درخت حوزه‌های تخصصی

تحرک و انعطاف پذیری بافت های نرم اطراف مفاصل، عامل مهمی در جلوگیری از آسیب یا صدمه مجدد بافت نرم است. هدف این پژوهش، مقایسه تأثیر روش های کششی داینامیک و دو روش متفاوت PNF روی میزان انعطاف پذیری عضلات همسترینگ و زاویه لوردوز کمری دانشجویان پسر بود. تعداد 90 نفر از دانشجویان دوره کارشناسی دانشکده مدیریت دانشگاه تهران با دامنه سنی 25-20 سال دارای کوتاهی در عضلات همسترینگ و بدون سابقه عمل جراحی، طی یک نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و بعد از امضا کردن رضایت نامه شرکت در تحقیق، به طور تصادفی در سه گروه متفاوت (در هر گروه 30 آزمودنی) قرار گرفتند ( میانگین سنی گروه کششی داینامیک 3/1±22 سال، گروه کششی PIR 7/3±22 سال و گروه کششی RI 2/2±23 سال بود). آزمودنیهای تحقیق در طول دوره تحقیق از داروی خاصی استفاده نمی کردند. برنامه کششی به مدت هشت هفته، چهار روز در هفته و هر روز دو دقیقه برای هر جلسه انجام شد. میزان انعطاف پذیری عضلات همسترینگ، دامنه حرکتی اکستنشن اکتیو و پاسیو زانو و زاویه لوردوز کمری (درجه) به ترتیب به وسیله گونیامتر و خط کش منعطف اندازه گیری شدند ( قبل و بعد از انجام هر مرحله کششی). برای تجزیه و تحلیل آماری، از آزمون های آماری آنالیز واریانس یکطرفه با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (05/0=P). در هر سه روش کششی، میزان انعطاف پذیری عضلات همسترینگ، فلکشن اکتیو و پاسیو زانو و میزان لوردوز کمری افراد بعد از هشت هفته تمرین کششی، افزایش معنی داری پیدا کرد. نتایج تحقیق نشان داد که میزان تأثیر روش های کششی مختلف بر افزایش انعطاف پذیری عضلات همسترینگ از لحاظ آماری تفاوت معنی داری با هم نداشت و تا حدودی تاثیرات به وجود آمده با هم برابر بود. با توجه به نتایج تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که هر سه روش، در افزایش انعطاف پذیری تقریباً یکسان عمل می کنند.

هدف مطالعه حاضر مقایسه حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین(VGRF) و میزان بار(ROL) بین افراد دارای ناهنجاری پای چرخیده به داخل و خارج و پای نرمال در حرکت فرود تک پا بود. 30 دانشجوی مرد ورزشکار رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. با استفاده از آزمون شاخص افتادگی استخوان ناوی آزمودنی ها در سه گروه قرار گرفتند[پای چرخیده به داخل (mm 10≤) (10 نفر) پای نرمال (mm 9 – 5) (10 نفر) و پای چرخیده به خارج (mm 4≥) (10 نفر)]. آزمودنی ها از روی جعبه ای به ارتفاع cm30 بر روی صفحه نیرو فرود آمدند. با استفاده از اطلاعات نیروی عکس العمل زمین حداکثر VGRF و ROL آزمودنی ها محاسبه شد. به منظور مقایسه بین حداکثر VGRF و ROL در سه گروه از روش آماری تحلیل واریانس چند متغیره با تعیین سطح معنی داری 05/0≥α استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس چند متغیره تفاوت معنی داری را در ROL بین سه گروه پای چرخیده به داخل و خارج و نرمال نشان داد(05/0≥P و 370/0 = Wilks Lambda و 553/15 = 22و2F) اما تفاوت حداکثر VGRF در سه گروه معنی دار نبود(05/0

