نقش ناگویی هیجانی و سبک های دل بستگی در پیش بینی ترس از ابتلا به بیماری در مادران دارای فرزند دبستانی در هنگام شیوع کرونا ویروس (کووید-19)

چکیده

هدف از این پژوهش بررسی نقش ناگویی هیجانی و سبک های دل بستگی در پیش بینی ترس از ابتلا به بیماری در مادران دارای فرزند دبستانی در هنگام شیوع کرونا ویروس (کووید-19) بود. روش پژوهش کّمی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش کلیه مادران دارای فرزند دبستانی شهر تهران در دوران شیوع کرونا در سال 1399 بودند. حجم نمونه 150 نفر از این افراد بر اساس فرمول پلنت از تاباکینگ، فیدل و اولمن (2007) و به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به مقیاس ترس از ابتلا به ویروس کرونا (FDCS) ویسی و همکاران (1399)، مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (TAS) بگبی، پارکر و تیلور (1994) و مقیاس سبک های دل بستگی بزرگسالان (AAS) کولینز و رید (1990) پاسخ دادند. داده های جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیره تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین ناگویی هیجانی و سبک های دل بستگی با ترس از ابتلا به بیماری در مادران دارای فرزند دبستانی در هنگام شیوع کرونا ویروس (کووید-19) رابطه معنادار وجود دارد (0/01>P). نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نیز آشکار کرد که 75/6 درصد واریانس ترس از ابتلا به بیماری کرونا ویروس به وسیله ناگویی هیجانی و سبک های دل بستگی تبیین می شود. یافته های این پژوهش نشان می دهد که ناگویی هیجانی و سبک های دل بستگی نقش مهمی در پیش بینی ترس از ابتلا به بیماری کرونا ویروس (کووید-19) دارند.