درخت حوزه‌های تخصصی

خون سومین جزء سیستم گردش خون است که همراه با افزایش متابولیسم به هنگم فعالیت های ورزشی ، تغییراتی نیز درآن به وجود می آید. زمانی که مدت فعالیت های ورزشی رو به فزونی می گذارد، تغییر مایعات بدن به منظور حفظ کارایی مهارت های ورزشی اهمیت خاصی پیدا می کند واین موضوع نه تنها زمان تمرین ومسابقه را تحت الشعاع قرار می دهد، بلکه بری حفظ سلامتی نیز جنبه ی حیاتی دارد. برخی از تغییرات هماتولوژیکی موجود، غیر معنی دار وبرگشت پذیرند،در حالی که بعضی نیز متاثر از شدت ومدت فعالیت ورزشی حاکی ازسندرم پرتمرینی است. در این راستا مطالعه ی حاضر نیز به بررسی برخی از شاخص های گلبول قرمز از جمله تعدادگلبولهای سرخ‹RBC›،هموگلوبین‹HGB›،هماتوکریت‹HCT›،حجم متوسط گلبول های سرخ ‹MCV› حجم متوسط هموگلوبین‹MCH› وغلظت متوسط هموگلوبین‹MCHC›، قبل وبعد از فعالیت های هوازی در قالب یک روش نیمه تجربی می پردازد.بدین ممنظور 15 ورزشکار نخبه به عنوان آزمودنی انتخاب شدند از افراد در حالت استراحت ‹نیم ساعت قبل از فعالیت› 10 سی سی خون گرفته شد.سپس فعالیت شدید هوازی در قالب آزمون بروس تا سر حد خستگی انجام شد .دراین بین ضربان قلب افراد نیز اندازه گیری گردید.بلافاصله پس از فعالیت نمونه های خون جهت بررسی شاخص های فوق در لوله های آزمایش محتوی هپارین جمع آوری شد.داده های حاصل از پیش وپس آزمون توسط برنامه ی 7.5 SPSS تجزیه وتحلیل گردید.

نمونه آماری این پژوهش توصیفی – میدانی182 نفرازدانشجویانی است که واحد درسی تربیت بدنی یک را به تازگی انتخاب کرده بودند. به منظور تعیین نمونه آماری برای دامنه سنی 22 سال وکمتر 66 نفر وبرای دامنه سنی 23 سال 65 نفر وبرای دامنه سنی 24 سال وبیشتی 51 نفر به طور تصادفی انتخاب شدند. پس از تعیین نمونه ی آماری واجرای تست های منتخب به عملکرد دانشجویان بر روی هرکدام ازمواد یک نمره ی خام اختصاص داده شد وسپس شاخص های آماری هرسه گروه سنی تحقیق بایکدیگر وبا نتایج پژوهش های مشابه درداخل وهنجارهای خارج از کشورمقایسه شد وبا مقایسه میانگین نتایج تست های مشترک بین هرسه گروه سنی ملاحظه گردید که با افزایش سن از 22به 24 سال وبیشتر در تمامی مواد حد نصاب ها به تدریج افت داشته اند بویژه روند افت درتست های درازونشست، دوی رفت وبرگشت، دوی سرعت ودوی یک مایل محسوس تر بوده است.از مقایسه نتایج با نتایج پژوهش های مشابه داخل چنین استنباط شده است که عملکرد گروه نمونه در سطح پایین تری قرار داشته که شاید علت آن زمان اجرای تست ها باشد.چراکه،دراین تحقیق برخلاف تحقیقات مشابه داخلی به دلیل هدف هنجار یابی کسب معیاری مناسب برای مقایسه وضعیت دانشجویان قبل وبعد ازتدریس، زمان اجرای تستها درابتدای دوره وشروع واحد آمادگی جسمانی بوده است.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیرتمرینات کششی قبل وبعد از تمرین برکاهش دردساق پا دردختران دانشجوی رشته ی تربیت بدنی است.تعداد 24 آزمودنی با دامنه ی سنی 20 -25 سال از میان دانشجویانی که واحد دوومیدانی را می گذرانند ودچار درد ساق پا بودند،انتخاب شدند ودر دوگروه دوازده نفری قرار گرفتند. گروه اول فعالیت های عادی کلاس راانجام دادندو گروه دوم در کنار فعالیت های عادی کلاس ،در تمرینات خاص به مدت 12 جلسه که هر جلسه قبل وپس از تمرینات کلاس با انجام دونوع تمرین کششی شامل سه تکرار 30 ثانیه ای وانجام چهار نوع تمرین قدرتی شامل 40 تکرار بود،شرکت داده شدند. در این تحقیق ، دامنه ی حرکتی مچ پای آزمودنی ها در سه نوبت جلسه ی اول ،ششم ودوازدهم به وسیله ی گونیا متر اندازه گیری شدوجهت بررسی تاثیر تمرینات خاص روی کاهش درد توسط پرسشنامه Verbal Retting Scale درسه نوبت جلسه ی اول ،ششم ودوازدهم در هر دوگروه انجام گرفت که نتایج به دست آمده نشان می دهد.انجام حرکات کششی قبل وپس ازتمرینروی عضلات ساق پا، روی کاهش درد ساق پا وافایش دامنه ی حرکتی مفصل مچ پا در حالت خم وباز شدن با اطمینان 95 درصد تاثیر معنی داری داشته است.

