آمادگی جسمانی

هدف: تشخیص آمادگی جسمانی و ظرفیت عملکردی افراد نظامی از دغدغه های مهم نیروهای مسلح کشور است. هدف از انجام تحقیق حاضر، مقایسه فاکتورهای آمادگی جسمانی در بین کادر نیروی انتظامی بود. روش شناسی: برای این منظور 20 نفر از کادر ویژه نیروی انتظامی به صورت نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب گردیده اند. سپس این تعداد به دو گروه مداخله و گروه کنترل به طور تصادفی تقسیم شدند. به گروه مداخله تمرینات جسمانی در طول 8 هفته داده شد. پس از 8 هفته از هر دو گروه مداخله و کنترل آزمون های آمادگی جسمانی (دراز و نشست، پرش جفت، بارفیکس، دو 60 متر، تست چابکی، شنا و تست کوپر) گرفته شد. در این تحقیق به بررسی اثرات تمرینات آمادگی جسمانی بر روی کادر ویژه نیروی انتظامی در گروه مداخله و کنترل می پردازیم. آزمون های پارامتریک و ناپارامتریک آماری درتحقیق استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون f و t و یو من ویتنی انجام شد و بررسی نرمال بودن داده ها توسط آزمون شاپیروویلک وکلموگروف- اسمیرنوف انجام گرفت. در این پژوهش از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ درصد سطح معناداری 05/0= p استفاده شد. یافته ها: تمرینات منتخب برروی فاکتورهای آمادگی جسمانی از قبیل (شنا، دراز و نشست، بارفیکس، آزمون کوپر) تاثیرگذار بوده است. آزمون 9´4 و پرش جفت بین دو گروه تجربی و کنترل اثر معناداری وجود نداشت. میانگین تعداد دراز نشست (۷۴) و بارفیکس (۳۴.۶)، شنا (۷۹.۶۱) و زمان آزمون ۳۲۰۰ متر (95/10) بر دقیقه به دست آمد. نتیجه گیری: در کارکنان یگان ویژه نیروی انتظامی فاکتورهای آمادگی جسمانی نظیر دو 60 متر و پرش جفت و چابکی باید تقویت شود.

هدف: یکی از عوامل مهم و موثر در افزایش توان رزم نظامیان آمادگی جسمانی است. یافتن روش های مطلوب افزایش آمادگی جسمانی نظامیان ضروری است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک دوره تمرینات TRX بر آمادگی جسمانی تکاوران نیروی زمینی سپاه بود. روش شناسی: 20 نفر از تکاوران نیروی زمینی سپاه به عنوان نمونه انتخاب و به دو گروه (10 نفر تمرینات TRX با میانگین سن 57/2  ± 80/25 سال، وزن 85/6   ± 40/74 کیلوگرم، قد 80/5  ± 20/175 سانتی متر و شاخص توده بدنی  28/1 ± 32/24 کیلوگرم در متر مربع؛ و10 نفر گروه کنترل با میانگین سن 90/2±70/27 سال، وزن 67/7  ± 60/74 کیلوگرم، قد 05/5 ±60/175، و شاخص توده بدنی 76/1 ± 18/24 کیلوگرم بر متر مربع) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل یک دوره 6 هفته ای تمرینات TRX به صورت سه جلسه در هفته بود. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون t مستقل استفاده شد. سطح معناداری برای تمام آزمون ها 05/0>p در نظر گرفته شد. یافته ها: پس از جمع آوری و تجزیه وتحلیل داده ها، مشخص شد تمرین TRX باعث افزایش معنادار تعداد شنا و بارفیکس، رکورد دوی سرعت، و پرس سینه و اسکات افراد می شود(05/0>p). همچنین، تمرین TRX باعث بهتر شدن رکورد 3200 متر دویدن آزمودنی ها شد، اما این بهبود رکورد از نظر آماری معنادار نبود(05/0<p). نتیجه گیری: به طورکلی، به نظر می رسد یک دوره 6 هفته ای تمرین TRX باعث افزایش آمادگی جسمانی افراد می شود.

اهداف: این پژوهش با هدف تدوین نُرم های عوامل آمادگی جسمانی برای زنان سنین 18-60 ساله شهر اصفهان انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی بود. تعداد 372 نفر از زنان با میانگین سن 64/12 ± 48/39 سال، قد 66/6 ± 14/159 سانتی متر، شاخص توده بدن 27/4 ± 71/26 کیلوگرم/ مترمربع، و وزن 19/10 ± 44/67 کیلوگرم، نمونه آماری پژوهش را تشکیل دادند که به شکل تصادفی در طبقات سنی مختلف تقسیم شدند. از آزمون های دویدن/ راه رفتن راکپورت برای اندازه گیری استقامت قلبی-عروقی، شنای روی زمین تعدیل شده برای سنجش استقامت عضلات کمربند شانه ای، آزمون دراز و نشست برای سنجش استقامت عضلات ناحیه شکم، نیروسنج دستی برای سنجش قدرت عضلات مچ دستی، آزمون بشین و برس برای تعیین انعطاف ناحیه کمری و عضلات همسترینگ، چین پوستی سه ناحیه ای و معادله جکسون و پولاک برای تخمین درصد چربی بدن استفاده شد. از آمار توصیفی، معادله Z و محاسبه نقاط درصدی، به تفکیک آزمون های مختلف آمادگی جسمانی نُرم تهیه شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین استقامت قلبی-عروقی آزمودنی ها ( 42/9 ± 34/38 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه)، درصد چربی (78/6 ± 30/30)، قدرت مچ دست راست (74/6 ± 27/21 کیلوگرم)، قدرت مچ دست چپ(98/5 ± 10/20)، استقامت عضلانی ناحیه شکم (تعداد 48/13 ± 74/13 دراز و نشست)، انعطاف بدنی (66/7 ± 45/30 سانتی متر)، استقامت عضلانی ناحیه کمربند شانه ای (تعداد 75/7 ± 87/6 شنای سوئدی اصلاح شده) بود . نتیجه گیری: در مقایسه میانگین و نُرم های افراد هم سال کشورهای دیگر در متغیرهای استقامت قلبی-عروقی، استقامت ناحیه شکمی، درصد چربی بدن، شنای سوئدی و انعطاف بدنی، آزمودنی ها در وضعیت مطلوب بودند و در متغیر قدرت مچ دستی و WHR در وضعیت ضعیف قرار داشتند. به طورکلی، وضعیت آمادگی جسمانی و میزان فعالیت ورزشی منظم آزمودنی ها در حد بهینه نبود.