هدف از این پژوهش عبارت است از بررسی رابطه میان ماکزیمم میزان فعالیت الکترومیوگرافی (شاخصی از قدرت) و خستگی (شاخصی از استقامت) عضلات ارکتور اسپاین با میزان انحناهای سینه ای و کمری در افراد غیرورزشکار. در تحقیق حاضر 22 مرد غیرورزشکار با میانگین قد 09/4±78/175سانتی متر، میانگین وزن 6/4±04/72 کیلوگرم، و میانگین سن 7/3±4/25 سال به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابتدا میزان انحنای سینه ای و کمری این افراد با استفاده از دستگاه اسپاینال ماوس اندازه گیری شد. سپس، حداکثر میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ارکتور اسپاین با دستگاه الکترومیوگرافی سطحی در حین انجام آزمون انقباض حداکثری اکستانسورهای تنه سنجیده شد. در نهایت، آزمون نگه داشتن افقی تنه انجام شد و شاخص خستگی عضلات ارکتور اسپاین با محاسبه شیب فرکانس میانه از روی سیگنال های خام الکترومیوگرافی به دست آمد. نتایج نشان دادند بین ماکزیمم میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ارکتور اسپاین (قدرت) با میزان انحنای سینه ای رابطه معناداری وجود ندارد، اما بین شاخص خستگی این عضلات با میزان انحنای سینه ای رابطه معنادار مثبتی مشاهده شد (022/0P=، 535/0r=). علاوه بر این، مشخص شد که رابطه معنادار و مثبتی میان ماکزیمم میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ارکتور اسپاین (قدرت) با میزان انحنای کمری وجود دارد (043/0=P، 527/0=r)، ولی میان شاخص خستگی این عضلات با میزان انحنای کمری رابطه معناداری مشاهده نشد. با توجه به این نتایج پیشنهاد می شود هنگام مواجهه با ناهنجاری کایفوز به استقامت عضلات اکستانسور پشت و در هنگام تجویز تمرینات درمانی برای اصلاح قوس کمری به قدرت و ضعف عضلات اکستانسور پشت توجه بیشتری شود.

هدف اصلی این تحقیق تجزیه و تحلیل ویدئویی آسیب های بازیکنان فوتبال شرکت کننده در جام ملت های آسیای ٢٠٠٧ بود. فیلم ویدئویی ۳۱ مسابقه از ۳۲ مسابقه این بازی ها با یک دستگاه ویدئو ضبط شد و یکی از محققان آن را مشاهده و تجزیه و تحلیل کرد. در مجموع ۱۲۵ آسیب در ۳۱ مسابقه ثبت شد، یعنی ٧/۱٠٩ آسیب در هر ۱٠٠٠ ساعت مسابقه یا ٤ آسیب در هر مسابقه. اختلاف معناداری (٠٥/٠P <) در بروز آسیب بین شش دوره ۱۵ دقیقه ای از زمان مسابقه مشاهده شد، به طوری که بیشترین تعداد آسیب در ۱۵ دقیقه پایانی بازی (۲/۲۳ درصد) اتفاق افتاد. همچنین، تعداد بیشتری از آسیب ها در نیمه دوم )٦٨(n= اتفاق افتاد تا در نیمه اول )٤٩(n= و وقت های اضافی (٨n=). بیشتر آسیب ها به طور معناداری (٠٠۱/٠P=) در منطقه دروازه اتفاق افتادند. همچنین، مهاجمان (۲/۲۳درصد) به طور معناداری (٠٥/٠P<) بیشتر از سایر بازیکنان آسیب دیدند. بیشتر آسیب ها نیز بر اثر مبارزه های هوایی (۲۸ درصد) ایجاد شدند (٠٠۱/٠P=). همچنین، ساق پا (۲٠ درصد) به طور معناداری (٠٠۱/٠P=) بیش از سایر نقاط بدن آسیب دید. تحقیق حاضر نشان می دهد عواملی مانند زمان سپری شده از بازی، پست بازیکنان، و مناطق مختلف زمین بر میزان آسیب دیدگی بازیکنان مؤثرند و دست اندرکاران کادر پزشکی، مربیان، و بدن سازان تیم ها در طراحی برنامه های پیشگیری از آسیب باید بدان ها توجه کنند.

