رابطه بین فراشناخت و فراهیجان با تحمل پریشانی: نقش واسطه ای انعطاف پذیری روان شناختی (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

هدف این پژوهش تعیین روابط ساختاری بین فراشناخت و فراهیجان با تحمل پریشانی با واسطه گری انعطافپذیری روانی دانشجویان بود. طرح پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل کل دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی استان مازندران بود. بدین منظور با استفاده از روش نمونه برداری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای، 352 دانشجو از واحدهای دانشگاه آزاد اسلامی استان مازندران انتخاب شدند و به پرسشنامه باورهای فراشناخت (ولز و کارترایت هاوتون، 2004)، مقیاس فراهیجان (میتمانسگروبر، بک، هوفر و شوبلر، 2009)، پرسشنامه پذیرش و عمل نسخه دو (بند و دیگران، 2011) و مقیاس تحمل پریشانی (سیمونز و گاهر، ۲۰۰۵) پاسخ دادند. برای بررسی برازش داده ها با مدل مفروض نخست، از روش تحلیل عاملی تأییدی جهت ارزیابی برازندگی الگوهای اندازه گیری و سپس از روش مدل یابی معادلات ساختاری به منظور بررسی برازندگی مدل ساختاری استفاده شد. یافته های حاصل از بررسی شاخص های برازش مدل نشان دهنده برازش مطلوب مدل مفروض برای داده ها بود؛ یعنی رابطه بین هریک از سازه های فراشناخت و فراهیجان با تحمل پریشانی با واسطه گری انعطاف پذیری روانی، بیشتر از رابطه مستقیم آن ها با تحمل پریشانی بود. درمجموع، نتایج این پژوهش بیانگر اهمیت نقش واسطه ای تحمل پریشانی در رابطه بین فراشناخت و فراهیجان با تحمل پریشانی بود.