کتابها و مقالات علمی به روشهای استنادی و استدلالی، یا تلفیقی از هر دو روش نگاشته میشوند؛ که در روش استنادی شیوههای مختلفی به کار گرفته میشود. هدف از این نوشتار طرح و بررسی انتقادی شیوههای مختلف مستندسازی مطالب متون علمی ـ تخصصی، و سپس معرفی بهترین شیوه است. روشهای استنادسازی مطالب را به دو اعتبار میتوان تقسیم کرد. در تقسیم اول این شیوهها به چهار قسم : ارجاع مستقیم، ارجاع غیرمستقیم، گزارشگری و مستندسازی تقسیم میشوند؛ و در تقسیم دوم از حیث اینکه آدرسدهی در خارج یا داخل متن صورت گیرد، مورد تحقیق و بررسی قرار میگیرند. به نظر مؤلف بهترین شیوه جهت مستندسازی مطالب در یک متن علمیـ تخصصی آدرسدهی در داخل متن با روش (مؤلف، عنوان، جلد و صفحه) است.
دانشی که موضوع خویش را وجود مطلق قرار داده و با روش عقلی و بهره گیری از برهان در پی درک حقایق اشیا است را «فلسفه اسلامی» نامیده اند. امّا چرا این فلسفه را با پسوند «اسلامی» وصف کرده اند؟ برای پاسخ گویی به این پرسش، نخست به امکان تحقق فلسفه اسلامی و سپس به ویژگی ها و مؤلفه هایی که در مجموع، امکان شکل گیری فلسفه ای با وصف اسلامی را قابل قبول می سازند، پرداخته شده است.
بررسی جنبه اسلامی آنچه که امروز با نام «فلسفه اسلامی» شناخته می شود، بخش دیگر این مقاله را تشکیل می دهد. در آغاز این بخش در نقد دیدگاهی که عنوان «فلسفه اسلامی» را ساخته و پرداخته شرق شناسان می داند، به تبارشناسی این واژه پرداخته و آثار آن در نوشته های فیلسوفان اسلامی پی گرفته شده است و در ادامه، واژة «فلسفه عربی» مورد بررسی و نقد قرار گرفته است. آن گاه مؤلفه هایی که بیانگر اسلامی بودن فلسفه موجود است، برشمرده شده و در پایان به طرح و نقد دیدگاه مخالف تحقق فلسفه اسلامی پرداخته شده است. این مقاله در مجموع با گردآوری دیدگاه های گوناگون درباره نسبت میان اسلام و فلسفه اسلامی، به ارائه معیارهایی که انتساب فلسفه اسلامی به اسلام را قابل قبول می سازد، پرداخته است.