درخت حوزه‌های تخصصی

هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر تمرینات سرعتی متناوب بر تغییرات لپتین ولیپو پروتئین HDL دانشجویان پسر غیر ورزشکار دانشگاه تهران بود. در ابتدا 30 نفر از دانشجویان غیر ورزشکار به طور تصادفی وخوشه ای انتخاب شدند. این افراد به دو گروه 15 نفری کنترل و تمرینی تقسیم شدند. قبل وبعد از تمرینات از هر نفر آزمایش خون گرفته و میزان لپتین و لیپو پروتئین HDL آنها از طریق ELISA,SANDWICH اندازه گیری شد. دوره تمرینی شامل 16 هفته و هرهفته 3 جلسه تمرین بود. نتایج نشان داد که تمرینات سرعتی تناوبی باعث تغییرات معنادار برلپتین سرم آزمودنی ها نگردید (46/0=P). تمرینات سرعتی تناوبی باعث تغییرات معنادار روی لیپو پروتیین HDL-C گردید(009/0=p ).

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر موسیقی تند بر میزان درک فشار و عملکرد در یک فعالیت فزاینده در حد واماندگی و همچنین تاثیر سطح آمادگی بدنی در اثربخشی موسیقی بود. 24 دانشجو (12 دانشجوی تمرین کرده با میانگین سنی 06/2 ±31/23 و 12 دانشجوی تمرین نکرده با میانگین سنی 31/2 ±96/22) به طور داوطلبانه و با توجه به سابقه ورزشی و فعالیت بدنی به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. از آزمون نوارگردان بروس برای تعیین سطح آمادگی هوازی آزمودنی ها و به عنوان یک فعالیت فزاینده استفاده شد. در جلسه اول، به طور تصادفی نیمی از آزمودنی ها در شرایط بدون موسیقی و نیمی دیگر با موسیقی و در جلسه دوم بر عکس شرایط جلسه اول، آزمون بروس را اجرا کردند. نوع موسیقی مهیج و با آهنگ تند بود. تاثیر موسیقی بر شاخص روانی با مقیاس درک فشار بورگ (RPE) در فواصل زمانی 3، 6، 9 دقیقه از شروع فعالیت و عملکرد آزمودنی ها با زمان از لحظه شروع فعالیت تا واماندگی بدنی سنجیده شد. نتایج حاصل از تحلیل واریانس با تکرار در یک عامل نشان داد تاثیر موسیقی بر میزان درک فشار و عملکرد معنی دار است (05/0 P<). با بررسی تعامل بین موسیقی و سطح آمادگی بدنی، مشخص شد تاثیر سطح آمادگی در اثربخشی موسیقی بر میزان درک فشار، معنی دار، ولی بر عملکرد معنی دار نبود (05/0 P<). نتایج حاصل از آزمون t همبسته، نشان داد موسیقی بر میزان درک فشار،هم در افراد تمرین کرده و هم تمرین نکرده مؤثر بوده است. با تفاضل ارزش های t به دست آمده برای هر گروه، مشخص شد موسیقی بر میزان درک فشار در افراد تمرین نکرده مؤثرتر است. در کل نتایج بیانگر آن است که استفاده از موسیقی در فعالیت های فزاینده نیز از لحاظ روانی و عملکرد، بدون در نظر گرفتن سطح آمادگی بدنی، مؤثر است.

هدف از تحقیق حاضر عبارت است از مطالعه نقش آموزش مفاهیم المپیک بر نگرش دانشجویان دانشگاههای کشور. برای این منظور، 2000 نفر لز دانشجویان دختر وپسر دانشگاههای دولتی و خصوصی کشور از پنج منطقه شمال، جنوب، غرب، شرق، و مرکز انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه محقق ساخته ای بود که سوالهای مرتبط با آموزش مفاهیم المپیک را دربر می گرفت....

