وحید ذوالاکتاف

کودکان مبتلا به اتیسم نسبت به همتایان سالم عملکرد تعادلی ضعیف تری دارند. قابلیت حفظ تعادل از آن جهت که پیش نیاز انجام سایر فعالیت های حرکتی است اهمیت ویژه ای دارد. این پژوهش به منظور تعیین اثر تمرین الگوهای گام برداری با صفحه نوری بر تعادل ایستا و پویای کودکان مبتلا به اتیسم انجام شد. در این مطالعه نیمه تجربی 20 کودک مبتلا به اوتیسم با رده سنی 6 تا 12 سال به صورت تصادفی در دو گروه ده نفری (گروه تمرین با صفحه نوری و کنترل) قرار گرفتند. گروه تمرین با صفحه نوری و گروه کنترل با صفحه ساده تمرینات مربع گام برداری را به مدت 12 هفته به صورت 4 جلسه 45 دقیقه ای در هفته تحت نظر مربیان خود دریافت کردند. برای ارزیابی تعادل ایستا و پویا به ترتیب از دستگاه فوت اسکن و آزمون راه رفتن پاشنه به پنجه استفاده شد. داده های پژوهش بوسیله آزمون کوواریانس در سطح معناداری (0/05>p) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. با کنترل پیش آزمون بین گروه تجربی و کنترل در مورد وضعیت تعادل ایستا (ناحیه نوسانات مرکز فشار(p=0/003) و سرعت جابجایی مرکز فشار (p= 0/007) تفاوت معناداری مشاهده شد. همچنین در مورد تعادل پویا نیز اختلاف معناداری بین میانگین گروه ها بدست آمد(p=0/001). این نتایج می تواند زمینه مناسبی را برای بهره گیری از این روش تمرینی جهت افزایش تعادل و عملکردهای حرکتی این کودکان فراهم نماید.

اختلالات طیف اوتیسم از عوارض روانشناختی شایع در کودکان است که می تواند بیومکانیک مهارت راه رفتن را متأثر کند. هدف پژوهش حاضر مقایسه ویژگی های فاز استانس راه رفتن در کودکان مبتلا به اوتیسم با کودکان سالم بود. 40 کودک با دامنه سنی 12-7 سال در دو گروه مبتلا به اوتیسم و سالم قرار گرفتند. زمان بندی زیرفاز های استانس، زاویه پیش روی پا و زمان کلی استانس به عنوان ویژگی های فاز استانس برای گروه ها با استفاده از دستگاه فوت اسکن در مسیر راه رفتن اندازه گیری شد. نتایج نشان داد کودکان مبتلا به اوتیسم در مقایسه با گروه شاهد در مراحل تماس جلوی پا و پوش آف جلوی پا، زاویه پیش روی پا و زمان کلی استانس مقادیر بیشتر و در مراحل تماس اولیه و صاف شدن پا مقادیر کمتری داشتند (P≤0/05) . این یافته ها نشان می دهد کودکان مبتلا به اوتیسم استراتژی های متفاوتی برای حمایت از وزن بدن در مراحل مختلف فاز استانس دارند.

استئوآرتریت زانو بیماری شایعی است که می تواند مکانیک راه رفتن را تغییر دهد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه الگوهای فشار کف پایی در زنان سالمند با و بدون استئوآرتریت زانو بود. 36 زن بالای 60 سال در دو گروه مبتلا به استئوآرتریت زانو و سالم در این پژوهش شرکت کردند. حداکثر فشار کف پایی و زمان بندی زیرفازهای استانس آن ها حین راه رفتن با سرعت خودانتخابی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد حداکثر فشار کف پایی بیماران در ناحیه انگشت شست و داخل پاشنه کمتر و در نواحی متاتارسال چهارم و وسط پا بیشتر از گروه شاهد بود. همچنین آن ها مدت زمان کمتری در فازهای تماس اولیه و تماس جلوی پا و زمان بیشتری در فاز صاف شدن جلوی پا صرف می کنند. با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گیری کرد که زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو، در مقایسه با هم سالان سالم خود حین راه رفتن الگوی توزیع فشار کف پایی متفاوتی دارند.