هدف از پژوهش حاضر تدوین و به روز رسانی نورم آمادگی جسمانی زنان و مردان شهر شهرکرد بود. روش تحقیق کاربردی از نوع توصیفی بود و جامعه ی آماری شامل زنان و مردان 18 تا 60 سال ساکن شهر شهرکرد بود. روش نمونه گیری به صورت سیستماتیک و حجم نمونه شامل 384 نفر بوده که برای رفع خطای احتمالی در جمع آوری داده ها تعداد 400 نمونه در شهر شهرکرد انتخاب شدند. نتایج نشان داد مردان و زنان به ترتیب میانگین وزن 37/80 و 84/66 کیلوگرم، قد 68/176 و 29/167 سانتی متر، درصد چربی 41/23 و 35/ 32، WHR (نسبت دور کمر به دور لگن) 87/0 و 84/0 و شاخص توده ی بدن (BMI) 44/25 و 94/23 کیلوگرم/متر مربع، استقامت قلبی-تنفسی 30/28 و 92/30 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه، انعطاف پذیری 97/34 و 93/30 سانتی متر، مجموع قدرت پنجه ی دو دست 21/96 و 83/63 کیلوگرم، استقامت عضلات کمربند شانه ای (شنای سوئدی) 63/39 و 28/31 تکرار، استقامت عضلات شکم (دراز و نشست) 06/43 و 29/34 تکرار، است. به نظر می رسد مردان به لحاظ شاخص توده بدن در مرز بین وزن طبیعی و اضافه وزن قراردارند و زنان دارای وزن طبیعی هستند، درصد چربی مردان نسبت به نورم استاندارد چاق نشان داده شده اند و در وضعیت خوبی قرار ندارند و زنان دارای درصد چربی زیاد هستند. در شاخص نسبت دور کمر به دور لگن با طبقه بندی کم، متوسط، زیاد و خیلی زیاد در موقعیت متوسط قرار دارند. در مورد توان هوازی مردان و زنان در وضعیت ضعیفی قرار دارند.

مطالعه حاضر، با هدف هنجاریابی مقیاس آمادگی بدنی ادراک شده بین دانشجویان ایرانی بود. بدین منظور 13278 نفر (5153 مرد و 8125 زن) با میانگین سنی 01/5 ± 51/21 در 3 گروه سنی (زیر 20 سال، 29-20 و بالای 30 سال) در این پژوهش شرکت و مقیاس آمادگی بدنی ادراک شده را تکمیل کردند. نتایج نشان داد میانگین کلی آمادگی بدنی ادراک شده در گروه سنی زیر 20 سال 89/4 ± 82/32، در گروه29-20 سال 84/4 ± 92/32 و در گروه سنی بالای 30 سال 14/5 ± 88/32 بود. بدون در نظر گرفتن سن نمرات 30، 33 و 36، به ترتیب مربوط به چارک 25، 50 و 75 بودند. بنابراین با توجه به نتایج حاضر می توان به شناسایی افراد در آمادگی بدنی ادراک شده پرداخت و در صورت لزوم، اقداماتی را برای آن دسته از افرادی که از ادراک آمادگی بدنی پایین برخوردارند، انجام داد.

زمینه و هدف: کودکان و نوجوانان کم توان ذهنی به دلیل اتخاذ سبک زندگی بی تحرک، کاهش قابل توجه آمادگی جسمانی را تجربه می کنند که در نهایت مرگ زودرس را در آنان به دنبال دارد. تأثیر تمرینات ورزشی هدفمند و ساختاریافته در بهبود آمادگی جسمانی این دسته ثابت شده است. بنابراین هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر تمرینات ورزشی مختلف بر آمادگی جسمانی کودکان و نوجوانان کم توان ذهنی بود. مواد و روش: این مطالعه از نوع مروری نظام مند می باشد و ادبیات آن با استفاده از پایگاه های اینترنتی ، Pubmed google Scholar, SID, PubMed, Irandoc, Science direct, Scopus و با جستجوی سه کلیدواژه" Exercise Training " و " Physical fitness " و " Children and Adolescents with Intellectual disabilities " موجود در mesh و بدون محدودیت زمانی گردآوری شد. یافته ها: بیشترین تمرکز متخصصان و مربیان ورزشی در طراحی تمرینات برای کودکان و نوجوانان کم توان ذهنی بایستی بر مشارکت هم زمان در فعالیت ورزشی و توسعه مهارت های فردی و با در نظرگرفتن شدت فعالیت سبک تا متوسط باشد. زیرا این امر منجر به افزایش اعتماد بنفس و شایستگی آنها شده و مشارکت مادام العمر آنها در فعالیت ورزشی را به دنبال خواهد داشت. نتیجه گیری: آ گاهی از میزان آمادگی جسمانی کودکان و نوجوانان کم توان ذهنی و ارتباط آن با فعالیت های بدنی و تمرینات ورزشی به پژوهشگران و متخصصان ورزشی کمک می کند تا مداخلات ورزشی مؤثرتری را برای بهبود آمادگی جسمانی در این جمعیت خاص و آسیب پذیر داشته باشند.

