برنامه ریزی و توسعه گردشگری

در دهه های گذشته، گردشگری به یکی از مهم ترین بخش های اقتصادی در بسیاری از کشورهای جهان تبدیل شده است و دولت ها سیاست های مختلفی را به منظور توسعه ی گردشگری و زیربخش های آن در مقیاس های گوناگون، از سطوح محلی تا سطح ملی، به کار گرفته اند و در این باره همکاری های بین المللی نیز رو به گسترش است. گردشگری روستایی نیز یکی از انواع مهم و روبه رشد بخش گردشگری شناخته می شود که فعالیت های مختلفی را دربر می گیرد. در دهه های گذشته به ویژه از دهه ی 1990، به دلیل رکود بخش کشاورزی و مشکلات فراروی جوامع روستایی، همواره متخصصان و برنامه ریزان توسعه ی روستایی بر اهمیت توسعه ی گردشگری روستایی، به عنوان راهبردی برای کمک به فرایند کلی توسعه ی روستایی تأکید کرده اند. مقاله حاضر با استفاده از شیوه اسنادی و تحلیل متون توسعه، جایگاه گردشگری روستایی در برنامه های کلان توسعه ی کشور با تأکید ویژه بر برنامه های پنج ساله ی توسعه را مورد ارزیابی قرار می دهد. یافته های پژوهش نشان می دهد که تا برنامه ی چهارم ( 1388-1384 ) گردشگری روستایی جایگاه مشخص و قانونی در برنامه ی توسعه ی کشور نداشته است، در این برنامه به طور هر چند گذرا توسعه ی گردشگری روستایی به عنوان یکی از فعالیت های دارای مزیت نسبی در نواحی روستایی معرفی شده است. در برنامه ی پنجم (1394-1390)، برای نخستین بار حمایت از گردشگری روستایی در چارچوب اختیارات سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مطرح گردید. اما در این برنامه نیز جایگاه گردشگری روستایی در چارچوب فرایند کلی توسعه ی یکپارچه ی روستایی به روشنی مشخص نشده است و به عنوان پدیده ای که می تواند، با توجه به ویژگی های متنوع سکونتگاه های روستایی کشور به صورت اشکال و الگوهای متعدد توسعه یابد به متنوع سازی فعالیت ها و توسعه ی اقتصادی روستاها کمک کند، مورد توجه قرار نگرفته است.

خط مشی گذاری گردشگری، در یک نگاه جامع، شامل سه مرحله ی اصلی تدوین، اجرا و ارزیابی است. در مسیر اجرای کامل خط مشی گردشگری، عوامل و شاخص های متعددی وجود دارند که شناسایی آن ها به منظور کارآمد کردن اجرای خط مشی گردشگری اهمیت ویژه ای دارد. در این مقاله، با توجه به پژوهش های انجام شده، دیدگاه دانشمندان مختلف و نظرخواهی از خبرگان صنعت گردشگری کشور، عوامل مؤثر بر اجرای خط مشی های گردشگری تعیین و بررسی شدند. در جمع بندی ابتدایی، 65 شاخص استخراج شد و طی دو مرحله ی نظرخواهی از پژوهشگران دانشگاهی، این تعداد به 40 شاخص تقلیل و تعدیل یافت. تعداد 83 نفر از پژوهشگران دانشگاهی به سؤال های این پرسش نامه پاسخ دادند. با توجه به تحلیل های آماری صورت گرفته به کمک نرم افزارهای SPSS و LISREL، پرسش های تحقیق بررسی شدند و مدل نهایی این تحقیق متشکل از هفت عامل که در دنباله خواهد آمد، پیشنهاد شد:   1. توجه به ویژگی های رفتاری و شخصیتی مجریان؛ 2. نظام اداری و بوروکراسی؛ 3. هدف گذاری و تدوین صحیح خط مشی؛ 4. تخصص و مهارت مجریان؛ 5. گروه های هدف و استفاده کنندگان؛ 6. حمایت از سوی مراجع قانونی–حقوقی؛ و سرآخر 7. انتخاب ابزار مناسب و منابع لازم برای اجرای خط مشی.