زمینه و هدف: کنترل و مدیریت نوروپاتی یک هدف در تمرینات درمانی است که برای بیماران مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی نوع دو تجویز می شود. ما تاثیر 12 هفته تمرین جامع بر شاخص های کنترل قند خون و حس محیطی بیماران نوروپاتی دیابتی را مطالعه کردیم. روش اجرا: با معیار نمره پرسشنامه میشیگان، 40 بیمار بطور تصادفی جفت شده در گروه های تمرینی رایج و جامع قرار گرفتند. آزمون ها پیش و پس از سه ماه تمرین به مدت 3 جلسه در هفته با زمان 60 دقیقه در هفته ی اول آغاز و به مرور با افزایش مدت و حجم تمرین به 90 دقیقه در جلسه پایانی انجام شد . یافته ها:آزمون آنوا برای داده های تکراری نشان داد قند خون ناشتا دو گروه فاقد تعامل معنادار (26/0 P=)، ولی قند خون دو ساعت پس از ناشتا ، قند خون غروب، هموگلوبین گلیکوزیله ، دیاپازون ، منوفیلامان ، و ترموفیل دارای تعامل معنادار به نفع گروه تمرین جامع بود (05/0P<). نتیجه گیری: در آغاز تمرینات جامع، از ماساژ و فوم غلتان برای کاهش درد و بهبود خونرسانی و حس مناطق نوروپاتیک استفاده شد. این احتمالا موجب شده که آنها تمرینات هوازی و مقاومتی را نیز راحت تر انجام دهند و بنابراین کنترل گلیسمی و حسی بهتری حاصل شد. بررسی آثار بلند مدت این راهبرد تمرینی نیاز به مطالعه بیشتر دارد.

هدف از پژوهش حاضر، سنجیدن میزان کاربری، احساس نیاز و نگرش نسبت به رایانه در بین مربیان فوتبال بود. جامعه آماری مربیان فوتبال شهر اصفهان بودند که نمونه گیری به صورت در دسترس هدفمند و از میان مربیان فوتبال با سواد در حد دیپلم و بالاتر شهر اصفهان صورت گرفت. با توجه به اهداف پژوهش، از ابزار پرسشنامه جهت گردآوری داده ها استفاده شد که تلفیقی از دو پرسشنامه استاندارد FAIT و TAC بود و برای 150 نفر از مربیان فوتبال ارسال و در نهایت تعداد 109 پرسشنامه تکمیل و بازگشت داده شد. اعتبار پرسشنامه با تکنیک تعیین همسانی درونی ( آلفای کرونباخ ) در بخش های نگرش، دسترسی، کاربری، نیاز به ترتیب برابر 0/94، 0/64، 0/72، و 0/78 بدست آمد. تحلیل توصیفی جهت توصیف وضعیت فعلی نیازهای مربیان و تحلیل استنباطی جهت تعیین میزان نگرش، دسترسی، کاربری و نیاز مربیان توسط آزمون t تک نمونه به کار رفت. نتایج با توجه به نمره میانگین هر بخش سنجیده شده است. تحلیل اطلاعات پرسشنامه نشان داد که در مجموع احساس مربیان نسبت به کامپیوتر مثبت، میزان دسترسی به کامپیوتر بیشتر ازحد متوسط، میزان کاربری کامپیوتر بسیار کم (ماهی یک بار) و احساس نیاز به کامپیوتر نسبتاً زیاد بود (p≤ 0.05).

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر ده هفته تمرین ترکیبی در سطوح پایدار و ناپایدار بر پارامترهای فضایی-زمانی راه رفتن بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. 30 بیمار در دو گروه تمرینی قرار گرفتند. برای ارزیابی پارامترهای فضایی- زمانی از دوربین استفاده شد. آزمون های 25 فوت راه رفتن، شش دقیقه راه رفتن و مقیاس 12 آیتمی راه رفتن، به ترتیب برای ارزیابی سرعت، استقامت و توانایی راه رفتن استفاده شدند. نتایج نشان داد که در هر دو گروه تمرینی، افزایش معناداری در تمام پارامترهای اندازه گیری شده وجود دارد. همچنین، گروه تمرین در سطح ناپایدار، پیشرفت معنادارتری در توانایی راه رفتن، درصد حمایت تک گانه، کاهش عرض گام و درصد حمایت دوگانه در یک سیکل راه رفتن نسبت به گروه تمرین در سطح پایدار دارند. به طورکلی، می توان گفت تمرین در سطوح پایدار و ناپایدار منجر به بهبود معناداری در پارامترهای فضایی- زمانی و توانایی راه رفتن بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می شود.

