کانونی کردن توجه

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر دستور العمل های مختلف توجهی بر اجرای تندی فوتسالیست های ماهر می باشد. شرکت کنندگان در این پژوهش، 12 فوتسالیست ماهر (با میانگین سنی 56/1± 91/23 سال) بودند که از لیگ دسته یک استان قم به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش از آزمون تندی 20 و 40 یارد استفاده شد و از شرکت کنندگان خواسته شد که سه آزمون را تحت سه شرایط آموزشی تمرکز توجهی (توجه درونی، توجه بیرونی و شرایط بدون توجه) انجام دهند. علاوه براین، به منظور تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس (آنوا) با اندازه های تکراری استفاده شد. یافته ها نشان می دهد که نوع دستورالعمل توجهی، اثر معناداری بر سرعت اجرای آزمون دارد و این اثر در دو نوع آزمون متفاوت است (P<0.05). نتایج آزمون تعقیبی نیز بیانگر این است که در آزمون 20 یارد، افراد در شرایط بدون توجه، عملکرد بهتری نسبت به شرایط تمرکز بیرونی دارند. در آزمون 40 یارد نیز شرکت کنندگان در شرایط توجه بیرونی، عملکرد بهتری را نسبت به شرایط توجه درونی و شرایط بدون توجه نشان داد ند. به طورکلی، یافته های این پژوهش بیان می کند که مسافت دویدن، تأثیر به سزایی در اثرگذاری کانون توجه ورزشکاران ماهر دارد.