هدف از انجام پژوهش حاضر، تدوین و به روز رسانی هنجار آمادگی جسمانی مردان و زنان 60-18 سال استان اردبیل بود. در این پژوهش، تعداد 400 مرد با میانگین سنی 07/29 سال و تعداد 400 زن با میانگین سنی 16/28 سال از 4 شهرستان استان اردبیل به شیوه خوشه ای و تصادفی انتخاب و به طبقات سنی مختلف تقسیم شدند. در پژوهش حاضر، شاخص توده بدن (BMI)، نسبت دور کمر به لگن (WHR)، درصد چربی، آمادگی قلبی- تنفسی، قدرت عضلانی ایزومتریک پنجه دست با نیروسنج دستی، استقامت عضلانی کمربند شانه با آزمون شنا، انعطاف پذیری و استقامت عضلانی شکم اندازه گیری شد. از آمار توصیفی برای دسته بندی داده ها، میانگین، انحراف معیار، حداقل و حداکثر متغیّرها مورد سنجش قرار گرفت و در قسمت آمار استنباطی هم برای توزیع نرمال بودن داده ها از آزمون کلموگروف-اسمیرنف و برای بررسی تفاو های بین گروهی از آزمون آماری T مستقل استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که میانگین استقامت قلبی- عروقی مردان 13/44 میلی لیتر/ کیلوگرم/ دقیقه، و برای زنان هم 83/39 میلی لیتر/ کیلوگرم/ دقیقه،درصد چربی مردان برابر با 29/14 و زنان 94/21، شاخص توده بدنی مردان 8/24 کیلوگرم بر مترمربع، زنان 2/24 کیلوگرم بر مترمربع، استقامت عضلانی شکم مردان برابر با 89/36 و زنان 20/28، انعطاف پذیری مردان 41/29 و انعطاف پذیری زنان 11/29 سانتی متر بود. با توجه به نتایج بدست آمده، وضعیت آمادگی جسمانی زنان و مردان استان اردبیل در شرایط مطلوبی هست که یافته های منتج از پژوهش حاضر می تواند به عنوان مرجعی برای پژوهش های آینده در حوزه سلامتی در سنین مختلف مورد استفاده قرار بگیرد.

هدف پژوهش تبیین اثر بازاریابی اجتماعی بر ایجاد انگیزه مشارکت ورزشی سالمندان استان آذربایجان شرقی بود. جهت گیری اصلی پژوهش کاربردی به روش کمّی با رویکرد قیاسی از نوع توصیفی همبستگی مبتنی بر معادلات ساختاری و به صورت پیمایشی اجرا شده بود. جامعه آماری پژوهش سالمندان ورزشکار استان آذربایجان شرقی در سال 1400 بودند، بر اساس حجم منطقی نمونه مورد نیاز در مدل یابی معادلات ساختاری 200 نفر به عنوان نمونه آماری در نظر گرفته شد. ابزار اندازه گیری پرسشنامه محقق ساخته 45 گویه ای، حاوی متغیر پیش بین؛ بازاریابی اجتماعی در برگیرنده رفاه فردی 5 سؤالی و رفاه اجتماعی 5 سؤالی و متغیر ملاک انگیزه مشارکت ورزشی شامل آمادگی جسمانی 5 سؤالی، انگیزه اجتماعی6 سؤالی، شناختی6 سؤالی، چالشی6 سؤالی، مشارکتی5 سؤالی، پزشکی7 سؤالی بود. روایی محتوایی پرسشنامه با محاسبه میانگین واریانس استخراج شده در جامعه و ارزیابی بیرونی مدل با توجه به ضرایب آلفای کرونباخ، پایایی ترکیبی مورد مطالعه و تأیید قرار گرفت. برای تحلیل داده ها از مدل سازی معادلات ساختاری استفاده شد. به منظور تأیید و برازش مدل از روش تحلیل عاملی تأییدی از طریق نرم افزار Spss20 و Lisrel8.5 استفاده شد. نتایج نشان داد بازاریابی اجتماعی بر شش بُعد انگیزه مشارکت ورزشی؛ آمادگی جسمانی، انگیزه اجتماعی، شناختی، چالشی، مشارکتی، پزشکی تأثیر مثبت معناداری دارد.