ناتوانی در انجام حرکات عملکردی از مهم ترین عوامل ایجاد آسیب های عضلانی اسکلتی است. در تحقیق حاضر، مطالعه شد که تمرین حرکات بنیادین ثبات بخشی پویای عصبی عضلانی[1]، چه اندازه موجب بهبود انواع حرکات عملکردی می شود. نمونه تحقیق شامل 34 دانشجوی دختر بود که به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. سن، قد و وزن گروه تجربی به ترتیب 68/0± 8/18، 63/5± 4/160 سانتی متر و 41/14±4/61 کیلوگرم و گروه شاهد 91/0± 9/18، 16/3± 5/160 سانتی متر و 10/12±2/61 کیلوگرم بود. گروه شاهد تمرینات معمول و گروه تجربی پروتکل مطالعه را 3جلسه 50 دقیقه ای در هفته به مدت شش هفته انجام دادند. از پنج آزمون حرکتی به عنوان نشانگرهای اثربخشی تمرینات استفاده شد. تحلیل واریانس برای اندازه های تکراری بیانگر وجود تعامل معنادار در هر پنج آزمون حرکتی به نفع گروه تجربی بود  (29/0 ≤ƞ2 و 001/0 P≤ و 13/4 ≤(32و1)F). براساس ضرایب مجذور اتا، کمترین و بیشترین تفاوت ضریب پیشرفت به ترتیب در آزمون های تعادلY و غربالگری حرکات عملکردی مشاهده شد. یافته ها مؤید آن است که می توان از تمرین حرکات بنیادین برای بهبود حرکات عملکردی استفاده کرد. بهبود کمتر حرکات عملکردی تخصصی تر نشان می دهد که آنها احتمالاً علاوه بر حرکات بنیادین به تمرین تخصصی حرکت نیز نیاز دارند.

هدف اصلی این پژوهش، مطالعه میزان اثربخشی یک دوره فشرده آموزش مهارت های ارتباطی بر رابطه مربی و ورزشکار بود. ماهیت فردی و ماهیت ورزشی (رشته ورزشی) و ارتباط آن ها با تفاوت های موجود در رابطه مربیان و ورزشکاران بررسی شد. پژوهش از نوع نیمه تجربی بود و همه ورزشکاران تیم های بانوان باشگاه ورزشی فولاد مبارکه سپاهان اصفهان که بالغ بر 400 نفر می شدند، جامعه آماری بودند. نمونه آماری تعداد 40 نفر از سه تیم بسکتبال، کاراته و شنا بودند که ازطریق نمونه گیری خوشه ای و به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. ابتدا، ازطریق پرسش نامه های روابط مربی- ورزشکار و سیاهه کیفیت روابط پیش آزمون انجام شد. سپس، دوره آموزشی فشرده مهارت های ارتباطی برگزار گردید و پس از دو هفته، پس آزمون اجرا شد. گروه اول، بسکتبالیست ها به اتفاق مربی خود، گروه دوم، شناگرها بدون مربی و گروه سوم، کاراته کاها بودند که فقط مربی آن ها در دوره آموزشی شرکت کرد. اعضای گروه های اول و دوم از آموزش ها برای گرم کردن روابط استفاده کردند و مربی گروه سوم برای سردکردن روابط استفاده کرد. برحسب هدف، داده ها توسط انواع آنوا و رگرسیون چندعاملی تحلیل شد. نتایج نشان داد که در سه رشته ورزشی، روابط مربی ورزشکار متفاوت بود. در هر سه گروه، دوره آموزشی مهارت های ارتباطی مؤثر بود و خطوط تغییرات سه گروه دارای تعامل بود؛ شناگران، پیشرفت؛ بسکتبالیست ها پیشرفت بیشتر و کاراته کاها پسرفت نشان دادند. براساس یافته ها می توان گفت که کیفیت روابط مربی ورزشکار بیشتر تابع ویژگی های فردی آن ها است و ارتباط زیادی با رشته ورزشی ندارد. آموزش مربی و ورزشکار باهم، مؤثرتر از آموزش هریک از آن ها است.

