انتساب خسرونامه در نگاه معاصران
آرشیو
چکیده
در این مقاله مسأله انتساب خسرونامه به عطار نیشابوری، با توجّه به نظرات ادیبان و پژوهشگران معاصر بررسی و بازنگری شده است. روش کار آن بوده است که بدون در نظر گرفتن پاسخی ازپی شتعیین شده این نکته واکاویده شود که پذیرش این انتساب از اساس چه اشکال هایی داشته است و ادیبان و پژوهشگران مخالف با آن با توجّه به چه نشانه هایی در اصالت منظومه تردید کرده اند. سپس درباره این مسأله سخن گفته شده است که آیا اشکالات مطرح شده پشتوانه منطقی لازم را برای ردّ انتساب داشته است یا نه. نیز بدین پرداخته شده است که چه نشانه هایی برای پذیرش انتساب خسرونامه به عطّار وجود دارد و معاصران در مواجهه با این نشانه ها چه برخوردی کرده اند. از بررسی مجموع نظرات این واقعیّت آشکار شده است که مخالفت با انتساب خسرونامه به عطّار نیشابوری قان عکننده نیست و بر پی شفر ضهای اثبات ناشده استوار است.The Author of the Book "Khusru Nameh" According to the Contemporaries
In this article, the issue of attributing Khusru Nameh to Attar Neyshābūrī has been studied and reviewed according to the opinions of contemporary writers and researchers. The method has been to explore, without regard to a predetermined answer, the fundamental problems of accepting this attribution, and the signs by which the opposing writers and scholars have doubted the authenticity of this attribution. It is then discussed whether the objections raised had the rationale to reject the attribution of the book or not. It also discusses what are the signs for accepting the attribution of the book to Attar and how the contemporaries reacted to these signs. Examining all the opinions, it has become clear that the opposition to the attribution of Khusru Nameh to Attar Neyshābūrī is not convincing and is based on unproven assumptions.
تبلیغات
