تأملی پدیدارشناسی بر ابعاد سیاستگذاری علمی در آموزش عالی ایران
آرشیو
چکیده
هدف: تحقیق حاضر ابعاد سیاست گذاریِ علمی در آموز عالی ایران را از دیدگاه اعضای هیئت علمی موردمطالعه قرار داده است. روش پژوهش: روش تحقیق حاضر از نوع کیفی و به طور خاص راهبرد پدیدارشناسی بکار گرفته شد. مشارکت کنندگان تحقیق استادان چندین دانشگاه دولتی در کشور بودند. با شیوه نمونه گیری ترکیبی ( هدفمند و گلوله برفی) با 15 نفر از این استادان به عنوان نمونه، مصاحبه نیمه ساختاریافته به عمل آمد. داده ها پس از پیاده سازی به شکل استقرائی و به شیوه کدگذاری دو مرحله ای بارنی گلیزر (1999) مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که مفهوم سیاست گذاری علمی در آموزش عالی ایران می تواند شامل تصحیح قوانین، تغییردادن ساختارهای دانشگاهی، تأکید بر دانش عملی و مهارت محوری، پیوستگی صنعت و دانشگاه، روزآمدسازی برنامه های درسی، پاسخگویی اثربخش در راستای مسائل جامعه، فرهنگ سازمانی نوگرایی، حفظ خودگردانی دانشگاه، رشد منابع اقتصادی خودکفا و تثبیت نظام تضمین کیفیت باشد. نتیجه گیری: مفهوم سیاست گذاری علمی مناسب در آموزش عالی سبب برنامه ریزی آینده نگارانه دانشگاه ها و پیش بینی نیازهای فعلی خود و مسائل پیش روی جامعه و دانشگاه ها در آینده می گردد.A Phenomenological Reflection on the Dimensions of Scientific Policy Making in Higher Education in Iran
Objective: The current research has studied the dimensions of scientific policy making in Iran's higher education from the point of view of faculty members. The present research method was qualitative and specifically phenomenological strategy was used. The research participants were professors from several public universities in the country. Semi-structured interviews were conducted with 15 professors using a combined sampling technique (purposive and snowball sampling). After implementation, the data were analyzed inductively using Barney Glaser's (1999) tow-stage coding method. Results: The research findings revealed nine components that influence scientific policymaking in higher education. These components include: reforming laws, restructuring universities, emphasizing practical and skill-oriented knowledge, fostering connections between industry and academia, updating curricula, ensuring effective accountability in response to societal issues, promoting a modern organizational culture, preserving the autonomy of universities, enhancing self-sufficient economic resources, and stabilizing the quality assurance system. Conclusion: The concept of appropriate scientific policy in higher education causes universities to plan ahead and anticipate their current needs and the issues facing society and universities in the future.
تبلیغات
