بتخانه سومنات: مثنوی بازیافتهٔ محمّد سعید حکیم (تنهای قمی) (تقدیم به علی اکبر یاغی تبار)
آرشیو
چکیده
در تاریخ ادبیّات فارسی نام و نشان منظومه هایی آمده که اثری از آنها تاکنون در منابع خطّی یافت نشده است؛ اما با کمی تفحّص بیشتر از دل برخی جُنگ ها و سفینه ها می توان به تعدادی از این منظومه ها که گاهی تنها اثر شاعر نیز هستند، دست یافت. از این میان وصف «منظومه بتخانه سومنات»، اثر حکیم سعید قمی (تنها) در منابعی از عصر شاعر یعنی قرن یازدهم آمده است؛ در حالی که تاکنون این مثنوی گمشده تلقی می شد. با جستجوی راقم این سطور در منابع خطی، مشخص شد که مثنوی مذکور در سفینه ای از قرن یازدهم ثبت شده است. در همین راستا مقالهٔ پیش رو نگاشته شد تا غبار ایام از چهره این منظومه برداشته شود که در کنار «خورشید و مهپاره»، یکی از دو مثنوی در دسترس از شاعر و در نوع خود جالب است.Butkhāna-ye Sūmanāt (The Temple of Sumnath): A Recovered Mathnavī by Ḥakīm Muḥammad-Sa‛īd Qummī (Tanhā) Dedicated to ʿAlī-Akbar Yāghī-Tabār
Persian literary history records the names of many poetic works whose manuscripts have remained unknown. However, with closer examination of anthologies ( jungs ) and miscellanies ( safīnas ), some of these long-lost compositions—often the poet’s only surviving work—can be rediscovered. One such case is the mathnavī The Temple of Somnath ( Butkhāna-ye Sūmanāt ) by Ḥakīm Saʿīd Qummī, known as Tanhā, which is mentioned in sources from his own time (11th century AH / 17th century CE) but was long considered lost. The present article, based on the author's research in manuscript sources, identifies this mathnavī in a 17th-century safīna . This work, alongside Khurshīd u Mahpāri , represents one of only two known mathnavīs by the poet and offers unique literary interest.
تبلیغات