هدف مطالعه ی حاضر، عملیاتی سازی و سنجش فاصله ی روانی ادراک شده از مقصد گردشگری ایران است. فاصله ی روانی تفاوتی است که گردشگران بین مبدأ خود و کشور مقصد ادراک می کنند. در این مطالعه از روش تحلیل عاملی اکتشافی برای استخراج ابعاد فاصله ی روانی ادراک شده و از روش تحلیل عاملی تاییدی از آزمون روایی سازه ها استفاده شده است. جامعه ی آماری این پژوهش، اعضای شبکه ی مجازی گردشگری کوچ سرفینگ بوده اند که تجربه ی سفر به ایران را نداشته اند. به شیوه ی نمونه گیری در دسترس 620 نفر از این جامعه که به مناطق مختلف جهان تعلق داشتند، دراین مطالعه شرکت کردند. نتایج نشان می دهد که فاصله ی روانی یک سازه ی سه بعدی با ابعاد زیرساختی، فرهنگی و قانونی است. گردشگران مناطق مختلف نیز فاصله ی روانی ادراک شده ی بالایی را نسبت به مقصد ایران ادراک می کنند. نتایج تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد بین گردشگران بالقوه از مناطق مختلف از نظر فاصله ی روانی ادراک شده درخصوص ایران، تفاوت معنی دار وجود دارد. گردشگران از مبدأ خاورمیانه در مقایسه با سایر مناطق فاصله ی روانی کمتری را ادراک کرده بودند.

گردشگری آثار مختلفی در حوزه های گوناگون دارد؛ اما تا به امروز بیش از همه به پیامدهای اقتصادی گردشگری توجه شده و کمتر به آثار و نتایج اجتماعی و سیاسی این پدیده پرداخته شده است. با توجه به این موضوع و نظر به اهمیت هویت ملی جهت نوسازی و توسعه ی اقتصادی و سیاسی مستقل کشور در آینده و تقویت موقعیت ایران در نظام بین المللی، در عصر «جهانی شدن»، ارزیابی آثار گردشگری در تقویت هویت ملی به عنوان موضوع این تحقیق انتخاب گردید. سؤال اصلی این مقاله این است که: نقش گردشگری داخلی (ایرانگردی) در تعمیق و تقویت هویت ملی تا چه اندازه است؟ روش تحقیق این پژوهش، کیفی و از نوع تحلیل تاریخی است. برای پاسخ به این سؤال تلاش شده است تا با به کارگیری از منابع موجود، ابتدا عناصر و مؤلفه های هویت ملی با تاکید بر آگاهی تاریخی مورد بررسی قرار گیرد. در این مقاله استدلال کرده ایم که گردشگری با تقویت یکی از مهم ترین عناصر هویتِ ایرانی(آگاهی تاریخی) در طول تاریخ، نقش به سزایی در توسعه و تعمیق هویت ملی در میان ایرانیان دارد. بنابراین گردشگری داخلی (ایرانگردی) از طریق تقویت آگاهی تاریخی بر هویت ملی تأثیرگذار است.

باتوجه به اینکه فرایند سرمایه گذاری در حوزه ی گردشگری و از جمله گردشگری مذهبی، مقوله ای چندوجهی است و به شدت از محیط اقتصادی تأثیر می پذیرد، به منظور رسیدن به نقطه ای قابل قبول در این عرصه، باید عوامل داخلی و خارجی این حوزه ی فعالیتی را بررسی کرد، سپس به تدوین راهبرد های بهینه اقدام نمود. در این میان زیارت امام رضا (ع) به عنوان یکی از پایگاه های اصلی جهان تشیع، با توجه به تأثیر به سزای آن بر اقتصاد شهر مشهد و نیز توسعه ی منطقه، در حوزه ی گردشگری مذهبی استان و نیز کشور بیش از پیش مورد توجه برنامه ریزان و سرمایه گذاران این صنعت است. در این زمینه مطالعه ی حاضر با استفاده از ابزارهای برنامه ریزی راهبردی، ضمن تحلیل نقاط قوت، ضعف، تهدیدها و فرصت های موجود در این حوزه، راهبرد های مناسب جهت بهبود و توسعه ی سرمایه گذاری این حوزه تدوین و اولویت بندی شده است. نتایج نشان می دهد مناسب ترین راه برای برون رفت از بحران ها و چالش های احتمالی حوزه ی سرمایه گذاری گردشگری مذهبی و اقتصاد زیارت امام رضا (ع) و توسعه و بهره گیری از ظرفیت های سرمایه گذاری پیش روی این عرصه، اتخاذ راهبرد های تدافعی با تأکید بر رفع ضعف ها و نگاه به تهدیدهای احتمالی و موجود در اولویت هستند که مهم ترین و مؤثرترین راهبرد تدافعی قابل کاربرد در این فرایند، راهبرد «بسترسازی برای جذب سرمایه گذاری های داخلی و خارجی به وسیله ی سازمان های و نهادهای مربوطه» است.

