تعامل مداخله های استرس و دویدن یا بدون مداخله قرار گرفتند. به منظور تعیین اثربخشی استرس، وزن حیوانات در دو نوبت قبل از اجرای پروتکل و پس از پایان آزمون ها، اندازه گیری شد. آموزش و آزمون حیوانات با استفاده از ماز آبی موریس طی چند مرحله (چهار روز اکتساب و روز پنجم آزمون کاوش، سه روز استراحت و روز نهم آزمون یادداری)، انجام گرفت. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون های تحلیل واریانس یکطرفه (ANOVA)، t همبسته، Repeated Measured در دوره های اکتساب و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته های تحقیق حاضر نشان داد که استرس موجب تخریب یادگیری و حافظهمی شود (03/0=(P. با وجود این، فعالیت بدنی تخریب عملکرد ناشی از استرس را خنثی کرد (5P=0/000). در گروهی که فعالیت بدنی صرف داشتند، تأثیر مثبت معنادار بر زمان رسیدن به سکو در مرحله اکتساب (P=0/005) و عملکرد شناختی مرحله به یادداری (P=0/006) مشاهده شد که نشان دهنده تأثیر مثبت فعالیت بدنی بر یادگیری و حافظه است. با توجه به نتایج تحقیق حاضر که استرس موجب تخریب یادگیری و حافظه شد، انتظار می رود از فعالیت بدنی بتوان به عنوان عاملی مؤثر برای تعدیل استرس استفاده کرد.

پژوهش حاضر، با هدف بررسی رابطه اختلالات رفتاری با راهبردهای مقابله ای و هوش هیجانی در ورزشکاران حاضر در مسابقات آموزشگاه های استان مازندران، انجام شد. به این منظور، تعداد 90 نوجوان ورزشکار، به عنوان نمونه آماری پژوهش حاضر در این رقابت ها، سه پرسشنامه اختلالات رفتاری گودمن، راهبردهای مقابله ای بیلینگز و موس و هوش هیجانی شاته را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از روش همبستگی و رگرسیون چندگانه، با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 19 تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان دادبین اختلالات رفتاری و راهبردهای مقابله ای مسئله دار، رابطه منفی معنادار و بین اختلالات رفتاری و راهبردهای مقابله ای هیجان مدار، رابطه مثبت و معنادار وجود دارد (P<0.05). هم چنین، بین اختلالات رفتاری و هوش هیجانی، رابطه منفی و معنادار وجود دارد (P<0.05). تحلیل رگرسیون نیز، تفاوت معنا داری را میان نمرات مقیاس های اختلالات رفتاری و راهبردهای مقابله ای و هوش هیجانی نشان داد (P<0.05). افزون بر آن، از میان راهبردها، مقابله مبتنی بر هیجان و مقابله مبتنی بر جسمانی کردن و از میان مولفه های هوش هیجانی، مهارت های اجتماعی با اختلالات رفتاری رابطه معنا داری داشتند (P<0.05). یافته های پژوهش حاضر نشان داد راهبردهای مقابله ای و هوش هیجانی، توانایی پیش بینی معنادار اختلالات رفتاری نوجوانان ورزشکار را دارند و راهبردهای مقابله ای و هوش هیجانی می توانند بخشی از اختلالات مربوط به اختلالات رفتاری در نوجوانان ورزشکار را تبیین کنند.

روش تمرینی دوتایی روشی است که در آن افراد در گروه های دو نفری برای یادگیری مهارت های حرکتی با هم مشارکت می کنند و به نظر می رسد این روش با افزایش کارایی و اثربخشی شرایط تمرین ویژگی های یک محیط بهینه آموزشی را داشته باشد. هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرین دوتایی بر یادگیری شنای کرال سینه بود. به این منظور 20 کودک پسر 7 تا 9 ساله، دو گروه 10 نفره تمرین دوتایی و انفرادی را تشکیل دادند. نوآموزان گروه دوتایی پس از شنیدن دستورالعمل های آموزشی و مشاهده مدل ماهر، دو به دو می شدند و نیمی از آنها با ورود به آب به اجرای بدنی مهارت مورد نظر از شنای کرال سینه می پرداختند و فرد بیرون از آب در نقش مربی برای یار خود پس از مشاهده دقیق کوشش او بازخورد اجرای وی را می داد. پس از هر چند کوشش نوآموزان نقش خود را با هم عوض می کردند. این در حالی بود که کودکان گروه تمرین انفرادی پس از دستورالعمل های آموزشی و مشاهده مدل ماهر، همه وارد آب می شدند و  همزمان به اجرای بدنی مهارت مورد نظر می پرداختند. در آزمون یادداری از اجرای 10 متر شنای هر کودک فیلم برداری شد و سپس فیلم ها توسط دو مربی فدراسیون با استفاده از چک لیست ارزیابی شنای کرال سینه ارزیابی شد. ضریب پایایی بین آزمونگری 90/0 به دست آمد. نتایج آزمون یادداری نشان دهنده اختلاف معنادار گروه تمرین دوتایی نسبت به گروه تمرین انفرادی بود (05/0>P). بر اساس نتایج می توان نتیجه گیری کرد که روش دوتایی، علاوه بر مقرون به صرفه بودن از لحاظ مصرف انرژی و فضای آموزشی، اثربخشی بیشتری نیز نسبت به روش های سنتی آموزش شنا دارد.

