مطالعات روان شناسی ورزشی

هدف از انجام این پژوهش، تعیین نقش واسطه ای جهت گیری دینی بین سطح فعالیت جسمانی و خودپنداره جسمانی بود. جامعة آماری این پژوهش که توصیفی از نوع همبستگی بود، شامل تمام دانش آموزان پسر 18- 15 ساله شهرستان اردکان بود. تعداد 102 نفر از این جامعه به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شد. یافته ها نشان داد بین سطح فعالیت جسمانی و خودپندارة جسمانی رابطة مثبت و معنادار وجود دارد. بر اساس مدل معادلات ساختاری مشخص شد جهت گیری دینی نقش واسطه ای بین سطح فعالیت جسمانی و خودپندارة جسمانی ایفا نمی کند. با توجه به ارتباط بین فعالیت جسمانی و خودپنداره جسمانی، تعیین نقش جهت گیری دینی به همراه متغیرهایی چون سن و جنسیت ضروری است.

هدف پژوهش حاضر، ارزیابی ویژگی های روان سنجی نسخة فارسی مقیاس تجدیدنظرشدة انگیزش ورزشی در دانشجویان ورزشکار بود. شرکت کنندگان این پژوهش، شامل 503 دانشجوی ورزشکار از دانشگاه های ارومیه بودند که با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند نتایج تحلیل عاملی تأییدی، با حذف یک گویه از خرده مقیاس تنظیمات درون فکنی شده، برازش مدل شش عاملی مقیاس را برای داده ها تایید کرد. همبستگی بالای خرده مقیاس های همسان مقیاس تجدیدنظرشدة انگیزش ورزشی و پرسش نامة تنظیمات رفتاری در ورزش، روایی ملاکی مناسب مقیاس را نشان داد. نتایج آلفای کرونباخ همسانی درونی قابل قبول خرده مقیاس ها را نشان داد. در کل، یافته ها بیانگر آن است که با حذف یک گویه از خرده مقیاس تنظیمات درون فکنی شده، نسخة فارسی مقیاس تجدیدنظرشدة انگیزش ورزشی را می توان برای سنجش انگیزش ورزشی در دانشجویان ورزشکار استفاده نمود.

پژوهش حاضر باهدف شناسایی و مقایسه راهکارهای کنار آمدن با استرس در دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار رشته های پزشکی و غیرپزشکی کشور و ارائة راهکارهای لازم برای مقابله بهتر با استرس انجام شد. لذا پس از تقسیم بندی جغرافیایی دانشگاه های کشور به پنج منطقه، متناسب با تراکم نسبی جمعیت دانشجویی هر منطقه، پرسش نامه کارور بین 2000 دانشجو (1200 نفر غیرپزشکی و 800 نفر پزشکی، نیمی ورزشکار و نیمی غیر ورزشکار) توزیع و گردآوری شد. نتایج نشان داد که دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار در راهکارهای کنار آمدن با استرس اختلاف معناداری دارند. دانشجویان ورزشکار از تعداد بیشتری راهکار استفاده می کردند که این راهکارها در مقایسه با غیر ورزشکاران بیشتر رفتاری بودند تا شناختی. اختلاف دانشجویان پزشکی و غیرپزشکی معنادار نبود. نتایج حاضر می تواند دانشجویان و مسئولان امر را در برنامه ریزی برای آموزش و به کارگیری روش های مقابله با استرس در یک وضعیت گسترده با جزئیات کامل یاری رساند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی مداخلات روان شناختی بر کاهش اضطراب صفت رقابتی و ترس از ارزیابی منفی در ورزشکاران بود. بدین منظور نمونه ای 90 نفری به صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل جای داده شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه اضطراب رقابتی و مقیاس ترس از ارزیابی منفی بود. پکیج آموزشی مداخلات، در طول 12 جلسه 90 دقیقه ای بر گروه آزمایش اجرا گردید. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس در کاهش اضطراب صفت نشان داد که تفاوت معناداری بین گروه ها وجود دارد، ولی در کاهش ترس از ارزیابی منفی تفاوت معناداری را نشان نداد. به طور کلی، نتایج حاکی از تأثیر اجرای مداخلات روان شناختی بر کاهش اضطراب رقابتی ورزشکاران می باشد و پیشنهاد می شود به منظور کاهش ترس از ارزیابی منفی ورزشکاران مداخلاتی با تأکید بیشتر بر اصلاح نگرش فرد درباره خود اجرا گردد.