زمینه و هدف: کافئین محرک فیزیولوژیک پر مصرف در سراسر جهان است که ورزشکاران برای افزایش نیرو و تاخیر در خستگی از آن استفاده می نمایند و در حال حاضر به صورت نوشیدنی های انرژی زا و مکمل های غذایی در بازار عرضه می شود. از این رو، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر خستگی و مصرف مکمل کافئین بر تعادل و برخی از ویژگی های آمادگی جسمانی و مهارتی بازیکنان فوتبال جوان شهرستان سرایان به اجرا درآمد. روش تحقیق: برای این منظور، 24 بازیکن فوتبال با دامنه سنی ۱۸ تا ۲۵ سال، سابقه ورزشی حداقل چهار تا پنج سال فعالیت مستمر به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. ابتدا شرکت کنندگان آزمون های تعادل پویا، توان انفجاری (آزمون پرش سارجنت)، چابکی (آزمون ایلی نویز) و آزمون های شوت و پاس مور کریتسین را اجرا نمودند. گروه تجربی کپسول کافئین (6 میلی گرم/کیلوگرم/روز) و  گروه کنترل کپسول حاوی نشاسته (شش میلی گرم/کیلوگرم/ روز) دریافت کردند. برای ایجاد خستگی شبیه سازی شده در فوتبال، پروتکل بانگسبو با 42 سیکل دو دقیقه ای انجام شد. پس از اجرای پروتکل خستگی و مشابه پیش آزمون، کلیه آزمون ها تکرار گردید. نتایج با استفاده از آزمون t مستقل و  وابسته در سطح معنی داری 05/0≥p استخراج گردید. یافته ها: خستگی عضلانی موجب کاهش معنی دار تعادل پویا (001/0=p)، پرش عمودی (001/0=p)، مهارت شوت زنی (001/0=p) و عدم تغییر معنی دار چابکی (39/0=p) و مهارت پاس دادن (11/0=p) گردید؛ در حالی که کافئین اثری بر این تغییرات نداشت. نتیجه گیری: احتمالا مصرف 6 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن اثرگذار نبوده است و از این رو، به نظر می رسد بازیکنان فوتبال برای بهبود ویژگی های آمادگی جسمانی می توانند از دوز های بالاتر کافئین به جای دوزهای پایین تر آن، برای تاثیرگذاری سود ببرند. برای نتیجه گیری قطعی مطالعات بیشتری ضرورت دارد.

زمینه و هدف : پلیس مسئولیت سنگین تأمین امنیّت و انتظام داخلی سرزمینی را بر عهده دارد. موفقیت توأم با صحت عملکرد در مأموریت های خطیر پلیسی و درگیری های اجتناب ناپذیر، ارتباط بسیار نزدیکی با توان رزمی کارکنان دارد؛ بنابراین، هدف تحقیق حاضر، شناسایی پیامدهای اجتماعی توسعه و ارتقای ورزش های رزمی پلیس بود. روش : تحقیق حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، اکتشافی و از نظر نوع داده ها، کیفی بود. جامعه مشارکت کنندگان شامل استادان و خبرگان حوزه علوم اجتماعی، تربیت بدنی و همچنین فرماندهان انتظامی بود که در سال 1401 در برخورد مستقیم با مردم در انجام مأموریت های محوله مشغول به خدمت بودند. نمونه گیری به صورت هدفمند انتخاب شد که با 12 نفر به اشباع نظری رسید. ابزار پژوهش شامل مصاحبه نیمه ساختاریافته بود و اعتبار پژوهش با روش گوبا و لینکلن مورد تایید قرار گرفت. تجزیه وتحلیل داده ها با روش تحلیل مضمون انجام شد. یافته ها : پیامدهای اجتماعی توسعه و ارتقای ورزش های رزمی پلیس، دارای مؤلفه امنیّت اجتماعی (شامل شاخص های ثبات اجتماعی، نظم و انتظام اجتماعی، انسجام اجتماعی، پذیرش اجتماعی، نظارت اجتماعی، طرد اجتماعی مجرمین، پیشگیری اجتماعی، آرامش اجتماعی و کنترل اجتماعی) و مؤلفه سرمایه اجتماعی (شامل شاخص های مشارکت اجتماعی، اعتماد اجتماعی، اقتدار اجتماعی، مقبولیت و رضایت اجتماعی، تأیید اجتماعی، جذابیت اجتماعی، اعتبار اجتماعی، تعهد اجتماعی، پذیرش اجتماعی، وجهه و شأن و منزلت اجتماعی، تعامل اجتماعی و احساس امنیّت) است. نتیجه گیری : بنابر یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت، توجه به ورزش و تقویت آمادگی جسمانی کارکنان علاوه بر تأثیر آنی در موفقیت مأموریت ها، پیامدهای انتظامی و سرمایه اجتماعی نیز برای پلیس به ارمغان آورد.

