اثربخشی روش تدریس هم شاگردی بر کاهش اهمال کاری تحصیلی دانش آموزان ابتدایی

چکیده

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روش تدریس هم شاگردی بر کاهش اهمال کاری تحصیلی دانش آموزان ابتدایی بود. روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری 2 ماهه بود. جامعه آماری کلیه دانش آموزان ابتدایی شهر تهران در سال تحصیلی 1401-1400 بودند. در مرحله اول با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در یک گروه آزمایش (15 نفر) و یک گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش تحت روش تدریس هم شاگردی قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای از روش تدریس هم شاگردی دریافت نکرد و در لیست انتظار باقی ماند. از پرسشنامه اهمال کاری تحصیلی (APQ) سواری (1390) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه وتحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه 24 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس آمیخته و آزمون تعقیبی بن فرونی) انجام پذیرفت. نتایج نشان داد روش تدریس هم شاگردی در مرحله پس آزمون و پیگیری نسبت به گروه کنترل اثربخشی معناداری بر کاهش اهمال کاری تحصیلی دانش آموزان داشته است (0/05>P). بر اساس نتایج پژوهش حاضر، می توان گفت که روش تدریس هم شاگردی می تواند به عنوان یک شیوه آموزشی مناسب برای کاهش اهمال کاری تحصیلی دانش آموزان در مدارس ابتدایی به کاربرده شود.