خطر بروز آسیب در فوتبال قابل توجه است. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر پست بازیکنان فوتبال لیگ برتر ایران بر میزان بروز آسیب های ورزشی آنهاست. بدین منظور فیلم ویدئویی 125 مسابقه از 240 مسابقه این بازی ها در فصل 86-85 تهیه و توسط یکی از محققان تجزیه و تحلیل شده و اطلاعات مربوط به پست بازیکنان و آسیب آنها ثبت شد. در مجموع 306 آسیب در این 125 مسابقه اتفاق افتاد، بازیکنان هافبک میانی (51/24 درصد) به طور معناداری بیش از دیگر پست ها آسیب دیدند (05/0 P<). همچنین بازیکنان مهاجم (1/88 درصد) و هافبک (65/72 درصد) بیشتر به هنگام حمله و بازیکنان مدافع (15/86 درصد) و دروازه بانان (8/91 درصد) بیشتر هنگام دفاع آسیب دیدند (05/0 P<). بیشتر آسیب ها در اثر برخورد بازیکنان با هم روی داد (1/86 ) و در تمام پست ها اندام پایینی (8/61 درصد) بیش از دیگر نقاط بدن در معرض بروز آسیب قرار داشت. نتایج این تحقیق نشان داد که درصد بروز آسیب، مکانیسم بروز آسیب و ناحیه در معرض آسیب در پست های مختلف، متفاوت است. توجه به این نکات در طراحی برنامه های پیشگیرانه از آسیب مؤثر است و به بازیکنان، مربیان و گروه پزشکی کمک شایانی می کند.

انعطاف پذیری یا کشش پذیری بافت های نرمی مثل عضله، تاندون، فاشیا، کپسول مفصلی و پوست که از اطراف مفصل عبور می کنند، برای دستیابی به دامنه کامل حرکتی مفصل طی فعالیت های عملکردی ضروری است. به منظور افزایش انعطاف پذیری، عضلات باید تحت کشش قرارگیرند. این تحقیق به منظور تعیین مؤثرترین روش کشش برای بازگرداندن انعطاف پذیری گروه عضلات همسترینگ در کمترین زمان ممکن در فوتبالیست های حاضر در لیگ برتر کشور طراحی شد و به اجرا درآمد. به این منظور 44 فوتبالیست حاضر در لیگ برتر کشور با دامنه سنی 20 تا 29 سال از راه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. نمونه ها به طور تصادفی در 4 گروه 11 نفره تحت تمرینات کشش استاتیک، کشش با استفاده از تکنیک HR ، کشش متعاقب انقباض ایزومتریک و کشش بر اساس قانون مهار متقابل قرار گرفتند. کشش به مدت 6 هفته، 6 روز در هفته و هر روز 2 دقیقه برای هر آزمودنی به ا جرا درآمد. دامنه حرکتی اکستانسیون اکتیو و پاسیو زانو با گونیامتر و در فواصل یک هفته ای تا پایان تحقیق اندازه گیری شد. سپس از آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و آنالیز واریانس برای داده های تکراری استفاده شد. بر اساس نتایج پژوهش، میانگین دامنه حرکتی اکستانسیون اکتیو زانو در گروه کشش استاتیک از 5/2±1/155 به 4/3±9/170، در گروه HR از 5/4±5/157 به 9/2±9/74، در گروه PIR از5/4±2/155 به 9/2±171 در گروه RI از 5/2±4/156 به 9/3±6/170 افزایش یافت (0001/0P<). میانگین دامنه حرکتی اکستانسیون پاسیو زانو در گروهی که به تمرینات کششی به روش استاتیک پرداختند، از 2/5±9/157 به 9/4±8/173، در گروه HR از 2/3±9/160 به 1/ 4±3/176 ، در گروه PRI از 2/1±9/157 به 2/3 ±9/173 و در گروه RI از 1/5 ±6/157 به 2/4± 5/173 افزایش یافت (0001/0 P<) . میانگین دامنه حرکتی فلکسیون پاسیو ران در گروه کشش استاتیک از 3/4 ±8/64 به 3/6 ±4/77، در گروه HR از 3/3±8/65 به 1/1±5/80 ، در گروه PIR از 9/2±1/67 به 2/5 ±5/79 و در گروه RI از 2/3±8/66 به 6/4±3/78 افزایش یافت (0001/0P<). نتایج تحقیق نشان داد که هیچ یک از روش های تمرینات کششی مورد استفاده نسبت به دیگر روش های کششی، از نظر افزایش و بهبود انعطاف پذیری عضلات همسترینگ در ورزشکاران فوتبالیست مبتلا به کوتاهی عضلات همسترینگ برتری نداشته و تقریباً هر چهار روش تاثیر مشابهی دارند.

