گرافیتیِ ایرانی موضوع این تحقیق است. در سالهای اخیر کشمکشهای زیادی از سوی گرافیتیکارها از یکسو و نیروهای انتظامی و مسئولان شهری از سوی دیگر دیده شده است که دیوارهای شهر را موضوع مجادله طرفین کرده است. چنین عرصه پرکشمکشی سبب شده تا از یکسو گرافیتیکاران آثار خود را بر روی دیوارهای تکافتاده و دور از همه تولید و آن را برای نمایشی عمومی در فضای مجازی به نمایش بگذارند. در واقع، قدرت واقعی اقتدارهای شهری در فضای واقعی و ضعف گرافیتیکاران در این فضا به فرصتی واقعیتر برای گرافیتیکاران در فضای مجازی منجر شده است. در این پژوهش کوشیدیم، با تکیه بر تکنیک مصاحبه عمیق، با فعالترین گرافیتیکاران به سه شیوه حضوری و اینترنتی (به دلیل مهاجرتشان به خارج از کشور) از یکسو و مسئولان زیباسازی شهر تهران از سوی دیگر، مصاحبه کنیم. دادهها با تکیه بر فن تحلیل تماتیک و کدگذاریباز استخراج شدند. نتایج، نشان داد که گرافیتی ایرانی شکلی از مقاومت را در خود دارد که خود را در برابر ساختار رسمی و یکسویه تملک فضاهای شهری تعریف میکند. از سوی دیگر، مقاومت از طریق گرافیتی آمیخته با خود بیانگری کارگزاران گرافیتی است که درپی تعریف دیگری از هویت خود و زندگی شهریاند. برای گرافیتیکارهای تهران مهمترین وجه مشخصه مقاومت، حضور در خیابان است؛ واکنشی لذت بخش با هیجان آدرنالین که ناظر بر سبک متفاوتی از گذران زندگی روزمره است.
