فیلتر های جستجو:
فیلتری انتخاب نشده است.
نمایش ۳٬۳۶۱ تا ۳٬۳۸۰ مورد از کل ۱۴٬۱۰۸ مورد.
مفاهیم بدیهی و نظری، معیار بداهت: مبناگروی ویژه متفکران مسلمان در حوزه مفاهیم(مقاله علمی وزارت علوم)
مروری بر تعریف و جایگاه زیرساخت های معرفت بشری: محسوسات و وجدانیات
حوزه های تخصصی:
ابطال مابعدالطبیعه
رورتی به لوازم پراگماتیسم چندان پای بند نبود: گفت و گو با رضا داودی درباره آرا و آثار ریچارد رورتی
توجیه معرفتی آلوین گلدمن و نقد آن(مقاله ترویجی حوزه)
حوزه های تخصصی:
توجیه از اجزاء تعریف معرفت است که همواره با چالش و اختلاف معرفت شناسان روبرو بوده است؛ افلاطون آن را به معنای لوگوس به کار می برد که این واژه، خود دارای ابهام و معانی بسیار است. گتیه با بیان مثال های نقض خود، علیه تعریف معرفت به باور صادق موجه، معرفت شناسی را به مرحلة نو و نابسامانی وارد ساخت و پس از او، اندیشمندان برای اصلاح این تعریف به ویژه عنصر توجیه بسیار کوشیدند. آلوین گلدمن، از نخستین کسانی بود که نظریه هایی دربارة معرفت و توجیه ارائه کرد. او نخست به بیان نظریة علّی معرفت پرداخت و سپس به نظریة اعتمادگرایی که هماورد مهمی در برابر مبناگروی و انسجام گروی است، روی آورد. عنصر اساسی تمام نظریه های گلدمن، فرایند باورساز قابل اعتماد و رابطة علّی میان باور به واقعیتی و خود واقعیت است، که هر دو امکان نقض و نقد دارند.
کانت و ایده آلیسم
تفسیر مابعدالطبیعه ارسطو
تاملاتی انسان شناختی بر موضوع هایی فلسفی
حوزه های تخصصی:
جهان روایی از ابتدای اندیشه کلاسیک و آغاز مسیحیت وجه غالب فرهنگ غرب بوده است. این قاعده کلی در قالب پنداره وحدت و یگانگی نوع بشر، باور به اینکه تمام ابناء بشر خاستگاهی یکسان دارند و در پیشگاه خداوند یکسان هستند بیان شده است. این پنداره مسیحی در طول عصر روشنگری غیر دینی شد و مفاهیم مربوط به یکسانی ماهیت انسانی و حقوق جهانی بشر از دل آن بیرون آمد.
نگاهي به هستي و چيستي «زمان» در فلسفه ابن سينا(مقاله ترویجی حوزه)
حوزه های تخصصی:
«زمان» در فهم هستي و مسائل گوناگون فلسفي نقشي درخورتوجه دارد؛ ازهمين رو، در طول تاريخ همواره فيلسوفان بدان اهتمام داشته و جايگاهي متفاوت براي آن درنظر گرفته اند؛ تا جايي که در ميان فلاسفه برخي آن را واجب الوجود مي دانند و برخي ديگر آن را مفهوم ذهني محض قلمداد مي کنند. اين پژوهش گزارش مختصري از هستي و چيستي زمان از ديدگاه ابن سينا، به دست مي دهد. در بخش نخست، به اين مسئله کليدي مي پردازيم که آيا مي توان «زمان» را در عالم خارج بي اعتبار دانست، يا «زمان» مفهومي ذهن بنياد است که بهره اي از حقيقت و عينيت ندارد؟ همچنين، بيان مي شود که ابن سينا «زمان» را به مثابه موجودي عيني و حقيقي در تفکر فلسفي خود مي پذيرد و براي اثبات اين مدعا از دو برهان «طبيعيون» و «الهيون» مدد مي جويد. سپس به بررسي کارکرد اين براهين مي پردازيم. در بخش دوم، چيستي و ماهيت «زمان» از نظر ابن سينا بررسي شده، با اشاره به روندي که از تعاريف و ويژگي هاي مزبور، در آثار ابن سينا به دست مي آيد، بيان مي شود که ماهيت زمان در فلسفه او عبارت است از مقدار حرکت از آن حيث که اجزاي متقدم و متأخر غيرقابل جمع دارد. در بخش سوم نيز به تبيين نحوه حرکت در زمان و مسئله قدم آن مي پردازيم و بيان مي شود که حرکتْ حافظ زمانِ مستمر و بلاانقطاع است و از اين نظر زمان مبدأ و پايان ندارد.