زمینه و هدف : رشد چاقی مرتبط با کاهش فعالیت بدنی باعث شده تا رو شهای گوناگونی برای افزایش فعالیت بدنی روزان هی کودکان در نظر گرفته شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات طناب زنی بر آمادگی جسمانی دانش آموزان 12 – 9 ساله پسر دارای اضافه وزن بود. روش تحقیق : از بین دانش آموزان مدارس ابتدایی شهرستان سنندج در سال تحصیلی 92 – 91 ، تعداد 240 دانش آموز 12 – 9 ساله پسر به صورت خوشه ای انتخاب شده و از میان آن ها، تعداد 30 نفر به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. افراد حاضر در تحقیق دارای اضافه وزن یا چاق بودند. تمرینات 3 روز در هفته و به مدت 8 هفته برای گروه تجربی برگزار شد؛ اما گروه کنترل غیر از کلاس های عمومی تربیت بدنی، فعالیت بدنی منظم دیگری نداشتند. شاخص های ترکیب بدنی، استقامت قلبی- تنفسی، استقامت عضلانی و انعطا فپذیری شرکت کنندگان قبل و پس از 8 هفته مداخله با آزمون های استاندارد ارزیابی شدند. اطلاعات جمع آوری شده با روش های آماری t وابسته و t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و سطح معنی داری  0/05> p   منظور گردید. یافته ها : در گروه تجربی بهبود معناداری در وزن، درصد چربی، شاخص توده بدن، آمادگی قلبی– تنفسی  (0/0001 > p ) ، نسبت دور کمر به لگن (0/03 > p )، استقامت عضلانی (0/001 > p ) و انعطا ف پذیری (0/002 > p ) به دست آمد. همچنین، بین دو گروه نیز در تمامی متغیرها، اختاف معناداری به نفع گروه تجربی وجود داشت (0/05 > p ). نتیجه گیری : تمرینات اینتروال طناب زنی بر آمادگی جسمانی مرتبط با سامتی دانش آموزان 12 - 9 ساله دارای اضافه وزن یا چاق ، تأثیر مطلوبی دارد.

زمینه و هدف: آمادگی جسمانی و شکل و ساختمان بدن، نقش مهمی در موفقیت ورزشکاران دارد، از این رو هدف پژوهش حاضر تعیین نیمرخ آمادگی جسمانی وآنتروپومتریک بازیکنان تیم ملی هاکی روی چمن ایران بود. روش تحقیق: 29 بازیکن حاضر در اردوی تیم ملی ایران با میانگین سنی 61/ 3± 42/ 23 سال، قد 17/ 7± 8/ 176 سانتیمتر و وزن 23/ 8± 62/ 71 کیلوگرم به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. این افراد از پست های چهارگانه دروازه بان ( 4 نفر)، مدافع ( 10 نفر)، هافبک (10 نفر) و مهاجم ( 5 نفر) بودند. شاخص های آنتروپومتریک شامل وزن، قد، شاخص توده بدن، قد نشسته و طول دست ها با استفاده از روش های استاندارد و شاخص های آمادگی جسمانی با استفاده از آزمون های دوی رفت و برگشت 36 متر، ایلینویز، 20×10 متر، پرش طول جفت، خمش به جلو، 1600 متر، درازونشست و آزمون پرش زیگزاگ مورد سنجش قرار گرفتند. عملیات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS20 و EXCEL انجام پذیرفت و نیمرخ آمادگی جسمانی و آنتروپومتریک بازیکنان هر پست تهیه گردید. یافته ها: شاخص توده بدن برای دروازه بان ها، مدافع ها، هافبک ها و مهاجم ها به ترتیب 2/41±23/11 ، 1/60±23/11 ، 1/70±23/21 ، 1±21/71 کیلوگرم/مترمربع، قد نشسته 4/71± 94 ، 11/ 5± 21/ 94 ، 91/ 4± 51/ 93، 3/51±97/21 سانتیمتر، طول دست ها 11/ 6± 23/ 181 ، 63/ 8± 44/ 180 ، 06/ 8± 177/74 ، 65/ 7± 43/ 185 سانتیمتر،  سرعت 28/ 0± 29/ 5، 11/ 0± 02/ 5، 22/ 0± 99/ 4، 09/ 0± 11/ 5 ثانیه، چابکی 0/53±15/85 ، 77/ 0± 04/ 17 ، 41/ 0± 2/ 15 ،0/93±15/42 ثانیه، استقامت در سرعت 8/ 0± 37/ 44 ، 66/ 1± 73/ 48 ، 75/ 0± 86/ 43 ، 73/ 0± 59/ 43 ثانیه، توان اندام تحتانی 15/53±240/20 ، 14/13±245/43 ، 16/53±245/33 ، 9/43±249/48 سانتیمتر، انعطاف پذیری، 93 / 5± 36 ، 43/ 5± 58/ 35 ،32/61±7/70 ، 27/42±10/82 سانتیمتر، استقامت قلبی- عروقی 392 ، 357 ، 02 / 0± 342 ، 02 / 0± 368 ثانیه، استقامت عضات ناحیه شکمی 21 / 6± 76 / 63 ، 35 / 4± 78 / 61 ، 59 / 4± 68 / 57 ، 84 / 4± 49 / 56 تعداد و استقامت عضات اندام تحتانی 136/79±10/65 ، 140/32±13/60 ، 142/52±5/50 ، 140/60±10/90 تعداد به دست آمد. نتیجه گیری: شاخص های آنتروپومتریک بازیکنان ایرانی در پست های مختلف بازی از سطح مطلوبی برخوردار است، اما در مورد اکثر شاخص های آمادگی جسمانی ضعف هایی مشاهده می شود.