فلج مغزی اصطلاحی است که به طور رایج در خصوص شرایط دارای ویژگی اختلال حرکتی استفاده می شود و با آسیب مغزی غیر تدریجی در اوایل زندگی مرتبط است. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر تواتر بازخورد خودکنترلی و آزمونگرکنترلی بر اکتساب، یادداری و انتقال مهارت پرتابی در کودکان مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک بود. از بین 1750 دانش آموز مبتلا به فلج مغزی در مدارس استثنایی شهر تهران، تعداد 30 نفر از کودکان مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک همی پلاژیک با دامنه سنی7-12 سال به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. به منظور همگن کردن آنها یک مرحله پیش آزمون 10 کوششی به عمل آمد. به منظور بررسی شرکت کنندگان در مراحل اکتساب ، یادداری و انتقال به طور تصادفی به 6 گروه 5 نفری شامل سه گروه بازخورد خودکنترلی(با تواترهای 25%، 50% و 75%) و سه گروه بازخورد آزمونگرکنترلی(با تواترهای 25%، 50% و 75%) تقسیم شدند. در مرحله اکتساب، آزمودنی ها در 10 بلوک 8 کوششی(مجموعاً 80 کوشش) به تکلیف پرتابی پرداختند. مرحله یادداری و انتقال با فاصله 24 ساعت از آزمون اکتساب و به میزان 10 کوشش بدون بازخورد اجرا گردید، با این تفاوت که آزمودنی ها مرحله انتقال را از فاصله 4 متری اجرا کردند(در مقابل فاصله 3 متری در مراحل اکتساب و یادداری). بر اساس نتایج آزمون تحلیل واریانس یک طرفه، بین گروه های دریافت کننده تواتر یکسان(گروه های خودکنترلی و آزمونگرکنترلی) در مرحله اکتساب تفاوت معنی داری مشاهده نشد، گروه خودکنترلی عملکرد بهتری در مراحل یادداری و انتقال نشان دادند. علاوه بر این، گروه هایی که فراوانی بازخوردی بالاتری دریافت می کردند(گروه خودکنترلی یا آزمونگرکنترلی) عملکرد بهتری را نسبت به شرکت کنندگان در گروه های دریافت کننده بازخورد با فراوانی پایین تر در تمامی مراحل اکتساب، یادداری و انتقال نشان دادند. بنابراین، در حالیکه مزیت های بازخورد خودکنترلی در مقابل بازخورد آزمونگرکنترلی به هنگام دریافت تواتر بازخوردی یکسان مشاهده شد، به نظر می رسد که کودکان در طول فرایند یادگیری از بازخورد به شیوه ی متفاوتی نسبت به افراد بزرگسال استفاده می کنند و ممکن است کودکان به منظور بهینه سازی یادگیری حرکتی نیازمند فراوانی های بازخوردی بالاتری نسبت به افراد بزرگسال باشند.

تأثیر وزن و نیرو از عوامل مهم سازماندهی و اجرای تکالیف زمان واکنش است. افراد مسن با افزایش وزن با این متغیر درگیرند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر افزایش وزن اندام بر بخش های پیش حرکتی و حرکتی زمان واکنش ساده و افتراقی مردان جوان و مسن است. از آزمودنی ها (16 نفر گروه جوان و 16 نفر گروه مسن) خواسته شد تا در پاسخ به محرک های شنیداری (ساده و افتراقی)، حرکت فلکشن ساعد را انجام دهند. در 50 درصد از کوشش های انجام گرفته وزن اندام 2/1 کیلوگرم افزایش یافت و در همة کوشش های انجام گرفته، زمان واکنش و تنش عضلانی به وسیلة دستگاه الکترومیوگرام ثبت شد. نتایج آزمون تحلیل نشان داد که تأثیرات اصلی هر سه فاکتور افزایش وزن اندام، افزایش تعداد محرک و سن بر بخش پیش حرکتی معنادار است. در بخش حرکتی، اثر افزایش تعداد محرک از حالت ساده به افتراقی معنادار نبود (77/0 = P). با این حال تأثیرات تعاملی بین افزایش وزن اندام و سن معنادار بود (002/0 = P). این یافته ها بیان می کنند عواملی که موجب تغییر در اینرسی اندام و به طور کلی عوامل حرکتی می شوند، علاوه بر درگیر کردن بخش حرکتی، همزمان بخشی از فرایندهای پیش حرکتی را نیز تحت تأثیر قرار می دهند.

