روح الله رحمتیان

La phonétique, y incluse la prosodie, reste toujours un objectif secondaire malgré l’insistance sur la compétence de communication en didactique des langues. Les objectifs dépassent aujourd’hui le quoi dire afin d’atteindre le comment dire dans les situations de communication. Pourtant, les enseignants et les apprenants iraniens ne s’en occupent pas assez et les buts se résument en un enseignement/apprentissage linguistique, où l’intelligibilité du message passe par le bon emplacement des éléments purement linguistiques. La perception et la production de la prosodie, l’intonation y étant basée, nous préoccupent dans cette recherche. Ainsi, nous cherchons les difficultés de la question chez les apprenants iraniens (A1) du FLE. La problématique sera étudiée à partir de six énoncés dont trois interrogatifs et trois affirmatifs. Les analyses se basent sur des données audio, enregistrées chez les inforrmants constitués de 6 hommes et 6 femmes ; et sont faites sur le logiciel d’analyse de la parole, Praat, et sur SPSS 16.0. Selon les résultats, les affirmations posent moins de problèmes que les interrogations, vu la ressemblance entre l’intonation du français et celle du persan à la frontière tonale. Quant aux interrogations, la question totale, renvoyant à la même construction prosodique en persan, se rapproche de l’intonation authentique. Néanmoins, les courbes intonatives ne sont pas compatibles et cela s’explique par les productions linéaires des apprenants annonçant le manque de respect de la prosodie. La durée étant en question, elle est dans 51 cas sur un total de 72 plus longue que celle des authentiques.

Élever un enfant bilingue est le souhait de certains couples appartenant aux sociétés monolingues qui n’ont pas le moyen naturel pour offrir aux enfants la chance de devenir bilingue. Nombreux sont les pères et les mères qui pratiquent une deuxième langue, y tiennent et souhaitent pouvoir transmettre cette passion à leurs enfants. Cependant la question qui s’impose c’est la manière de faire pour qu’un enfant devienne bilingue sans qu’il y prouve aucune obligation. Cet article est centré sur les stratégies discursives à adopter dans le cas d’un bilinguisme précoce quand on implique la règle «un parent, une langue» en faisant une étude longitudinale sur l’acquisition de français en Iran par une petite fille de 3 ans dans un cadre familial monolingue. Les données sont retirées des enregistrements sonores entre l’âge de 36 et 40 mois, réalisés par la mère de l’enfant lors d’interactions dyadiques pendant les séances de jeux et de la lecture dialogique.La création des situations qui mettent en priorité la présence de la langue française lors des échanges langagiers, aboutira aux changements des habitudes langagières de l’enfant en lui attribuant plus d’occasions pour employer la langue française.

بررسی کارپوشه تولید گفتاری زبان آموزان ایرانی در زبان فرانسه (از ارزشیابی تکوینی به خودارزشیابی) روح الله رحمتیان دانشیار دانشگاه تربیت مدرس، تهران r_rahmatian@yahoo.com مرضیه مهرابی دانشجوی دکتری دانشگاه تربیت مدرس،تهران marzieh_mehraby@yahoo.fr ژاله کهنمویی پور استاد دانشگاه تهران jkahnomi@ut.ac.ir تاریخ دریافت:28/11/1391 تاریخ پذیرش: 23/5/1392 امروزه متخصصان علم آموزش بر این باورند که ارزشیابی جزء لاینفک فرایند یاددهی/ یادگیری زبان هاست و باید با استفاده از ابزارهای مناسبی مانند کارپوشه تحقق یابد. هدف پژوهش حاضر، بررسی کاربرد و کارآمدی کار پوشه تولید گفتاری زبان آموزان ایرانی در کلاس فرانسه به عنوان زبان خارجی بوده است. به عبارت دقیق تر، مؤلفه های زبان گفتاری از جمله توانش دستوری، تلفظ و آهنگ کلام، توانش گفتمانی، روانی در کلام و تعامل میان زبان آموزان تحلیل شده است. در این جستار، ابتدا چارچوب نظری موضوع بررسی و سپس نتایج حاصل از تحقیقات مطالعه میدانی ارائه شده اند. جامعه آماری متشکل از یازده زبان آموز بزرگسال در سطح B1 زبان فرانسه می باشد. بر اساس دستاورد این تحقیق، زبان آموزان به کمک روش کار پوشه در تمام مؤلفه های تولید گفتاری پیشرفت داشته اند و توانسته اند توانایی خودارزشیابی خویش را رشد دهند. کلید واژگان: ارزشیابی، کار پوشه، تولید گفتاری، زبان آموزان ایرانی.

علم آموزش زبان در دهه های اخیر وارد مرحله ای نوین شده است که روش شناسی آموزش زبان به آن می پردازد. در این راستا حضور رایانه ها و رشد نرم افزارهای آموزشی، فرایند یاددهی / یادگیری را وارد مرحله ای متفاوت نموده است. در زمینه آموزش زبان فرانسه نیز نرم افزارهای تولیدشده متاثر از نظام های آموزشی و فرهنگ یادگیری کشورهای تولیدکننده می باشند و این سوال همواره مطرح می گردد که آیا این نرم افزارها پاسخ گوی نیازهای آموزشی زبان آموزان ایرانی هستند؟ دراین مقاله سعی شده با تحلیل نرم افزار «یادگیری زبان فرانسه» با توجه به معیارهای آموزشی از قبیل: روش آموزشی، سبک آموزشی و ویژگی های گروه آموزشی مورد نظر و غیره، جوانب مثبت و منفی این نرم افزار را مورد مطالعه قرا دهیم و زمینه را در راستای تولید نرم افزارهای مورد نیاز داخلی هموار سازیم. تحلیل های انجام شده بر روی این نرم افزار آموزشی زبان فرانسه بر این نکته دلالت دارند که عدم شناخت فرهنگ یادگیری زبان آموزان و محیط آموزشی، و ساختار فنی نامناسب از کارایی آموزشی و فنی نرم افزار کاسته اند.

"هنگامی که در مورد یاددهی و یادگیری زبان های خارجی صحبت می شود فکر جستجوی راه حلی برای پشت سر گذاشتن مشکلات این فرایند به ذهن هر معلم و زبان آموزی خطور می کند. مساله خطا در حوزه یاددهی و یادگیری فقط به عصری که ما در آن زندگی می کنیم منحصر نمی شود. شناسایی خطا و تصحیح آن به کمک خود زبان آموز می تواند ما را به سوی خودآموزی هدایت کند. هدف تحقیق حاضر توصیه به تمرکز آموزشی بر روی خطا است که می تواند همزمان هم به معلم و هم به زبان آموز کمک کند تا بدانند در چه مرحله ای از فرایند یاددهی و یادگیری قرار گرفته اند. این تحقیق خطا را ابزاری برای به کار گرفتن آموخته های زبانشناختی در موقعیت های واقعی مکالمه تلقی می کند. بعلاوه در این تحقیق، به منظور استفاده از تمرین های خوداصلاحی، یک کار میدانی هم انجام شده است که نتایج حاصله از تجربه معلم در سه کلاس زبان فرانسه در ایران به صورت مشاهده ذکر شده اند. تصحیح خطا به شیوه تحقیق حاضر در قبولاندن مسوولیت یادگیری زبان به زبان آموز به نتایج با ارزشی دست پیدا کرده است. هدف اصلی این تحقیق معرفی خطا به عنوان ابزاری در اختیار معلمینی است که می خواهند به یاددهی یاددگیری زبان فرانسه پویایی ببخشند. "