درخت حوزه‌های تخصصی

هدف پژوهش حاضر، تبیین اثربخشی آموزش مهارت های شناختی رفتاری بر نگرش، افسردگی و خلق عمومی معتادین به شیشه می باشد. بدین منظور، در یک طرح آزمایشی با اندازه گیری مکرر، 36 بیمار با تشخیص وابستگی به شیشه به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و گواه قرار داده شدند. گروه آزمایشی طی 12 جلسه دو ساعته به صورت انفرادی تحت درمان قرار گرفت. آزمودنی های هر دو گروه توسط مصاحبه ساخت یافته شخصیت (SCID)، پرسشنامه نگرش نسبت به مواد، افسردگی بک و پرسشنامه بهر هیجانی، قبل از شروع درمان(مرحله ارزیابی)، جلسه ششم، دوازدهم و 90 روز پس از پایان درمان مورد ارزیابی قرار گرفت. گروه کنترل در این مدت درمان روان شناختی دریافت نکرد. داده ها به کمک آزمون t همبسته، روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آنالیز واریانس دو طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بر طبق داده ها و یافته ها، از نظر متغیرهای پژوهش بین میانگین های دو گروه آزمایشی و کنترل در مرحله پیگیری تفاوت معنادار آماری وجود دارد. یعنی، در مرحله پیگیری گروهی که از درمان شناختی رفتاری برخوردار بودند در مقایسه با گروه کنترل که درمانی دریافت نکردند، تغییر نگرش، افسردگی و خلق عمومی از خود نشان دادند و فرضیه های پژوهش تایید شد. نتایج نشان داد آموزش مهارت های شناختی رفتاری تغییر نگرش، کاهش افسردگی و بهبود خلق عمومی را در پی دارد

به منظور شناسایی الگوهای تربیتی والدین پسران پرخاشگر وبررسی ثبات وتحول آنها در طول زمان‘51پسر پرخاشگر همراه والدین خود هر 2سال یکبار به مدت 6ماه مورد مطالعه قرارگرفتند. تعاملات والد- کودک درشرایط کنترل شده حل مسئله(آسان-دشوار)مورد مشاهده قرار گرفت .نتایج نشان داد که والدین(پدر-مادر)پسران پرخاشگر سخت گیر‘پذیرنده ودارای کنترل کامل بر رفتار فرزند خودهستند. رفتارتربیتی والدین در طول زمان نسبتاً ثابت وقابل پیش بینی میباشد.نتایج تفاوت معناداری را بین رفتار تربیتی پدر ومادر نشان نداده است . تحلیل داده ها بیانگر رفتار مشابه پسران با پدر ومادر است . پسران دارای رفتار مستقل(خلاق وفعال)وروحیه همکاری ومشارکت هستند.

در این مقاله کوشیده شده، پس از توضیح اجمالی بعضی ناخشنودی های مدرنیته، تاثیر آن را بر گستره ی موضوعی جامعه شناسی کودکی در سه دهه ی آخر قرن بیستم بر پایه ی پژوهش های نظری تحلیل کند. در همین راستا می توان دهه ی هفتاد را متاثر از رویکرد به کودکی برای آماده سازی برای بزرگ سالی، دهه ی هشتاد را متاثر از شکل های مختلف زندگی کودکی برآمده از تغییرات اجتماعی و دهه ی نود را دوره ی استقلال نسبی کودک دانست. در این راستا کوشش جامعه شناسان برای

هدف این پژوهش، بررسی پدیده آزارگری و مبارزه با آن از نظر روان شناسی و اسلام بود. بدین منظور، منابع روان شناختی و دینی مرتبط با این موضوع مورد بررسی قرار گرفت. روش پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی بود که با بررسی متون دینی و روان شناسی، ارتباط این مفاهیم بررسی شد. نتایج نشان داد که در دین اسلام و روان شناسی، به انواع آزارگری ها (مانند مسخره کردن، فحش دادن، عیب جویی کردن، غیبت کردن، تحقیر کردن و کتک کاری های فیزیکی) پرداخته شده و به تأثیرات مخرب آن اشاره شده است. با تأمل در متون دینی، برنامه های خاصی برای مبارزه با آزارگری ارائه شده است. از جمله این برنامه ها، تقویت رفتارهای جرأت مندانه، آگاهی دادن افراد از پیامدهای رفتارهای خود، از بین بردن زمینه های تمسخر، واکنش مستقیم، و قطع رابطه با این افراد می باشند. بنابراین، لازم است برنامه ای برای مقابله با آزارگری با استفاده از رهنمودهای قرآنی و اسلامی در قالب داستان، رهنمودها و با نگرشی روان شناسانه برای اقدامات پیشگیرانه و متناسب با فرهنگ ما تدوین گردد.

در تحقیق حاضراثر حمایت اجتماعی ادراک شده بر سازگاری فردی واجتماعی معلولین جسمی _حرکتی و نابینایان مورد بررسی قرارگرفته است. نمونه مورد تحقیق شامل 372 دانش اموز دبیرستانی ( 182 معلول جسمی - حرکتی و 190 معلول بینایی ) است. در این تحقیق جهت بررسی اثر متغییر حمایت اجتماعی ادراک شده در دو سطح بالا و پایین بر سازگاری فردی واجتماعی معلولین از طرح دو عاملی 2*2 استفاده شده است. نتایج تحقیق نشانگر تفاوت معنی دار بین اقراد با حمایت اجتماعی بالا و پایین در هر دو گروه معلولین است .علاوه بر این معلولین جسمی - حرکتی در مقایسه با نابینایان در مولفه سازگاری فردی دارای عملکرد بهتری بودند.

