تکرارپذیری به مثابه مفهومی زمینه مند: بازاندیشی در بحران تکرارپذیری علم (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مقدمه و اهداف: تکرارپذیری (replicability) همواره یکی از شاخص های بنیادین در تمایز علم از دیگر اشکال شناخت تلقی شده است. این ایده که یک نتیجه علمی باید در شرایط مشابه توسط پژوهشگران مستقل بازتولید شود، به طور ضمنی پشتوانه اعتماد ما به یافته های علمی قرار گرفته است. باوجوداین، در دو دهه اخیر، افزایش گزارش هایی از شکست در تکرار نتایج پژوهش های معتبر، به ویژه در حوزه هایی چون روان شناسی، زیست پزشکی و علوم اجتماعی، نوعی بحران را در جامعه علمی دامن زده که به طور گسترده با عنوان «بحران تکرارپذیری» شناخته می شود. در این مقاله، باتکیه بر تحلیل فلسفی و بررسی مطبوعات، می کوشیم به بصیرت های تازه ای دست یابیم و تکرارپذیری را مفهومی واحد، جهان شمول و بی طرف در نظر نگیریم، بلکه آن را به مثابه مفهومی زمینه مند و ارزش محور در نظر گرفته و مبتنی بر آن به درک عمیق تر نسبت به آن برسیم. براساس این، دریافت های جدیدی از آنچه امروز به عنوان «بحران» شناخته می شود، ارائه شد که بحران را درواقع حاصل نوعی ناهماهنگی میان انتظاراتی که در هر رشته از تکرار نتایج داریم و تعمیم نابه جای معیارهای خاص یک حوزه به کل علوم می داند. با توجه به این مسئله سعی کردیم الگوی جدیدی از بررسی شکل های مختلف تکرار در حوزه های مختلف ارائه دهیم که طیفی از شکل های تکرار رهنمون های متناظری برای مدیریت پژوهش های علمی در آن حوزه نیز پیشنهاد شد. این مقاله در پی آن است که با ارائه یک چهارچوب مفهومی تازه، امکان درک طیف گونه از تکرارپذیری و پیامدهای آن برای فلسفه علم و سیاست گذاری پژوهش علمی را فراهم آورد. روش: از اواسط قرن بیستم نقدهایی ناظر بر ایدئال علم عاری از ارزش ها مطرح شد که در بسیاری از پژوهش های علمی میزان شواهد مورد نیاز برای تأیید یک نظریه بستگی به مؤلفه هایی دارد که از ارزش ها نشئت می گیرند. دستاورد های جدید نشان می دهد پژوهشگر در بسیاری از مراحل فعالیت علمی از قضاوت های ناخواسته ای ناظر بر ارزش های مختلف رهنمون می گیرد. در سال های اخیر و با توسعه این دیدگاه ایدئال علم عاری از ارزش ها طرفداران کمتری دارد و غالب متفکران تأثیرگذاری ارزش ها در علم را اجتناب ناپذیر می دانند. این پژوهش ها بیش از آنکه به وجود یا عدم وجود ارزش ها در علم بپردازند، مسئله ای مبنی بر تفکیک میان ارزش های مشروع و نامشروع در علم را در دستور کار قرار داده اند تا جایی که از آن به «معیار جدید تمیز» در علم یاد می کنند. در این مقاله سعی بر آن داریم مبتنی بر رویکرد نقش ارزش ها در علم پاسخ هایی را مورد نقد و بررسی قرار دهیم که درباره ریشه های بحران تکرارپذیری ارائه شده است و در قسمت پایانی به تکرارپذیری به عنوان یک ارزش معرفتی در علم بپردازیم و این پرسش را مورد بررسی قرار دهیم که آیا تکرار را می توان یک ارزش معرفتی جهان شمول در نظر بگیریم یا خیر؟ نتایج: مطبوعات مطرح درباره بحران تکرارپذیری عمدتاً در قالب دو دسته رویکرد قابل تقسیم بندی هستند: نخست، رویکردهایی آماری و روش شناختی هستند که تمرکز خود را بر نقص ها و محدودیت های ابزارهای آزمون علمی قرار داده اند؛ دوم، رویکردهای نهادی و جامعه شناختی هستند که نقش ساختارها و مشوق های بیرونی را در کاهش تکرارپذیری بررسی کرده اند. به طورکلی، سه عامل در بحران تکرارپذیری قابل احصاست. دو مورد آن به روش شناسی آماری پژوهش علمی بازمی گردد که با بررسی این دو مورد یافته هایی مبنی بر نقد این تحلیل ها مطرح و همچنین نشان داده شد انتخاب میزان معیار معناداری آماری و مقدار احتمال پیشین هر کدام می تواند مبتنی بر برخی مؤلفه های ارزشی تأثیرپذیری داشته باشند. مورد سوم در ریشه های بحران سوگیری به انحا مختلف متعاقب تأثیرگذاری نهاد های علمی، جامعه است. طبق نظر همه پژوهشگرانی که اشاره شد، قطعاً سوگیری سهمی در تقویت مسئله تکرارپذیری دارد؛ ولی باید به نحوه اثرگذاری این سوگیری نیز توجه داشت. به طورکلی، سوگیری یا سبب انحرافی در بخش معرفتی فعالیت علمی دانشمند می شود و یا در انتشار پژوهش انحرافاتی ایجاد می کند. به طورکلی، این رویکرد به درستی بر اثرات ساختاری، انگیزشی و نهادی در تولید علم تأکید دارد؛ اما اغلب به تحلیل های انتزاعی از مفهوم تکرارپذیری نمی پردازد. در نتیجه، راه حل های آن معمولاً ناظر به سیاست گذاری یا اصلاحات نهادی اند و تحلیل های مفهومی یا فلسفی برای تکرارپذیری ارائه می نماید. بحث و نتیجه گیری: تحلیل های این مقاله نشان می دهد بحران تکرارپذیری، برخلاف ظاهر آن، الزاماً نشانه ای از زوال علم یا فروپاشی روش علمی نیست؛ بلکه ریشه های عمیق تری دارد که به درک نادقیق از ماهیت تکرارپذیری، فقدان توجه به تفاوت های میان رشته ای، و تسلط نوع خاصی از معرفت شناسی علمی بر ارزیابی اعتبار پژوهش ها بازمی گردد. درواقع، آنچه بحران می نماید، در بسیاری موارد نتیجه تعمیم نابه جای معیارهای خاص یک حوزه (مثلاً فیزیک آزمایشگاهی) به حوزه هایی کاملاً متفاوت (مانند روان شناسی یا انسان شناسی) است. با تکیه بر چهارچوب زمینه مند این مقاله، می توان ادعا کرد که تکرارپذیری نه یک معیار همگانی و صلب، بلکه یک سازه متغیر، وابسته به نوع علم، هدف پژوهش، زمینه