تحلیلی بر سطح توسعه شاخص های آموزشی به عنوان عاملی جهت ارزیابی نابرابری ها و نیل به عدالت آموزشی پایدار: مطالعه موردی، مناطق آموزش و پرورش استان مازندران (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
هدف: در حال حاضر نابرابری های آموزشی، یکی از عوامل بسیار مهم در حوزه برنامه ریزی آموزشی می باشد که نقش مهم و تعیین کننده ای گسترش عدالت آموزشی و توسعه عدالت اجتماعی دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی سطح توسعه شاخص های آموزشی به-عنوان عاملی جهت ارزیابی نابرابری ها و نیل به عدالت آموزشی پایدار در شهرستان های استان مازندران انجام است. روش: روش تحقیق از نوع توصیفی تحلیلی است که به روش پیمایشی اجرا شده است. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از بررسی اسناد مربوطه و اجرای پرسشنامه، جمع آوری شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان سال آخر دوره دوم متوسطه 22 شهرستان استان مازندران در سال تحصیلی 400 1399 می باشد (21981 =N). جهت انتخاب نمونه، از روش نمونه گیری طبقه ای با انتساب متناسب، 924 نفر انتخاب شده است. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار (SPSS)، (Excel) و (ArcGIS) انجام گرفته و از مدل (TOPSIS)، ضریب آنتروپی شانون و آزمون F استفاده شده است. یافته ها: شهرستان های سوادکوه شمالی (با ضریب 995/0)، سیمرغ (با ضریب 685/0)، جویبار (با ضریب 354/0) به ترتیب در بالاترین رتبه و شهرستان های محمودآباد (با ضریب 0204/0)، آمل (با ضریب 0176/0) و بهشهر (با ضریب 0121/0) دارای ضعیف ترین وضعیت به لحاظ برخورداری از نظر شاخص های آموزشی(درون داد، فرآیند و برون داد) مورد نظر این مطالعه می باشند.نتیجه گیری: براساس نتایج بدست آمده، شهرستان های استان مازندران از نظر توسعه شاخص های آموزشی در یک سطح نبوده و این استان برای نیل به عدالت آموزشی پایدار نیازمند بازبینی در بسیاری از برنامه ها می باشد.An Analysis of the Development Level of Educational Indicators as a Factor for Assessing Inequalities and Achieving Sustainable Educational Justice: A Case Study, Education Areas of Mazandaran Province
Objective: At present, educational inequalities are one of the most important factors in the field of educational planning, which has an important and decisive role in the development of educational justice and the development of social justice. The aim of this study was to investigate the level of development of educational indicators as a factor to assess inequalities and achieve sustainable educational justice in the cities of Mazandaran province.Methods: The method is descriptive-analytical which has been performed by survey method.The required information was collected by reviewing the relevant documents and using a questionnaire. The statistical population includes all high school students in 22 cities of Mazandaran province in the academic year 2020-2021 (N = 21981).To select the sample, 924 people were selected from the stratified sampling method with proportional assignment. Data analysis was performed using (SPSS), (Excel) and (ArcGIS) software. Also, (TOPSIS) model, Shannon entropy and F test were used. Results: North Savadkuh (with a coefficient 0.995), Simorgh (with a coefficient 0.685), Joybar (with a coefficient 0.354) in the highest rank and Mahmoudabad (with a coefficient 0.0204), Amol (With a coefficient 0.0176) and Behshahr (with a coefficient 0.0121) have the weakest status in terms of educational indicators (input, process and output) considered in this study.Conclusion: According to the results, the cities of Mazandaran province are not at the same level in terms of development of educational indicators and this province needs to be reviewed in many programs to achieve sustainable education justice.
تبلیغات
