درخت حوزه‌های تخصصی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی یک دوره برنامه تمرینی بسکتبال بر توجه پایدار کودکان مبتلا به کمبود توجه/ بیش فعالی می باشد. بدین منظور، 19 کودک پسر 9 تا 12 ساله مبتلا به اختلال کاستی توجه و بیش فعالی، به صورت نمونه گیری دردسترس از بین مراجعه کنندگان به یکی از کلینیک های واقع در شهر تبریز انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه(گروه تجربی 10 نفر و گروه کنترل نه نفر) جای گرفتند. گروه تجربی به مدت 12 جلسه تحت یک دوره برنامه تمرینی بسکتبال قرار گرفت، اما گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکرد. شایان ذکر است که آزمودنی ها قبل و بعد از مداخله به وسیله آزمون رایانه ای عملکرد پیوسته کانرز ارزیابی شدند. جهت تجزیه و تحلیل آماری نیز از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج پژوهش نشان می دهد که مداخله صورت گرفته به شکل معناداری باعث کاهش خطای ارتکاب و افزایش پاسخ صحیح بر محرک های غیرهدف شده است، اما در خطای حذف، در پاسخ صحیح بر محرک های هدف و زمان واکنش، تفاوت معناداری در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل یافت نشد. در نهایت، با توجه به نتایج می توان اظهار کرد که تمرینات بسکتبال می تواند شرایط بهبود برخی اختلالات شناختی در کودکان مبتلا به کمبود توجه/ بیش فعالی را در درازمدت فراهم سازد.

خستگی ذهنی یک حالت روان شناختی است که به وسیله دوره های طولانی فعالیت های شناختی ایجاد می شود. تأثیر خستگی ذهنی بر اجرای مهارت های حرکتی شناخته شده است؛ اما تأثیر آن بر یادگیری مهارت های حرکتی کمتر بررسی شده است؛ براین اساس، هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی نقش خستگی ذهنی بر اثربخشی بازخورد به کوشش های موفق در یادگیری تکلیف تولید نیرو بود. بدین منظور، ۴۴ پسر غیرورزشکار (۲۵-۱۸ سال) براساس خستگی ذهنی و نوع بازخورد به چهار گروه تقسیم شدند. برای ایجاد خستگی ذهنی از نرم افزار استروپ استفاده شد و برای اطمینان از وقوع خستگی ذهنی از پرسش نامه های چند بعدی سنجش خستگی و مقیاس خودگزارشی بینایی استفاده شد. شرکت کنندگان در مرحله اکتساب در ۱۲ دسته شش کوششی به تولید نیروی ملاک پرداختند. آزمون های یادداری فوری و انتقال یک، ۱۰ دقیقه بعد و آزمون انتقال دو، ۲۴ ساعت بعد از مرحله اکتساب و بدون ارائه بازخورد اجرا شدند. برای تحلیل داده ها در مرحله اکتساب، از آزمون تحلیل واریانس مختلط با اندازه گیری های مکرر و در آزمون های یادداری و انتقال، از آزمون تحلیل واریانس دوطرفه استفاده شد. یافته های پژوهش حاضر نشان داد که در مرحله اکتساب فقط اثر بلوک های تمرینی معنا دار بود و تمام گروه ها درطی مرحله اکتساب به صورت مشابهی پیشرفت معنا دار داشتند. نتایج آزمون های یادداری و انتقال نیز نشان داد که اثر اصلی خستگی ذهنی معنا دار بود؛ اما اثر اصلی بازخورد و تعامل خستگی ذهنی با بازخورد (به جز در آزمون یادداری) معنا دار نبود . یافته ها نشان می دهد که احتمالاً خستگی ذهنی موجب ازبین رفتن مزایای بازخورد به کوشش های موفق و کاهش یادگیری می شود.