هدف از این تحقیق عبارت است از بررسی شیوع و علل آسیب های اندام تحتانی زنان ورزشکار فوتسال لیگ برتر85-86 . 64 بازیکن از 5 تیم شرکت کننده در لیگ برتر فوتسال زنان کشور در این تحقیق شرکت کردند. اطلاعات مربوط به آسیب با استفاده از پرسش نامه و به کمک پزشکان تیم جمع آوری شد. از آزمون خی دو برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. به طور کلی، 88 درصد آسیب ها در اندام تحتانی رخ داد، که بیشتر آن ها در زانو (5/54 درصد) و مچ پا (5/20 درصد) بود (05/0 >P، 4/36 =2χ). متداول ترین نوع آسیب اسپرین (6/63 درصد)، استرین (6/13 درصد)، و ضرب دیدگی (4/11 درصد) (05/0 >P، 09/35 =2χ) و شایع ترین آسیب زانو، آسیب لیگامنت متقاطع قدامی (3/58 درصد) بود. تفاوتی بین میزان آسیب های برخوردی و غیربرخوردی مشاهده نشد (05/0 P، 3/14 =2χ). از نتایج این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که در زنان فوتسالیست حرفه ای ایران بیشترین آسیب های اندام تحتانی در زانو و مچ پا، و بیشتر از نوع اسپرین و استرین رخ می دهد. آسیب لیگامنت متقاطع قدامی نیز جزء شایع ترین آسیب هاست. بیشتر آسیب ها بر اثر تغییر مسیر و فرود نامناسب رخ می دهند

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تغییرات پارامترهای قلبی – عروقی و تنفسی در دانش آموزان هنگام حمل کوله پشتی بود. به این منظور 15 دانش آموز پسر (با میانگین سنی 5/0± 53/12 سال، قد 8/1± 7/164 سانتی متر و وزن 6/1± 55 کیلوگرم) به طور داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت کردند. هر آزمودنی، کوله پشتی هایی با اوزان 0، 8، 5/10، 13 درصد وزن بدن خود را به طور تصادفی با سرعت 9/3 کیلومتر بر ساعت و به مدت 15 دقیقه بر روی تریدمیل حمل کرد ضربان قلب (HR)، تهویه دقیقه ای (VE) و تعداد تنفس (FR) به وسیله دستگاه گاز آنالایزر و فشار خون (BP) نیز توسط فشارسنج دیجیتالی در حالت های استراحت، فعالیت (دقیقه 15 ) و ریکاوری (3 دقیقه پس از آزمون راه رفتن) اندازه گیری شد. نتایج آزمون آماری نشان داد که در شرایط 5/10 و 13 درصد وزن بدن،BP و VE در حین حمل و نیز 3 دقیقه پس از حمل به طور معناداری بیشتر از شرایط باری 0 و 8 درصد بود (000/0 = P). همچنین، مقادیر متغیرهای مذکور در شرایط باری 5/10 و 13 درصد، 3 دقیقه پس از حمل، هنوز معناداری بیشتر از سطوح پایه استراحتی بود (000/0 = P) . بین شرایط باری 0 و 8 درصد تفاوت معنی داری در متغیرهای مذکور چه در حین حمل و چه 3 دقیقه پس از آن وجود نداشت. در مقادیر HR و FR آزمودنی ها چه در حین حمل و چه پس از حمل بارهای مختلف، تفاوت معناداری مشاهده نشد. برای اساس نتایج پژوهش حاضر، حمل کوله پشتی معادل 8% وزن بدن تغییرات معنی داری را در پارامترهای تنفسی و قلبی – عروقی دانش آموزان ایجاد نمی کند. ازاین رو می توان آن را به عنوان وزن مطلوب کوله پشتی برای حمل توسط دانش آموزان نوجوان پیشنهاد کرد.