فرهنگی، و انتظارات نهادی است. بنابراین، بازاندیشی در این مفهوم می تواند به کاهش دوگانه انگاری سطحی (برای مثال علم خوب = تکرارپذیر / علم بد = غیرقابل تکرار) کمک کند، امکان پذیری یک «معرفت شناسی تطبیقی» که به جای تلاش برای وحدت گرایی، به تمایزها احترام بگذارد را تقویت می کند و رهنمون های علمی واقع گرایانه تری برای اعتبارسنجی پژوهش ها پیشنهاد دهد. همان گونه که ما در این پژوهش با معرفی طیف تنوع اشکال تکرار در چند محور، پیشنهاد تجویز طیفی از سیاست های کنترلی و تنظیمی متناظر با هر سطح را دادیم. استفاده از این چهارچوب ها می تواند به پژوهشگران، داوران مقالات و نهاد های فعال در حوزه علم یاری دهد تا ملاحظات معطوف به مسئله تکرارپذیری و افزایش اعتبار دستاورد ها را ناظر به موقعیت هر حوزه علمی افزایش دهند. نهادهای علمی می توانند با تعیین راهبردها و ایجاد زیرساخت هایی که تکرارپذیری را زمینه مند می بینند، به طراحی راهنماها و شاخص های ارزیابی متناسب با هر حوزه (مطابق سه محور کنترل، پویایی و هدف) به سیاست گذاران کمک کنند تا از اجبار استانداردهای یکسان به همه رشته ها خودداری کنند. استفاده از چهارچوب طیفی در داوران مقالات برای درک زمینه پژوهش ارسالی و قضاوت واقع بینانه درباره تکرارپذیری نیز می تواند سودمند باشد. تقدیر و تشکر: پژوهشگران بر خود لازم می دانند از تمامی استادانی که آنها را در انجام این پژوهش یاری کرده اند، کمال تقدیر و تشکر را داشته باشند. تعارض منافع: در این پژوهش هیچ گونه تعارض منافعی وجود ندارد جدول 1. طیف گونه های مختلف تکرار در سه محور کنترل، پویایی و هدف محور موقعیت آغاز طیف موقعیت میانه طیف موقعیت پایان طیف کنترل کنترل دقیق متغیرها؛ آزمایش های با پروتکل ثابت کنترل نسبی متغیرها با ترکیب قواعد و انعطاف پذیری کنترل اندک؛ متغیرهای پیچیده و کمتر قابل پیش بینی پویایی سیستم های ایستا و قابل پیش بینی سیستم های نیمه پویا با پیچیدگی متوسط سیستم های کاملاً پویا و پیچیده هدف تأیید و اثبات نتایج موجود ترکیب تأیید و کشف نتایج جدید کشف و اکتشاف نتایج یا پدیده های نو جدول 2. شاخص های موقعیت یابی پژوهش ها در چارچوب طیفی سه محوره محور پرسش شاخص معیارهای ممکن کنترل تا چه اندازه امکان کنترل دقیق بر متغیرها وجود دارد؟ - وجود پروتکل های دقیق آزمایشگاهی- توان بازسازی شرایط محیطی- نقش دخالت انسانی پویایی آیا موضوع مطالعه ماهیتی پویا و وابسته به متغیر های غیرقابل پیش بینی دارد؟ - تشریح ملاحظات راجع به مؤلفه های ناشناخته و غیرقابل محاسبه هدف هدف اصلی تکرار چیست؟ - آزمون مجدد نتایج (تأیید)- توسعه ایده قبلی (تلفیقی)- گشودن افق های جدید (اکتشافی)Replicability as a Contextual Concept: Rethinking the Reproducibility Crisis in Science
Extended Introduction and Objectives: Replicability has long been regarded as one of the fundamental criteria distinguishing science from other forms of knowledge. The notion that a scientific finding must be reproducible under similar conditions by independent researchers has implicitly served as a foundation for public trust in scientific results. However, over the past two decades, an increasing number of reports concerning failures to replicate reputable studies—particularly in psychology, biomedical sciences, and social sciences—has triggered what is now widely known as the replicability crisis. This paper, drawing upon philosophical analysis and a review of scholarly and media discussions, seeks to provide new insights by challenging the view of replicability as a singular, universal, and value-free concept. Instead, we propose understanding replicability as a context-dependent and value-laden construct. Based on this perspective, we offer a revised interpretation of what has been labeled a “crisis,” suggesting that it actually reflects a mismatch between discipline-specific expectations of replication and the inappropriate generalization of criteria derived from particular sciences to all others. Accordingly, we propose a conceptual model to examine diverse forms of replication across disciplines, outlining a spectrum of replication types and suggesting corresponding guidelines for research management. The article ultimately aims to provide a conceptual framework for understanding replicability as a gradational phenomenon, with significant implications for the philosophy of science and research policy. Method: Since the mid-20th century, critical discussions have challenged the ideal of value-free science, emphasizing that the amount of evidence deemed sufficient for theory confirmation often depends on value-based considerations. Recent findings reveal that researchers are guided—often unintentionally—by judgments influenced by various epistemic and non-epistemic values throughout scientific inquiry. Consequently, the traditional notion of a value-neutral science