زمینه و هدف: کف پا از بخش های بسیار فعال در فعالیت های جهشی مانند طناب زنی بوده و با سطح اندک خود، نقش مهمی در حفظ تعادل ایفا می کند. هدف این تحقیق بررسی تاثیر 12 هفته تمرینات طناب زنی بر کنترل پاسچر، تعادل ایستا و پویای دانش آموزان پسر 13-10 ساله دارای کف پای صاف بود. روش تحقیق: جامعه آماری این مطالعه نیمه تجربی 450 نفر از دانش آموزان  پسر 10 تا 13 ساله بخش جرقویه سفلی بودند. پس از ارزیابی اولیه با دستگاه پدسکوپ (کیفی) و سپس اندازه گیری با اسکنر کف پا (کمی) و شاخص استاهلی، تعداد 30 نفر از دانش آموزان به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری تجربی و کنترل تقسیم شدند. جهت اندازه گیری کنترل پاسچر از دستگاه فوت اسکن استفاده و تغییرات مرکز فشار در کف پاها به مدت 20 ثانیه ثبت گردید. تعادل ایستا با آزمون لک لک و تعادل پویا با آزمون تعادل Y ارزیابی گردید. آزمودنی های گروه های تجربی به مدت 12 هفته، هر هفته سه جلسه 45 دقیقه ای در یک پروتکل تمرین طناب زنی شرکت کردند. در طی این مدت آزمودنی های گروه کنترل در هیچ برنامه فعالیت بدنی منظمی شرکت نداشتند. داده ها با روش های آزمون t مستقل و تحلیل واریانس ترکیبی در سطح معنی داری 0/05>p تحلیل آماری شد. یافته ها: تغییرات درون گروهی (پس آزمون نسبت به پیش آزمون) و همچنین اثرات تعاملی (نوبت آزمون×گروه) در تمام متغیرها معنی دار بود (0/001>p) ولی تفاوت های بین گروهی تنها در متغیر تعادل ایستا معنی دار بود (0/01>p). نتیجه گیری: تمرینات طناب زنی تمریناتی مفید جهت بهبود تعادل ایستا، پویا و کنترل پاسچر افراد دارای کف پای صاف منعطف است. از این رو استفاده از این تمرینات در کنار سایر روش های بهبود تعادل و کنترل پاسچر، به این افرادی توصیه می شود.

زمینه و هدف: شرایط فرهنگی، اجتماعی، و اقتصادی فعلی جامعه به گونهای است که نابینایان فرصت های کمی برای تجربه موفق دویدن در محیط دارند. با توجه به ضرورت فعالیت بنیادی دویدن در بهبود استقامت هوازی، هدف تحقیق حاضر  بررسی اثر 6 هفته تمرین دویدن منتخب بر رکورد 540 متر بهمنظور برآورد استقامت هوازی کودکان نابینا بود. روش تحقیق: تحقیق از نوع نیمه تجربی و دارای طرح گروه کنترل نامعادل بود. نمونههای تحقیق کودکان نابینای یکی از مدارس ابتدایی نابینایان استان اصفهان بودند. گروه تجربی شامل 8 نفر و گروه شاهد 10 نفر بود. تمرینات دویدن استقامتی منتخب شامل 3 جلسه 35 دقیقهای در هفته بود که به مدت 6 هفته ادامه داشت. برای ارزیابی استقامت هوازی از آزمون دوی 540 متر استفاده شد. وفاداری آزمودنی های گروه تجربی به برنامه دویدن از طریق فرم حضور و غیاب در هر جلسه تمرینی محاسبه شد. دادهها توسط آزمون تحلیل واریانس برای دادههای تکراری در سطح 05/0 ≥p مورد تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: نتایج بیانگر معنی دار بودن تغییرات درون گروهی (001 /0= p و 72/19= _(16و1) F )، تعاملی (03/0 = p و 75/5= _(16و1) F ) و بین گروهی (05/0= p و 75/5= _(16و1) F ) به نفع گروه تجربی بود. در پایان، وفاداری آزمودنیهای گروه تجربی به برنامه در حد 94 درصد به دست آمد. نتیجه گیری: برنامه تمرینی دویدن منتخب در این تحقیق می تواند در بهبود رکورد دوی 540 متر کودکان نابینا موثر باشد.