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی تمرین های ذهن آگاهی بر عملکرد و اضطراب فوتبالیست های جوان بود. بدین منظور، تعداد 30 ورزشکار رشته فوتبال به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش 15 نفری (مداخله تمرین های ذهن آگاهی) و کنترل 15 نفری قرار گرفتند. ورزشکاران گروه آزمایش، 12 جلسه (شش هفته و هفته ای دو جلسه) 30 دقیقه ای تمرین های ذهن آگاهی را دریافت کردند. در گروه کنترل هیچ مداخله ای انجام نگرفت. قبل و بعد از مداخله از پرسش نامه «مقیاس اضطراب ورزشی» و آزمون «عملکرد شوت فوتبال» استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس چندعاملی نشان دهنده بهبود معنا داری در کاهش اضطراب و افزایش عملکرد ورزشی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بود. با توجه به نتایج این پژوهش می توان نتیجه گرفت که تمرین های ذهن آگاهی روش مناسب و مؤثری برای کاهش اضطراب ورزشی و افزایش عملکرد ورزشی بازیکنان فوتبال هستند.

هدف از اجرای این تحقیق، بررسی یک دوره برنامه تمرینی منتخب در کاهش عوارض هایپوتونی عضلانی و تغییر در ترکیب بدنی مردان سندروم داون بود. در این تحقیق نیمه تجربی که در مرکز توانبخشی معلولان نمونه تهران انجام گرفت، 24 مرد سندروم داون به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (سیزده نفر) و کنترل (یازده نفر) تقسیم شدند. کلیه اعضای گروه تجربی به مدت دوازده هفته و هر هفته سه جلسه یک دوره برنامه تمرینی منتخب را دنبال کردند. نتایج نشان داد که متعاقب دوازده هفته برنامه تمرینی منتخب متغیر های درصد چربی بدن کاهش معنادار ( 05/0P<) و توده بدون چربی بدن و عملکرد عضلانی (در پنج آزمون از شش آزمون برای سنجش قدرت، استقامت و توان عضلانی) افزایش معناداری داشتند (05/0P<) و کلیه این متغیرها در گروه کنترل تفاوت معناداری نشان ندادند (05/0P>). همچنین مشخص شد که یک برنامه تمرینی چندبعدی به شکل انجام گرفته در این تحقیق می تواند موجب بهبود سلامت جسمانی از طریق کاهش درصد چربی بدن و افزایش بافت و عملکرد عضلانی بزرگسالان سندروم داون شود و عوارض جسمانی ناشی از اختلال سندروم داون را به نفع بهبود سلامت جسمانی کاهش دهد.

