ادبیات جهان

روحیه اشرافی که در قرن هفده و هجده در فرانسه بسیار رایج بود با «رفتار متمایز و ممتاز» طبقات اجتماعی برجسته مشخص میشود. علاوه بر نگاه حسود و انتقادآمیز که اساس زندگی اجتماعی این دوره را تشکیل می دهد و پایین دست بودن دیگر اقشار جامعه را به تصویر میکشد، تمسخر و لذت از انجام کارهای بد از دیگر خصوصیات روحیه اشرافی است. والمون و مادام دو مرتوی در کتاب روابط خطرناک اثر لاکلو، دو نمونه مهم از این شخصیتهای اشرافی بدجنس در ادبیات فرانسه کلاسیک هستند. در این مقاله به بررسی ادبیات بدی در ادبیات فرانسه قرن هفده و هجده خواهیم پرداخت.

۲۱۲۷.

خاطرات: خاطراتی از الکسی تولستوی

مترجم: روشن وزیری ناقد: بونین ایوان

منبع: بخارا آذر و دی و بهمن و اسفند ۱۳۸۷ شماره ۶۸ و ۶۹

حوزه‌های تخصصی:

حوزه‌های تخصصی ادبیات ادبیات جهان نویسندگان و نمایشنامه نویسان

تعداد بازدید : ۱۰۹۵

۲۱۲۸.

طبل آتش

نویسنده: کارلوس فوئنتس مترجم: اسدالله امرایی

منبع: کارنامه آبان ۱۳۸۱ شماره ۳۱

حوزه‌های تخصصی:

حوزه‌های تخصصی ادبیات ادبیات جهان نویسندگان و نمایشنامه نویسان

تعداد بازدید : ۱۰۹۶ تعداد دانلود : ۶۹۴

۲۱۲۹.

انگاره ای ویرانگرانه از تاریخ

نویسنده: ماری هارتمان مترجم: مسعود پوراحمدی علی توچاهی

منبع: بخارا خرداد ۱۳۸۵ شماره ۵۱

حوزه‌های تخصصی:

تعداد بازدید : ۱۰۹۶ تعداد دانلود : ۷۳۷

۲۱۳۰.

اتوبیوگرافی دوصدایی در قرن بیستم بررسی تطبیقی نقش فرامتن در کودکی ناتالی ساروت و Wیا خاطرات کودکی ژرژ پرک(مقاله علمی وزارت علوم)

نویسنده: کتایون شهپرراد آذین حسین زاده

منبع: پژوهش های ادبیات تطبیقی دوره پنجم زمستان ۱۳۹۶ شماره ۴ (پیاپی ۱۴)

کلیدواژه‌ها: اتوبیوگرافی ساروت پرک فرامتن ادبیات تطبیقی

حوزه‌های تخصصی:

حوزه‌های تخصصی ادبیات ادبیات جهان نقد و بررسی آثار

تعداد بازدید : ۱۰۹۶ تعداد دانلود : ۸۲۳

اتوبیوگرافی، بنابر تعریف، روایتی است تکصدایی و اول شخص که در آن، نویسنده زندگی خود را شرح میدهد و پیرو قراردادی ضمنی با خواننده، واقعیتها یا دست کم بخشهایی از آن را بازگو میکند. اما ژرژ پرک و ناتالی ساروت، دو نویسنده نامی و نوآور فرانسه در عرصه رمان، در اتوبیگرافی شان، روایتی دوصدایی از کودکی خود ارایه میدهند؛ ساروت، در کودکی، راوی اول شخص را وامیدارد تا از خلال گفتوگویی درونی، پرده از روی نقاط تاریک و توهماتی که بازگویی هر خاطره ای با آن آمیخته است بردارد؛ ژرژ پرک، در کتاب W یا خاطره کودکی، که ظاهرا اتوبیوگرافی است، از کودکی خود دو روایت عرضه میکند: نخست واقعی و دوم، سراسر تخیلی؛ ابتدا چنین بنظر میرسد که روایت دوم ارتباطی با کودکی راوی ندارد، اما در ادامه میبینیم که به شکل تمثیلی، بازگوی وقایع زندگی اوست. افزون براین، هر دو کتاب به دروغهایی اشاره دارند که دو راوی در داستان خود میگنجانند؛ این روند با قرارداد ضمنی راستگویی منافات دارد. در این مقاله برآنیم تا با تحلیل تطبیقی این دو اثر، نشان دهیم اتوبیوگرافی که باید اصولا یکصدایی باشد چرا دوصدایی است، کارکرد صدا یا روایت دوم در این دو، به مثابه فرامتن (métatexte) چیست و نقش تخیل در فرآیند دشوار بازیابی خاطرات، برای غربال کردن راست و دروغ و همچنین شرح چگونگی شکلگیری نوشتار چیست.

۲۱۳۱.