در صنعت گردشگری، انگیزش را اصلی ترین مفهوم در شناخت رفتار مصرف کننده و فرایند انتخاب مقصد می دانند. انگیزه ها مشخص می کنند که چرا گردشگران به سفر می روند و یا یک فعالیت خاص را انجام می دهند. ارزیابی انگیزه های گردشگران به ما اجازه می دهد که نیازها و ترجیحات گردشگران را بدانیم و درک کنیم. مطالعات و تحقیقات تجربی صورت گرفته بیان می دارند که دو نیروی غالب به نام کشش و رانش بر انگیزه ها تأثیرگذارند. عوامل رانشی، نیازهای اجتماعی- روانشناختی ای هستند که افراد را به سفر تشویق می کنند؛ در حالی که عوامل کششی عواملی اند که در مقصد قرار دارند و فرد را تحریک می کنند و برمی انگیزانند تا به آن مقصد خاص برود. تحقیق حاضر با استفاده از نظریه ی عوامل رانشی و کششی به اولویت بندی عوامل انگیزشی تأثیرگذار بر انتخاب مناطق عملیاتی استان خوزستان برای سفر، از منظر دانشجویان دانشگاه های تهران می پردازد. این تحقیق به شیوه ی پیمایش و با استفاده از پرسش نامه  بر روی افرادی که در دوره ی زمانی تحقیق از مناطق عملیاتی استان خوزستان دیدن نموده اند، صورت گرفته است. پس از جمع آوری داده ها، سؤال های پژوهش با استفاده از آزمون T-Student  و آزمون فریدمن با بهره بردن از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج بررسی ها نشان داد که در بین عوامل انگیزشی رانشی بالاترین رتبه ها به ترتیب مربوط به جستجو، تعاملات اجتماعی، عوامل روانشناختی و در نهایت عوامل فیزیکی است. در بین عوامل انگیزشی کششی نیز اولویت ها مربوط به عوامل نامحسوس و سپس عوامل محسوس است.

امروزه مراکز شهری گردشگرپذیر با پذیرش نقش های جدید از جمله نقش تجاری، موقعیت های جدید و بهتری را از نظر جذب گردشگر به دست آورده اند. تجارب جهانی نشان داده است که صرف داشتن جاذبه های طبیعی در درازمدت مناطق گردشگری را با مشکل مواجه می سازد. لذا، شهرهای مرزی با استفاده از مزیت نسبی خود، از جمله کانون های جدید جذب گردشگر و رونق اقتصاد محلی شده اند. شهر جوانرود در طی یک دهه ی اخیر با توجه به احداث بازارچه ی مرزی در آن مقصد بسیاری از گردشگران بوده است. این پژوهش با بررسی نقش بازارچه به بررسی آثار آن از ابعاد مختلف بر ساکنان شهر پرداخته است. روش پژوهش مبتنی بر رویکردهای توصیفی تحلیلی که با پیمایش میدانی جهت تکمیل پرسش نامه ها همراه شده است. داده ها از طریق نرم افزار SPSS پردازش شده اند و همچنین از آزمون های آماری برای تحلیل بهره گیری شده است. نتایج نشان می دهد که بازارچه ی مرزی هرچند باعث رونق اقتصادی و فرصت های شغلی شده است؛ اما مشکلات محیطی هم همراه داشته است. مهم ترین تأثیرات مثبت آن را می توان به ارتقای استاندارد های زندگی ساکنان شهر در زمینه های مختلف و آشکارترین آثار منفی افزایش گردشگر در تشدید ترافیک و آلودگی های محیطی بوده است.

امروزه برای ارزیابی جامع گردشگری شهری، نیاز به شناسایی سایت ها و مکان های گردشگری شهرها و ارزیابی آن ها از منظر معیارهای گردشگری است. شهر ارومیه به عنوان مرکز استان آذربایجان غربی، با وجود آثار تاریخی، فرهنگی و طبیعی مختلف، از شهرهای گردشگرپذیر و زیبای کشور است و هدف این تحقیق نیز، ارزیابی سایت های گردشگری شهر ارومیه با استفاده از معیارهای گردشگری، به منظور پیاده کردن برنامه ریزی لازم برای این سایت ها است. روش تحقیق از نوع توصیفی– تحلیلی است که پس از مطالعات اولیه، 12 سایت بر اساس معیارهای انتخاب سایت، گزینش شده و از طریق 11 معیار گردشگری شامل فاصله از راه های ارتباطی، هتل ها، میادین شهری، فضاهای سبز، پایانه ها، تعداد گردشگران، تنوع جاذبه ها، سطح جذابیت، سطح تبلیغات و خدمات، تعداد نقاط دید و اختلاف      چشم انداز، مورد ارزیابی قرار گرفت. این معیارها از طریق روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP)، وزن دهی و در ترکیب با اطلاعات هر سایت به ازای هر معیار، از طریق روش تصمیم گیری COPRAS ترکیب شده و ارزش نهایی هر سایت مشخص شد. نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد که سایت های مسجد جامع، پارک اللرباغی و بازار، مستعدترین سایت ها بوده و برای بازاریابی مؤثر هستند و ضرورت دارد که    برنامه ریزی گردشگری در کوتاه مدت بر روی این سایت ها معطوف شود.

