درخت حوزه‌های تخصصی

یک پدیده رایج در رفتار ورزشی افت موقتی است که هنگام از سرگیری اجرا پس از یک دوره وقفه اتفاق می افتد. این پدیده افت گرم کردن نامیده می شود. در این تحقیق اثر دوره های زمانی مختلف تکالیف تداخلی بر افت گرم کردن در سرویس والیبال آزمایش شد. نمونه تحقیق 56 نفر با میانگین سنی 53/1 ± 20 بود که به طور تصادفی از میان دانشجویان پسر تربیت بدنی دانشگاه ارومیه انتخاب شدند. آزمودنی ها 20 کوشش اولیه را اجرا کردند، سپس 10 دقیقه استراحت کرده و پس ازآن 5 کوشش پایانی را اجرا کردند. در حین 2 یا 5 دقیقه پایانی زمان استراحت، آزمودنی ها یکی از تکالیف تداخلی شامل دویدن، تصویرسازی ذهنی، ضربه زدن به توپ والیبال و ادامه استراحت را اجرا کردند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دوطرفه با اندازه گیری های مکرر (4*2*4) تحلیل شد. نتایج نشان داد تمرین ضربه زدن موجب حذف افت گرم شدن و تصویرسازی ذهنی و دویدن سبب کاهش آن می شود. همچنین دویدن به مدت 2 دقیقه بهتر از دویدن به مدت 5 دقیقه بود و موجب کاهش بیشتری در افت گرم کردن شد. بین دیگر تکالیف تداخلی تفاوت معنی داری در حالات 2 و 5 دقیقه وجود نداشت. این یافته ها از فرضیه فعالیت _ آمایه (ناکسون و اشمیت، 1971) حمایت می کند.

هدف این پژوهش ارزیابی همبستگی بین تغییرات در اندازه های روان شناختی و عملکردی مرتبط با افتادن مردان سالمند متعاقب یک برنامه ی تمرینی - ترکیبی و مقایسه ی میزان تأثیر تمرین بر این متغیرها بود. نمونه ی آماری، 31 سالمند بالای 60 سال بودند که به طور تصادفی به دو گروه مداخله (با میانگین سنی 39/4±08/66) و کنترل (با میانگین سنی 33/7±14/70) تقسیم شدند. برای اندازه گیری متغیرها از پرسش نامه مشخصات فردی، آزمون نشستن و برخاستن 30 ثانیه، بنشین و برسان، تعادل روی یک پا، بلندشدن و رفتن، 10متر راه رفتن، مقیاس اعتماد به تعادل ویژه ی فعالیت ها و کارآمدی افتادن – بین المللی استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری با آزمون t مستقل، محاسبه ی درصد تغییر، ضریب همبستگی پیرسون و اندازه ی اثر انجام شد. میانگین نمره ی آزمون های قدرت عضلانی اندام تحتانی، انعطاف پذیری، چابکی و تعادل پویا، سرعت حرکت، تعادل ایستا، مقیاس ترس از افتادن و اعتماد به تعادل در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل، به طور معناداری بهبود یافت (P≤0.05). تأثیر برنامه ی مداخله ی تمرینی بر اندازه های عملکردی و روان شناختی یکسان نبود. بیشترین اندازه ی اثر به ترتیب در قدرت اندام تحتانی و اعتماد به تعادل و کمترین اندازه ی اثر در انعطاف پذیری و ترس از افتادن مشاهده شد. تغییرات قدرت عضلانی با تغییرات سرعت و تغییرات انعطاف پذیری با تغییر چابکی و سرعت به طور معناداری همبسته بود (P≤0.05). بین تغییرات در اندازه های عملکردی و روان شناختی، همبستگی معناداری وجود نداشت (P≤0.05). هم چنین بین میزان تغییرات در ترس از افتادن و اعتماد به تعادل، همبستگی معناداری مشاهده شد (P≤0.05, r=-0.66). بنابراین، برنامه ی تمرینی به اضافه ی برنامه ی آموزش درباره ی افتادن، بر بهبود عوامل روان شناختی و عملکردی مرتبط با تعادل و افتادن مردان سالمند مؤثر بود.