درتحقیق حاضر، اثر هیپرگلیسمی برمتابولیسم کربوهیدرات درطول یک فعالیت شدید استقامتی مورد بررسی قرار گرفت.بدین منظور هشت آزمودنی مرد ورزشکار برای دو نوبت ودرهرنوبت به مدت 120 دقیقه روی دوچرخه ی ارگومتربا شدت تقریباً70 درصدازحداکثراکسیژن ،مصرفی ‹ › رکاب زدند.در آزمایش کلمپ گلوکز‹A› 30 دقیقه قبل از شروع ورزش وزمان ورزش غلظت گلوکز خون آزمودنی ها با تزریق وریدی گلوکزدر حدود 12 میلی مول در لیتر،نگاه داشته شدودرآزمایش کنترل ‹B›به مقدار حجم مشابهی که درآزمایش اول گلوکز تزریق شده بود،محلول9/0 درصد سالین تزریق گردید. با محاسبه ی مقدار کل اکسیداسیون کربوهیدراتمشخص شدکه درآزمایشA اکسیداسیون کربوهیدراتنسبت به آزمایش Bبطور معنی داری ‹P<0/001› بالاتر است وحداکثر مقدارگلوکز دریافتی بین دقایق 100 تا 120 ورزش بین 33/1 وg/min 78/2 متغیر می باشد مقدار گلیکوژن عضله پس از هردو آزمایش نسبت به زمان استراحت بطور معنی داری ‹P<0/01›کاهش یافته بود‹3/170 درمقابل ?mol/g dry Wt 206 ›.تفاوت در کاهش گلیکوژن عضله دربین دو آزمایش را می توان مربوط به ذخیره شدن 6/22 گرم گلوکز ،درزمان 30 دقیقه ی تزریق اولیه ی آن دانست.نتایج این تحقیق نشان می دهد که حفظ هیپرگلیسمی موجب افزایش اکسیداسیون کربوهیدرات ودریافت گوکز می شود وتاثیری در ذخیره سازی گلیکوژن عضلات ندارد.اگرچه هیپرگلیسمی ممکن است منجر به ذخیره سازی منابع دیگر کربوهیدرات به ویژه ذخایر کبدی نیزشود.