کودکان دچار اختلال هماهنگی رشدی (DCD) گاه در اجرا و یادگیری مهارت های حرکتی با مشکل مواجه می شوند. هدف تحقیق حاضر، بررسی روند اکتساب و یادگیری حرکتی رویه ای در کودکان (DCD) است. از بین دانش آموزان پسر 12-8 ساله شهر تبریز، 12 کودک دچار اختلال هماهنگی رشدی و 12 کودک عادی همتا از نظر هوشی و سن تقویمی، به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. از شکل تعدیل یافته تکلیف پیگردی چرخان و متغیرهای زمان باقی ماندن بر هدف، زمان متوالی بر هدف، فاصله از هدف، فاصله از مسیر و فاز نسبی برای ارزیابی یادگیری حرکتی رویه ای استفاده شد. شرکت کنندگان پس از تمرین در مرحله اکتساب، آزمون یادداری فوری 10 دقیقه و آزمون تحکیم با تأخیر 24 ساعت را انجام دادند. نتایج تحلیل داده ها با تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر نشان داد در مرحله اکتساب بین دو گروه در زمان باقی ماندن بر هدف، فاصله از مسیر و فاز نسبی تفاوت معناداری وجود ندارد، ولی در زمان متوالی بر هدف، فاصله از هدف تفاوت معنادار است. در مرحله یادداری در متغیرهای زمان باقی ماندن بر هدف و زمان متوالی بر هدف و فاصله از هدف تفاوت معنادار بود، ولی در فاصله از مسیر و فاز نسبی تفاوت معناداری وجود نداشت. به طور کلی، یافته ها بیانگر آن است که با وجود عملکرد کم کودکان DCD در یادگیری حرکتی رویه ای، آنان قادر به کسب الگوهای هماهنگی حرکتی بودند.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر بازی های سواد حرکتی بر پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اختلال یادگیری بود. تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. این پژوهش با توجه به هدف تحقیق از نوع پژوهش های کاربردی بود. جامعه آماری این پژوهش را دانش آموزان دارای اختلال یادگیری در مقطع ابتدایی استان سمنان(شهرستان سمنان) را در سال 99-98 تشکیل دادند که در مدارس استثنایی مشغول به تحصیل بودند. نمونه آماری شامل 20 نفر از کودکانی بودند که در آزمون کی مت نمرات مشابه ای را کسب کردند. نمونه گیری به صورت دردسترس انجام شد. نمونه ها به صورت تصادفی در دو گروه، که شامل یک گروه تجربی(که بازی های سواد حرکتی را اجرا کرد) و یک گروه کنترل(که هیچ تمرینی نداشت) بود. برای سنجش پیشرفت تحصیلی از آزمون ریاضیات ایران کی مت(سنجش پیشرفت تحصیلی) استفاده شد.  بر اساس نمره پیش آزمون کودکان در دو  گروه همگن شدند. گروه اول تمرین منتخب که بر گرفته از برنامه بازی های سواد حرکتی در زمینه رشد مهارت های حرکتی شامل ورزش، بازی، و واکنش های فعال که برای کودکان است را انجام دادند. گروه دوم تنها به فعالیت های روزمره پرداختند. این برنامه ها در 8 هفته که هر هفته شامل 2 جلسه و در مجموع 16 جلسه می باشد اجرا شد. هر جلسه 45 دقیقه بود که بازی های سواد حرکتی (که برگرفته از کتاب سواد حرکتی در حرکت بود) را اجرا کردند. نتایج نشان داد که گروه تجربی در بحث پیشرفت تحصیلی بهتر از گروه کنترل در مقایسه نمرات پس آزمون بودند.