شیوه های جدید تعلیم وتربیت معطوف به انتقال مسئولیت یادگیری از یاددهنده به یادگیرنده است. خودآموزی ومطالعه ی مستقل یکی از شیوه های یادگیری فعال است که درپایداری یادگیری برخی دروس ورشته های تحصیلی مؤثر است. این تحقیق ،پژوهش نیمه تجربی است که با هدف بررسی اثر خودآموزی ویادگیری فردی در یادداری دانش آموختگان تربیت بدنی انجام شده است. اطلاعات مورد نیاز این پژوهش به وسیله ی هیئت پرسشنامه ی پاسخ بسته ‹240 سوال›حاصل شده وجامعه ی آماری تحقیق،شامل دانش آموختگان تربیت بدنی دانشگاه های دولتی در نیمسال دوم 79-78 بوده است.نتایج این مطالعه نشان می دهد که بطور کلی مطالعه ی مستقل وخودآموزی در یادداری دانش آموختگان مؤثر است وکسانی که تحت شرایط خودآموزی ومطالعه ی فردی آموزش دیده اند،نسبت به گروه حضوری ‹معلم محور›،سطح یادداری بالاتری دارند.این اختلاف از نظرآماری درسطح 03/0 =? معنی دار است.

از جمله مداخلات روان شناختی مؤثر بر بهبود و موفقیت عملکرد حرکتی و ورزشی افراد، خودگفتاری است. لذا، تحقیق حاضر، با هدف بررسی اثربخشی خودگفتاری انگیزشی بر اجرای تکلیف ثانویه (زمان واکنش افتراقی)، انجام شد. از میان 160 دانشجوی کارشناسی تربیت بدنی دانشگاه تهران، 30 نفر در این پژوهش مشارکت داشتند که به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. مداخله، دو بار در روز و به مدت یک دقیقه انجام گرفت. گروه تحت مداخله در مرتبه اول تکلیف اولیه راه رفتن روی تردمیل را با سرعتی آهسته انجام دادند، درحالی که تکلیف ثانویه (زمان واکنش افتراقی) را در 10 کوشش انجام دادند. مرتبه دوم نیز به همین صورت برگزار شد، با این تفاوت که گروه تحت مداخله 15 ثانیه قبل از اجرای تکلیف ثانویه، خودگفتاری انگیزشی را برای خود اعلام کرد و گروه کنترل بدون هیچ مداخله ای آزمون را اجرا کرد. نتایج t همبسته در گروه تحت مداخله نشان داد که خودگفتاری انگیزشی به کاهش معنا دار زمان واکنش افتراقی منجر شد (001/0=P). همچنین نتایج یو مان- ویتنی در پس آزمون نشان داد که زمان واکنش گروه تحت مداخله خودگفتاری به طور معنا داری نسبت به گروه کنترل کاهش یافت (002/0=P).

تمرینات بینایی شامل تمرینات ویژه ای است که موجب ارتقای عملکرد چشم در کنترل و هماهنگی می شود و به منظور بهبود کارکرد بینایی در اجراهای ورزشی به کار می رود. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر یک دوره تمرینات بینایی بر مهارت دریافت سرویس والیبال بود. به این منظور، 40 دانش آموز متوسطه (17 تا 19 ساله) به صورت تصادفی ساده انتخاب و به چهار گروه تمرین بینایی، مهارتی، ترکیبی و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین بینایی به مدت هشت جلسه در تمرینات بینایی و گروه مهارتی، هشت جلسه در تمرینات مهارتی دریافت سرویس شرکت کردند. گروه ترکیبی نیز در طول هشت جلسه تمرینی در هر دو برنامه تمرینی بینایی و مهارتی شرکت کردند. گروه کنترل در طول این مدت در هیچ گونه فعالیت مرتبطی شرکت نکردند و به کارهای عادی روزمره خود پرداختند. پیش و پس از شرکت آزمودنی ها در این جلسات تمرینی، به وسیله «آزمون دریافت سرویس والیبال در پنج منطقه» پیش آزمون و پس آزمون به عمل آمد. نتایج آزمون t همبسته برای مقایسه نمره های پیش آزمون و پس آزمون نشان داد که دو گروه تمرین ترکیبی و مهارتی پیشرفت معناداری در مهارت دریافت سرویس داشتند (05/0P<)، درحالی که پیشرفت دو گروه بینایی و کنترل از نظر آماری معنادار نبود (05/0P>). نتایج آزمون تحلیل واریانس یکراهه نیز نشان داد که تفاوت بین چهار گروه معنادار بود (001/0P=) و آزمون تعقیبی توکی نشان داد که عملکرد گروه ترکیبی بالاتر از سایر گروه ها بود. گروه تمرین مهارتی نیز بالاتر از دو گروه تمرین بینایی و کنترل بود (05/0P<). نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تمرین ترکیبی به بهترین نتیجه در مهارت دریافت سرویس والیبال منجر شد.