هدف از این تحقیق عبارت است از تعیین اثر بی تمرینی کوتاه مدت پس از تمرینات استقامتی، مقاومتی، و موازی بر توان هوازی و بی هوازی قدرت بیشینه و درصد چربی دانشجویان مرد تمرین نکرده. ۳2 نفر دانشجو (24/1±94/24 سال، قد 07/7±09/176 سانتی متر، و وزن 1/11±91/71 کیلوگرم) از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه ۱۲، 9 و ۱۱ نفره تمرین استقامتی، مقاومتی، و موازی قرارگرفتند و به مدت ۸ هفته تمرین کردند. تمرینات گروه استقامتی، دویدن روی نوارگردان با 65 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب و به مدت 16 تا 30 دقیقه، و گروه مقاومتی تمرین وزنه در 4 حرکت با 65 تا 80 درصد حداکثر قدرت در مدت مشابه بود. گروه موازی ترکیبی از تمرینات گروه استقامتی و مقاومتی را با حجم و شدتهای ذکر شده اجرا می کرد. آزمون زیربیشینه جرج و آزمون وینگیت برای ارزیابی توان هوازی و بی هوازی و یک تکرار بیشینه برای قدرت بیشینه و درصد چربی با استفاده از چین پوستی سه نقطه ای در آزمون اولیه، پیش آزمون (پس از دوره تمرین)، و پس آزمون (پس از 8 هفته بی تمرینی) محاسبه شد. تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بن فرونی و LSD برای مقایسه درون گروهی و روش تجزیه و تحلیل واریانس یکراهه (ANOVA) و آزمون تعقیبی توکی برای مقایسه بین گروهی استفاده شد (05/0P<). بعد از 8 هفته بی تمرینی در مقایسه درون گروهی در گروه استقامتی کاهش معناداری در max2VO، قدرت مطلق پایین تنه (اسکوات)، و قدرت نسبی بالاتنه (پرس سینه) و افزایش معناداری در درصد چربی بدن مشاهده شد (05/0P<). بی تمرینی در گروه مقاومتی و موازی تغییرات معناداری بر max2VO، قدرت مطلق و نسبی بالاتنه و پایین تنه و درصد چربی بدن نشان داد (05/0P<). تفاوت معناداری در درصد تغییرات پس آزمون نسبت به پیش آزمون در متغیرهای اندازه گیری شده تحقیق در بین گروهها مشاهده نشد (05/0

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از بررسی تاثیر کم آبی بر حداکثر اکسیداسیون چربی (MFO) و Fatmax. 10 دانشجوی پسر غیر ورزشکار با میانگین سن 2/2±3/21 سال، وزن 3/8±0/71 کیلوگرم، قد 1/4±5/172 سانتی متر، BMI 3/1±23 کیلوگرم بر مترمربع، چربی بدن 6/4±3/18 درصد و max2VO، ml/kg/min 2/4±8/38، در دو جلسه جداگانه، فعالیت فزاینده ای را تا سر حد خستگی روی نوارگردان اجرا کردند. در جلسه کنترل، وضعیت آب بدن آزمودنی ها طبیعی بود. در جلسه کم آبی، آزمودنی ها، قبل از اجرای آزمون، به واسطه استفاده از سونا دچار کم آبی شدند. میزان اکسیداسیون چربی و کربوهیدرات طی فعالیت با استفاده از روش کالری سنجی غیرمستقیم اندازه گیری شد. برای هر فرد، میزان حداکثر اکسیداسیون چربی (MFO) و شدتی از فعالیت که MFO در آن روی می دهد (Fatmax) و نقطه تقاطع تعیین گردید. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده ازآزمون آماری t همبسته نشان داد که MFO در جلسه کم آبی به طور معناداری پایین تر از مقدار آن در جلسه کنترل بود (05/0±24/0 در مقابل 08/0±31/0 گرم در دقیقه؛ 05/0≥P). همچنین، Fatmax در جلسه کم آبی در مقایسه با کنترل در شدت پایین تری روی داد (3/8±4/40 در مقابل 8/7±46 درصد max2VO؛ 05/0≥P). نقطه تقاطع نیز به طور معناداری بر اثر کم آبی به شدت پایین تری جابه جا شد (2/9±8/44 درمقابل 7/6±4/53 درصد max2VO؛ 05/0≥P). نتایج این تحقیق نشان داد کم آبی به واسطه افزایش در میزان اکسیداسیون کربوهیدرات، سهم نسبی چربی را در جریان فعالیت کاهش می دهد. همچنین، باعث جابه جایی Fatmax و نقطه تقاطع به شدت پایین تری از فعالیت می شود. این جابه جایی ممکن است علتی برای کاهش در زمان رسیدن به خستگی تحت شرایط کم آبی باشد.