زمینه و هدف: افراد مبتلا به کم توانی ذهنی معمولا از آمادگی جسمانی پایین و ترکیب بدنی نامناسب برخوردارند. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر یک دوره تمرین ورزشی بر ترکیب بدنی و آمادگی جسمانی دختران کم توان ذهنی بود. روش تحقیق: تعداد 22 دختر حرفه آموز یک مرکز توانبخشی خصوصی (دامنه سنی: 30-22 سال، ضریب هوشی: 70-50) به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل دو بخش مقاومتی و هوازی، به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 90 دقیقه اجرا شد. بخش مقاومتی شامل تمرینات با کش لاستیکی و تمرینات تحمل وزن بدن (به رعایت اصل اضافه بار) و تمرینات هوازی شامل راه رفتن، دویدن، بازی آزاد و حرکات ریتمیک بود. قبل و بعد از برنامه تمرینی، آزمون های ترکیب بدن، قدرت عمومی و توان هوازی به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون های t وابسته و مستقل با کمک نرم افزار SPSS نسخه 18 تجزیه و تحلیل گردید و سطح معنی داری آزمون ها 0/05>p در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه کنترل و تجربی تفاوت معنی داری در وزن (0/63=p)، شاخص توده بدنی (0/19=p)، توده بدون چربی (0/81=p)، توده چربی (0/37=p) و حداکثر اکسیژن مصرفی اندازه گیری شده با آزمون شاتل ران (0/26=p) وجود ندارد؛ اما تمرین ورزشی به اجرا درآمده باعث افزایش معنی دار قدرت عمومی (0/001=p) شرکت کنندگان گردید. نتیجه گیری: تمرین ترکیبی مشتمل بر تمرینات مقاومتی هوازی، می تواند قدرت عضلانی دختران کم توان ذهنی را بهبود بخشد، اما برای بهبودی ترکیب بدنی و توان هوازی آن ها کفایت نمی کند. از این رو پیشنهاد می شود تمرینات ورزشی به عنوان بخشی از برنامه روزانه مراکز توانبخشی با تاکید بر مدت مناسب و شدت مطلوب، طراحی و اجرا شود.

زمینه و هدف : نورم های استاندارد و به روز، برای بررسی مداوم وضعیت آمادگی جسمانی اقشار مختلف مردم و پایش وضعیت سلامتی آنان ضرروی هستند. هدف تحقیق حاضر بررسی وضعیت آمادگی جسمانی و تدوین نورم استاندارد  زنان و مردان 60-18 سال شهر بیرجند بود. روش تحقیق : در این مطالعه توصیفی، جامعه آماری را افراد 18 تا 60 سال ساکن شهر بیرجند تشکیل دادند. از معادله کوکران برای تعیین حجم نمونه استفاده شد و نمونه گیری  طی چند مرحله  به صورت خوشه ای صورت گرفت. تعداد 400 نفر مرد و زن  (از هر جنس 200 نفر)  در  گروه های سنی 29-18، 39-30، 49-40 و 60-50 سال به عنوان نمونه آماری شرکت کردند. از آزمون های شنا سوئدی، نشستن و رساندن، دراز و نشست، دویدن یک مایل راکپورت، و قدرت پنجه دست استفاده گردید. درصد چربی بدن با معادله جکسون و پولاک بدست آمد. به منظور تهیه نورم از روش نمرات استاندارد و برای  مقایسه متغیرها بین زنان و مردان و گروه های سنی، از آزمون های t مستقل و یومن ویتنی در سطح معنی داری 05/0>p بهره برداری گردید. یافته ها : ضمن تدوین نورم آمادگی جسمانی، مشخص گردید که در تمام گروه های سنی، مردان دارای قد بلندتر، دور کمر بزرگتر و درصد چربی کمتری نسبت به زنان همسن خود هستند و  روند تغییرات دور کمر و درصد چربی در طول عمر افزایشی بود. زنان دارای VO2max کمتری نسبت به مردان همسن خود در همه گروه ها، بجز گروه سنی 60-50 سال بودند. در تمام گروه ها، مردان دارای میانگین قدرت دست و استقامت عضلانی شکم و شانه بهتری نسبت به زنان همسن خود بودند. شاخص های آمادگی جسمانی تحت بررسی، روند کاهشی را در طول عمر نشان دادند؛ اما شیوع چاقی در شهر بیرجند با بالارفتن سن، روند افزایشی داشت و بیشترین مقدار آن در زنان و مردان 60-50 سال بدست آمد. نتیجه گیری : وضعیت آمادگی جسمانی در مردان بهتر از زنان بود و با افزایش دامنه سنی، غالبا افت محسوسی در آمادگی جسمانی هر دو جنس مشاهده شد. در مقایسه با سایر نقاط، در اغلب موارد مردمان استان خراسان جنوبی وضعیت آمادگی جسمانی ضعیف تری داشتند و رفع این کمبودها به برنامه ریزی حرکتی مطلوب نیاز دارد. 