در این پژوهش نسخة فارسی آزمون سخن گفتن طراحی و مشخصات روان سنجی برای برآورد آستانة تهویه ای دختران سالم بررسی شد. سه گروه 19 نفری دانشجوی دختر سالم به صورت لایه ای هدفدار (با توان هوازی کم، متوسط، و زیاد) انتخاب شدند. آن ها پس از امضای رضایت نامة آگاهانه، به فاصلة تقریبی یک هفته در دو نوبت آزمون وامانده ساز فزایندة هوازی روی تردمیل شرکت کردند. در نوبت اول آزمون سخن گفتن و در نوبت دوم آزمون تحلیل گازی اجرا شد که در نوبت دوم شاخص های vo2max، vco2، و نسبت تبادل تنفسی اندازه گیری شد. توسط نرم افزارSPSS تحلیل های آماری از طریق تحلیل واریانس یک طرفه انجام شد. یافته ها حاکی از آن بود که سه گروه از حیث VO2max تفاوتمعنادار داشتند0.01)≥P و32.44≥ (54 و 2)F). با این وجود، در آستانة بی هوازی شاخص های ضربان، مقیاس بورگ و سخن گفتن در سه گروه به ترتیب برابر با 10±177 ضربان، 2±15 درجه، و 2±24کلمه در 30 ثانیه بود. در مرحلة بی هوازی نیز مقادیر فوق هم چنان در سه گروه معادل و به ترتیب به7±193 ضربان، 1±18 درجه و 2±22 کلمه در 30 ثانیه رسید. نتایج نشان داد عملکرد آزمون سخن گفتن در آستانة تهویه ای و مرحلة بی هوازی مشابه با آزمون های ضربان و بورگ است. رابطة آزمون سخن گفتن با فشار کار یک رابطة خطی معکوس بود. 24 کلمه و بیشتر نشان از فعالیت در مرحلة هوازی و 22 کلمه و کمتر نشان از فعالیت در مرحلة بی هوازی داشت. با توجه به انحراف استاندارد این آزمون نتایج برای همه یکسان نیست و برای هر کس باید با تمرین بدست آید.

زمینه و هدف : آزمون شمارش یک آزمون ساده مبتنی برعملکرد تهویه ای است که برای برآورد آستانه بی هوازی از آن استفاده می شود. دراین تحقیق، نسخه فارسی آزمون شمارش طراحی و مشخصات روان سنجی آن برای برآورد آستانه بی هوازی دختران جوان سالم بررسی شد. روش تحقیق :   سه گروه19  نفری دانشجوی دختر سالم به صورت لایه ای هدفدار  (با توان هوازی کم، متوسط، و زیاد) انتخاب شدند. آن ها پس از امضای رضایت نامه آگاهانه، به فاصله تقریبی یک هفته در دو نوبت آزمون وامانده ساز فزآینده هوازی روی تردمیل شرکت کردند. در نوبت اول آزمون شمارش و در نوبت دوم آزمون تحلیل گازی اجرا شدند. برآوردهای تهویه ای آزمون شمارش بر اساس نتایج تحلیل گازی ارزشیابی شد. توسط نرم افزار SPSS ، تحلیل های آماری از طریق تحلیل واریانس یک طرفه به اجرا در آمد. یافته ها : سه گروه از حیث VO 2max تفاوت معنادار داشتند (P≤0/01 و 32/42≤_(54و2)f). با این وجود، در آستانه بی هوازی میانگین ±انحراف معیار، ضربان، مقیاس بورگ، و شمارش در سه گروه معادل و به ترتیب برابر 10±177 ضربان، 2±15 درجه، و1±5  شماره بود. در مرحله بی هوازی نیز مقادیر فوق همچنان در سه گروه معادل و به ترتیب به 7±193 ضربان، 1±18 درجه، و1±3 شماره رسید. نتیجه گیری : نتایج نشان داد که عملکرد آزمون شمارش در تعیین آستانه بی هوازی و منطقه بی هوازی مشابه با آزمون ضربان و بهتر از مقیاس بورگ است. رابطه ی آزمون شمارش با فشار کار یک رابطه ی خطی معکوس بود. برای دختران سالم جوان، 5 شمارش نشان از فعالیت در آستانه بی هوازی و 3 شمارش نشان از فعالیت در منطقه بی هوازی داشت. یافته های این مطالعه استفاده از آزمون شمارش برای تعیین آستانه بی هوازی را تایید نمود.