در حوزه های مختلف مطالعات گردشگری، بسته به نیاز و کاربرد، گردشگران به دسته های مختلفی تقسیم می شوند. انواع این دسته بندی ها یا گونه شناسی ها بر مبنای معیارهای متفاوتی تنظیم می شوند. گونه شناسی جامعه شناختی کوهن بر مبنای مفهوم نهادی شدن یکی ازاین انواع است. در این تحقیق نحوه ی تأمین نیازهای اولیه (سرپناه، خوراک و جابه جایی در مقصد) و میزان برخورداری از خدمات میزبانی نهادی شده در شهر مشهد، شاخصی از میزان نهادی بودن گردشگری تعریف شد. به این منظور داده های طرح پژوهشی«بررسی کیفیت اقامت و ترجیحات زائران ایرانی در مدت حضور در شهر مشهد» مبنای تحلیل ثانویه قرار گرفت. جمعیت نمونه ی تصادفی شامل1600 زائر ایرانی شهر مشهد در     سال های 89 و 90 بود. با اتکا به درونمایه ی مدل کوهن، گردشگران در سه دسته نهادی، نیمه نهادی و غیر نهادی قرار گرفتند. نتایج نشان داد حدود دو-سوم زائران (3/68 درصد) به صورت غیرنهادی، کمی بیش از 20درصد به صورت نیمه نهادی و حدود 10درصد نیز به طور نهادی به مشهد سفر کرده بودند. همچنین نتایج نشان داد افراد جوان تر، شهری ها، افراد با درآمد، تحصیلات و منزلت شغلی بالاتر بیش از دیگران از خدمات نهادی گردشگری در شهر مشهد استفاده کرده اند. این نتایج دلالت هایی برای  برنامه ریزی های آتی در بخش خصوصی و عمومی در توسعه گردشگری شهر مشهد دارد.

اکوتوریسم شکلی از گردشگری دوران پست مدرنیسم به شمار می آید که با ساختارهای اقتصادی-اجتماعی جوامع محلی رابطه ی نزدیکی دارد و نقش مهمی در توسعه ی مناطق روستایی از طریق ایجاد فرصت های شغلی و منابع درآمدی و نظایر آن ایفا می کند و به عنوان ابزار قدرتمندی برای حفاظت از تنوع زیستی و فرهنگ های محلی مطرح است. هدف این مطالعه، شناخت نقش اکوتوریسم در توسعه ی سکونتگاه های روستایی دهستان اورامان تخت، از توابع شهرستان سروآباد در استان کردستان است. پژوهش حاضر از نوع کاربردی است که برای تبیین موضوع و نتایج آن، از روش های توصیفی - تحلیلی مبتنی بر مطالعه ی میدانی و تکمیل پرسش نامه بهره گرفته شده است. جامعه ی آماری تحقیق، پنج روستای دارای سکنه ی دهستان اورامان تخت است که از بین 1228 خانوار ساکن در آن حجم نمونه از طریق فرمول کوکران، تعداد 274 مورد به عنوان نمونه انتخاب گردید. روایی گویه ها با بهره گیری از روش پیش آزمون و پانل متخصصان بررسی شد و پایایی آن با استفاده از آلفای کرونباخ به میزان 768/0 محاسبه گردید. برای تحلیل کمی داده ها از آزمون های آماری نظیر آزمون t تک نمونه ای، آزمون رتبه ای فریدمن، کای دو، رگرسیون چندمتغیره و تحلیل مسیر بهره گرفته شده است. نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان می دهد که میانگین عددی همه ی مؤلفه ها بالاتر از میانگین طیف لیکرت است و تفاوت همه ی مؤلفه ها از مطلوبیت عددی مورد آزمون به شکل مثبت ارزیابی و برآورد شده است. علاوه بر این، نتیجه ی تحلیل رگرسیون چندمتغیره نشان می دهد که بیشترین میزان تأثیر مستقیم اکوتوریسم در ابعاد اقتصادی (550/0) و کالبدی (371/0) توسعه ی روستایی است و کمترین آن نیز به مؤلفه ی زیست محیطی (269/0) اختصاص دارد. از طرفی دیگر، نتایج تحلیل مسیر نشان می دهد که بیشترین اثر کلی مربوط به مؤلفه های اقتصادی (858/0) و کمترین اثر کلی به مؤلفه ی کالبدی (371/0) اختصاص دارد.