هدف تحقیق ،بررسی تاثیر تمرینات هوازی با شدت 56 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره برتغییرات لیپوپروتئین های پلاسمای خون وکارایی دستگاه گردش خون مردان جوان دیابتی IDDM با دامنه ی سنی 18-28 سال است.از بین بیماران دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت شهرستان همدان ،تعداد25 بیمار واجد شرایط ،انتخاب وبه طور تصادفی به دو گروه تجربی ‹15 نفر› وگروه کنترل‹10 نفر›تقسیم شدند. گروه تجربی تحت تمرینات تناوبی هوازی به مدت 9 هفته ودر هر هفته سه جلسه 30 تا60 دقیقه در محیط پارک جنگلی قرار گرفتند .برای بررسی تغییرات اجزای چربی ولیپوپروتئینهای پلاسمای خون شامل TG،T-CHO،VLDL-C،LDL-C،HDL-C ونسبت های HDL/T-CHO،HDL/LDL ،نمونه ی خون وریدی آزمودنی ها قبل وبعد از اتمام دوره ی تمرین درحالت استراحت اخذ گردید. برای بررسی متغیرهای وابسته در گروه های مستقل ووابسته، ازروش آماری از آنالیز رگرسیون چند متغیری استفاده شد.براساس نتایج حاصله ،کاهش معنی داری در کلسترول تام وافزایش چشمگیری در آنتی ریسک قلبی –عروقی HDL-C ونیز قند خون گلیکوزیله گروه تجربی به دست آمد. سایر تغییرات پدیده آمده در لیپوپروتئین ها واجزای چربی خون نیز از جنبه ی بالینی قابل توجه است. به نظر می رسد اندازه ی شدت یا حجم مدت ورزش تناوبی اکسایشی زیربیشینه در محیط خشک ،تحت شدت کار 56% HRR به موازات برخورداری بیماران از سطح برتر آمادگی بدنی نخستین ‹گروه آزمایشیml/kg/min 7/57 وگروه گواه ml/kg/min 6/46› برای برانگیختگی فرایندهای متابولیک اکسایش چربی ،به ویژه فراخوانی لیپوپروتئین های پلاسمایی، احتمالاً چندان شدید نبوده است.

هدف کلی این تحقیق، عبارت از بررسی تمرینات هوازی منتخب بر بعضی از عوامل خطرزای قلبی –عروقی درافراد غیر سیگاری وسیگاری است .به منظور تعیین وانتخاب جامعه ی آماری این تحقیق، اعضای هیئت علمی مرد دانشگاه های مشهد دردامنه ی سنی 40-55 سال درنظر گرفته شد.ازبین کل جامعه آماری ،30 نفر سیگاری و30 نفرغیرسیگاری به طور تصادفی انتخاب شدندو نمونه های تحقیق راتشکیل دادند .این نمونه ی نیز به صورت تصادفی به دو گروه کنترل ودوگروه تجربی ‹ غیر سیگاری وسیگاری› تقسیم شدند. هر دوگروه تجربی غیر سیگاری وسیگاری به مدت 10 هفته تحت تاثیر برنامه ی تمرینی منتخب قرار گرفتند، درحالی که گروه های کنترل از تمرین بازداشته شدند.متغیرهای تحقیق شامل وزن بدن ،درصد چربی زیر پوستی ،ضربان قلب، فشارخون سیستولی ودیاستولی، تری گلیسرید، کلسترول تام،LDL-C وHDL-C می باشند.اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمون T درسطح 05/0 در گروه های مستقل وبا استفاده از نرم افزار رایانه ای ‹spss› موردتجزیه وتحلیل قرار گرفت.تفاوت معنی داری بین فشارخون سیستولی وHDL-C مربوط بهآزمودنی های غیرسیگاری قبل وپس ازبرنامه تمرین بدنی ملاحظه گردید.همچنین بین ضربان قلب آزمودنی های سیگاری قبل وپس از اجرای تمرین بدنی تفاوت معنی داری ملاحظه گردید.

برخی از آسیب های بافتی بر اثر اجرای فعالیت های بدنی را می توان با استفاده از آنزیم های سرم،مورد ارزیابی قرار داد.هدف تحقیق حاضر،بررسی تاثیر مصرف محلول قندی رقیق قبل ازاجرای فعالیت هوازی بیشینه برروی تغییرات نامطلوب لاکتاتدهیدروژناز وآلدولازاستبه همین منظور دوگروه ده نفری ‹با میانگین سنی 07/2? 1/22 و2? 3/21 سال وتوده ی بدون چربی 57/5? 41/65 و03/50? 93/60 کیلوگرم› داوطلب مرد برای شرکت دراین تحقیق انتخاب شدند. نمونه های خون سیاهرگی یک ساعت قبل از شروع مسابقه ‹دو 3000 متر› ازدست راست گرفته شد.سپس 500 سی سی محلول 5/2 درصد سوکروز به آزمودنی های گروه آزمایش و500 سی سی شبه دارو به آزمودنی های کنترل داده شد. خون گیری نهایی درست بلافاصله پس ازقطع فعالیت ورزشی انجام شد.بر اساس نتایج به دست آمده،می توان گفت که مصرف محلول رقیق سوکروز قبل از مسابقه می تواند از افزایش بیش از حد فعالیت آنزیم های سرمی جلوگیری کند.

