هدف:این پژوهش به دنبال مقایسه اثربخشی دو برنامه آموزشی تاب آوری و مهارتهای ارتباطی بر سازگاری زناشویی بود. روش:روش پژوهش، آزمایشی و طرح آن پیش آزمون و پس آزمون چندگروهی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل زوجین دانشجوی شهرستان ساوه بود که تا سال 93 مدت یک تا هفت سال از زندگی زناشویی آنها می گذشت. نمونه شامل 72 نفر با سازگاری پایین بود که طی یک فراخوان عمومی به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در پژوهش، شامل پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر بود. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس تک متغیّری و چند متغیّری استفاده شد. یافته ها:نتایج حاصل از تحلیل کواریانس نشان داد که میزان سازگاری زناشویی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، افزایش داشته است. مقایسه دو روش آموزشی نشان داد که روش آموزش مهارت ارتباطی با اختلاف کمی نسبت به روش تاب آوری، در افزایش سازگاری زناشویی اثربخش تر بوده است. نتیجه گیری:آموزش مهارتهای ارتباطی و تاب آوری، هر دو باعث افزایش سازگاری زناشویی شده است. لذا برای بهبود سازگاری زوجین، پیشنهاد می شود هر دو برنامه مدّ نظر قرار گیرد
