یکی از آرمان های تمامی ملت ها و جوامع را توسعه و دستیابی به سطح بهتری از زندگی تشکیل می دهد. لذا، امروزه کاهش نابرابری های منطقه ای، به عنوان چالشی اساسی در مسیر توسعه، مورد توجه دولت ها است. پژوهش حاضر با هدف ارائه مدل بومی برای ارتقاء سطح توسعه یافتگی استان سیستان و بلوچستان با رویکرد توسعه پایدار، انجام شده است. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و توسعه ای، و از نظر روش، توصیفی از نوع همبستگی و ترکیبی از مطالعات کتابخانه ای و میدانی می باشد. جامعه آماری این پژوهش در روش دلفی، خبرگان آگاه به موضوع بوده اند که از میان آنها تعداد ۸۰ خبره با روش نمونه برداری گلوله برفی انتخاب شده است. برای آزمون مدل ارائه شده نیز، جامعه آماری پژوهش شامل کلیه شاغلان دارای تحصیلات عالی در استان سیستان و بلوچستان بوده اند که با استفاده از روش نمونه برداری قضاوتی، تعداد ۳۸۲ نفر به عنوان نمونه انتخاب شده و داده های مورد نیاز به وسیله پرسشنامه محقق ساخته جمع آوری گردیده است. روایی سازه، به وسیله تحلیل عاملی تأییدی ارزیابی گردیده است. پایایی ابزار تحقیق با روش آلفای کرونباخ برابر ۰٫۹۶۸ به دست آمده است که نشان دهنده قابلیت اعتماد قابل قبول پرسش نامه می باشد. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری مناسب و با کمک نرم افزارهای SPSS و آموس منجر به ارائه مدل و نشان دهنده برازش مطلوب مدل ارائه شده می باشد. همچنین، مشخص شده است که متغیرهای اجتماعی، اقتصادی، و زیست محیطی، با توسعه پایدار در استان همبستگی معنادار دارند.
