نوروپاتی

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان غیرفعال سازی ذهنیت (MDT) در بهبود مهارت های ارتباطی و عزت نفس بیماران مبتلا به اختلال ارثی سیستم عصبی، حسی و خود مختار نوع ۲ (HSAN2) بود. طرح پژوهش حاضر، طرح شبه آزمایشی تک موردی با طرح خط پایه ی چندگانه بود. جامعه ی آماری این پژوهش شامل 50 بیمار دچار اختلال ارثی سیستم عصبی، حسی و خودمختار نوع 2 در سطح جهان بود. نمونه ی آماری این پژوهش شامل 2 نفر بود که با روش نمونه گیری هدفمند یک نفر از ایران و یک نفر از کانادا با ملاک های ورود و خروج انتخاب شدند و به پرسشنامه ی مهارت های میان فردی (ICSQ) و مقیاس عزت نفس روزنبرگ (RSES) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از معناداری بالینی، ترسیم دیداری، بهبود تشخیصی و شاخص های ششگانه کارایی تجزیه و تحلیل شدند. براساس نتایج، درصد بهبودی کلی پس از درمان برای مهارت های ارتباطی 65/52 و برای عزت نفس 57/53 بود. براساس نتایج می توان نتیجه گرفت که درمان غیرفعال سازی ذهنیت با شناسایی باورهای هسته ای ناسازگار و جایگزین ساختن آنها با جایگزین های سازنده از راه فرآیند اعتباردهی، شفاف سازی و مسیردهی مجدد به طور معناداری در بهبود مهارت ارتباطی و عزت نفس بیماران دچار اختلال ارثی سیستم عصبی، حسی و خودمختار نوع 2 (HSAN2) موثر بود.

نوروپاتی محیطی مهمترین عامل مستعدکننده بروز ضایعات پا و قطع عضو در دیابت است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرینات ایروبیک در آب و خشکی بر تحریک پذیری حسی کف دست و کف پای بیماران دیابتی نوع دو بود. 24 شرکت کننده بصورت تصادفی در سه گروه هشت نفری (کنترل، ایروبیک در خشکی و ایروبیک در آب) قرار گرفتند. پروتکل تمرینی در12 هفته و مجموع 24 جلسه تمرین 60 دقیقه ای، بصورت پیشرونده انجام شد. قبل و بعد از دوره تمرینی شاخص های تحریکی نقاط مشخص کف دست و کف پای بیماران بوسیله دستگاه نروتزیومتر اندازه گیری و ثبت شد. جهت تحلیل داده ها از آزمون مانکوا و تی وابسته استفاده شد. نتایج آزمون مانکوا برای مقایسه-های بین گروهی در پس آزمون، اختلاف معنی داری در هیچ یک از متغیرهای تحریک پذیری در کف پا و دست بین گروه ها نشان نداد (05/0≤P). نتایج مقایسه های درون گروهی با استفاده از آزمون تی وابسته نشان داد تمرینات ایروبیک در آب تأثیر معنی داری در نمرات تحریک پذیری حسی کف دست و کف پای بیماران دیابتی دارد (05/0≥P). با این وجود، این تأثیر معنی دار فقط در نمرات کف پای گروه تمرین ایروبیک در خشکی دیده شد (05/0≥P)؛ هم چنین گروه کنترل تفاوت معنی داری در هیچ یک از متغیرها از پیش تا پس آزمون نشان نداد (05/0≤P). بنابراین، تمرینات ایروبیک در آب به علت ایجاد فشارهای هیدرواستاتیک، می تواند اثرگذاری بیشتری نسبت به ایروبیک در خشکی بر روی گیرنده های عصبی پایانی کف دست و کف پای بیماران دیابتی داشته باشد.