اصابت ضربه به سر در ورزش بوکس، امری اجتناب ناپذیر است و بر این اساس در پژوهش حاضر عملکرد نوروسایکولوژیکی حافظه در بوکسور های آماتور مورد ارزیابی قرار می گیرد. جامعه آماری را سه گروه تشکیل می دادند. گروه اول 20 بوکسور آماتور شهرستان قم (گروه تجربی) که حداقل چهار سال در معرض ضربات سر قرار داشته و به روش تصادفی انتخاب شدند. گروه دوم 20 فوتبالیست لیگ دسته دوم شهرستان قم که به طور غیر مستقیم در مدت مشابه در معرض ضربات سر قرار داشته و به عنوان گروه کنترل اول بودند. 20 نفر غیر ورزشکار نیز به روش تصادفی در قالب گروه دیگر کنترل انتخاب شدند. برای درک اختلال مغزی، از روش مصاحبه بوسیله پزشک استفاده گردید. سپس آزمونهای بوناردل، حافظه بصری کیم کاراد و حافظه وکسلر (فرم الف)، انجام گرفت. تجانس واریانس های بین گروهی به روش آماری بدست آمد. آزمون تحلیل واریانس یک سویه میان وزن، قد، سن و تحصیلات گروه های حاضر تفاوت معنی داری نشان نداد (05/0

این تحقیق به منظور تعیین تأثیر تکلیف ثانویه حرکتی دارت و نیز تمرین مسدود در مقابل تمرین تصادفی و ثابت و نیز آزمون فرضیه مبسوط سازی به کمک استفاده از تکلیف تیراندازی با شرکت گروه های تجربی در فواصل8، 11، 14 متر و ترکیبی از این مسافت ها به صورت تمرین تصادفی و تمرین مسدود با استفاده از 132 دانشجوی مذکور دانشگاه طی 6 روز متوالی انجام شد. در این طرح تحقیق عاملی کاملاً متقاطع 5 * 2 (5 تکلیف تیراندازی، 2 تکلیف ثانویه دارت) داده ها به کمک نرم افزار آماری – کامپیوتری SPSS:PC نسخه 14 تجزیه و تحلیل شدند. تحلیل های واریانس برای تجزیه و تحلیل داده ها به کار برده شد. نتیجه تحلیل ها نشان داد که تکلیف ثانویه حرکتی تأثیر معنی داری بر اکتساب نداشت، لکن تأثیر معنی داری بر یادداری بر جای گذاشت (05/0 P<) . یافته های مذکور به عنوان تاییدی بر فرضیه مبسوط سازی تفسیر شدند.

موانع توسعه بازاریابی مؤسسه های ورزشی به دو دسته موانع درونی و بیرونی تقسیم می شوند. با توجه به تعدد موانع و نیز اهمیت و اولویت موانع درونی، در پژوهش حاضر این دسته از موانع مورد تاکید و بررسی قرار گرفتند تا راهکارهای رفع چنین موانعی برای مؤسسه های ورزشی پیشنهاد شود. موانع درونی مؤسسه های ورزشی در قالب موانع مربوط به مدیریت (5 مؤلفه)، اهداف و راهبرد (3 مؤلفه)، نظام بازاریابی (6 مؤلفه)، فرهنگ سازمانی (3 مؤلفه)، کارکنان (3 مؤلفه) و ساختار سازمانی (3 مؤلفه) شناسایی شدند. پس از شناسایی موانع، در مورد بازدارندگی (وضعیت موجود) موانع توسعه بازاریابی مؤسسه های ورزشی در ایران و نیز اهمیت و اولویت این موانع، از جامعه خبرگان بازاریابی و مدیریت ورزش (شامل استادان و متخصصان بازاریابی و متخصصان و مدیران ورزشی) کشور نظرسنجی شد برای تجزیه و تحلیل داده های مربوط به تعیین وضعیت موجود موانع درونی توسعه بازاریابی مؤسسه های ورزشی ایران از آزمون t و در رابطه با تعیین اولویت این موانع از آزمون رتبه بندی فریدمن استفاده شد. یافته های این پژوهش حاکی از آن است که از نظر خبرگان کلیه مؤلـفه ها به عنوان موانع بالقوه توسعه بازاریابی در مؤسسه های ورزشی کشور مورد تایید بوده، اغلب از وضعیت نامساعد و بازدارنده ای در فضای کسب و کار ایران برخوردارند و اولویت زیادی برای رفع سریع این موانع در راستای توسعه ورزش عمومی، تخصصی و قهرمانی در سطح کشور و بین المللی وجود دارد.

