کارآیی

هدف این پژوهش، ارزیابی عملکرد تیم های فوتبال لیگ حرفه ای ایران از طریق مقایسه نتایج ورزشی که کسب کرده اند با نتایج ورزشی که بایستی با توجه به پتانسیل شان کسب می کردند، بود . روش پژوهش، توصیفی- تحلیلی و جامعه آماری آن 18 تیم فوتبال حاضر در فصل  89-1388 لیگ حرفه ای ایران بودند. به منظور محاسبه پتانسیل(امتیاز و رتبه قابل کسب) تیم ها از یک نسخه برونداد-محور تحلیل پوششی داده ها استفاده شده است. از تعداد 18 تیم مورد مطالعه، فقط رتبه واقعی و رتبه پتانسیل دو  تیم (سپاهان و استیل آذین) یکسان می باشد. بر مبنای پتانسیل محاسبه شده، انتظار می رفت که تیم های سپاهان اصفهان (تیم اول لیگ)، پرسپولیس (تیم چهارم لیگ) و فولاد خوزستان (تیم دهم لیگ) رتبه های اول تا سوم را به دست می آوردند؛ ضمن اینکه دو تیم ابومسلم خراسان و استقلال اهواز (سقوط کرده به لیگ پایین تر) به ترتیب  با کسب رتبه پانزدهم و دهم در لیگ ماندگار می شدند و به جای آنها دو تیم پاس همدان و ملوان انزلی به لیگ پایین تر سقوط می کردند. وضعیت مشابهی در مورد سایر تیم ها نیز وجود دارد. قهرمان لیگ (سپاهان اصفهان)، تیمی است که بالاترین پتانسیل و کارآیی را دارد. برای قهرمانی در لیگ دو عامل داشتن پتانسیل کافی و استفاده کارآمد از منابع موجود  لازم است. ضمن اینکه به نظر می رسد برای کسب موفقیت ورزشی، استفاده بهینه از منابع موجود اهمیت بیشتری نسبت به داشتن پتانسیل داراست.

امروزه، مربیان فرایند آماده سازی و برنامه تمرینی جهت توسعه عملکرد انفرادی و تیم های ورزشی را با بهره گیری از روش های تحلیل آماری طراحی می کنند. هدف از این تحقیق، مطالعه کارآیی مهارت های عملکردی چهارگانه (سرویس، حمله، دریافت و دفاع روی تور) در جایگاه تیمی در قالب سه سطح در جدول رده بندی لیگ برتر والیبال ایران به عنوان شاخص میزان موفقیت تیمی بود. نمونه آماری متشکل از تمامی رقابت های فصل 1395 – 1396 به تعداد 151 بازی و در مجموع تعداد 53688 کُنش، فیلم برداری و ثبت بود که با استفاده از نرم افزار «دِیتا والی» مورد تأیید فدراسیون جهانی والیبال(FIVB) مورد پردازش قرار گرفتند. جهت توصیف داده ها از میانگین و انحراف معیار و برای مقایسه استنباطی داده های مرتبط با هر یک از مهارت ها در سه سطح، از تحلیل واریانس یک سویه استفاده شد. همچنین از آزمون های تعقیبی بونفرونی و دانت سی برای یافتن محل تفاوت های بین سطوح استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که در مهارت های «سرویس»، «حمله» و «دفاع» کارآیی سطح یک بهتر از سطح دو و سطح دو بهتر از سطح سه بوده است. اما در مهارت «دریافت»، کارآیی سطح یک بهتر از سطح سه و سطح سه بهتر از سطح دو بوده است. لذا چنین استنباط می شود که مهارت «دریافت» جزو آن دسته از مهارت های ویژه ای است که تفاوت را در تیم های سطح بالا محرز می کند.