has lost much of its support, with most contemporary philosophers acknowledging the inevitable role of values in scientific reasoning. Rather than debating the mere presence or absence of values in science, contemporary scholarship focuses on distinguishing between legitimate and illegitimate influences of values—a distinction referred to as the new demarcation criterion. In this paper, building on the literature concerning the role of values in science, we critically examine major responses to the replicability crisis and, in the final section, address replicability as an epistemic value. Specifically, we investigate whether replicability can be considered a universal epistemic standard across all scientific domains. Results: Media and academic discussions surrounding the replicability crisis generally fall into two broad categories: Statistical and methodological approaches, which focus on the deficiencies and limitations of testing instruments and statistical tools. Institutional and sociological approaches, which emphasize the influence of structural and external incentives on declining replicability. Three major factors contributing to the crisis can be identified. The first two relate to statistical methodology: (1) the choice of significance thresholds and (2) the determination of prior probabilities—both of which, as shown, are susceptible to value-laden judgments. The third factor concerns bias in its various forms, arising from the influence of scientific institutions and broader social contexts. Although most scholars acknowledge that bias contributes to the replicability problem, its mechanisms of influence are often overlooked. Bias can distort the epistemic dimensions of inquiry (e.g., data interpretation) or the disseminative phase (e.g., publication practices). While institutional perspectives rightly highlight structural, motivational, and policy-related factors, they often neglect the conceptual and philosophical dimensions of replicability. As a result, proposed solutions tend to focus on administrative or policy reforms rather than conceptual clarification. Discussion and Conclusion :The findings of this paper indicate that the so-called replicability crisis is not necessarily a symptom of the decay of science or the failure of the scientific method. Rather, it reflects deeper issues—namely, misunderstandings about the nature of replicability, neglect of disciplinary diversity, and the dominance of a monolithic epistemology in evaluating research validity. In many cases, what appears as a “crisis” is actually the result of misapplied criteria—for instance, extending standards appropriate to experimental physics to disciplines such as psychology or anthropology. From a contextual standpoint, replicability should thus be viewed not as a rigid, universal benchmark but as a variable construct contingent upon the type of science, research aims, cultural context, and institutional expectations. Reconceptualizing replicability in this way can help move beyond simplistic dichotomies (e.g., good science = replicable / bad science = non-replicable), promoting a comparative epistemology that values methodological diversity rather than enforcing uniformity. In this study, by identifying a spectrum of replication types across multiple dimensions, we propose corresponding policy and regulatory recommendations tailored to each level. Applying such frameworks can assist researchers, reviewers, and scientific institutions in addressing replicability issues more effectively and enhancing the credibility of research outcomes within their respective contexts. Scientific institutions, by adopting strategies and infrastructures that treat replicability as context-sensitive, can develop evaluation guidelines and indicators aligned with the specific needs of each field (based on three dimensions: control, dynamics, and purpose). This approach can prevent the imposition of uniform standards across all disciplines. Similarly, journal reviewers can benefit from a spectral framework to better assess the contextual features of submitted research and make more balanced judgments regarding its replicability. Acknowledgments : The authors would like to express their sincere gratitude to all professors and colleagues who provided guidance and assistance during this research. Conflict of Interest: The authors declare that there is no conflict of interest regarding this study.
تبلیغات