هدف از این پژوهش عبارت است از بررسی اثر تمرین استقامتی پیوسته بر میزان 70HSP در موشهای مبتلا به تومور سرطان سینه. بدین منظور تعداد 80 سر موش بالب سی ماده (4 تا 5 ماهه با میانگین وزنی 67/17 گرم) خریداری و به شکل تصادفی در 4 گروه 20تایی ورزش- تومور- ورزش (ETE)، ورزش- تومور- استراحت (ETR)، استراحت- تومور- ورزش (RTE)، استراحت-تومور- استراحت (RTR) تقسیم شد. اثر تمرین استقامتی بر میزان 70HSP در قبل و بعد از ایجاد تومور بررسی شد. تمرین استقامتی قبل از ایجاد تومور به مدت 8 هفته اجراگردید. این تمرینات در دو هفته اول با شدت 50 درصد max2VO شروع شد و در نهایت در هفته هشتم به 75 درصد max2VO رسید. تمرین استقامتی بعد از ایجاد تومور نیز با شدت نزدیک به 60 درصد max2VO و به مدت 4 هفته اجراشد. بعد از اتمام تمرینات و جداسازی طحال موش، با تست اِل آیزا سنجش 70HSP انجام گرفت. اطلاعات با نرم افزار SPSS تحلیل شد. نتایج تحلیل آنالیز واریانس یک راهه نشان داد میزان تولید پروتئین 70HSP در گروه هایی کاهش یافت که بعد از ابتلا به تومور ورزش را ادامه داده بودند. بدین ترتیب که میزان این پروتئین در گروه های ETE و RTE در مقایسه با گروههای RTR و ETR پایین تر بود (05/0(P<. این کاهش در اندازه حجم تومور و میزان مرگ نیز دیده شد. طبق یافته های پژوهش حاضر 70HSP در تعامل با تومور و ورزش استقامتی در نقش سیگنال تنظیمی عمل می کند. بدین ترتیب که میزان فعالیت این پروتئین تحت شرایط استرس و شرایط طبیعی متفاوت است. همچنین، به نظر می رسد ورزش منظم استقامتی و با شدت متوسط با کاهش میزان 70HSP در گونه های توموری، به عنوان مکمل و در کنار سایر روشهای درمانی در بهبود درمان تومور مؤثر است.

مطالعات انجام شده حاکی از آن است که ورزش تراکم توده استخوانی را افزایش می دهد. اما هنوز در مورد نوع و شدت آن که حداکثر تحریک آنابولیک را بر استخوان ایجاد می کند اطمینان حاصل نشده است (6). هدف این مطالعه، تعیین اثر درازمدت سه نوع فعالیت بدنی (استقامتی، سرعتی، و قدرتی) بر میزان تراکم توده استخوانی ورزشکاران نخبه مرد در مقایسه با مردان غیرورزشکار بوده است. این تحقیق از نوع علی- مقایسه ای پس از وقوع است. نمونه ها عبارت بودند از 30 ورزشکار نخبه مرد (10 دونده استقامتی3000 و5000 متر، 10دونده سرعتی100 و200متر، و 10 بدن ساز)، و10 غیرورزشکار سالم، بین سنین 20 تا 30 سال، که به صورت در دسترس انتخاب شدند. چگالی ماده معدنی استخوان (BMD) مهره های کمر و گردن استخوان ران نمونه ها با دستگاه جذب سنج دوتایی انرژی اشعه ایکس (DEXA) اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD) تحلیل شدند. در مقایسه با گروه کنترل، بدن سازان و دونده های سرعت در ناحیه گردن استخوان ران، و مهره های کمر به طور معناداری چگالی ماده معدنی بالاتری داشتند، در حالی که چگالی ماده معدنی هر دو ناحیه مذکور در دوندگان استقامتی، به طور معناداری پایین تر بود) 05/0≤ P). همچنین، تراکم توده استخوانی بدن سازان، در مقایسه با دونده های سرعت، در دو ناحیه اندازه گیری شده بیشتر و به لحاظ آماری معنادار بود (05/0≤ P)، در صورتی که تراکم استخوانی هر دو ناحیه در دوندگان استقامت به طور معناداری کمتر بود) 05/0≤ P). نتایج تحقیق حاضر حاکی از این است که پاسخ استخوان در برابر بار مکانیکی، به نوع و شیوه فعالیت ورزشی وابسته است.