هدف پژوهش حاضر، بررسی و تحلیل مدل های طراحی آموزشی، یادگیری محیط کار و انتخاب الگوی بهینه از بین مدل های موجود جهت استفاده در حوزه آموزش منابع انسانی صنعت پتروشیمی است . در صنعت پتروشیمی ایران، با شروع فرایند خصوصی سازی و تغییر ماهیت شرکت از بنگاه داری و هولدینگ به یک سازمان حاکمیتی و توسعه ای، نقش های دیروز کمرنگ و فرصت های نوینی نمایان شده است. لذا، با این تغییر رویکرد، سؤال اصلی این مطالعه به این صورت مطرح شده است: الگوهای رایج در زمینه طراحی آموزش و یادگیری محیط کار چه ویژگی هایی دارند و وجوه مشترک آن ها چیست؟ در زمینه آموزش و یادگیری محیط کار چه الگویی برای صنعت پتروشیمی مناسب و با ویژگی های آن منطبق است؟ این پژوهش با روش کیفی و با استفاده از رویکرد فراترکیب کیفی انجام شده و تحلیل ها در دو مرحله صورت گرفته است. مرحله اول تحلیل ها با روش ساندلوسکی و بارسو (2007) انجام شد. در مرحله دوم، جهت انطباق مدل و توجه به شرایط و مقتضیات صنعت پتروشیمی از تحلیل اسناد و مشاهده و دیدگاه خبرگان و روش تحلیل تم با استفاده از نرم افزار مکس کیودا استفاده شده است. درنهایت، الگوی انطباقی مرتبط با ویژگی های صنعت پتروشیمی شامل پنج فرایند تحلیل عملکرد، طراحی عملکرد، انتخاب مداخلات عملکرد، اجرای عملکرد و پایش عملکرد، برگرفته از سه الگوی 70:20:10، میگر و تکنولوژی عملکرد انسانی معرفی گردید. با توجه به رویکرد سیستمی حاکم بر طراحی الگوی آموزشی و یادگیری محیط کار و لحاظ نمودن مفهوم عملکرد در همه فرایندهای طراحی، به نظر می رسد مطالعه حاضر بتواند به عنوان اولین مطالعه صورت گرفته در این زمینه، در آموزش های سازمانی صنعت پتروشیمی نقش اثربخشی ایفا نماید.