به منظور بررسی تاثیر دو شیوه ی مصرف ویتامین C برمیزان دامنه ی حرکتی وقدرت برونگرای عضلات تاکننده ی آرنج پس از کوفتگی تاخیری ،تعداد 37 نفر به ترتیب با میانگین سن،وزن وقد 02/22، 25/85 و58/159 در چهار گروه در تحقیق شرکت کردند. گروه اول ‹9›= n› با صرف 100 میلی گرم ویتامینC ،گروه دوم‹10=n› با مصرف 200 میلی گرم ویتامین C ،گروه سوم 9=n با مصرف دارو نما وگروه چهارم9=n به عنوان گروه کنترل شرکت کردندمصرف ویتامین C گروه هااز یک ساعت قبل از انجام انقباضات برونگرا تا 47 ساعت پس ازآن انجام شد.به منظور ایجاد کوفتگی از آزمودنی ها خواسته شده تا 70 انقباض برونگرا را با دست غیربرتر برروی صندلی مخصوص انجام دهند. مدت زمان هرانقباض 3 ثانیه وبین هرانقباض ،انقباض بعدی ،10 ثانیه استراحت منظور شد.همچنین مدت یک دقیقه استراحت بین هر10 انقباض لحاظ گردید .متغیرهایی که در چهار نوبت ،قبل1،24،48 ساعت پس از انقباضات برونگرا اندازه گیری شدند عبارتند از:1- میزان دامنه ی حرکتی آرنج 2- حداکثر قدرت برونگرای عضلات تاکننده ی ارنج.اطلاعات به دست آمده با روش آماری تجزیه وتحلیل گردید ونتایج زیر حاصل شد:1- کاهش دامنه ی حرکتی آرنج در کلیه ی گروه ها مشاهده شدوبین تاثیر دوشیوه ی مصرف ویتامین C دارونما برمیزان کاهش دامنه ی حرکتی آرنج قبل 1،24،48 ساعت پس از انقباضات برونگرا تفاوت معنی داری مشاهده نگردید. 2- حداکثر قدرت برونگرا نیز در کلیه ی گروه ها درطول دوران کوفتگی کاهش نشان دادونیز بین وتاثیر دو شیوه ی مصرف ویتامین قبل،C دارونما برمیزان حداکثر قدرت برونگرای عضلات تا کننده ی آرنج 1،24،48 ساعت پس از انقباضات برونگرا تفاوت معنی داری مشاهده نشد.

هدف ازاین تحقیق ارزیابی آمادگی عمومی وتدوین نورم های آمادگی جسمانی برای 226 نفر از دانش آموزان دختر سال اول نظام جدید به عنوان نمونه ی پژوهشی است که با استفاده از آزمون آمادگی جسمانی ایفرد،اندازه گیری صورت گرفت. پس از تدوین جلد اول نورم آمادگی جسمانی از لحاظ مقایسه ی آن با نورم های ملی واستانی ،مشاهده شد که دانش آموزان بیرجند درمقایسه بارکورد ملی واستانی در آزمون های درازونشست، دوسرعت 45 متر ،دو4?9 متر ،از رکوردهای بهتری برخوردارند،ولی در آزمون پرش جفت رکورد انان کمتر ازرکوردهای ملی واستانی است ودرآزمون کشش بارفیکس می توان گفت تقریباً رکوردهای هرسه گروه در یک سطح بوده که میانگین آن درهرسه گروه پایین می باشد.