اهداف: آموزش الکترونیکی، یکی از روش های آموزشی است که در آن فراگیران قادرند با توجه به استعدادهای خود به هدف های آموزشی دست یابند. اساتید دانشگاه به عنوان یکی از مولفه های مهم اجرای برنامه آموزش الکترونیکی باید علاوه بر داشتن دانش و مهارت، نگرش مثبتی نسبت به اثربخش بودن این روش آموزشی داشته باشند. هدف مطالعه حاضر، بررسی نگرش اساتید دانشگاه علوم پزشکی زنجان نسبت به آموزش الکترونیکی بود. ابزار و روش ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی در سال 1393 با روش نمونه گیری تصادفی ساده، نگرش 69 نفر از اساتید دانشگاه علوم پزشکی زنجان نسبت به آموزش الکترونیکی بررسی شد. ابزار جمع آوری داده ها، پرسش نامه بررسی مشخصات دموگرافیک و وضعیت مهارت و دسترسی به کامپیوتر و پرسش نامه استاندارد نگرش آموزش الکترونیکی میشرا بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون مجذورکای آنالیز شدند. یافته ها: دسترسی اساتید به کامپیوتر در 44 نفر (8/63%) در حد خیلی مطلوب و مهارت اساتید در زمینه استفاده از کامپیوتر در 50 نفر (5/72%) در حد مطلوب بود. همچنین 54 نفر (3/78%) از اساتید در زمینه آموزش الکترونیکی دارای نگرش مثبت بودند. وضعیت نگرش اساتید فقط با مرتبه علمی اساتید ارتباط معنی داری داشت، به طوری که اساتید با مرتبه علمی استادیاری نگرش مثبت تری نسبت به آموزش الکترونیکی در مقایسه با سایر مرتبه ها داشتند (04/0=p). نتیجه گیری: نگرش اکثریت اساتید دانشگاه علوم پزشکی زنجان نسبت به آموزش الکترونیکی، مثبت و دسترسی و مهارت کامپیوتری آنها در وضعیت مطلوب است که تا حدی مبین ظرفیت مناسب اساتید این دانشگاه برای اجرای موفقیت آمیز برنامه های آموزش الکترونیکی است.

زمینه و هدف: با توجه به شیوع بالای استرس و ناراحتی­های هیجانی ناشی از بیماری دیابت و همچنین تأثیر منفی آن بر روی کنترل قند خون در این بیماران؛ تاکنون شیوه­های مختلفی از مداخله­های روان­شناختی مورد بررسی قرار گرفته­اند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر مداخله گروهی روانی اجتماعی بر شاخص­های بهزیستی جسمی و روانی بیماران دیابتی انجام گردید. روش: کلیه زنان مبتلا به دیابت نوع دو در مرکز تحقیقات دیابت شهر یزد جامعه آماری پژوهش حاضر بودند که از این تعداد 80 نفر به روش نمونه­گیری تصادفی انتخاب شدند و پرسشنامه­های بهزیستی روانی WBQ-12، پرسشنامه کیفیت زندگی وابسته به دیابت (ADDQOL19)راتکمیل کرده و سپس برای گرفتن آزمایش خون به آزمایشگاه معرفی شدند. داده­ها با استفاده از نرم­افزار spss و روش MANOVA تجزیه و تحلیل شد. نتایج: تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که تأثیر مداخله گروهی روانی اجتماعی در بهبود شاخص­های بهزیستی روانی و کیفیت زندگی در مرحله دوم (تفاضل سنجش اول و سوم) بیشتر و معنادارتر از مرحله اول (تفاضل سنجش اول و دوم) بوده است. همچنین میزان HbA1c در پس آزمون گروه آزمایش کاهش نشان داده بود اما این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود. نتیجه­گیری: نتایج نشان داد که مداخله گروهی روانی اجتماعی بر بهبود متغیرهای سلامت روانی در بیماران دیابتی تأثیر مثبت دارد و سبب افزایش بهزیستی و کیقیت بهتر زندگی در این بیماران می­شود. اما تأثیر این مداخله با گذشت زمان مشهودتر می­باشد.

مقدمه: پژوهش های گذشته نشان می دهد، حمایت اجتماعی به کاهش فشار روان شناختی در دوره های بحران کمک می کند و سلامت روان افراد را تحت تأثیر قرار می دهد. تاب آوری نیز ظرفیت افراد برای سالم ماندن، مقاومت و تحمل در شرایط سخت و پر خطر است. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه حمایت اجتماعی و رشد اجتماعی با تاب آوری در دانشجویان بود. روش: جامعه آماری پژوهش را کلیه دانشجویان دختر و پسر شاغل به تحصیل در مقاطع سه گانه کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترای دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن در سال 1395 تشکیل دادند. نمونه پژوهش شامل 380 نفر با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای بود. افراد مورد پژوهش مقیاس چند بعدی حمایت اجتماعی (زیمیت، دالم، زمیت و فارلی 1998)، مقیاس رشد اجتماعی واینلند (ادگار، 1953) و مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (2000) را تکمیل نمودند. یافته ها: نتایج نشان داد که میزان ضریب همبستگی مشاهده شده بین رشد اجتماعی و حمایت اجتماعی با تاب آوری دانشجویان در سطح معناداری 01/0>p و با درجه آزادی 378 معنادار است. همچنین نتایج نشان داد که حمایت اجتماعی و رشد اجتماعی میتوانند 41/0 از واریانس تاب آوری را در دانشجویان پیش بینی کنند. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر بیان کننده اهمیت افزایش تاب آوری دانشجویان با بهبود در میزان حمایت اجتماعی و سطح رشد اجتماعی است. می توان از این یافته ها برای تدوین برنامه هایی جهت افزایش تاب آوری دانشجویان استفاده کرد.