هدف از این پژوهش ساخت، روایی و پایایی پرسشنامه موانع استعدادیابی در ورزش ایران بود. به این منظور پرسشنامه 71 سؤالی برای اندازه گیری هفت بعد موانع استعدادیابی طراحی شد. نمونه گیری به صورت نظری (هدفمند و غیرتصادفی) انجام گرفت. برای تعیین موانع و تهیه پرسشنامه از روش آمیخته استفاده شد. نمونه پژوهش در بخش کیفی 22 نفر و در بخش کمی 145 نفر بودند، که از شش گروه رؤسای فدراسیون ها، مسئولان کمیته استعدادیابی آن فدراسیون ها، افراد شاغل در دفتر استعدادیابی وزارت ورزش و جوانان، استادان دانشگاه، مربیان استعدادیاب و مسئولان استعدادیابی باشگاه ها، تشکیل شده بودند. روایی محتوایی و صوری پرسشنامه توسط دوازده نفر از استادان صاحب نظر در این زمینه انجام گرفت. به منظور بررسی روایی سازه و تأیید عوامل شکل دهنده پرسشنامه، از آزمون تحلیل عاملی تأییدی به کمک نرم افزار پی ال اس استفاده شد. همچنین برای بررسی پایایی پرسشنامه از روش همسانی درونی (با استفاده از آلفای کرونباخ ) استفاده شد. نتایج تحلیل عاملی نشان داد که الگوی هفت عاملی سازه موانع استعدادیابی در ورزش ایران دارای برازش مناسبی بود. در نهایت می توان از پرسشنامه مذکور در بررسی های مربوط به نظام استعدادیابی در تمامی نهادهایی که در کشور در حال حاضر متولی امر استعدادیابی هستند، استفاده کرد.