هدفازپژوهشحاضر، بررسیتأثیر دستور العمل های کانون توجه درونی و بیرونی (دور و نزدیک) بر یادگیری حفظ تعادل پویا در کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیرمی باشد. روش این پژوهش، نیمه تجربی بوده و جامعه آماری آن را تمامی دانش آموزان پسر کم توان ذهنیمدارس استثنائی ناحیه دو شهر اهواز که در سال ( 94-1393 ) مشغول تحصیل بودند به تعداد 169 نفر تشکیل دادند که از میان آن ها، 40 دانش آموز هشت تا 12 سال به روش در دسترس و هدفمندبه عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و به صورت تصادفی در چهار گروه قرار گرفتند (توجه درونی، توجه بیرونیدور، توجه بیرونی نزدیک و کنترل). در پژوهش حاضر، تکلیف شامل: ایستادن آزمودنی ها بر رویصفحه نیرو در سه شرایط کنترل، توجه بیرونی نزدیک و توجه بیرونی دور بود.آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون، به مدت سه جلسه و در هر جلسه 15 کوشش را برای حفظ تعادل روی دستگاه تعادل سنج تمرین نمودند و پس از 48 ساعت در آزمون یادداری شرکت کردند. براساس نتابج آزمون تحلیلواریانسیک راههمشخص می شودکهدرآزمون تعادل، تفاوتمعناداریبینگروه هاوجود دارد. همچنین، دریافت می شود که آزمودنی ها در حالت توجه بیرونی دور عملکرد بهتری داشته اند و نیز این که بیماران در شرایط توجه بیرونی دور نسبت به توجه بیرونی نزدیکو توجه درونی، تعادل پویای بهتری دارند ((P<0.05.باتوجهبهنتایج پیشنهادمی شود جهتبهبودمهارت هایتعادلیدرکودکان کم توان ذهنی،از دستورالعمل هایکانونتوجهبیرونیدوراستفادهشود.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی یادگیری کنترل حرکتی پیش بینانه در کودکان با اختلال هماهنگی رشدی درمقایسه با کودکان عادی بود. بدین منظور، از بین دانش آموزان پسر 12 7 ساله شهر تبریز، 12 کودک با اختلال هماهنگی رشدی با استفاده از آزمون های " پرسش نامه اختلال هماهنگی رشدی والدین " ، " سیاهه مشاهده حرکتی معلمان " و " آزمون برونیکز اوزرتسکی " و نیز 12 کودک عادی همتا از نظر هوشی و سن تقویمی به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. از شرکت کنندگان خواسته شد هدف متحرکی را در مسیر دایره ای بر روی مانیتور با استفاده از دسته های کنترلی بازی با استفاده از تکلیف پیگردی چرخان ردیابی کنند. کنترل پیش بینانه نیز با استفاده از متغیرهایی که نشان دهنده رفتار و موفقیت ردیابی دستی بود، اندازه گیری گشت. نتایج حاصل از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان می دهد که بین کودکان با اختلال هماهنگی رشدی و عادی در شاخص های کنترل پیش بینانه شامل: زمان کلی باقی ماندن بر هدف ( P=0.049 )، زمان متوالی باقی ماندن بر هدف ( P=0.016 )، فاصله از هدف (P=0.002) و سرعت حرکت   (P=0.001) تفاوت معناداری وجود دارد. به طورکلی، به نظر می رسد کودکان با اختلال هماهنگی رشدی احتمالاً نسبت به گروه کنترل در تحکیم و یادگیری کنترل حرکتی پیش بینانه و ایجاد مدل درونی کنترل حرکات دارای نقص هستند و از راهبرد کنترلی بازخوردی و گام به گام استفاده می کنند. همچنین، ممکن است یک نقص زیربنایی در مدل سازی درونی در کودکان با اختلال هماهنگی رشدی وجود داشته باشد.

