فرهنگ سیاسی و تأثیر آن بر رابطه دولت - ملت در دهه اول جمهوری اسلامی ایران (مقاله پژوهشی حوزه)
درجه علمی: علمی-پژوهشی (حوزوی)
آرشیو
چکیده
هدف اصلی این پژوهش، بررسی نقش فرهنگ سیاسی مردم و حاکمان ایران در رابطه دولت - ملت در دهه اول ج. ا. ا. با رویکردی توصیفی و مبتنی بر کار کیفی و تحلیل با مراجعه به مطبوعات و آثار کتابخانه ای و پژوهش های مرتبط با فرهنگ سیاسی و شکاف دولت-ملت در ایران است. پرسش این است که نقش فرهنگ سیاسی در تغییرات رابطه دولت ملت در دهه اول ج. ا. ا. چه بوده است؟ با بررسی فرهنگ سیاسی حاکم در دولت و تعارض یا هم پوشانی آن با فرهنگ سیاسی اکثریت مردم ایران نشان دادیم که تغییرات فرهنگ سیاسی تأثیر مستقیمی بر شکاف دولت ملت داشته است. با توجه به تقابل دو فرهنگ سیاسی عمده در ایران، یعنی فرهنگ سیاسی امامت - امت و فرهنگ سیاسی غرب گرا، قدرت یابی هرکدام از آنها موجب تغییرات عمده ای در رابطه دولت - ملت می شود. با توصیف و تحلیل وضعیت موجود در دهه اول انقلاب به شناختی کلی از رابطه دولت - ملت و نقش فرهنگ سیاسی امامت - امت رسیدیم. مخالفت دولت موقت و دولت بنی صدر با مسئله ولایت فقیه و فرهنگ سیاسی امامت - امت موجب تشدید فاصله و شکاف میان اکثریت مردم ایران و حاملان فرهنگ سیاسی امامت - امت با قوه مجریه و دولت شد و با قدرت یابی حاملان فرهنگ سیاسی امامت - امت در قوه مجریه شکاف یاد شده به حداقل کاهش یافت.The Political Culture ers and Its Impact on the State-Nation Relationship during the First Decade of the Islamic Republic of Iran
This study aims to investigate the impact of the political culture of both the Iranian populace and rulers on the state-nation relationship during the initial decade of the Islamic Republic of Iran. Employing a descriptive approach grounded in qualitative analysis, it draws upon press sources, library works, and relevant studies on political culture and the nation-state gap in Iran from the inception of the Islamic Revolution to the present day (as of writing this article). The central inquiry revolves around the role played by political culture in shaping the dynamics of the state-nation relationship during this pivotal period. By scrutinizing the prevailing political culture within the state apparatus and its interaction with the broader political culture of the Iranian populace, the study elucidates how shifts in political culture directly influence the state-nation gap. In light of the clash between two predominant political cultures in Iran—the culture of Imamate-Ummah and the Western-leaning political culture—the ascendancy of each brings about significant changes in state-nation dynamics. Through a thorough examination and analysis of the status quo during the initial decade of the Islamic Revolution, the study sheds light on the state-nation relationship and the pivotal role of the political culture of Imamate-Ummah. It highlights instances such as the opposition to the guardianship of the jurist (wilayat-i faqih) and the political culture of Imamate-Ummah by the provisional government and Bani-Sadr’s administration, which deepened the divide between the majority of Iranians and proponents of the Imamate-Ummah political culture within the executive branch. Conversely, when proponents of this culture assumed power within the executive branch, the gap diminished.
تبلیغات
