هرساله بیش از یکصد میلیون گردشگر از آثار تاریخی، فرهنگی و طبیعی کشور چین بازدید می کنند. علاوه بر این، چینی ها از طرق متنوع دیگری نیز برای ترویج فرهنگ گردشگری و افزایش درآمد خود، از این محمل استفاده می کنند، بدین صورت که علاوه بر میراث فرهنگی شان، میراث معنوی و پیشینه های باستانی خود را نیز در برنامه های گردشگران خود گنجانده اند. با این ترتیب، نه تنها گردشگر را با باورها، آداب و رسوم باستانی خود آشنا می کنند، بلکه آنان را با سبک زندگی امروزی، فرهنگ و نحوه مراودات خود همراه می کنند، و در نهایت هم گردشگر را با جیبی خالی به کشور خویش باز می گردانند. به عنوان مثال، یکی از مصادیق بارز موارد یاد شده، دانش گیاهان داروئی، فرهنگ بهره گیری از داروهای طبیعی و «طب سنتی» چین است.
گردشگری سلامت در بسیاری از کشورها، نیروی اصلی بهبود و رشد اقتصادی کشور محسوب می شود. به رغم تلاش های صورت گرفته در سال های اخیر، گردشگری سلامت هنوز در ساختار نهادی کشور و مقررات موجود، جایگاه مناسبی نداشته و با هدف تبیین شده در سند چشم انداز که جایگاه نخست گردشگری سلامت ایران در میان کشورهای منطقه را ترسیم کرده است فاصله دارد. پژوهش حاضر در تلاش است با اتخاذ رویکرد کیفی به این پرسش ها پاسخ دهد که گردشگری سلامت در کشور با کدام چالش ها در عرصه قانون گذاری و اجرا مواجه شده است؟ نهادهای مسئول برای پیشبرد و توسعه این بخش از اقتصاد، چه تمهیداتی اندیشیده اند؟ یافته های تحقیق مبتنی بر روش تحلیل مضمون بیانگر آن است که چالش های سیاست گذاری در چهار بخش اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، سیاسی و اداری قابل تفکیک است که برای ارتقاء جایگاه گردشگری سلامت، توجه به چالش های سیاسی و اداری در مرحله تدوین سیاست ها اهمیت بیشتری دارد.