هدف این پژوهش بررسی فعالیت ورزشی اجباری با شدت متوسط بر فراموشی ناشی از آلزایمر در رت های نر بالغ بود. به این منظور 48 سر رت نر بالغ از نژاد آلبینو- ویستار به صورت تصادفی در شش گروه و هر گروه، 8 سر جایگزین شدند، شامل گروه های کنترل، دریافت کننده دارونما (سالین)، دریافت کننده دارو- ورزش، سالین- ورزش، ورزش و دریافت کننده دارو. از داروی دیسیکلومین (mg/kg16) به منظور ایجاد فراموشی شبه آلزایمر و ورزش با شدت متوسط (60 دقیقه در روز× 30 روز)، استفاده شد. آموزش و آزمون حیوانات با استفاده از ماز آبی موریس انجام گرفت. یافته ها نشان داد که گروه دریافت کننده دیسیکلومین نسبت به گروه ورزش، کنترل و سالین در مراحل اکتساب (044/0=P) و به خاطرآوری (031/0=P) تأخیر زمانی بیشتری در رسیدن به سکو داشت. اما بین گروه های ورزش، ورزش – سالین، نسبت به ورزش – دیسیکلومین اختلاف معناداری مشاهده نشد. همچنین نتایج نشان داد که اختلاف معناداری (تأخیر زمانی در رسیدن به سکو) بین گروه های دیسیکلومین– ورزش، سالین– ورزش نسبت به دیسیکلومین در مراحل اکتساب (005/0= P) و به خاطرآوری (002/0= P) ، مشاهده شد. در نتیجه، نتایج این مطالعه نشان داد که دیسیکلومین موجب تخریب حافظه و یادگیری در مرحله اکتساب و به خاطرآوری می شود و 30 جلسه دویدن با شدت متوسط (اجباری) می تواند از تخریب حافظه جلوگیری کند.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر تداخل زمینه ای مسدود، نظام دار فزاینده و تصادفی بر اکتساب، یادداری و انتقال مهارت های والیبال مبتنی بر تغییرات در برنامه حرکتی تعمیم یافته است. در واقع تحقیق حاضر با هدف پاسخ به این پرسش انجام گرفت که آیا افزایش منظم سطح تداخل زمینه ای، بر یادگیری مهارت سرویس والیبال از آرایش مسدود یا تصادفی اثربخش تر است. در این پژوهش 30 دانشجو (در 3 گروه 10 نفری) با میانگین سنی 4 ± 23 سال شرکت کردند. تفاوت گروه ها در آرایش تمرین سه نوع سرویس بود. آزمودنی ها، در این آزمایش، مهارت سرویس پنجه ساده، چکشی و موجی والیبال را از فاصله 9 متر از تور والیبال با آرایش های مختلف انجام دادند. هر شرکت کننده 108 تکرار از هر سرویس و در مجموع 324 کوشش طی 9 جلسه (هر جلسه 36 تکرار) انجام داد. نتایج نشان داد آرایش افزایشی، در مقایسه با تمرین تصادفی و مسدود، موجب اجرای بهتر در آزمون یادداری و انتقال شد (05 /0p<). در مجموع پیشنهاد شد برای تسهیل یادگیری چند برنامه حرکتی تعمیم یافته، آرایش از تداخل کم شروع و به صورت تدریجی منظم به سمت تداخل زیاد برنامه ریزی شود.

هدف از انجام این پژوهش، تعیین اعتبار عاملی و پایایی سیاهة ذهن آگاهی ورزشی در ورزشکاران رشته های مختلف بود. نسخه اصلی این سیاهه، دارایِ 15 سؤال و سه خرده مقیاس درباره آگاهی، عدم قضاوت و تمرکز مجدد است. 235 پرسش نامه به وسیله ورزشکاران ِ30-18 ساله ای (7/62 درصد مرد و 3/37 درصد زن) که در رشته های مختلف ورزشیِ فعالیت داشتند، تکمیل گردید. نتایج تحلیل عاملی تأییدی حاکی از آن است که میزان شاخص نیکویی برازش90/0 و میزان شاخص نیکویی برازش تطبیقی 94/0 می باشد. همچنین، برای برآورد پایایی این سیاهه از روش همسانی درونی استفاده گردید. ضریبِ آلفای کرونباخِ آگاهی 79/0، عدم قضاوت 86/0 و تمرکز مجدد 83/0 بود. یافته هایِ پژوهش روایی و پایایی سیاهه را مورد تأیید قراردادند. درنتیجه، به نظر می رسد نسخه فارسی سیاهة ذهن آگاهی ورزشی، ابزار مناسبی برای سنجش ذهن آگاهی ورزشی ورزشکاران در جامعة ایرانی است.

هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی نقش اضطراب رقابتی و اعتمادبه نفس در پیش بینی تحلیل رفتگی ووشوکاران نخبه بود. طرح پژوهش توصیفی-همبستگی بود. ووشوکاران تعداد 141 پرسش نامه را تکمیل کردند. در این پژوهش، از نسخه فارسی سیاهه اضطراب حالتی رقابتی-دو برای اندازه گیری اضطراب شناختی، اضطراب جسمانی و اعتمادبه نفس استفاده شد. همچنین، نسخه فارسی پرسش نامه تحلیل رفتگی ورزشکار برای ارزیابی تحلیل رفتگی استفاده گردید. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شدند. نتایج نشان داد که همبستگی بین اضطراب شناختی-جسمانی و اعتمادبه نفس با عوامل تحلیل رفتگی معنادار بود. به علاوه، تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که عوامل اضطراب رقابتی و اعتمادبه نفس، 32 درصد از واریانس احساس کاهش پیشرفت، 48 درصد از واریانس فرسودگی جسمی-هیجانی و 51 درصد از واریانس احساس بی ارزشی را پیش بینی می کنند. براساس نتایج، اعتمادبه نفس می تواند میزان تحلیل رفتگی را کاهش دهد؛ اما اضطراب رقابتی اثر معکوسی دارد؛ درنتیجه، برای کاهش تحلیل رفتگی ووشوکاران نخبه، آموزش راهبردهایی مبتنی بر افزایش اعتمادبه نفس و کاهش اضطراب رقابتی می تواند پیشنهاد شود.