هدف این پژوهش تعیین روابط ساختاری کارآمدی مربیگری، خودکارآمدی بازیکنان و کارآمدی جمعی در تیم های حرفه ای بسکتبال بانوان بود. به این منظور، 128 نفر (12 سرمربی و 116 بازیکن) از اعضای تیم های حرفه ای بسکتبال بانوان، مقیاس کارآمدی مربیگری، مقیاس خودکارآمدی و پرسش نامة کارآمدی جمعی برای ورزش را تکمیل نمودند. نتایج نشان داد اثر مستقیم کارآمدی مربیگری بر خودکارآمدی بازیکنان و کارآمدی جمعی معنادار نیست و خودکارآمدی بازیکنان اثر مستقیم و منفی بر کارآمدی جمعی دارد. براساس این نتایج، مدل مفهومی کارآمدی مربیگری با داده های گردآوری شده از تیم های حرفه ای بسکتبال بانوان حمایت نمی شود. در راستای بازنگری و توسعة این مدل مفهومی، احتمال وجود متغیرهای میانجی در ارتباط کارامدی مربیگری با متغیرهای تیمی مورد بحث می باشد.