هدف از انجام این پژوهش، تعیین اعتبار عاملی و پایایی سیاهة ذهن آگاهی ورزشی در ورزشکاران رشته های مختلف بود. نسخه اصلی این سیاهه، دارایِ 15 سؤال و سه خرده مقیاس درباره آگاهی، عدم قضاوت و تمرکز مجدد است. 235 پرسش نامه به وسیله ورزشکاران ِ30-18 ساله ای (7/62 درصد مرد و 3/37 درصد زن) که در رشته های مختلف ورزشیِ فعالیت داشتند، تکمیل گردید. نتایج تحلیل عاملی تأییدی حاکی از آن است که میزان شاخص نیکویی برازش90/0 و میزان شاخص نیکویی برازش تطبیقی 94/0 می باشد. همچنین، برای برآورد پایایی این سیاهه از روش همسانی درونی استفاده گردید. ضریبِ آلفای کرونباخِ آگاهی 79/0، عدم قضاوت 86/0 و تمرکز مجدد 83/0 بود. یافته هایِ پژوهش روایی و پایایی سیاهه را مورد تأیید قراردادند. درنتیجه، به نظر می رسد نسخه فارسی سیاهة ذهن آگاهی ورزشی، ابزار مناسبی برای سنجش ذهن آگاهی ورزشی ورزشکاران در جامعة ایرانی است.

هدف این پژوهش تعیین روابط ساختاری کارآمدی مربیگری، خودکارآمدی بازیکنان و کارآمدی جمعی در تیم های حرفه ای بسکتبال بانوان بود. به این منظور، 128 نفر (12 سرمربی و 116 بازیکن) از اعضای تیم های حرفه ای بسکتبال بانوان، مقیاس کارآمدی مربیگری، مقیاس خودکارآمدی و پرسش نامة کارآمدی جمعی برای ورزش را تکمیل نمودند. نتایج نشان داد اثر مستقیم کارآمدی مربیگری بر خودکارآمدی بازیکنان و کارآمدی جمعی معنادار نیست و خودکارآمدی بازیکنان اثر مستقیم و منفی بر کارآمدی جمعی دارد. براساس این نتایج، مدل مفهومی کارآمدی مربیگری با داده های گردآوری شده از تیم های حرفه ای بسکتبال بانوان حمایت نمی شود. در راستای بازنگری و توسعة این مدل مفهومی، احتمال وجود متغیرهای میانجی در ارتباط کارامدی مربیگری با متغیرهای تیمی مورد بحث می باشد.

هدف پژوهش حاضر مقایسة اثربخشی طرحواره درمانی، آرام سازی کاربردی و تصویرسازی در کاهش اضطراب حالتی شناختی ورزشکاران نخبه می باشد. شرکت کنندگان پژوهش شامل 72 نفر از ورزشکاران ملی پوش مرد و زن بودند که از رشته های مختلف تیمی و انفرادی به صورت در دسترس انتخاب و در چهار گروه 18 نفری به شکل تصادفی قرار داده شدند. شرکت کنندگان از طریق پرسش نامة خود سنجی ایلی نویز، در دو مرحلة پیش و پس آزمون موردبررسی قرار گرفتند. هرکدام از روش ها روی یک گروه به مدت 9 هفته اعمال گردید و گروه چهارم به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. نتایج از طریق تحلیل کوواریانس چند متغیره بیانگر این بود که اجرای هر سه روش طرحواره درمانی، آرام سازی کاربردی و تصویرسازی ذهنی در کاهش اضطراب حالتی شناختی مؤثر بوده است (0.05P<). طرحواره درمانی مؤثرترین روش در کاهش اضطراب حالتی رقابتی بود و باعث بیشترین کاهش میزان اضطراب شناختی در مقایسه با دو روش دیگر گردید.

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر اضطراب صفتی و بازخورد بر یادگیری تکلیف کنترل نیرو بود. 48 شرکت کننده بر اساس نمره اضطراب صفتی و بازخورد ارائه شده به چهار گروه تقسیم و در مرحلة اکتساب به تولید نیروی ملاک پرداختند. 24ساعت بعد آزمون های یادداری و انتقال گرفته شد. یافته های مرحله اکتساب نشان داد، اثر بلوک های تمرینی معنادار بود اما بین گروه ها در این مرحله تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتایج آزمون های یادداری و انتقال نیز نشان داد، برای افراد با اضطراب صفتی بالا، ارائه بازخورد به کوشش های موفق و برای افراد با اضطراب صفتی پایین، ارائه بازخورد به کوشش های ناموفق منجر به یادگیری بیشتری شد. یافته های پژوهش حاضر روشن ساخت هنگام ارائة بازخورد، توجه به سطح اضطراب فراگیران به منظور دست یابی به یادگیری بیشتر ضروری می باشد.