تمرینات هوازی درآب که به اشکال مختلف دویدن ،پریدن وراه رفتن قابل اجراست،نتایج منحصر له فردی به دنبال دارد. تمرینات دویدن درآب ،به سه صورت دویدن درآب کم عمق،دویدن در آب عمیق بدون وسیله ی شناوری ودویدن درآب عمیق به کمک وسایل مخصوص شناورسازی اجرا می شود.دراین تحقیق،22 دختر غیر ورزیده ی دبیرستانی با میانگین سنی 82/0? 42/15 ، دردو گروه تجربی وشاهد ،پیش آزمون وپس آزمون ارزیابی توان هوازی ،ترکیب بدنی ،وزن ودو540 متر راانجام دادند.گروه تجربی با قرار گرفتن در آبی به عمق 70 درصد ارتفاع قد،برنامه ی تمرینی خود را با تکار سه روز درهفته آغاز کرده وبه مدت 18 هفته ادامه دادند. زمان دویدن درآب از20 دقیقه شروع شده وبه ترتیب هر جلسه یک دقیقه به آن اضافه شده به وری که درروز آخر،مدت زمان تمرین به 37 دقیقه رسیده است.میانگین درجه ی حرارت آب درطی جلسات تمرین نسبتاًثابت وبرابر2? 27 درجه ی سانتی گراد بوده است.نتایج به دست آمده عبارتند از:افزایش معنی دار7/4 درصدی مطلق ،کاهش معنی دار7/1 درصدی وزن بدن،کاهش معنی دار 5/6 درصدی چربی بدن وکاهش معنی دار 8/12 درصدی رکورد دو540 متر. درمجموع ،با توجه به نتایج تحقیقات انجام شده ،هدف از انجام تمرینات هوازی درآب،نوع تمرینات را مشخص می سازد:اگر هدف از انجام تمرینات ،حفظ آمادگی قلبی –عروقی ورزشکاران آسیب دیده وگروه های خاص می باشد،بهتر است که تمرینات درقسمت عمیق استخر،به کمک وسیله ی شناور سازی یا بدون آن انجام شود .اگرهدف از انجام تمرینات،افزایش افراد می باشد،بهتر است که تمرینات ،در قسمت کم عمق استخر وباحفظ الگوی دویدن در خشکی انجام گیرد.

آیا گرم کردن می تواند تاثیر زیادی در میزان قدرت عضلات فرد دریک جلسه تمرین یا مسابقه به وجود آورد؟ گرم کردن اعم از فعال ، غیر فعال ،تا چه حد موجب بهره گیری بیشتر از یک برنامه ی تمرینی خاص می شود ؟ رونشدن این نکات کمک می کند تا هرچه بهتر بتوانیم از برنامه های گرم کردن در فعالیت های ورزشی وتوانبخشی بهره بگیریم .برای اجرای تحقیق 40 نفر از دانشجویان واحد عمومی تربیت بدنی به صورت تصادفی انتخاب شدند بیست نفر درگروه اول ،یعنی گروه گرم کردن فعال وبیست نفر نیزدر گروه دوم یعنی گرم کردن غیرفعال‹دو آب گرم ›جایگزین شدند.آزمون حداتکثر قدرت ایزومتریک اختیاری دستها ‹متغیروابسته› با استفاده از دینامومتر درسه مرحله اجرا شد.مرحله ی اول ، پیش آزمون سنجش حداکثر قدرت ایزومتریک دست ها برای هردو گروه درشرایط یکسان اجرا گردید.در مرحله ی دوم، پس از اعمال متغیر مستقل تحقیق‹ شیوه ی گرم کردن فعال وغیرفعال›، آزمون حداکثر قدرت دست ها انجام شد.در مرحله ی سوم،آزمودنی ها به مدت هشت هفته وهر هفته سه جلسه تمرین معین را که برای هردو گروه مشترک بود،همراه با برنامه ی گرم کردن درابتدای آن انجام دادندوسپس آزمون حداکثر قدرت ایزومتریک دست ها اجرا شد.نتایج به دستآمده توسط آزمون t، برای گروه های مستقل وپیوسته در حد آلفای 5 درصد بررسی ومعلوم شد که احتمالاً گرم کردن اعم از فعال وغیر فعال موجب افزایش ایزومتریک اختیاری دست ها در یک جلسه تمرین یا مسابقه می شود واختلاف معنی داری بین میزان افزایش ناشی از روش گرم کردن وجود ندارد واین امر در میزان قدرت به دست آمده پس از دوره ی تمرینی ،مشابه با دو روش متفاوت گرم کردن نیز صادق است.