زمینه و هدف: برخی تحقیقات اثربخشی تمرینات ورزشی بر عوارض جانبی بیماری MS را نشان داده اند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تمرین های مقاومتی پیشرونده بر تعادل، درصد چربی، قدرت و استقامت عضلانی در زنان و مردان مبتلا به MS بود. برای این منظور ۱۸بیمار (با میانگین سن ۹/۷±۴/۲۹ سال، وزن ۴/۱۴±۷/۶۹ کیلوگرم) به شیوه هدفمند انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی (۱۰ نفر) و کنترل (۸ نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایشی به مدت ۱۲ هفته، هر هفته ۳ جلسه و هر جلسه به مدت ۷۰ دقیقه با شدت ۵۰ تا ۸۰ درصد یک تکرار بیشینه تمرینات مقاومتی پیشرونده را اجرا کردند. در این مدت گروه کنترل هیچ گونه فعالیت بدنی منظمی نداشت. برای ارزیابی تعادل از آزمون استورک، درصد چربی بدن از آزمون یوهاژ، قدرت عضلانی از آزمون یک تکرار بیشینه و استقامت عضلانی از آزمون استقامت عضلانی پویا استفاده گردید. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری 0/05>p جهت تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که پس از ۱۲ هفته تمرین مقاومتی در گروه آزمایشی، قدرت عضلانی (0/0001=p)، تعادل (0/002=p)، استقامت عضلانی (0/0001=p) افزایش و درصد چربی (0/02=p) کاهش معنی داری پیدا کرده است. همچنین در پس آزمون بین دو گروه به لحاظ قدرت عضلانی اختلاف معنی داری به نفع گروه تجربی وجود داشت (0/0001=p). نتیجه گیری: اجرای تمرینات مقاومتی به مدت ۱۲ هفته با شدت مورد نظر موجب بهبود فاکتورهای مرتبط با آمادگی جسمانی بیماران مبتلا به MS می شود و نسخه مناسبی برای افزایش آمادگی جسمانی این افراد می باشد.

هدف از اجرای پژوهش حاضر تعیین ویژگی های روانسنجی نسخه فارسی پرسش نامه نگرش به دوپینگ در آمادگی جسمانی بود. بدین منظور 190 نفر از ورزشکاران زن (76 نفر) بامیانگین سنی 53/6± 92/26 و مرد (114 نفر) بامیانگین سنی 9/6± 72/28، نیمه ماهر درشهر سمنان به شکل آنلاین به تکمیل پرسشنامه پرداختند. بعد از تکنیک ترجمه- باز ترجمه و تآیید روایی صوری پرسش نامه توسط سه متخصص، پایلوت اولیه پرسش نامه جهت رفع اشکالات جزئی انجام شد. جهت تعیین روایی سازه پرسش نامه از تحلیل عاملی تأییدی مبتنی بر مدل معادلات ساختاری، همسانی درونی پرسش نامه از ضریب الفای کرونباخ و ثبات آن از ضریب همبستگی با استفاده از آزمون- آزمون مجدد استفاد شد. نتایج در برآورد پایایی عامل های پرسش نامه نشان داد که ضریب آلفا برای کل پرسش نامه با 16 سؤال 83/0 به دست آمد و همسانی درونی سایر خرده مقیاس های پرسش نامه که شامل مقاصد، نگرش ها، هنجارهای ذهنی و باورها می شود به ترتیب برابر با 82/0، 8/0، 84/0، 82/0 و 83/0 بود که در حد مطلوب و قابل قبولی است. در بررسی پایایی زمانی، نتایج ضریب همبستگی درون طبقه ای در تمامی خرده مقیاس ها و نمره کلی پرسشنامه مطلوب ارزیابی گردیده است. لذا می توان چنین اظهار داشت که نسخه فارسی پرسش نامه نگرش به دوپینگ در آمادگی جسمانی ابزاری روا و پایا جهت ارزیابی نگرش به دوپینگ در آمادگی جسمانی ورزشکاران محسوب می شود. همچنین تأیید نسخه فارسی پرسش نامه نگرش به دوپینگ در آمادگی جسمانی درجامعه ایرانی نشان دهنده ویژگی های روانسنجی مطلوب ابزار علی رغم تفاوت های بین فرهنگی گوناگون می باشد.

هدف: ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺘﻀﯿﺎت ﺷﻐﻠﯽ و ﻣﺎﻣﻮرﯾﺘﯽ نظامیان، آن ها باید ﺑه فعالیت های ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ و ورزشی ﺑﭙﺮدازﻧﺪ. لذا، اﯾﻦ ﺗﺤﻘﯿﻖ در پی پاسخ به اﯾﻦ سؤال اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺪل مناسب ﺣﻔﻆ و ارﺗﻘﺎء ﺗﻮان رزﻣﯽ ﮐﺎرﮐﻨﺎن نیروهای ﻣﺴﻠﺢ ایران با محوریت آمادگی جسمانی چگونه است؟روش: این تحقیق از ﻟﺤﺎظ هدف ﮐﺎرﺑﺮدی، و روش اﻧﺠﺎم آن به صورت آمیخته است. مشارکت کنندگان در این پژوهش، مدیران و فرماندهان خبره حوزه ورزش درنیروهای مسلح بودند. روش نمونه گیری به صورت هدفمند بود. برای برآورد حجم نمونه از روش اشباع نظری استفاده شد. ابزار جمع آوری داده ها شامل مصاحبه و پرسشنامه بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کیفی و معادلات ساختاری استفاده شد.یافته ها: یافته ها نشان داد عوامل علی شامل: مالی، اسنانی، علمی و پزوهشی، آموزشی و پژوهشی و برنامه ریزی؛ شرایط زمینه ای شامل روانشناسی، جمعیتی، ساختاری و رفتاری؛ محور اصلی شامل توان رزمی و ورزش قهرمانی و همگانی است. در حالی که شرایط مداخله گر شامل تجهیزات و امکانات و فناوری؛ راهبردها شامل ساختاری، اقتصادی، اجتماعی، بین المللی، حقوقی و قانونی و استاندارسازی است. این عوامل سبب ایجاد 12 پیامد مطلوب خواهند شد.نتیجه گیری: ایجاد بستر مناسب جهت رشد کارکنان در حوزه ورزش، توسعه زیر ساخت های ورزشی، توسعه ورزش همگانی بر پایه اصول علمی و تدوین شاخص های آمادگی جسمانی می تواند از عوامل کمک به حفظ و افزایش آمادگی جسمانی کارکنان در ارتقاء توان رزمی نیروهای مسلح ایران باشد.