هدف ازپژوهش حاضر،بررسی اثربخشی درمان یکپارچگی حسی حرکتی بر بهبود مهارت های حرکتی در دانش آموزان با کم توانی یادگیریاست. به منظورانجام این پژوهش،24 نفرازدانش آموزان مبتلا بهناتوانی یادگیریکهبهمراکز ناتوانی های یادگیریشهر یاسوجمراجعهکردهبودندبهشیوهنمونه گیری در دسترسانتخابشدندو به صورت تصادفیدردو گروهآزمایشو کنترلقرار گرفتند. سپس، آزمون رشدحرکتیلینکلن اوزرتسکی به عنوانپیش آزمون درمورد هر دو گروهبه عملآمد.همچنین،درمانیکپارچگی حسی حرکتیبه مدت 10 جلسهبهگروهآزمایش ارائه گردید. بلافاصلهپساز اتمامآموزش، مجدداً آزمون رشد حرکتیلینکلن اوزرتسکی به عنوانپس آزمون از هر دو گروهبه عمل آمد و از طریق تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که تفاوت معناداری در نمره مهارت های حرکتی در دو گروه وجود دارد. بدین صورت که گروه آزمایش در پس آزمون عملکرد بهتری داشته است.به طور کلی، نتایج حاکی از آن است که درمانیکپارچگی حسی حرکتی، منجر به بهبود مهارت های حرکتیدر دانش آموزان با کم توانی یادگیری شده است.

هدف از انجام مطالعه حاضر، تحلیل محتواى مقاله های نشریه های علمی- پژوهشى داخل کشور در حوزه رفتار حرکتی و روان شناسی ورزشی منتشرشده در سال هاى 1388 تا 1395 بود. پژوهش حاضر ازنوع کاربردى و روش پژوهش، تحلیل محتوا بود. در این مطالعه، درمجموع، 814 مقاله در شش نشریه مختلف بررسی شدند. پس از مراجعه به نسخه بایگانی شماره های منتشرشده از نشریه ها و ورود داده های کمّی خام در برگه کدگذاری، شاخص های آماری توصیفی ازطریق نرم افزار اس.پی.اس.اس. محاسبه شدند و جدول های توزیع فراوانی تنظیم شدند. نتایج نشان داد که نشریه رفتار حرکتی با 28 درصد بیشترین تعداد و نشریه پژوهش نامه مدیریت ورزشی و رفتار حرکتی با 7/5 درصد کمترین مقاله را داشتند. مشاهده شد که کمترین زمان پذیرش مقاله ها به نشریه مطالعات روان شناسی ورزشی با میانگین 227/2 ± 50/3 ماه مربوط بود. نویسندگان مرد با 9/70 درصد ، نویسندگان دانشجوی دکتری با 8/11 درصد، نویسندگان با رتبه علمی استادیار با 5/20 درصد و نویسندگان گرایش رفتار حرکتی با 4/71 درصد، بیشتر نویسندگان مقاله ها بودند . همچنین، مشخص شد که عمده مقاله ها با موضوع روان شناسی ورزشی و بعد از آن، با موضوع یادگیری حرکتی منتشر شده اند و به حیطه رشد و کنترل حرکتی کمتر پرداخته شده است. دراین میان، مقوله هیجان ها (3/13 درصد) بیشتر از سایر موارد موردتوجه پژوهشگران بود. در مقاله های موردبررسی، عمده آزمودنی ها غیرورزشکار و ازنظر سطح مهارت، «مبتدی» بودند و فقط 2/7 درصد در دسته «نخبه» قرار داشتند. همچنین، بیشتر مقاله ها در حوزه «سلامت» انجام شده بودند. نمونه های انسانی، جوان و سالم اغلب نمونه آماری مقاله ها را تشکیل می دادند و فقط در 5/12 درصد از مقاله ها، آزمودنی ها مبتلابه کم توانی بودند. نتایج نشان داد که در مقاله ها از منابع انگلیسی بیشتر از منابع فارسی استفاده شده بود. همچنین، بیشترین خوداستنادی نشریه در نشریه رشد و یادگیری حرکتی- ورزشی (124 مورد) و بیشترین خوداستنادی نویسنده به نشریه رفتار حرکتی (146 مورد) مربوط بود . اغلب پژوهش ها ازنوع کاربردی بودند و از روش پژوهش نیمه تجربی استفاده شده بود. همچنین، مشخص شد که دانشگاه تهران با 477 مورد، بیشترین سهم از مقاله ها را دربین نهادهای علمی مشارکت کننده به خود اختصاص داده است. براساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گیری کرد که با توجه به بی توجهی به جامعه