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر یک دوره تمرین با محرک های بینایی بر زمان واکنش انتخابی تکواندوکاران مرد می باشد. این پژوهش از نوع مطالعات نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل بود و جامعه آماری آن را تکواندوکاران مرد 10 تا 16 سال که در نیمه اول سال (1392) به سه باشگاه در شهر اصفهان مراجعه کرده و دارای کمربند قرمز بودند تشکیل دادند که از این تعداد، 30 نفر (16/2 ± 2/13) به صورت در دسترس انتخاب شدند و به شکل تصادفی به دو گروه تجربی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم گردیدند. گروه تجربی، تمرین با محرک های بینایی و گروه کنترل، تمرینات رایج تکواندو را به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 45 دقیقه انجام دادند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش ، دستگاه دوره بی پاسخی روان شناختی و زمان واکنش مدل 9010 بود که به منظور سنجش زمان واکنش انتخابی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون استفاده گردید. همچنین، پس از جمع آوری داده ها از روش آماری تحلیل کوواریانس (0.05 =α) استفاده شد. یافته ها نشان می دهد که هشت هفته تمرین با محرک های بینایی، تأثیر معناداری بر کاهش زمان واکنش انتخابی پای راست و چپ در ضربات دولیوچاگی، آپ دولیوچاگی و باندال چاگی گروه تجربی (P=0.001) دارد؛ بنابراین، این احتمال وجود دارد که تمرین با محرک های بینایی، روش تمرینی سودمندی برای بهبود زمان واکنش انتخابی در تکواندوکاران باشد.

هدف از این پژوهش، بررسی دستورالعمل های توجه بیرونی نزدیک و توجه بیرونی دور بر عملکرد و کینماتیک پرش افقی ورزشکاران ماهر می باشد. آزمودنی ها شامل 15 نفر از دانشجویان عضو تیم بسکتبال و والیبال دانشگاه با میانگین سنی 4±23 سال بودند که به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. تکلیف آزمون، پرش افقی بود که نه پرش در سه شرایط مختلف توجه بیرونی نزدیک، توجه بیرونی دور و کنترل انجام شد (در هر شرایط سه پرش). شرکت کنندگان هیچ دستورالعمل توجهی را در شرایط کنترل دریافت نکردند. در شرایط توجه بیرونی نزدیک، تمرکز روی مقیاس خط کشی شده روی کف پوش پرش و در شرایط توجه بیرونی دور، روی مخروطی در فاصله پنج متری خط پرش بود. داده های کینماتیک با استفاده از سه مارکر در مفصل زانو و هشت دوربین موشن آنالیز مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که شرکت کنندگان در دو شرایط توجه بیرونی دور و نزدیک، به طور معناداری نسبت به شرایط کنترل، طول پرش بیشتر و حداکثر فلکشن کمتری دارند. نتایج پژوهش حاضر از فرضیه عمل محدود شده حمایت کرده و نشان می دهد که تمرکز روی اثرات حرکات در محیط عملکرد حرکتی نظیر پرش افقی را بهبود می بخشد.

رفتار ورودی به آمادگی فرد برای یادگیری هدف های آموزشی اطلاق می شود دستاورد های پژوهشی نشان میدهد برخی از مولفه های رفتار ورودی نقش حائز اهمیتی در عملکرد تحصیلی دارند این پژوهش به بررسی نقش مولفه های رفتار ورودی شامل سن جنسیت نحوه تامین هزنیه های تحصیلی و وضعیت اشتغال و تاهل روی عملکرد تحصیلی دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه های دولتی کشور در سال 79- 80 می پردازد نتایج پژوهش نشان می دهد که دانشجویان در سنین 21- 25 سال نسبت به سایر گروه های سنی موفق ترند علاوه بر این عملکرد تحصیلیدانشجویان غیر شاغل و کسانی که هزینه تحصیلی شان توسط سایرین تامین می شود در مقایسه با گروه های دیگر بالاتر است که ا ین تفاوت از نظر آ ماری معنی دار می باشد نتاجی تحقطیق تفاوت آماری معنی داری بین عملکرد تحصیلی دانشجویان زن یا مدر و متاهل یا مجرد نشان نمی دهد نتایج تحقیق حاکی از وجود همبستگی معنی دار آماری بین متغیر های سن جنسیت اشتغال و نحوه تامین هزینه های زندگی با عملکرد تحصیلی است روش تحقیق پژوهش حاضر علی مقایسه ای (پس رویداد) است نمونه آماری تحقیق را 460 دانشجوی کارشناسی تربیت بدنی از دانشگاه های حضوری و راه دور تشکیل می دهند که به شویه خوشه ای تصادفی انتخاب شدند برای تحلیل داده های از آمار های تحلیل رگرسیون T استیودنت همبستگی خی دو و کلمونوگراف اسمیر نوف استفاده شد.