خودگفتاری آموزشی

هدف از این پژوهش، تعیین اثر خودگفتاری آموزشی بر اجرای مهارت ساده و پیچیده و همچنین بررسی اثر آن بر برخی عوامل روانی مانند: تمرکز، اعتماد، احساس قوی بودن و آرامش بوده است. در این پژوهش از تعداد 42 نفر دانشجوی تربیت بدنی در دامنه سنی 20 تا 25 سال که واحد بسکتبال 1 و 2 را گذرانده اند استفاده شد. نمونه حاضر به شکل تصادفی ساده در دو گروه مساوی تجربی و گواه تقسیم شدند و پس از 15 دقیقه گرم کردن عمومی بدن و تمرین تکالیف ابتدا یک پیش آزمون بدون مداخله خودگفتاری، سپس یک پس آزمون با مداخله خودگفتاری از آنها به عمل آمد. در پایان کار به گروه تجربی پرسشنامه ای مبنی بر ارزیابی استفاده از عبارت خودگفتاری داده شد. در این پژوهش، برای طبقه بندی داده ها به لحاظ میانگین وانحراف معیار، از آمار توصیفی و برای تعیین اختلاف درون گروهی و برون گروهی به ترتیب از آزمون های تی همبسته و تی مستقل از نرم افزارspss با نسخه 5/11 در سطح معنی داری آلفای 05/0 استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد خودگفتاری آموزشی بر بهبود اجرای تکالیف مؤثر بوده و اثر آن بر مهارت پیچیده بیشتر بوده است. همچنین نتایج نشان داد که آزمودنی ها از خودگفتاری آموزشی به عنوان راهبردی مؤثر برای افزایش تمرکز، اعتماد، احساس قوی بودن و آرامش استفاده کرده اند.

خودگفتاری از مداخلات روان شناختی است که می تواند بر اجرای حرکتی فرد اثرگذار باشد. در تحقیق حاضر، راهبردهای مختلف خودگفتاری آموزشی و انگیزشی بر اجرای پاس و شوت بسکتبال بررسی شده است. از میان 187 دانشجویی که در نیم سال اول سال تحصیلی 88- 89 واحد تربیت بدنی عمومی 2 (بسکتبال) را اخذ کرده بودند، 72 دانشجوی کارشناسی (میانگین سنی12/1 ± 09/20) به صورت تصادفی به عنوان نمونة تحقیق انتخاب شدند. ابتدا، آزمون پاس سرعت و دقت و شوت دقت از آن ها گرفته شد. پس از بررسی طبیعی بودن توزیه داده ها، با استفاده از آزمون K-S شرکت کنندگان به طور انتخابی به دو گروه آزمایشی (خودگفتاری آموزشی، خودگفتاری انگیزشی) و کنترل تقسیم شدند و در دورة تمرینی 12هفته ای (هر هفته یک جلسة 20 دقیقه ای شرکت کردند. هر گروه از عبارت های متناسب با خودگفتاری آموزشی و انگیزشی استفاده کرد و بر گروه کنترل هیچ مداخله ای اعمال نشد. نتایج t همبسته به منظور مقایسة پیش آزمون و پس آزمون در هر گروه نشان داد زمان پاس سرعت در هر سه گروه کاهش معنی داری یافته است و امتیاز گروه خودگفتاری آموزشی در پس آزمون پاس دقت، در مقایسه با پیش آزمون آن افزایش معنی داری داشته است (05/0P<). به علاوه نتایج تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد گروه خودگفتاری آموزشی در مهارت های پاس دقت و شوت، در مقایسه با دو گروه دیگر به طور معنی داری اجرای بهتری داشت (05/0P<)، اما در مهارت پاس سرعت گروه خودگفتاری انگیزشی سرعتی بیشتر از گروه کنترل داشت (05/0P<). این نتایج از به کارگیری خودگفتاری انگیزشی به عنوان ابزاری مؤثر در کسب مهارت های سرعتی و خودگفتاری آموزشی به عنوان وسیله ای کارآمد در کسب مهارت های دقتی برای مبتدیان حمایت می کند.

هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر خودگفتاری آموزشی بر عملکرد و یادگیری پرتاب دارت در دوره های کودکی و نوجوانی بود. به این منظور تعداد 100 نفر (50 نفر از رده سنی 11-9 سال با میانگین سنی10.1 و 50 نفر از رده سنی 17-15 سال با میانگین سنی 16.08 ) به روش تصادفی ساده از بین داوطلبین انتخاب شدند، که هیچ کدام آشنایی با مهارت پرتاب دارت نداشتند و همگی راست برتر بودند . آزمودنی ها پس از شرکت در جلسه آموزشی و پیش آزمون به گروههای تجربی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی ها پس از 5 جلسه تمرین که در هر جلسه 7 بسته 3 کوششی تمرین را ادامه دادند و پس از 24 ساعت بی تمرینی در آزمون یادداری و انتقال شرکت کردند. در این پژوهش، برای طبقه بندی داده ها به لحاظ میانگین و انحراف معیار از آمار توصیفی و برای تحلیل داده ها از روش های غیر پارامتریک ( کروسکال والیس و ویلکاکسون) از نرم افزارspss نسخه ی 17 در سطح معنی داری آلفای 0.05 استفاده شد. نتایج نشان داد که خودگفتاری آموزشی موجب تسریع اکتساب، یادداری و انتقال مهارت پرتاب دارت در هر دو رده سنی شد، اما تاثیر آن در رده سنی نوجوانان بیشتر مشاهده شد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که خودگفتاری به عنوان یک راهکار شناختی در کنار تمرین بدنی می تواند مورد تاکید مربیان در هر دو رده سنی بویژه نوجوانان قرارگیرد.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر نوع کانون توجه با استفاده از راهبرد خودگفتاری آموزشی بر اکتساب و یادداری مهارت پاس سینه ی بسکتبال در نوجوانان پسر مبتدی بود. به این منظور، 59 دانش آموز داوطلب مبتدی (57/0±4/13سال) انتخاب و بعد از پیش آزمون به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. گروه کنترل بدون خودگفتاری، گروه خودگفتاری با کانون توجه درونی و گروه خودگفتاری با کانون توجه بیرونی، طی پنج جلسه به تمرین مهارت پاس سینه ی بسکتبال پرداختند. بعد از آخرین جلسه ی اکتساب، پس آزمون و بعد از دو هفته بی تمرینی، آزمون یادداری گرفته شد. نتایج حاصل از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و تحلیل واریانس یک طرفه همراه با آزمون تعقیبی بونفرنی نشان داد که از یک سو تفاوت گروه ها در بین مراحل اکتساب و یادداری معنا دار است، هر چند تفاوت بین اثرات دو نوع کانون توجه با استفاده از راهبرد خودگفتاری معنا دار نیست، اما از سوی دیگر تفاوت دو گروه تجربی با گروه کنترل معنا دار است. بنابراین، اگرچه خودگفتاری آموزشی باعث بهبود اکتساب و یادداری مهارت پاس سینه ی بسکتبال در مراحل ابتدایی یادگیری می شود، اما احتمالاً دستکاری نوع کانون توجه به صورت خودگفتاری تاثیر چندانی بر اکتساب و یادداری پاس سینه ی بسکتبال ندارد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش بازخورد افزوده به کوشش های موفق و ناموفق در تعامل با کانون توجه بر اجرا و یادگیری سرویس بلند بدمینتون بود. 44 دانش آموز دختر مبتدی با میانگین سنی 76/0±1/16 سال برای اجرای پژوهش داوطلب شدند. آزمودنی ها پس از اجرای پیش آزمون به صورت تصادفی به چهار گروه آزمایشی تقسیم شدند. گروه ها در طی 6 جلسه اکتساب، مطابق دستورالعمل برنامه ریزی شده به تمرین تکلیف سرویس بلند بدمینتون پرداختند. قبل از اجرای سرویس، گروه کانون توجه درونی از طریق خودگفتاری عبارت ""کشش دست به عقب"" و گروه کانون توجه بیرونی واژه ""هدف"" را با خود تکرار کردند. آزمودنی ها پس از هر 3 کوشش متناسب با گروه خود، پس از کوشش های موفق یا ناموفق، بازخورد آگاهی از اجرا دریافت کردند. آزمون های یادداری و انتقال، 48 ساعت بعد از مرحله اکتساب اجرا شد. برای تحلیل داده ها در مرحله اکتساب از تحلیل واریانس عاملی با اندازه گیری مکرر و در آزمون های یادداری و انتقال از تحلیل واریانس دوطرفه (0.05≥P) استفاده شد. نتایج نشان داد که پیشرفت در مرحله اکتساب، معنادار و اثر تعامل کانون توجه با نوع بازخورد هم در مرحله اکتساب و هم در آزمون یادداری و انتقال معنادار بوده است؛ به طوری که در شرایط کانون توجه درونی، گروه بازخورد در کوشش های ناموفق و در شرایط کانون توجه بیرونی، گروه بازخورد در کوشش های موفق اجرا و یادگیری بهتری داشتند. پیشنهاد می شود که در زمان آموزش مهارت های حرکتی و استفاده از بازخورد به کوشش های موفق و ناموفق، نوع کانون توجه نیز در نظر گرفته شود.

هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر شیوه های مختلف خودگفتاری انگیزشی، آموزشی و ترکیبی بر اکتساب و یادگیری یک تکلیف ادراکی حرکتی (دارت) و خودکارامدی جسمانی در دانش آموزان دختر 18-13 ساله بود. 48 دانش آموز دختر با میانگین سنی 46/15 سال که در پرتاب دارت مبتدی بودند، داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها پس از شرکت در جلسه آموزشی و پیش آزمون به چهار گروه 12 نفری شامل گروه های خودگفتاری انگیزشی، آموزشی، انگیزشی-آموزشی و تمرین جسمانی تقسیم شدند. دوره مداخله شامل 10 جلسه اکتساب، دو جلسه آزمون یادداری و یک جلسه آزمون انتقال بود. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس یکراهه و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان داد که در مراحل اکتساب، یادداری فوری و یادداری تأخیری شیوه های خودگفتاری ترکیبی (انگیزشی-آموزشی) و آموزشی بیشتر از خودگفتاری انگیزشی و تمرین جسمانی به بهبود عملکرد پرتاب دارت در نوجوانان 18-13 ساله منجر شد. در مرحله انتقال بهترین عملکرد مربوط به شیوه خودگفتاری آموزشی بود و سه شیوه دیگر به یک اندازه عملکرد داشتند. همچنین نتایج نشان داد که مداخله های مختلف اثر معنا داری بر خودکارامدی جسمانی افراد نداشت.

هدف از پژوهش حاضر مقایسه تأثیر خودگفتاری، بازخورد و تعامل آن دو بر اکتساب و یادداری مهارت پاس سینه بسکتبال بود. 120 دانش آموز دختر نوجوان انتخاب شدند و به شکل جایگزینی تصادفی در چهار گروه بازخورد، خودگفتاری، خودگفتاری توأم با بازخورد و کنترل جای گرفتند. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی و طرح پژوهشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. نوع خودگفتاری به کاررفته آموزشی و بازخورد از نوع آگاهی از اجرا بود. هر گروه پس از پیش آزمون، طی چهار جلسه تمرینی مرحله اکتساب را گذراندند، تحت پس آزمون و 72 ساعت بعد تحت آزمون یادداری قرار گرفتند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یکراهه و آزمون توکی استفاده شد. نتایج نشان داد آزمودنی هایی که از خودگفتاری استفاده کرده بودند، نمره های اکتساب و یادداری بالاتری نسبت به گروه های دیگر داشتند (05/0 P