هدف از این مطالعه شناسایی استراتژی کنترل تعادل هنگام اجرای بالانس بر روی پارالل بود. تعداد 8 نفر ژیمناست باتجربه (میانگین سن 59/1±62/16 سال قد94/4±75/160سانتیمتر و وزن14/7±24/53) دراین تحقیق شرکت کردند. تعداد 18 مارکر منعکس کننده نور کروی شکل به قطر 2 سانتیمتر روی نقاط مشخص شده آناتومیکی آزمودنی ها نصب شد. آزمودنی ها حرکت بالانس را سه بار روی یک پارالل شبیه سازی شده انجام دادند. حرکت بالانس با استفاده از سیستم آنالیز حرکتی (Motion (Analysis system با سه دوربین دیجیتال و با فرکانس 120 هرتز به مدت 5 ثانیه ثبت گردید. اندازه های آنتروپومتریک هر فرد شامل جرم اندام ها موقعیت مرکز جرم و طول هر اندام تعیین گردید. دامنه حرکتی سرعت و شتاب زاویه ای مفاصل مختلف بدن در نرم افزار EVa محاسبه شد سپس با استفاده از روش دینامیک معکوس در محیط نرم افزار MATLAB و بهرهگیری از یک مدل 5 قسمتی گشتاور مفاصل مچ دست آرنج شانه و ران محاسبه شد. برای کاهش پارازیتهای اطلاعات از فیلتر دیجیتال با فرکانس برشی 2 هرتز مورد استفاده قرار گرفت. جهت تحلیل داده ها از تست های آماری MANOVA وt وابسته استفاده گردید.(p<0/05) میزان تغییرات و نوسانات مرکز جرم اندام ها و مرکز جرم کلی بدن در جهت قدامی ـ خلفی بیشتر از جهت داخلی ـ خارجی بود(005/0p=). گشتاور مفاصل مچ دست آرنج شانه و ران در کنترل تعادل دخالت داشتند اما نقش گشتاور مفصل مچ دست بیشتر از سایر مفاصل بود. در نتیجهگیری کلی اینکه درگیری گشتاور مفاصل برای حفظ تعادل در اجرای بالانس روی پارالل به ترتیب مچ آرنج شانه و ران است.

فوتبال از جمله ورزش¬هایی است که در شرایط مختلف آب و هوایی انجام می¬شود و بازیکنان گاهی مجبورند در شرایط سخت و متفاوت آب و هوایی به رقابت بپردازند. هدف از این پژوهش، بررسی و مقایسه میزان شیوع آسیب¬های بازیکنان فوتبال در شرایط متفاوت آب و هوایی بوده است. نمونه¬های پژوهش، بازیکنان فوتبال 8 تیم شرکت¬کننده در مسابقات لیگ برتر و دسته اول باشگاه¬های کشور در سال 85- 1384 بودند. برای جمع-آوری اطلاعات مورد نیاز از دو فرم استفاده شد. در فرم مربوط به ثبت آسیب¬ها، مشخصات بازیکن آسیب¬دیده، میزان شدت و مکانیزم آسیب وارده در لحظه وقوع که توسط پزشک تیم ثبت شد. در فرم دوم، شرایط زمین بازی در روز انجام مسابقه ثبت گردید. داده¬های هواشناسی در این تحقیق شامل میانگین دما، درصد رطوبت و میزان بارش باران در روز انجام آن و مربوط به محل انجام مسابقه بود که از طریق سایت رسمی سازمان هواشناسی کشور تهیه شد. اطلاعات جمع¬آوری شده با استفاده از آزمون آماری U¬¬¬– من¬ویتنی و خی¬دو در سطح 05/0 P≤ تجزیه ¬و ¬تحلیل گردید. نتایج تحقیق نشان داد که تغییر در شرایط آب ¬و¬ هوایی، تأثیری بر تعداد و مکانیزم آسیب¬های فوتبال نداشته است، اما با سرد شدن هوا میزان آسیب¬های شدید افزایش یافته و اختلاف معنی داری در شدت آسیب¬های بازیکنان فوتبال بر¬اساس تغییرات دمای هوا دیده شده است. البته با توجه به شرایط اقلیمی کشورمان نیاز به انجام تحقیقات بیشتر و جامع¬تر در زمینه شرایط مختلف آب و هوایی و شیوع آسیب¬های فوتبال احساس می شود.