هدف ازپژوهش حاضر تأثیر دو فضای انگیزشی بر خودپنداره بدنی وآمادگی جسمانی دانش آموزان شاهدبود. جامعه آماری600 نفر از دانش آموزان دختر شاهد شهر قم بودند. روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل بود. گروه آزمایشی اول فضای انگیزشی تکلیف محور(فعالیت های مشارکتی واختیاری) و گروه آزمایشی دوم فضای انگیزشی خود-محور(فعالیت های رقابتی و اجباری) را تجربه وگروه کنترل برنامه عادی ورزشی مدرسه را ادامه داد. جهت گرداوری داده ها از فرم کوتاه پرسش نامه خود توصیف بدنی مارش وهمکاران (2010) وتست های آمادگی جسمانی استفاده شد. نتایج آزمون های آماری کروسکال والیس،آنوا، T وابسته و ویل کاکسون نشان داد، ایجاد فضای انگیزشی با روش تکلیف مدار به شکل معناداری موجب افزایش خود پنداره بدنی شامل: فعالیت بدنی، ظاهر بدنی، استقامت، لیاقت ورزشی، انعطاف، خود پنداره کلی و عزت نفس ونیز عناصر آمادگی جسمانی شده است . در این بین روش خود مدارتنها موجب افزایش معنی داری در بعد هماهنگی خود پنداره بدنی وعناصر آمادگی جسمانی شده است. بنابراین مشارکت در فعالیت های ورزشی از طریق ایجاد فضای انگیزشی تکلیف گرا جهت افزایش آمادگی جسمانی، خودپنداره بدنی وحس ارزشمندی توصیه می شود.

هدف از پژوهش حاضر بررسی و تدوین نورم آمادگی جسمانی زنان و مردان 18 تا 60 سال شهر اهواز بود. بدین منظور تعداد 682 نفر از زنان (365) و مردان (317) شهر اهواز به ترتیب با میانگین قد 6±9/160 و 8/8±4/175 (سانتیمتر) و وزن 1/14±69 و 5/12±9/78 (کیلوگرم) به صورت داوطلبانه از تمام نقاط شهر اهواز در پژوهش حاضر شرکت کردند. متغیرهای تحقیق شامل عوامل آنتروپومتریکی ترکیب بدنی و آمادگی جسمانی بود. نتایج تحقیق نشان داد WHR زنان و مردان به ترتیب 07/0±82/0 و 06/0±87/0 و درصد چربی زنان و مردان به ترتیب 1/5±2/38 و 1/7±1/19 بود. بعلاوه، زنان و مردان به ترتیب در متغیرهای استقامت قلبی- عروقی 2/10±1/37 و 7/6±1/44 ( میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه)، استقامت عضلات کمربند شانه 5/11±2/22 و 4/16±4/41، استقامت عضلات شکم 4/12±0/24 و 7/10±4/37، قدرت پنجه دست 7/11±4/47 و 3/17±7/45 و انعطاف پذیری تنه 8/7±5/32 و 2/8±7/29 در وضعیت مطلوب بودند. میانگین وزن، استقامت قلبی- عروقی، استقامت عضلات کمربند شانه و استقامت عضلات شکم زنان در تمام رده های سنی نسبت به مردان کمتر بود در حالیکه میانگین درصد چربی و انعطاف پذیری زنان در تمام رده های سنی بیشتر از مردان بود. بعلاوه، میانگین WHR و قدرت پنجه دست زنان به استثنای رده سنی 39-30 سال به ترتیب کمتر و بیشتر از مردان بود. نتیجه ارزیابی متغیرها نشان داد در مقایسه با هنجارهای موجود، اکثر زنان و مردان شهر اهواز علیرغم آمادگی جسمانی مطلوب از لحاظ متغیر درصد چربی به ترتیب در معرض خطر بالا و متوسط ابتلا به بیماری های وابسته به چاقی قرار دارند.

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررس ی ارتباط بین آمادگ ی جسم انی با احساس نسبت به محیط کار در کارکنان م رد ش رکت پس ت استان تهران طراحی و اجرا شد. روش شناسی: 50 نفر مرد (66/7±84/35 سال ) به ط ور داوطلب انه در آزم ون آمادگی جسم انی شامل: طی نمودن مسافت 1600 متر، بارفیکس خوابیده، دراز و نشست، انعطاف تنه به جلو و درصد چربی بدن ش رکت کرده و پ رسشنامه مقیاس احساس شغلی(JFS) را تکمیل نمودند. پس از جمع آوری داده ها با استفاده از روش آماری همبستگی پیرسون داده ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد بین آمادگی جسمانی با احساس نسبت به کار در هر دو گروه سنی زیر 35 سال و گ روه سنی بالای 35 سال ارتباط معنی داری وجود ندارد. همچنین بین آمادگی جسمانی با مولفه های احساس شغلی در هر دو گروه سنی ارتباط معناداری مشاهده نگردید. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه پیشنهاد می کند عوامل دیگری به غیر از ویژگیهای آمادگی جسمانی در احساس نسبت به محیط کار نقش دارند.