زمینه و هدف : نظر به اینکه بسیاری از متخصصین حوزه تربیت بدنی عقیده به اهمیت دقت وسایل اندازه گیری در نتایج مقالات ورزشی بخصوص در اندازه گیری قوس های ستون فقرات دارند، هدف از این پژوهش ساخت دستگاه قوس سنج اولتراسوند و تعیین روایی و پایایی آن در اندازه گیری زاویه قوس کمری می باشد. روش تحقیق : پس از ساخت دستگاه، زاویه قوس کمری 31 آزمودنی توسط سه آزمونگر در سه نوبت با فاصله حداقل 2 ساعت با دستگاه ساخته شده برای تعیین پایایی آن، اندازه گیری شد. زاویه قوس کمری 15 آزمودنی با روش های رادیوگرافی و پیشنهادی برای روایی سنجی دستگاه مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمودنی ها از افراد در دسترس و داوطلب شهر بیرجند انتخاب شدند. برای تعیین میزان پایایی روش پیشنهادی از آزمون آلفای کرونباخ و برای تعیین میزان روایی دستگاه از ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید. یافته ها : یافته های تحقیق نشان داد که دقت سنجی فیزیکی دستگاه ساخته شده در جابجایی عمق 0/99±1/43 میلی متر، جابجایی ارتفاع 0/84±1/09  میلی متر، و اندازه گیری زاویه کمان 0/93±1/16 درجه، در حد بالایی می باشد. پایایی آزمونگر اول، دوم و سوم به ترتیب 0/97، 0/98 و 0/98 ؛ و پایایی بین نوبت های آزمونگران )عینیت( به ترتیب 0/96، 0/97 و 0/95 به دست آمد ( p <0/05). میزان همبستگی روش پیشنهادی با روش مرجع r=0/95 و معنادار به دست آمد ( p ≤0/05).   نتیجه گیری : روایی و پایایی بالای روش پیشنهادی می تواند به دلیل دخالت حداقلی آزمونگر در مراحل اندازه گیری و استفاده از روش های مهندسی و کامپیوتری با دقت بالا باشد؛ در نتیجه می توان از آن برای اندازه گیری زاویه قوس کمری در کنار سایر روش های غیر تهاجمی به عنوان یک روش پایا و قابل اعتماد استفاده کرد.

ارتفاع پرش عمودی در جا ممکن است تحت تاثیر وضعیت قرارگیری پاها بر روی زمین در لحظه پرش قرار گیرد و به دلیل افزایش مزیت فیزیولوژیک عضلات در برخی از وضعیت ها، افزایش یابد. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه ارتفاع پرش عمودی در جا در وضعیت نرمال (چرخش خارجی 15 درجه ای پاها)(N)، چرخش داخلی 15 درجه ای از وضعیت نرمال (دو پا موازی)(Par)، چرخش داخلی 30 درجه ای پاها از وضعیت نرمال (IR) و وضعیت آزاد پرش (F) است. به این منظور آزمون استاندارد پرش سارجنت به صورت پیش تجربی بر روی 118 داوطلب 19-27 ساله دختر و پس انجام گرفت. سه پرش اول کلیه آزمودنی ها از وضعیت آزاد و ترتیب اجرای دیگر پرش ها به صورت تصادفی بود. به منظور بررسی نتایج داده ها از آنالیز واریانس یکسویه و آزمون تعقیبی دانکن استفاده شد. نتایج آزمون در مردان در وضعیت (F) : 246/6±68/55، (Par):934/5±41/54 ، (N): 036/6±05/54، (IR): 887/5±97/52 و زنان در وضعیت (F) : 160/5±44/37، (Par): 847/4±05/37، (N): 093/5±88/36، (IR) : 075/5±27/36 سانتیمتر بود (05/0?? ) . از آنجایی که داده های پرش زنان و مردان به یک سمت تمایل دارد، وضعیت قرارگیری پاها بر روی زمین به هنگام پرش باید به عنوان عامل اثرگذار بر ارتفاع پرش مورد توجه قرار گیرد.