کودکان با مشکل یادگیری نسبت به همسالانشان تمایل کمتری به فعالیت های جسمانی دارند که در نتیجه آن ممکن است سطح آمادگی جسمانی شان کاهش یابد. هدف از تحقیق حاضر، برآورد آمادگی جسمانی در کودکان مبتلا به ACLD بود. در این مطالعه 50 کودک پسر با ACLD با میانگین سنی 5/10 سال با 50 کودک دیگر به عنوان گروه کنترل مقایسه شدند. به منظور شناسایی کودکان با اختلال یادگیری، از آزمون اختلال های یادگیری مایکل باست که در ایران روایی آزمون 87% و اعتبار آزمون از طریق محاسبه آلفای کرونباخ برابر 99% به دست آمده است، استفاده شد. برای سنجش آمادگی جسمانی نیز از آزمون استاندارد ایفرد استفاده شد. نتایج تحلیل آماری با استفاده از آزمون t مستقل نشان داد که نمره های آزمودنی ها در گروه کودکان ACLD در شاخص های استقامت قلبی – عروقی، انعطاف پذیری، استقامت و قدرت از گروه کنترل در سطح معنی داری (05/0 P<) کمتر است. همچنین گروه کودکان ACLD شاخص توده بدنی بالاتری داشتند. ازن یافته ها مربیان و مسئولان ذی ربط برای کار حرفه ای در زمینه سلامتی کودکان با اختلال یادگیری را الزام آور و توجه به آمادگی جسمانی و نقش آن در سلامت روحی و جسمی را متجلی می سازد.

این تحقیق به منظور بررسی اثر مکمل کافئین در پی ویلچررانی تناوبی پیشرونده بر اسید چرب آزاد (FFA) ، لاکتات (LA) ، اپی نفرین و نوراپی نفرین در افراد معلول پاراپلژیک انجام شد. آزمودنی ها تحقیق 7 فرد معلول قطع نخاعی پاراپلژیک با فلج اندام تحتانی با میانگین سنی 13/2 ±9/38 ، درصد چربی 89/6 ±53/26 و وزن 12/4 ±33/82 بودند. آزمودنی ها در دو مرحله ویلچررانی سرعتی و تناوبی را با یک هفته فاصله بین دو مرحله اجرا کردند که در مرحله اول بدون مصرف کافئین و در آزمون دوم با مصرف کافئین انجام گرفت. آزمودنی ها مکمل کافئین را (6 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) یک ساعت قبل از اجرای آزمون و به صورت محلول در آب ولرم مصرف کردند. از آزمون t همبسته برای تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده شد. کلیه اطلاعات در سطح(05/0 P£ ) محاسبه شد. نتایج حاصله نشان داد که تغییرات اسید چرب آزاد (FFA)، اپی نفرین و نوراپی نفرین درمرحله فعالیت بدون مصرف کافیئن معنی دار نبود ولی میزان لاکتات (LA) افزایش معنی داری داشت (05/0 P£). اطلاعات به دست آمده پس از مصرف کافئین نشان داد که تغییرات اسید چرب آزاد (FFA)، لاکتات و اپی نفرین معنی دار بوده و بیانگر افزایش در این متغیرها بود (05/0 P£) ، ولی مقدار نوراپی نفرین تغییر معنی داری نشان نداد. با توجه به یافته های حاصله می توان نتیجه گرفت که مصرف کافئین با تحریک لیپولیز از طریق تحریک رهایش هورمون های اپی نفرین و نوراپی نفرین موجب افزایش سوخت و ساز چربی در افراد معلول پاراپلژی می شود که در نتیجه آن برداشت سلولی چربی ها افزایش می یابد و در نهایت این فرایند به کنترل وزن افراد معلول کم تحرک کمک می کند.

هدف این تحقیق بررسی تاثیر ناهنجاری ساختاری کف پای صاف و گود بر میزان تعادل پویای دختران نوجوان بود. 60 آزمودنی با میانگین سنی7/0±5/13 سال قد2/3 ±155 سانتیمتر و وزن 7/3±5/48 کیلوگرم به طور تصادفی در سه گروه کف پای صاف (21 نفر) کف پای گود (19 نفر) و کف پای طبیعی (20 نفر) طبقه بندی شدند. برای مشخص کردن نوع ساختار کف پایی از روش افتادگی استخوان ناوی استفاده شد. برای سنجش تعادل پویا دستگاه تعادل سنج بایودکس به کار برده شد. نوسانات وضعیتی آزمودنیها به مدت 20 ثانیه روی دو سطح پایدار و ناپایدار دستگاه تعادل سنج ثبت گردید. آنالیز واریانس با دادههای تکراری و آزمون تعقیبی توکی جهت تحلیل دادهها استفاده گردید (05/0P<). نتایج تحقیق نشان داد افراد دارای کف پای گود دارای عملکرد تعادل پویای ضعیف تری نسبت به گروه دارای کف پای طبیعی و صاف میباشند. از سوی دیگر علیرغم عدم وجود اختلاف معنی دار روی سطح پایدار در اندازه گیری تعادل پویا در بین افراد با کف پای صاف و طبیعی گروه برخوردار از پای طبیعی عملکرد تعادلی بهتری روی سطح ناپایدار نسبت به آزمودنیهای گروه دارای پای صاف داشتند. بنابراین به نظر میرسد که قوسهای کف پا نقش مهم تری در عملکرد تعادل هنگام قرار گرفتن روی سطوح اتکاء ناپایدارتر و یا هنگامی که تحریکات حسی– عمقی شدیدتر میشوند ایفا میکنند. این نتایج حکایت از تاثیر نوع ساختار آناتومیکی کف پا در حفظ تعادل بدن دارد.

