تحرک و انعطاف پذیری بافت های نرم اطراف مفاصل، عامل مهمی در جلوگیری از آسیب یا صدمه مجدد بافت نرم است. هدف این پژوهش، مقایسه تأثیر روش های کششی داینامیک و دو روش متفاوت PNF روی میزان انعطاف پذیری عضلات همسترینگ و زاویه لوردوز کمری دانشجویان پسر بود. تعداد 90 نفر از دانشجویان دوره کارشناسی دانشکده مدیریت دانشگاه تهران با دامنه سنی 25-20 سال دارای کوتاهی در عضلات همسترینگ و بدون سابقه عمل جراحی، طی یک نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و بعد از امضا کردن رضایت نامه شرکت در تحقیق، به طور تصادفی در سه گروه متفاوت (در هر گروه 30 آزمودنی) قرار گرفتند ( میانگین سنی گروه کششی داینامیک 3/1±22 سال، گروه کششی PIR 7/3±22 سال و گروه کششی RI 2/2±23 سال بود). آزمودنیهای تحقیق در طول دوره تحقیق از داروی خاصی استفاده نمی کردند. برنامه کششی به مدت هشت هفته، چهار روز در هفته و هر روز دو دقیقه برای هر جلسه انجام شد. میزان انعطاف پذیری عضلات همسترینگ، دامنه حرکتی اکستنشن اکتیو و پاسیو زانو و زاویه لوردوز کمری (درجه) به ترتیب به وسیله گونیامتر و خط کش منعطف اندازه گیری شدند ( قبل و بعد از انجام هر مرحله کششی). برای تجزیه و تحلیل آماری، از آزمون های آماری آنالیز واریانس یکطرفه با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (05/0=P). در هر سه روش کششی، میزان انعطاف پذیری عضلات همسترینگ، فلکشن اکتیو و پاسیو زانو و میزان لوردوز کمری افراد بعد از هشت هفته تمرین کششی، افزایش معنی داری پیدا کرد. نتایج تحقیق نشان داد که میزان تأثیر روش های کششی مختلف بر افزایش انعطاف پذیری عضلات همسترینگ از لحاظ آماری تفاوت معنی داری با هم نداشت و تا حدودی تاثیرات به وجود آمده با هم برابر بود. با توجه به نتایج تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که هر سه روش، در افزایش انعطاف پذیری تقریباً یکسان عمل می کنند.