هدف این تحقیق عبارت است از بررسی روایی برآورد max2VO دانش آموزان سالم از طریق آزمون هشت ضلعی هوازی (AOT). 80 پسر و 102 دختر به صورت لایه ای هدفدار بر اساس ملاک سن انتخاب شدند و در دو آزمون AOT و آزمون معیار به فاصله یک هفته شرکت کردند. آزمودنی ها در قالب هشت گروه سنی 10، 11، 12، 13، 14، 15، 16، و17 سال و در هر گروه حداقل 10 پسر و 10 دختر انتخاب شدند. اطلاعات آزمون معیار از طریق دستگاه تحلیل گازی به طور مستقیم از دویدن روی تردمیل به دست آمد. تحلیل های آماری از طریق رگرسیون چند عاملی انجام شد. میانگین (انحراف معیار±) وزن، قد، ضربان بیشینه، max2VO، و BMI پسران به ترتیب برابر 17±55 کیلوگرم، 15±163سانتی متر، 8±201 ضربان در دقیقه، 6±38 میلی لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه، و 84/3±19/20 کیلوگرم بر مترمربع به دست آمد. این اندازه ها در دختران به ترتیب برابر 10±46 کیلوگرم، 9±156 سانتی متر، 9±199 ضربان در دقیقه، 4±34 میلی لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه، و 95/2±60/18کیلوگرم بر مترمربع به دست آمد. نتایج نشان داد که در دختران همبستگی سن با max2VO نسبی معنادار نیست، ولی در پسران این رابطه معنادار بود (01/0 .(P ≤با افزایش BMIدر هر دو گروه، در max2VO و ضربان قلب بیشینه تمرین کاهش نسبی مشاهده شد. فرمول های تخمین max2VO از طریق آزمون میدانی AOT و پروتکل آزمایشگاهی روی تردمیل در دختران و پسران تولید شد. در مقایسه با تحقیقات مشابه، فرمول های به دست آمده توجیه علمی داشت و برآوردها از دقت کافی برخوردار است. با توجه به بالا بودن ضریب تعیین فرمول ها (حداقل 45% و حداکثر 65%) و خطای استاندارد برآورد آن ها (حداقل 97/2 و حداکثر 78/3 میلی لیتر در دقیقه) می توان به مقادیر max2VO برآورد شده از طریق فرمول های مختلف برآمده از تحقیق اطمینان نسبی کرد. البته باید در نظر داشت که به طور کلی، ضرایب تعیین فرمول های برآورد max2VO نوجوانان از بزرگسالان کمتر است.

هدف از انجام پژوهش حاضر آزمون مدلی است که در آن متغیرهای وندالیسم و اوباشگری متغیر وابسته را تشکیل می دهند و برخی متغیرهای پیش وضعی، متغیرهای مرتبط با نیروی انتظامی، رضایت از عوامل وضعیتی، استفاده از رسانه های جمعی، و قرار گرفتن در جماعت انبوه تماشاگران متغیرهای مستقل تعریف شده اند. روش مطالعه توصیفی و از نوع پیمایشی و همبستگی است. مقیاس های استفاده شده در تحقیق بر اساس مطالعه مقدماتی انجام شده در بین نمونه ای 40 نفری، دارای ضریب آلفای کرونباخ حداقل 70/0 هستند. روایی مقیاس ها نیز بر مبنای روایی محتوایی و صوری در حد قابل قبولی است. جامعه آماری عبارت است از حدود 80000 تماشاگر بازی فوتبال میان دو تیم استقلال و پرسپولیس در تاریخ 10 فروردین 1386. نمونه آماری نیز عبارت است از 384 نفر از این تماشاگران که به شیوه نمونه گیری لایه ای در دسترس انتخاب شدند. نتایج مطالعه نشان می دهد، در مجموع، از میان متغیرهای مورد مطالعه، 12 متغیر فرعی شامل هیجان طلبی و عقده گشایی، سابقه درگیری و نزاع، تیم گرایی، از هم گسیختگی روانی خانواده، تاثیرپذیری از گروه هم سالان، تماشای فیلم های خشونت آمیز، کنترل پلیس، جماعت انبوه، بحران ها و وقایع زندگی، رضایت از عوامل وضعیتی، سابقه رفتار مجرمانه، و تحریک مطبوعات ورزشی به طور معناداری واریانس متغیرهای وندالیسم و اوباشگری را تبیین می کنند. نتایج نشان می دهد مدل آزمون شده تا 82% توان تبیین متغیرهای وابسته را داراست.