هدف تحقیق: در حال حاضر اختلال در کنترل پوسچر به عنوان عاملی موثر در بروز آسیب های مچ پا و زانو به شمار می رود. بنابر این شناسایی متغیرهایی که کنترل پوسچر را تحت تاثیر قرار می دهند می تواند به پیشگیری از آسیب های آن کمک کند. هدف از انجام این تحقیق مقایسه تعادل ایستای افراد ورزشکار و غیر ورزشکار دارای کف پای صاف و طبیعی تحت شرایط حسی مختلف بود. روش تحقیق: تعداد 60 نفر از دانشجویان مرد دانشگاه تهران جهت شرکت در تحقیق انتخاب و به چهار گروه: (1- غیرورزشکار دارای کف پای طبیعی 2- غیرورزشکار دارای کف پای صاف 3- ورزشکار دارای کف پای طبیعی 4- ورزشکار دارای کف پای صاف) تقسیم شدند. به منظور ارزیابی قوس کف پا از روش اندازه گیری افتادگی استخوان ناوی و جهت ارزیابی تعادل ایستای افراد نیز از دستگاه سکوی نیرو (force plate kistler ) استفاده شد. همچنین مقایسه کارایی سیستم های حسی مختلف در حفظ تعادل با پروتکل اصلاح شده آزمون کلینیکی تعامل حسی در تعادل(CTSIB) انجام شد. نتایج: نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری در تعادل ایستای افراد ورزشکار و غیر ورزشکار دارای کف پای صاف و طبیعی وجود ندارد (05/0P>). همچنین بین کارایی سیستم های حسی مختلف این افراد نیز تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0P>). بحث و نتیجه گیری: از این رو می توان بیان داشت که کف پای صاف کنترل پوسچر را تحت تاثیر قرار نمی دهد. و همچنین پای صاف موجب تفاوت کارایی سیستم های حسی موثر در کنترل تعادل افراد ورزشکار و غیر ورزشکار نمی شود.

هدف از انجام مطالعه حاضر مقایسه نیروی برشی قدامی زانو در پای چرخیده به داخل و خارج و نرمال در حرکت فرود تک پا بود. آزمودنی های تحقیق را 30 نفر(15 مرد و 15 زن) از دانشجویان فاقد هرگونه آسیب (سن 73/1±00/22 سال و وزن 24/7±32/73 کیلوگرم و قد 34/5±08/175 سانتی متر) رشته تربیت بدنی تشکیل دادند. آزمودنی ها بر اساس تست افتادگی ناوی در هر جنس در سه گروه پای چرخیده به داخل و خارج و معمولی قرار گرفتند. آزمودنی ها از روی جعبه ای به ارتفاع 30 سانتی متر و به فاصله 15 سانتی متر از صفحه نیرو، به صورت تک پا روی مرکز صفحه نیرو فرود آمدند. اطلاعات مربوط به نیروها از طریق صفحه نیرو جمع آوری و بوسیله تقسیم کردن بر وزن افراد، نرمال و سپس فیلتر گردیدند. حداکثر نیروی عکس العمل زمین در جهت خلفی به عنوان نیروی برشی قدامی زانو(معادل فشار بر ACL) در نظر گرفته شد. جهت مقایسه سه گروه پای مردان و همینطور مقایسه سه گروه پای زنان از تحلیل واریانس یک راهه استفاده گردید. نتایج نشان داد گروه پای چرخیده به داخل زنان نسبت به دو گروه دیگر زنان تفاوت معناداری از لحاظ نیروی برشی قدامی زانو دارند. احتمالا زنانی که پای چرخیده به داخل دارند نسبت به دو گروه دیگر زنان بیشتر در معرض صدمه به ACL می باشند.