سالمندان و افراد کم توان و همچنین، نبود توازن در مطالعات انجام شده در حیطه های گوناگون رفتار حرکتی، تعیین اولویت های پژوهشی براساس نیازسنجی در نشریه های مختلف و اطلاع رسانی به پژوهشگران می تواند گامی درجهت رفع کمبودها و خلأ های علمی و پژوهشی باشد . کمبود پژوهش های کیفی، کمبود مشارکت علمی بین رشته ای دربین نویسندگان مقاله ها، سهم کم دانشیاران و استادان درزمینه تولید مقاله ها، تمایل اندک به انجام پژوهش درزمینه رشد و کنترل حرکتی و بهره گیری کم از گروه سنی کودک و سالمند به عنوان نمونه پژوهش، از نقاط ضعف و محدودیت های مهم درخور اشاره هستند.  

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر بازی لیوان چینی بر مهارت های ادراکی حرکتی کودکان دبستانی 9 8 ساله بود. بدین منظور، 34 پسر (با میانگین سنی 4/0±8/8 سال) به صورت دردسترس انتخاب شدند و پس از اجرای پیش آزمون با استفاده از تست "پوردو پگبورد" و دستگاه زمان سنج واکنش، به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. درادامه، پیش آزمون از هر دو گروه به عمل آمد. مداخلات تمرینی در این پژوهش، تمرینات بازی لیوان چینی بود که طی 16 جلسه تمرینی به مدت چهار هفته و به صورت چهار جلسه 45 دقیقه ای اجرا گردید. از آزمون کلموگروف اسمیرونوف جهت بررسی نرمال بودن توزیع داده ها استفاده شد و آزمون تحلیل کووریانس به منظور بررسی اثر تمرین به کار رفت. نتایج نشان می دهد که یک دوره تمرینات بازی لیوان چینی، تأثیر معناداری بر افزایش هماهنگی چشم دست کودکان داشته است (0.05>P)؛ اما تأثیر آن بر بهبود زمان واکنش معنادار نمی باشد (0.05<P). با توجه به نتایج می توان از تمرینات بازی لیوان چینی به منظور ارتقای هماهنگی چشم دست کودکان دبستانی در برنامه های ورزشی و برنامه های روزانه آموزش و پرورش، مراکز آموزشی و توانبخشی کودکان استفاده کرد.

سابقه و هدف :هدف از این مطالعه بررسی تأثیر چهار هفته تمرینات اصلاحی و الاستیک باند بر زاویه کرانیوورتبرال گردنی و فاکتورهای منتخب سردردهای گردنی در زنان شهر کرمان می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی 24 بیمار مبتلا به سردرد گردنی که دارای پوزیشن سر به جلو بودند (میانگین ± انحراف استاندارد: سن 9/8 ± 4/33 سال، وزن 10 ± 7/63 کیلوگرم، قد 1/0 ± 6/1 متر) به صورت هدفمند انتخاب و تصادفی در دو گروه تمرینات اصلاحی و تمرینات الاستیک باند قرارگرفتند. زاویه کرانیوورتبرال، تواتر، شدت، مدت زمان سردرد و ناتوانی ناشی از درد گردن قبل و یک هفته بعد از مداخله ارزیابی شد. برای اندازه گیری داده ها از آزمون های آماری اندازه گیری مکرر ترکیبیآنوا، ویلکاکسون و یو من ویتنی استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون ها نشان داد که فاکتور های تواتر، شدت، مدت زمان، ناتوانی ناشی از دردهای گردنی و زاویه کرانیوورتبرال تفاوت معنی داری بین پیش آزمون و پس آزمون داشتند ( 05/0>P). در تمامی فاکتورها به جز مدت زمان، تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد ( 05/0 P>). نتیجه گیری: تمرینات الاستیک باند و تمرینات اصلاحی هر دو روشهای مناسب برای بهبود فاکتور های سردرد و ناتوانی ناشی از دردهای گردنی و زاویه کرانیوورتبرال می باشند. اما به نظر می رسد چهار هفته تمرینات اصلاحی و الاستیک باند نمی تواند تفاوت مشهودی در بین گروه ها ایجاد کند و توصیه می شود که اینگونه تمرینات با مدت زمان بیشتر از چهار هفته مورد استفاده قرار گیرند.

هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر قید تکلیف بر یادگیری الگو و پارامتر حرکت به هنگام یادگیری مشاهده ای می باشد. بدین منظور، 16 نفر که همگی راست دست بودند به صورت تصادفی به دو گروه با توپ و بدون توپ تقسیم شدند. هر دو گروه فیلم نمایش نقاط نورانی کل بدن را مشاهده کردند و تنها یکی از گروه ها می بایست مشابه با الگو، یک توپ را به سمت هدف پرتاب می کرد (دارای قید تکلیف) و گروه دیگر در مورد وجود هدف خارجی تکلیف اطلاعی نداشت (بدون قید تکلیف). گروه ها در مرحله اکتساب 20 کوشش را انجام دادند و یک روز بعد به منظور انجام آزمون یادداری، پنج کوشش را اجرا نمودند. شایان ذکر است که کینماتیک حرکت افراد به منظور مقایسه با کینماتیک الگو ثبت شد و تغییرپذیری در هماهنگی درون عضوی و نیز اختلاف حداکثر سرعت مچ از الگو محاسبه گردید. نتایج نشان می دهد که گروه بدون توپ در هماهنگی حرکتی نسبت به گروه با توپ، بیشتر شبیه به الگو عمل کرده است، اما در حداکثر سرعت مچ، رفتار گروه با توپ بیشتر شبیه به الگو می باشد. این نتایج هم در اکتساب و هم در یادداری مشاهده می شود. دلیل احتمالی این نتایج می تواند صرف نظر کردن گروه با توپ از الگوی حرکت به منظور دست یابی به هدف خارجی حرکت باشد.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر دو نوع تمرین ایروبیک و پیلاتس بر عملکرد شناختی زنان سالمند می باشد. بدین منظور، 54 سالمند به صورت دردسترس انتخاب گردیدند و به شکل تصادفی به سه گروه تمرین ایروبیک (با میانگین سنی 85/4± 78/67 سال)، تمرین پیلاتس (با میانگین سنی 49/5±50/66 سال) و بدون تمرین (کنترل) (با میانگین سنی 27/6±58/68 سال) تقسیم شدند. گروه های تجربی به مدت 12 هفته، سه جلسه در هفته و 60 دقیقه در هر جلسه در تمرینات مربوطه شرکت کردند و شرکت کنندگان گروه کنترل نیز ملزم شدند که در هیچ گونه تمرینات سازمان یافته ای شرکت نکنند و تنها به فعالیت های روزانه خود مشغول باشند. شایان ذکر است که عملکرد شناختی، قبل و بعد از دوره مداخله اندازه گیری شد. همچنین، به منظور سنجش عملکرد شناختی از آزمون دسته بندی کارت ویسکانسین استفاده شد و جهت تحلیل داده ها، تحلیل واریانس یک راهه با کمک نرم افزار اس. پی. اس. اس (نسخه 16) به کار رفت. یافته ها نشان می دهد که هم تمرینات ایروبیک