درپهندشت شمال مرکزی ایران ودر دشت قزوین که ایستگاه تحقیقاتی باستان شناسی دانشگاه تهران محسوب می گردد‘ تعداد کثیری سایتهای باستان شناختی ا زدوره های گوناگون وجوددارند. در عمده این سایت ها در اثر فرسایشهای طبیعی ویا شخم زدنهای متوالی مقدار قابل توجهی از بسترهای فرهنگی داخل سایت ها د رمعرض هوا قرار گرفته و دچار تخریب می گردند . در میان این آثار ‘ آثار سنگی که دارای مقاومت بیشتری هستند درهمه جای دشت بخصوص در روی سطح یا مجاورت تپه های باستانی به صورت پراکنشهایی با مقدار تنوعات گوناگون مشاهده می گردند. تجمعات ابزارهای سنگی یا بقایای آن ابزارها با مکانهای ویژه استقراری ارتباط دارند. برای یافتن مکانهای استقراری در روی پهندشتهای وسیع‘ بهترین و باصرفه ترین روش به کارگیری روشهای بررسی روشمند میدانی است . هدف اصلی این مقاله کوتاه مقدماتی ‘ بیان توانایی ها و محدودیت های اینگونه روشهاست که در شناخت و مکان یابی استقرارهای نو سنگی منطقه بکار گرفته شده است.
