توسعه برخلاف دیدگاه مدرن که یک مبادره ی علمی، فنی و مدیریتی محض است، به شدت یک امر ایدئولوژیک است. بر این اساس یک حکومت ایدئولوژیک باید الگوی توسعه ی خود را ارائه دهد. در این چارچوب، مقاله با طرح دو سؤال اصلی به شرح زیر آغاز می شود: ضرورت های نظریِ درانداختنِ طرحی نو در توسعه ی ایران چیست و چرا جمهوری اسلامی ایران باید هزینه های سنگین گشودن راهی جدید در توسعه را متحمل شود؟ پاسخ های کوتاه ما به این دو سؤال بدین قرار است که چون جمهوری اسلامی ایران یک حکومتِ ایدئولوژیک است و توسعه هم یک مبادره ی ایدئولوژیک. در مقام توضیح و تبیین مسئله ابتدا بر ضرورت توسعه و ضرورت مضاعف آن در موقعیت های ایدئولوژیک تأکید خواهیم کرد و نشان خواهیم داد که توسعه چیزی بیش از یک مبادره ی علمی، فنی و مدیریتی است. در تشریح نسبت میان دین و توسعه و تحولات پدیدآمده در آن تا رسیدن به مرحله ای که ارائه و پیاده سازی مدل خاصی از توسعه را از جانب دین انتظار می کشند، به تغییراتی اشاره خواهیم کرد که اولاً در «تلقی از دین» و ثانیاً در «موقعیت دین در جامعه» رخ داده است. سپس توضیح خواهیم داد که اگر دین نتواند الگوی توسعه ی خویش را ارائه دهد و ناگزیر شود از الگوهای طراحی و تجربه شده ی دیگران اقتباس کند، همه چیز را از دست خواهد داد و بافته های تاکنون خویش را پنبه خواهد کرد.