زمین افتادن و سقوط یکی از شایع ترین و جدی ترین مشکلات دوران سالمندی محسوب می شود. هدف از این پژوهش، بررسی اثر نوع کانون توجه با استفاده از راهبرد خودگفتاری آموزشی بر تعادل ایستا و پویای زنان سالمند بود. به همین منظور، از میان زنان سالمند 60 تا 80 سال ساکن در سرای سالمندان شهرستان قزوین، 45 نفر که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند انتخاب شدند و بعد از پیش آزمون، بصورت تصادفی به سه گروه خودگفتاری آموزشی با توجه درونی، خودگفتاری آموزشی با توجه بیرونی و گروه کنترل تقسیم شدند. گروه کنترل بدون خودگفتاری، گروه خودگفتاری با کانون توجه درونی و گروه خودگفتاری با کانون توجه بیرونی، طی پنج جلسه به تمرین مهارت های تعادلی پرداختند و در پایان جلسه پنجم از هر سه گروه، با استفاده از آزمون های تعادل ایستا (لک لک) و تعادل پویا (برخاستن و راه رفتن زماندار)، پس آزمون بعمل آمد. نتایج حاصل از تحلیل واریانس مختلط نشان داد که هر دو گروه خودگفتاری نسبت به گروه کنترل در تعادل ایستا بطور معناداری عملکرد بهتری نشان دادند این در حالیست که مداخلات خودگفتاری با هر دو نوع کانون توجه، تفاوت معناداری را در تعادل پویای سالمندان موجب نگردید(05/0 P≥). بطور کلی با توجه به نتایج این پژوهش می توان گفت، خودگفتاری با دستورالعمل کانون توجه بیرونی و درونی می تواند به عنوان یک راهکار شناختی برای بهبود تعادل ایستای سالمندان در نظر گرفته شود.

جهت بهبود عملکرد ورزشکاران است که یکی از راهکارهای شناختی که در ورزش کاربرد دارد خودگفتاری است. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر خودگفتاری آموزشی، بر یادگیری مهارت های پایه بسکتبال با درجاتی از پیچیدگی و دشواری در دانشجویان دختر بود. 57 دانشجوی دختر با میانگین سنی 82/0±19 سال، به طور تصادفی به 4 گروه تکالیف با پیچیدگی کم، پیچیدگی زیاد، دشواری کم و دشواری زیاد تقسیم شدند. تکلیف با پیچیدگی کم "دریبل سرعتی "، پیچیدگی زیاد " دریبل با مانع"، دشواری کم "پرتاب آزاد بسکتبال از فاصله 1.50متری "و دشواری زیاد" پرتاب آزاد از فاصله 3 متری" بود. قبل از شروع تمرینات پیش آزمون گرفته شد. آزمودنی ها در مرحله اکتساب 16 بلوک 5 کوششی را تمرین کردند، سپس آزمون اکتساب و یک هفته بعد آزمون یادداری را در 1 بلوک 5 کوششی، اجرا کردند. آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج تفاوت معنی داری را در آزمون اکتساب و یادداری گروه های آزمایش با درجاتی از پیچیدگی و دشواری نشان دادبه عبارتی یافته ها نشان داد خودگفتاری آموزشی بر اجرا و یادگیری مهارت با درجاتی از پیچیدگی و دشواری تاثیر دارد و همچنین ، بر درجاتی از کم یا زیاد بودن پیچیدگی و دشواری نیز موثر است به طوری که این تاثیر بر درجات کم نسبت به زیاد مشاهده شد. خودگفتاری آموزشی بر اجرای و یادگیری مهارت های بسکتبال با درجاتی از پیچیدگی و دشواری تاثیر دارد . ضمن این که این تاثیر خود گفتاری آموزشی در درجات کم نسبت به درجات زیاد از پیچیدگی و دشواری مشاهده شد