و هم تمرینات پیلاتس باعث بهبود عملکرد شناختی در مؤلفه خطای درجاماندگی (شکل گیری مفاهیم، سودبردن از تصحیح و انعطاف پذیری شناختی) می شود (P<0.001). همچنین، برمبنای یافته ها، اختلاف معناداری به لحاظ آماری بین گروه های تحت مطالعه از منظر مؤلفه تعداد طبقات تکمیل شده (نگهداری مفاهیم) مشاهده نمی شود (P=0.052). علاوه براین، نتایج بیانگر این است که تمرینات پیلاتس نسبت به تمرینات ایروبیک، به لحاظ اثر گذاری بر عملکرد شناختی در مؤلفه خطای درجاماندگی مفیدتر می باشد (P<0.05). به طورکلی، می توان گفت که استفاده از تمرکزهای ذهنی مکرر که ماهیت ورزش پیلاتس می باشد ممکن است عامل برتری این ورزش نسبت به ایروبیک در بهبود بیشتر عملکرد شناختی باشد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر سطوح مختلف فعال سازی بر کنترل تولید نیروی پای برتر تکواندوکاران کشور بود. در این پژوهش، فعال سازی به عنوان یک مهارت روانی که دارای تأثیرات فیزیولوژیک است استفاده شد و کنترل تولید نیرو، به عنوان مؤلفه حس تمایز یا تشخیص حرکت در نظر گرفته شد. از میان تکواندوکاران مرد حاضر در لیگ برتر، تعداد 20 تکواندوکار با میانگین سنی (5/2± 24 سال) به صورت تصادفی انتخاب شدند.سطح هدایت الکتریکی پوست در حین اجرای تکلیف، به عنوان شاخص انگیختگی و اختلاف مقدار نیروی تولیدی با مقادیر درخواستی، به عنوان خطای تولید نیرو ثبت شد. برای تکلیف اعمال نیرو از دستگاه ایزوکنیتیک بایودکس استفاده شد.تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل واریان س یک طرفه به کمک نرم افزار spss نسخه 19 انجام شد. یافته ها تفاوت معنادار میان گروه های فعال سازی بالا و متوسط (0.007=P) و گروه های فعال سازی بالا و پایین (003.0=P) را نشان داد. همچنین تفاوت معنادار میان گروه های فعال سازی متوسط و پایین مشاهده نشد (0.851=P). نتایج، بیانگر تأثیر منفی افزایش دامنه تغییرات انگیختگی بر کنترل نیرو بود. به این صورت که همراه با کوچکتر شدن عدد مربوط به فعال سازی، توانایی تولید نیروی دقیق افزایش یافت.فعال سازی بالا می تواند سبب افزایش خطا در کنترل تولید نیرو و در نهایت، عملکرد نامناسب شود؛ بنابراین پیشنهاد می شود برای بهبود عملکرد ورزشکاران به ویژه در سطوح بالای مهارتی، از روش های کنترل میزان انگیختگی استفاده شود.

هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر شیوه های مختلف خودگفتاری انگیزشی، آموزشی و ترکیبی بر اکتساب و یادگیری یک تکلیف ادراکی حرکتی (دارت) و خودکارامدی جسمانی در دانش آموزان دختر 18-13 ساله بود. 48 دانش آموز دختر با میانگین سنی 46/15 سال که در پرتاب دارت مبتدی بودند، داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها پس از شرکت در جلسه آموزشی و پیش آزمون به چهار گروه 12 نفری شامل گروه های خودگفتاری انگیزشی، آموزشی، انگیزشی-آموزشی و تمرین جسمانی تقسیم شدند. دوره مداخله شامل 10 جلسه اکتساب، دو جلسه آزمون یادداری و یک جلسه آزمون انتقال بود. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس یکراهه و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان داد که در مراحل اکتساب، یادداری فوری و یادداری تأخیری شیوه های خودگفتاری ترکیبی (انگیزشی-آموزشی) و آموزشی بیشتر از خودگفتاری انگیزشی و تمرین جسمانی به بهبود عملکرد پرتاب دارت در نوجوانان 18-13 ساله منجر شد. در مرحله انتقال بهترین عملکرد مربوط به شیوه خودگفتاری آموزشی بود و سه شیوه دیگر به یک اندازه عملکرد داشتند. همچنین نتایج نشان داد که مداخله های مختلف اثر معنا داری بر خودکارامدی جسمانی افراد نداشت.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تأثیرارائه انواع محرک دومساده، افتراقی و انتخابی در فاصله های زمانی مختلف بر زمان واکنش محرک اول در الگوی دوره بی پاسخی روان شناختی می باشد. بدین منظور، 36 دانشجوی دختر با دامنه سنی 24 18 سال ( با میانگین سنی 3±21 سال) به صورت در دسترس انتخاب شدند و به شکل تصادفی به سه گروه 12نفره ساده، افتراقی وانتخابی تقسیم گردیدند. شایان ذکر است که برای هر یک از گروه ها، پنج حالت اندازه گیری برحسب فاصله ارائه بین دو محرک (50،100،200،400 و1000 هزارم ثانیه) وجود داشت. علاوه براین، داده ها با استفاده از آزمون های آماری تحلیل واریانس عاملی مرکب سه در پنج (فاصله زمانی×گروه)و تحلیل واریانس با اندازه های تکراری تحلیل شدند. نتایج آزمون تحلیل واریانس عاملی مرکب نشان می دهد که در زمان واکنش محرک اول، اثر اصلی گروه (F2,33=15.40, P=0.001)، اثر اصلی فاصله زمانی(F2,33=19.79, P=0.001) و اثر تعاملی فاصله زمانی در گروه (F5,93=2.42, P=0.03)معنا دار می باشد. در زمان واکنش محرک دوم نیز اثر اصلی گروه (F2,33=12.04, P=0.001) معنا دار است، اما اثر اصلی فاصله زمانی(F2,33=2.57, P=0.05) و اثر تعاملی فاصله زمانی در گروه(F3,100=1.63, P=0.14)معنا دار نمی باشد. به طورکلی، یافته ها بیانگر این است که نوع محرک در تکلیف دوم و نیز فاصله ارائه بین دو محرک، نه تنها بر میزان تأخیر زمان پاسخ محرک دوم تأثیر می گذارد، بلکه بر زمان پاسخ محرک اول نیز اثرگذار می باشد.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر تداخل زمینه ای مسدود، نظام دار فزاینده و تصادفی بر اکتساب، یادداری و انتقال مهارت های والیبال مبتنی بر تغییرات در برنامه حرکتی تعمیم یافته است. در واقع تحقیق حاضر با هدف پاسخ به این پرسش انجام گرفت که آیا افزایش منظم سطح تداخل زمینه ای، بر یادگیری مهارت سرویس والیبال از آرایش مسدود یا تصادفی اثربخش تر است. در این پژوهش 30 دانشجو (در 3 گروه 10 نفری) با میانگین سنی 4 ± 23 سال شرکت کردند. تفاوت گروه ها در آرایش تمرین سه نوع سرویس بود. آزمودنی ها، در این آزمایش، مهارت سرویس پنجه ساده، چکشی و موجی والیبال را از فاصله 9 متر از تور والیبال با آرایش های مختلف انجام دادند. هر شرکت کننده 108 تکرار از هر سرویس و در مجموع 324 کوشش طی 9 جلسه (هر جلسه 36 تکرار) انجام داد. نتایج نشان داد آرایش افزایشی، در مقایسه با تمرین تصادفی و مسدود، موجب اجرای بهتر در آزمون یادداری و انتقال شد (05 /0p<). در مجموع پیشنهاد شد برای تسهیل یادگیری چند برنامه حرکتی تعمیم یافته، آرایش از تداخل کم شروع و به صورت تدریجی منظم به سمت تداخل زیاد برنامه ریزی شود.