هدف کلی این پژوهش، بررسی رابطه موانع مشارکت ورزشی زنان، با انگیزه درونی، انگیزه بیرونی، و بی انگیزگی می باشد. در این پژوهش از نظریه خود عزمی و مدل توالی انگیزه به عنوان چارچوب تئوری استفاده شده است. جامعه آماری زنان شهر اصفهان بوده و نمونه آماری تحقیق شامل دویست و چهارده نفر(214N= ) از زنان بالای هیجده سال (ساکن منطقه ای درمرکزشهراصفهان)،که مشارکت خود را در برخی از فعالیتهای ورزشی گزارش داده بودند، می شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه انگیزه ورزشی، پرسشنامه موانع، و پرسشنامه مشارکت ورزشی استفاده شد. رابطه میان سه بعد انگیزه (انگیزه درونی، انگیزه بیرونی و بی انگیزگی) و موانع مشارکت (نبود وقت، نبود علاقه، ناآگاهی، مشکلات فردی/روانی، مشکلات مربوط به نداشتن همراه، نبود امکانات، نداشتن دسترسی به امکانات) از طریق رگرسیون چندگانه بررسی شد. برای مقایسه سه بعد انگیزه (انگیزه درونی، انگیزه بیرونی، و بی انگیزگی) زنان با میزان مشارکت متفاوت از تحلیل واریانس چندگانه استفاده شد. نتایج نشان داد مشکلات فردی/روانی و نداشتن دسترسی به امکانات مسئول 21 درصد واریانس بی انگیزگی بودند. نداشتن علاقه، ناآگاهی، و نداشتن دسترسی مسئول17 درصد واریانس انگیزه بیرونی بودند. نداشتن علاقه نیز، مسئول12 درصد واریانس انگیزه درونی بود. همچنین میان نمرات انگیزه درونی، انگیزه بیرونی، و بی انگیزگی افراد با چهار سطح مشارکت (روزانه، هفتگی، ماهانه، و گهگاهی) تفاوت معناداری (05/0P≤ ) مشاهده گردید. نتایج نشان می دهدکه موانع درون فردی ( نداشتن علاقه، ناآگاهی، مشکلات فردی روانی) با انگیزه فرد رابطه دارند و از آن طریق می توانند بر میزان مشارکت فرد در ورزش اثر بگذارند. در پایان پیشنهاد می شود برای درک بهتر موانع درون فردی و ارتباط آنها با دیگر میانجی های روانی، اجتماعی موثر بر انگیزه، که در ادبیات تحقیق بدان اشاره شده، تحقیق بیشتری انجام گیرد.

Physical education course is compulsory in higher education system of Iran. The curriculum focuses on physical fitness tests and student marks are apparently based on them. Students are dissatisfied with marking system and think it is unfair and biased. This destroys incentive and reduces the probability of a student''s engaging in physical activity. This study aimed to modify the evaluation system of the course. During three subsequent semesters all participants were tested and marked by a new psychomotor test battery accompanied by new standards. The study included the whole population of 2651 female and 992 male subjects (age 18-24 years). Tests were administered by the same standards، but different administrators in every semester. Test Battery included Stork stand test، Sit-ups، 30 meter sprint، Sargent vertical jump، Sit and reach، Pull-ups، T-test، Trunk lift، Phantom chair، and PACER. Demographic data included age، weight، stature، and BMI. A new set of norms and standards were set for evaluation of the course. Distribution line-charts of new marks were compared to older ones. For females، distribution of marks became closer to ideals، whilst for boys it did not take place. Standardization of fitness testing and scoring neither resolved abnormal distribution of final marks nor eradicated dissatisfaction of students with their marks. It is likely that instructors had alternated final marks based on their subjective understanding of achievements of students in affective and cognitive domains. It seems likely if standardization of scores for affective and cognitive achievements is added to standardization of fitness scores، the marking system might improve.