عوامل روانشناختی از قبیل خودگفتاری در توسعه مهارت نقش دارد. هدف این پژوهش مقایسه خودگفتاری آموزشی و انگیزشی بر عملکرد و یادگیری مهارت های پایه هندبال در دانش آموزان دختر شهر کرج بود. پژوهش حاضر کاربردی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود و از آزمون های پاس کاری با دیوار و پرتاب پنالتی زین در هندبال استفاده کرد. نمونه های پژوهش را 60 دانش آموز دختر مدارس متوسطه شهر کرج (13 تا 18 سال) تشکیل دادند. آنها به صورت در دسترس انتخاب شدند و به-صورت تصادفی در سه گروه خودگفتاری آموزشی، خودگفتاری انگیزشی و کنترل قرار گرفتند. آزمودنی ها به مدت شش هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 45 دقیقه، مهارت های پایه را در سه بلوک، هر بلوک شامل 10 کوشش اجرا کردند. آزمودنی ها قبل از اجرای تکلیف، در گروه خودگفتاری آموزشی از عبارات "بدن صاف"، آرنج صاف" برای پرتاب و "دقت کن و یارت را ببین" برای پاس و در گروه خودگفتاری انگیزشی از عبارات "حالا" برای پاس و "محکم" برای پرتاب استفاده کردند. نتایج تحلیل واریانس درون گروهی با اندازه گیری تکراری، تحلیل واریانس مرکب و تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل، خودگفتاری آموزشی و انگیزشی بر عملکرد و یادگیری مهارت های پایه هندبال تأثیر معناداری دارد (05/0P≤) ولی بین دو گروه تجربی تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0P>). خودگفتاری فارغ از نوع آن با تغییر جنبه های شناختی، عاطفی و رفتاری، اثر تسهیل کننده ای بر انگیزش و به تبع آن، عملکرد دارد. بنابراین خودگفتاری می تواند با جلب توجه فراگیر به تکلیف مربوط، عناصرکلیدی الگوی مهارت را تحریک کند و موجب بهبود مهارت ها شود.

پژوهش حاضر به منظور بررسی و مقایسه اثربخشی خودگفتاری آموزشی، انگیزشی و انتخابی بر انگیزه درونی و دقت آزمون حس وضعیت مفصل آرنج انجام گردید. پژوهش به صورت یک طرح درون گروهی کانتِربالانس شده به روش نیمه تجربی و با هدف کاربردی اجرا گردید. پانزده دانشجوی دختر دانشگاه شهید بهشتی به صورت در دسترس به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. شرکت کنندگان در یک طرح اندازه گیری مکرر با چهار مرحله کنترل، خودگفتاری آموزشی، انگیزشی و انتخابی مشارکت داشتند که در هر مرحله 40 کوشش آزمون حس وضعیت مفصل را به منظور بازسازی فعال زاویه 90º مفصل آرنج از طریق دستگاه دینامومتر ایزوکنتیک بایودکس انجام دادند. پس از اتمام هر مرحله، شرکت کنندگان پرسش نامه انگیزش درونی و فرم بررسی دستکاری را تکمیل نمودند. هرچند نتایج افزایش انگیزه درونی در مرحله خودگفتاری انتخابی را نسبت به مراحل دیگر نشان داد اما کاهش خطای مطلق در آزمون حس وضعیت مفصل آرنج در مراحل خودگفتاری آموزشی، انگیزشی و انتخابی به طور مشابه مشاهده شد. این یافته ها از خودگفتاری آموزشی و انگیزشی به عنوان راهبردی هایی کارآمد در بهبود عملکرد حس وضعیت مفصل حمایت می کنند که با مدل ارتباط خودگفتاری-عملکرد، مدل ویژه ورزش خودگفتاری و مدل مکانیسم خودگفتاری که اثربخشی انواع خودگفتاری بر عملکرد را تأیید می کنند، همسو هستند.