International Multidisciplinary Journal of Pure Life (IMJPL)

از نسل حضرت ابراهیم (علیه السلام)، پیامبرانی به رسالت مبعوث شدند، که امروزه پیروان آن ها سه دین بزرگ و زنده جهان- یهودیت، مسیحیت و اسلام- را به وجود آورده اند. مشخصه مشترک این سه دین، در توحیدی بودن آن هاست. پیروان این ادیان، خدای ابراهیم(علیه السلام) را می پرستند، و او را خالق خود و جهان می دانند. با این حال وقتی به متون مقدس یهودیان و مسیحیان مراجعه می کنیم، تصویری که تورات و انجیل از خداوند ارائه می دهند، با توصیف قرآن از خداوند، کاملاً متفاوت و گاه شرک آمیز است. حال این پرسش مطرح می شود که علت این تناقضات چیست؟ در این مقاله، با استفاده از روش کتابخانه ای و با رویکردی تحلیلی- توصیفی، به بررسی مبانی اعتقادی ادیان توحیدی بر پایه توحید ذاتی پرداخته شد، و تلاش شد توحید ذاتی در قرآن کریم، توحید ذاتی در عهدین و مواجهه قرآن با عهدین در خصوص توحید ذاتی، مرور شود. نتیجه تحقیق مبین این مطلب بود، که تورات و انجیل مورد پذیرش قرآن است؛ اما آن چه امروزه با نام این کتاب ها وجود دارد، دستخوش تحریف گشته، و عقایدی مغایر با توحید در آنانراه یافته است، که مورد انتقاد قرآن قرار گرفته، و آیات متعددی در رد آن نازل شده است.

دین مبین اسلام و ادیان توحیدی یهودیت و مسیحیت، هر یک دارای کتب مقدسی هستند، که این کتاب ها مبنای ایمان مؤمنان به این ادیان است. کلمه ها، پیامبران معانی اند، و در این پیام گذاری، مانند رسولان و پیامبران، تابع محیط و آداب و سنن و حوزه های مأموریت خویش اند. مجموعه کلمه ها و جملات که از هدفی خاص پیروی می کنند، و بازگوی وقایعی در گذشته و یا توصیف رخدادی می باشند، قصه و قصه پردازی است. قصه پردازی و خلق آن، ریشه در خلقت، رشد و تکوین آدمی، جامعه اولیه او و نخستین تمدن ها دارد. هنر قصه پردازی از طرف دین مبین نیز به رسمیت شناخته شده است، و تقریباً در تمام کتاب های آسمانی به ویژه قرآن کریم، به میزان قابل توجهی مورد استفاده قرار گرفته است. بنابراین قصص قرآن با عهد قدیم به ویژه در داستان پیامبران، دارای مشترکات فراوانی است؛ ولی نوع پردازش قصص در قرآن کریم با کتب مقدس، متفاوت است. در این تحقیق با توجه به اهمیت قصص در قرآن و عهدین، به بررسی تطبیقی آن در این دو منبع پرداخته شد.

در این مقاله به استناد قرآن و عهدین، و هم چنین با مراجعه به منابعی که در این زمینه وجود دارد- به ویژه تفاسیر- مبانی مشترک و ویژه ای را در مورد نبوت و وحی، تعیین و به تحقیق پرداخته است. در این هم سنجی قرآن و عهدین، به این نتیجه رسیدیم که انبیا، واسطه هایی بودند که کلام خدا را به این جهان نازل می کردند؛ ولی در عهد قدیم این واژه بر دیگر افراد نیز اطلاق می شد؛ و در عهد جدید، انبیا به رسولان و حواریون مسیح و افرادی که در طول زمان، پیغام خدا را دریافت می کنند، و به مردم می رسانند، اطلاق می شود . نکته دیگر این که انتخاب نبی برحسب مشیت و اراده خداوند، از مشترکات قرآن و عهد قدیم است. در عین حال، قرآن کریم بر دائمی بودن نبوت برای نبی تأکید می ورزد؛ اما عهد قدیم این موضوع را نمی پذیرد . تفاوت انبیا از لحاظ مراتب فضل و کمال جزو مشترکات قرآن و عهدین است . قرآن و عهدین به وجوب اطاعت مردم از انبیا اشاره می کند . تعالیم انبیا از مشترکات قرآن و عهدین است؛ و هم چنین توحید و قیامت و حیات جاوید نیز از نقاط اشتراک قرآن و عهد جدید است. دانشمندان مسلمان و علمای عهد قدیم در معنای معجزه اشتراک عقیده دارند. قرآن و عهدین ضمن این که خداوند را مبدأ معجزات می دانند، برخی از معجزات را به نفوس پیامبران استناد می دهند؛ مشروط بر این که به اذن خداوند باشد. قرآن و عهدین، عصمت انبیا را در دریافت و ابلاغ وحی می پذیرند. عصمت عملی و اعتقادی انبیا از اختصاصات قرآن است . قرآن و عهدین از موسی (علیه السلام) به عنوان کلیم الله یاد می کند؛ پیامبری که به تعدد معجزه، مشهور است. از دیدگاه قرآن و عهد قدیم؛ وحی، نوعی آگاهی فرابشری و تعلیم قدسی، ملکوتی و یک آموزه غیبی است، و حاصل مکاشفات و اشراقات درونی پیامبر نیست . مکاشفه مخصوص خدا در عیسی (علیه السلام)، مورد پذیرش قرآن و عهد قدیم نیست . نکته آخر این که، نقطه مشترک شرایع الهی، نجات و رهایی بشر است، که این عمل توسط وحی انجام می گیرد. در قرآن و عهد قدیم، دستورها و شرایع نازل شده به وسیله پیامبران موجب نجات و رهایی است.

ارتباط و نیاز مخلوقات به امام، مانند ارتباط آفرینش آن چیزی که در زمین است، با آفرینش آدم و بنی آدم است، و به همین دلیل تشکیل جامعه ای که در آن ستم مفهومی نداشته باشد، و ستمگر بر سرنوشت مردم آن مسلط نباشد، دغدغه بشر از گذشته تاکنون بوده است، لذا مسئله مهدویت در کتاب های آسمانی مطرح شده است. در عهدین، امید بستن به جهانی روشن و نورانی که در آن آدمی بر همه خواسته های خود کامیاب، و از گناهان پاک شود، و از همه دلبستگی های مادی و جلوه های زشت آن رهایی یابد، و به وجود منجی که برآورنده آرزوها و نیازها است، ایمان بیاورد، آشکارا دیده می شود. ادیان یهودیت و مسیحیت در انتظار ظهور موعود و منجی جهان، که عدالت واقعی را در آخرالزمان در سراسر جهان برقرار نماید، به سر می برند؛ البته نجات دهنده واقعی، خداوند قادر و عالم بر همه چیز است. در این مقاله سعی شد به طور اجمالی به این مسئله پرداخته شود، که منجی بشریت در ادیان بزرگ کنونی چگونه بیان شده است.